To, co dla mnie jest przyjemnością, dla kogoś innego jest pracą. Stewardesa to bardzo niewdzięczny zawód. Nie wiedzieć dlaczego, w samolocie zaczynamy zachowywać się jak dzieci. Gdzie moje orzeszki? Mogę kocyk? A te czerwone wino, jak bardzo jest czerwone? Nic dziwnego, że po wyczerpującym locie trzeba chociaż trochę się odstresować. A Cassandra Bowden – główna bohaterka najnowszej książki Chrisa Bohjaliana – jest kobietą, która wyjątkowo lubi dobrze się zabawić.

I przez to pakuje się w niezłe tarapaty. Nie dość, że budzi się w nie swoim pokoju hotelowym, to jeszcze obok leży martwy mężczyzna – Alex Sokolov. Cassie nic nie pamięta. Całą noc zaprawiała się alkoholem, gdyż wieczór miał być przyjemną odskocznią, okazją, aby wyszaleć się w Dubaju. Jednakże rana cięta na szyi Alexa i wszechobecna krew sprawiły, że zdezorientowana stewardesa musi szybko się ogarnąć. Pierwszy odruch to poinformowanie kogoś o zdarzeniu, ale wszystko wskazywało na jej winę. Co gorsza, sama nie jest do końca przekonana o własnej niewinności, gdyż alkohol skutecznie wyczyścił jej pamięć. Co więc robi Cassie? Ucieka i kłamie, kłamie na potęgę.

Nie ma co się oszukiwać. Wiemy, że Cassie nie jest zimnokrwistą (a nawet ciepłokrwistą) morderczynią. To nie jest książka, w której zabójca nie wie, że zabił niczym w powieści wiktoriańskiej. I autor nawet nie próbuje nas w tym temacie oszukać. Przecież nikt by mu nie uwierzył – Cassie jest tak nieporadna życiowo, że momentami jest nam jej szkoda. Tak więc autor wprowadza w „Stewardesie” odmienną perspektywę – rzeczywistej morderczyni.

Cassie to bohaterka, którą momentami naprawdę trudno polubić. Widać, że jest zagubiona, nie wie, czego chce i wpada w koleiny wyżłobione wcześniej przez ojca-alkoholika. Jej postawa dążenia do zaspokojenia i zapomnienia działała przez większość jej życia, ale morderstwo Alexa sprawia, że kompletnie traci grunt pod nogami. Kłamie wszystkim dookoła, wie, że w końcu wszystko się wyda, a jednak jej instynkt samozachowawczy inaczej nie potrafi. Z czasem obserwujemy małą przemianę, jaka zachodzi w Cassie. W końcu każdy, w pewnym momencie, musi wziąć się z życiem za bary i pójść na wojnę z własnym ego.

Co do samej fabuły, to początek naprawdę mnie zachwycił. Autor powoli buduje napięcie, stopniowo odsłania karty, a wycofana postawa Cassie sprawia, że trudno zgadnąć, jak ta historia się rozwinie i zakończy. Wielki finał niestety nie jest zbyt porywający. Powiedziałbym, że Bohjalian idzie na łatwiznę, niepotrzebnie komplikując fajną historię. Ja wiem, że czytelnika trzeba szokować, ale czasem większym zaskoczeniem jest zakończenie korespondujące z całą opowieścią, a nie silenie się na przechytrzenie każdego.

„Stewardesa” to mimo wszystko pozytywne zaskoczenie. Przyjemna, niezobowiązująca i wciągająca fabuła w zupełności wystarczy, aby oderwać się od prozy dnia codziennego. Serialu jeszcze nie oglądałem, więc się nie wypowiem, ale lektura książki zachęciła mnie do zapoznania się z wersją telewizyjną. A to chyba dobra rekomendacja (a przynajmniej mam taką nadzieję).

Michał Wnuk