Enola Holmes rezygnuje z podszywania się pod Ivy Meshle jako sekretarki nieistniejącego doktora Ragostina. Jej przykrywka jako Siostry Ulicznej została spalona w poprzedniej części, w „Sprawie leworęcznej lady”, w związku z tym jej ambicje do bycia najlepszą perdytorystką zostały przekierowane na samodzielne śledztwo w zupełnie innym przebraniu. Ucieczka przed braćmi odeszła na boczny tor, a Enola podejmuje kilka „dorosłych” decyzji, m.in. zmieniając miejsce zamieszkania na potrzeby dochodzenia i nabywając nową tożsamość.

W trzecim tomie dr Watson ginie i zostaje uwięziony w szpitalu dla obłąkanych, gdzie nikt mu nie wierzy, że jest tym, za kogo się podaje. Enola, która w przedziwny sposób jest przywiązana do dobrodusznego doktora, zdobywa zaufanie jego zrozpaczonej małżonki. Walcząc z czasem oraz pojawiającymi się kolejnymi bukietami z m.in. szparagami i cisem oraz innymi złowróżbnymi roślinkami, które symbolizują śmierć i rozpacz, pomysłowa nastolatka układa kolejne puzzle związane z jego zaginięciem. Co wyjątkowe w tej części, autorka serwuje nam więcej akcji – nie ma tu może mordercy z garotą w ciemnym zaułku, ale są sceny pościgu po dachach Londynu i dużo policyjnych poszukiwań.

Nowa tożsamość Enoli jest zaskakująca, bo staje się ona pięknością. Ku własnemu zdziwieniu bohaterka odkrywa, że bycie umalowaną i atrakcyjnie ubraną kobietą daje jej dostęp do wiedzy i ludzi, którego nie mają jej bracia. Seksizm jest tematem każdej powieści z cyklu o Enoli Holmes, a motyw emancypacyjny jest szczególnie widoczny w historii z bukietami kwiatów w roli głównej. Enola dzięki fachowej aplikacji makijażu, peruce i innym luksusowym dodatkom odkrywa, jak łatwo manipulować mężczyznami a zarazem jak duży jest dystans między pięknością a zwykłą dziewczyną z ulicy. Z tego też powodu nawet Sherlock Holmes nie rozpoznaje jej przebrania, kiedy widzi ją w domu Watsona, ponieważ „ładna, młoda i szlachetnie urodzona kobieta” nie jest warta zatrzymania się na chwilę. Mamy tu do czynienia ze swoistym paradoksem, gdzie kobiety były traktowane jako słaba płeć przeznaczona tylko do haftowania i fortepianu, a zarazem – łącząc kobiecość z majątkiem i kanonem ówczesnej urody i mody – mogły zyskać wiele wpływów.

Chapeau bas dla Springer za poruszenie bardzo trudnych tematów w niezwykle lekki i błyskotliwy sposób. Pierwszym jest motyw toksycznej miłości między rodzeństwem. Nienawiść, wybaczenie – niełatwo przemycić tak nośne słowa w powiastce dla młodzieży. Drugi temat natomiast to problem diagnozy zaburzeń psychicznych oraz korupcji powodującej umieszczanie kobiet w ówczesnych szpitalach psychiatrycznych. Wystarczyły pieniądze i jeden podpis. Niepokojący wydaje się fakt, że te problemy wcale nie zniknęły z upływem czasu, a nawet teraz, w XXI-wiecznej Polsce, zaostrzają się w związku z brakiem systemu opieki psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży.

Tak samo jak w poprzednich częściach Enola cały czas czuje się osamotniona, a mając ogromny żal do matki o brak kontaktu, ustaje w próbach dotarcia do niej poprzez ogłoszenia w gazetach. Ku radości czytelnika, przy okazji sprawy złowieszczych bukietów, do świata ogłoszeń prasowych i akcji nieoczekiwanie wkracza Mycroft – starszy z braci Holmesów. Jak? Warto przekonać się samemu!

Co zaskakujące, w jednym z najbardziej gorących momentów powieści Enola jako narrator prosi czytelnika, aby poczekał z samodzielnym rozszyfrowaniem gazetowego ogłoszenia. Zastanawiam się, ilu młodych czytelników, którzy wcześniej nie zadawali sobie trudu, aby bawić się szyfrowaniem, poświęciło czas, by to rozgryźć? To zabawny i wierzę, że skuteczny sposób na zaangażowanie i wciągnięcie czytelnika w wiktoriańskie uniwersum Enoli Holmes. Szczerze polecam wciągnąć się w ten z polotem wykreowany świat zarówno młodszym, jak i starszym!

Alicja Klebba