Książka Abulhawy to saga rodzinna opowiadająca losy pewnej zwyczajnej palestyńskiej rodziny od połowy XX wieku do początku nowego stulecia. To był niezwykle bolesny i trudny czas dla tego narodu, który na przestrzeni półwiecza przeżył prawdziwe piekło, doznał potwornych ran, które już na zawsze pozostawią spore blizny, o których nie da się zapomnieć i wymazać ich z pamięci. A wszystko miało chyba początek od zła jakie propagowali faszyści, którzy dążyli do wyeliminowania Żydów. II wojna światowa była dla tego narodu koszmarem – miliony zginęły w krematoriach, a ci którzy przeżyli mieli okaleczoną psychikę już na zawsze. Wielu powróciło na tereny, które miały stać się podwaliną państwa Izrael. Ale tu mieszkali Palestyńczycy. Stali oni na przeszkodzie i cóż, Żydzi zaczęli wobec nich to, co czynił wcześniej im samym Hitler. Nie umieli pokojowo zasiedlić pięknych terenów i rozpoczął się olbrzymi i wieloletni konflikt. Zło narodziło zło, przemoc zrodziła przemoc. Wskutek czego tysiące palestyńskich rodzin straciło dach nad głową i zostało zmuszonych do zamieszkania w obozach dla uchodźców.

Taki los spotkał też familię Abulhejas, której losy możemy poznać dzięki wspaniałej, choć niezwykle smutnej książce. Trzy pokolenia przodków Sary miało bardzo ciężkie warunki do życia. Nie mieły prawa zasiedlać ziem, które należały do nich od wielu lat. Musiały opuścić rodzinną wioskę Ein Hod i żyć w trudnych warunkach obozu stworzonego dla wygnańców. Urągające warunki, ciągłe prześladowania i przemoc rodziły bunty po stronie muzułmanów. Wielu z nich zaczęło wywrotową działalność w ruchu oporu, która miała na celu umożliwienie powrotu do ich małych ojczyzn. To były bardzo niespokojne czasy, w których krew arabska, ale i żydowska lała się strumieniami. A świat milczał, albo zostawiał sprawy własnemu biegowi, ewentualnie podejmował działania, które tylko z pozoru miały uspokoić i stłumić zarzewie konfliktu. A liczba ofiar wciąż rosła.

Śledząc losy Amal, jej matki i babki oraz ich znajomych i przyjaciół nieraz miałam w oczach łzy. Z całego serca współczułam kobietom, które nie mogły cieszyć się miłością mężów i cudem macierzyństwa. Musiały żyć z dnia na dzień przygnięcione ciężarem strachu o rodzinę, o skromny dobytek. Nie mogły ze spokojem oddawać się pracy na rzecz domu, spełniać swoich powinności i oddawać się modlitwie. Morze łez wylały wtedy oczy palestyńskich matek po stracie synów, braci, mężów i ojców. Amal też musiała w młodym wieku pogodzić się z własnym sieroctwem. Jej losy są bardzo tragiczne, a sylwetka pięknie wykreowana. Amal jest jakby symbolem Palestynki, która znosi potworne brzemię wygnania i obdarcia z człowieczeństwa.

"Wiatr z północy" czytałam z prawdziwym poruszeniem i łzami w oczach. Jak bardzo okrutnych rzeczy może dopuścić się człowiek! Jak łatwo będąc samemu zranionym można stać się raniącym, jak szybko z ofiary można stać się katem! Ta powieść niezwykle do mnie przemówiła, uśmiadomiła do końca to, czego nie zdołały dokonać podręczniki najnowszej historii powszechnej i telewizyjne relacje, które jak mnie pamięć nie myli były podawane w serwisach informacyjnych od czasów, kiedy cokolwiek pamiętam z wczesnego dzieciństwa. Bohaterowie powieści Abuhlawy są fikcyjni, ale tło książki i występujące tam postacie historyczne oraz wydarzenia polityczne zdarzyły się naprawdę. Nie mam słów, by nachwalić tę lekturę. Jest po prostu niesamowita i wielokrotnie w czasie jej czytania musiałam zrobić sobie chwilę przerwy, by uspokoić emocje.

Przemoc to prosta droga do zabicia człowieczeństwa i tolerancji. Powieść polecam szczególnie tym czytelnikom, którzy interesują się historią współczesną i tematyką orientalną. "Wiatr z północy" to także książka będąca prawdziwą skarbnicą o życiu prostych arabskich rodzin, ich zwyczajach, kulturze i religii. Gorąco polecam.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik