William Faulkner (1897-1962) to nie tylko jeden z największych pisarzy amerykańskich pierwszej połowy naszego stulecia, ale jeden z najwybitniejszych twórców tego wieku w skali światowej. Wywarł silne piętno na twórczości całych zastępów współczesnych prozaików. W 1949 roku otrzymał literacką nagrodę Nobla.

W Polsce ukazało się wiele jego dzieł, m.in. „Azyl”, „Żołd”, „Sartoris”, „Absalomie, Absalomie”, „Dzikie palmy”, „Światłość w sierpniu”, „Intruz”, „Wielki las”. Akcja większości z nich toczy się na południu Stanów Zjednoczonych, skąd pochodził pisarz, w wyimaginowanej krainie Yoknapatawpha, składając się na swego rodzaju sagę, ukazującą zanik i degenerację dawnych patriarchalnych tradycji Południa. Źródeł napisanego w 1935 r. „Pylonu” szukać należy w lotniczych zainteresowaniach pisarza. W czasie I wojny światowej pragnął służyć w amerykańskim, a następnie kanadyjskim lotnictwie wojskowym. Nic z tego nie wyszło, Faulkner stworzył więc na użytek publiczny historię swoich frontowych wyczynów, na tyle sugestywną, że znalazła się w większości jego oficjalnych biografii. Wiedzę o „wspaniałych mężczyznach na latających maszynach” spożytkował następnie w „Pylonie”. Książkę tę odczytywać można w różny sposób, także wprost — jako dramatyczną opowieść o desperatach, którzy muszą latać. I ginąć.