Poruszającą, chwilami wręcz poetycką relację Rory’ego Stewarta z pieszej wędrówki przez Afganistan w styczniu 2002 roku natychmiast uznano za klasykę gatunku. W tamtym okresie, tuż po inwazji amerykańskiej, Afganistan wrzał, rozdzierany przez wrogie sobie narody, zwalczające się frakcje i rywalizujące ideologie. Stewart wędrował wyłącznie pieszo niedostępnymi górskimi szlakami, podążając śladami cesarza Babura, założyciela dynastii Wielkich Mogołów. Mało brakowało, by dał się pokonać krańcowo niesprzyjającym warunkom; udało mu się przeżyć jedynie dzięki pomocy nieoczekiwanego towarzysza i życzliwości napotkanych po drodze ludzi. Dzięki temu mógł z wyjątkowym zrozumieniem opisać region zamknięty przed światem przez dwadzieścia cztery lata toczącej się tam wojny.