Każde kolejne napisane przez nią słowo coraz silniej nasiąka pogardą. Jak herbata, która robi się mocniejsza im, dłużej torebka znajduje się w gorącej wodzie, tak samo Heike Geißler z każdym kolejnym przepracowanym dniem staje się coraz gnuśniejsza. Autorka sprawia wrażenie wyniosłej. Kreuje się na kogoś, kto stoi ponad pracę fizyczną. Co chwilę powtarza, że jej nie potrzebuje, że to tylko chwilowe podreperowanie budżetu domowego. W końcu to pisarka i tłumaczka, która ma swoje ideały i marzenia, a pieniądze to przyziemna sprawa.

Co ciekawe — przypadkiem zapytana na ulicy przez dziennikarza, jaki rekord świata chciałaby ustanowić — początkowo odpowiada, że żadnego. Jednak później stwierdza: „Być najbogatszą kobietą w mieście. Albo przynajmniej w dzielnicy”. Nie padają tu słowa o napisaniu interesującego artykułu, przetłumaczeniu wybitnego dzieła czy wydaniu fantastycznej książki. Gdzie ideały, o których ciągle wspomina? Być najbogatszą kobietą w mieście — o tym marzy pisarka. Po tych słowach przestałam liczyć, że „Praca sezonowa” zaskoczy mnie czymś pozytywnym.

Książkę źle się czyta. Opowieść jest bardzo chaotyczna. Trochę o pracy w Amazonie, trochę o problemach finansowych, o zdrowiu. O wszystkim i o niczym. Przeważają opisy emocji, jakie przeżywa Geißler. Jej niemożność dostosowania się do rzeczywistości kłuje w oczy. Wydaje się nieporadna, niezdarna i mało samodzielna. Dojazd tramwajem do pracy urasta do wielkiej i trudnej podróży. Skanowanie produktów jest mało rozwijające. Błędy, które robi przy liczeniu to wina sprzętu. A każdy komentarz ze strony innego pracownika traktuje jako obrazę i ujmę. Same negatywne myśli.

Jednocześnie autorka zastanawia się nad potencjałem pracowników - „być może z tą masą ludzi nie da się już nic zrobić?”. Zakłada, że wszyscy cierpią, pracując w Amazonie. Jej wrażliwa dusza nie dostrzega drobnego faktu — tego, że niektóre osoby dobrze czują się, wykonując proste czynności i praca fizyczna im odpowiada. Geißler uważa ich za nudnych ludzi, którzy w sytuacji, gdy mieliby możliwość zrezygnowania, nie wiedzieliby co robić z własnym życiem. „Nagle mieliby czas i nie wiedzieliby, co z nim zrobić. Żadnych pomysłów nadających się do codziennego użytku”.. Bije od niej ogromna ignorancja i wyższość.

Bez wątpienia Geißler odbiera świat zerojedynkowo. Nie jest w stanie wyjść poza swoje ramy i ograniczenia. A może w ogóle nie zdaje sobie sprawy z tego, że można żyć inaczej? W jej głowie pojawia się myśl o zebraniu historii pracowników. Namówiłaby kolegów i koleżanki do założenia grupy pisarskiej. Każdy spisałby swoje przeżycia i „To byłby jedyny prawdziwy pożytek z tej firmy”. Nie przychodzi jej do głowy, że nie każdy ma ochotę dzielić się swoimi przeżyciami. Niektórzy nie widzą w tym sensu, w końcu Amazon to tylko praca. Przychodzą tu, żeby zarobić pieniądze, a nie bawić się w kółko pisarskie.

Będąc na chorobowym zwolnieniu Geißler cały czas myśli o tym kiedy wróci do pracy. Odlicza dni marząc, by nigdy ta chwila nigdy nie nadeszła. Ciągle powtarza, że jest narzędziem w rękach firmy. Nic nowego. Każdy pracownik sprawia, że Amazon się rozwija. Jeśli zrezygnuje na to samo miejsce pojawi się kilkadziesiąt nowych chętnych. Jak w każdej korporacji.

Również pracowałam w Amazonie, więc byłam ciekawa tej lektury. Niestety jestem rozczarowana. Nie przypominam sobie terroru jaki opisuje Geißler. Pracę w magazynie traktowałam jako ciekawe doświadczenie i nie wiązałam z tym swojej przyszłości, ale obowiązki wykonywałam zgodnie z wymaganiami. Do magazynu pracowników przywoził autokar. Przerwy co 3 godziny. Obiad za 1zł (do wyboru opcja wegetariańska i mięsna). 4 dni pracy po 12 godzin. 3 dni wolnego. Są ludzie, którzy doskonale odnajdują się w takim trybie i znajdują czas na rozwijanie pasji, spędzanie czasu z rodziną. Autorka jednak twierdzi, że rodzina „to ciągły zagłuszacz w życiu pracownika”.

Zgadzam się z jednym - Geißler pisze, że brakuje jej widoku na dni. To prawda. Pamiętam nocne zmiany. Wraca się nad ranem, kiedy jest ciemno i wszyscy jeszcze śpią. Wychodzi do pracy po południu, kiedy ludzie już wracają do swoich domów. Ma się wrażenie, że wszystko stoi na głowie. I tylko ogromna ilość przesyłek jakie codziennie opuszczają Amazon uświadamia, że świat nadal jest pełen ludzi.

Polityka firmy zakłada, że wszyscy mówią sobie po imieniu. Autorkę to zniesmacza. Amerykański styl życia. Faktycznie tak było. Wszyscy mówili sobie po imieniu. To mocno skracało dystans. Jednocześnie pamiętam, że do starszych osób i tak zwracałam się per pan/pani dodając imię. Z szacunku. Nikt nie robił z tego problemu. Geißler najwidoczniej bardzo to przeszkadza i uważa za brak poszanowania, bo w książce prowadzi osobliwą narrację. Zwraca się do siebie „pani” jakby tym samym chciała nadać sobie wyższy ton, dodać poważania, które zostało zabrane przez każdego pracownika, który zwrócił się do niej „Heike”.

„Praca sezonowa” to nie „odważna powieść reporterska o rynku pracy” jak można przeczytać z tyłu książki. Nie przybliża realiów pracy w Amazonie. Nie pochyla się nad problemami pracowników i koncernu. Nie przedstawia procesu wysyłki od zamówienia do dostarczenia klientowi. To 172 strony pełne słów sfrustrowanej kobiety, która nie może (nie chce?) poradzić sobie ze swoją codziennością.

Joanna Kaczmarek