Tadeusz Gluziński – (ur. 1888) Działacz narodowy, jeden z głównych ideologów narodowego radykalizmu. Pochodził z Krakowa, związany od młodości z endecją, był działaczem Zetu i członkiem Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego. Po odzyskaniu niepodległości angażował się w działalność Związku Ludowo-Narodowego. Na początku lat 20. XX wieku opublikował w „Gazecie Warszawskiej” cykl artykułów pt. „Zmierzch liberalizmu”, którego przesłanie zwiastowało radykalne poglądy późniejszych „młodych”. W kwietniu 1934 r. Gluziński był jednym z sygnatariuszy deklaracji Obozu Narodowo-Radykalnego. Został członkiem Wydziału Wykonawczego Komitetu Organizacyjnego ONR. Po delegalizacji ruchu aresztowany. Później Gluziński był jednym z przywódców Obozu Narodowo-Radykalnego ABC i głównym ideologiem środowiska. W 1937 r. bezskutecznie działał na rzecz współpracy zwaśnionych odłamów ruchu narodowego: ONR-ABC, Ruchu Narodowo-Radykalnego i „młodych” Stronnictwa Narodowego. W czasie II wojny światowej działał w konspiracyjnej Grupie „Szańca”. Zmarł 7 lutego 1940 r., na skutek choroby, której nabawił się podczas przekraczania granicy ze Słowacją, w drodze na Węgry. Miał wówczas nawiązać kontakty z władzami polskimi na emigracji.

Tadeusz Gluziński napisał „Odrodzenie idealizmu politycznego” w 1935 r. Praca ta jest uznawana za jedną z najważniejszych w dorobku środowiska ONR-ABC. Autor zawarł w niej wieloaspektową krytykę liberalizmu i innych powstałych na gruzach przedrewolucyjnego świata ideologii. Te – zdaniem autora – prowadziły narody do upadku, stanowiąc z punktu widzenia chrześcijańskiego nacjonalizmu czynnik wybitnie szkodliwy. Gluziński proponował więc odrzucenie spuścizny XIX wieku.