Ballada Adama Mickiewicza, opublikowana w 1822 w tomiku "Ballady i romanse", uważanym za pierwsze dzieło romantyzmu w literaturze polskiej. W utworze Mickiewicz wykorzystał ludowe opowieści z rodzinnych okolic.
Wiersz został zadedykowany Do Michała Wereszczaki. Składa się z czterdziestu ośmiu strof czterowersowych. Zwrotki budujące utwór to zmodyfikowane strofy stanisławowskie, składające się z wersów jedenastozgłoskowych i ośmiozgłoskowych, rymowane rymem krzyżowym (abab). Taka forma była typowa dla ballad preromantycznych i romantycznych w literaturze polskiej:
"Jeżeli nocną przybliżysz się dobą
I zwrócisz ku wodom lice,
Gwiazdy nad tobą i gwiazdy pod tobą,
I dwa obaczysz księżyce."