„Dostojewski autorem opowieści fantastycznych? W pierwszej chwili może to nas zaskoczyć. Twórcę 'Zbrodni i kary' uważa się przecież za realistę, niekiedy nawet za naturalistę (np. Hauser). Żywo i precyzyjnie wpisują się w pamięci ulice, domy, klatki schodowe z dokładnie podaną liczbą stopni (...) wnętrza mieszkań, ich sprzęty, nawet tapety, nawet wiszące na ścianach obrazki z ptaszkami; sceny z życia rodzinnego i towarzyskiego, a w nich ludzie o wybujałych temperamentach, o intensywnym życiu uczuciowym, ale zawsze ludzie z krwi i kości, trójwymiarowi, rzec by się chciało - bardziej żywi niż samo życie.

A przecież przy całym wspomnianym realizmie, przy dokładności niemal topograficznej (...) przy owym drobiazgowym odtworzeniu realiów jest w tych utworach coś, co sam twórca określa jako n i e r e a l n o ś ć rzeczywistości. Przypomnijmy sobie jego wielkie dzieła: 'Zbrodnię i karę', 'Idiotę', 'Biesy', 'Młodzika', 'Braci Karamazow'; niemal wszystko dzieje się tam naprawdę, nie ma nic takiego, co by się dziać nie mogło zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i świadectwem zmysłów - a jednak wydaje się to często całkowicie nierealne, ujrzane jakby w otoczce snu. Zapewne pisarz był realistą z wyboru, a fantastą z usposobienia”.
/z posłowia Marii Leśniewskiej/

Na zbiór składają się następujące opowiadania:
- Petersburskie senne widziadła wierszem i prozą
- Bobek
- Chłopczyk na gwiazdce u Pana Jezusa
- Chłop Mateusz
- Stuletnia
- Potulna
- Sen śmiesznego człowieka
- O niebezpieczeństwie pogrążania się w ambitnych snach