Utwór greckiego filozofa (ok. 427 - 347 p.n.e.) należy do cyklu tzw. dialogów sokratejskich, w których filozof przedstawia postać i poglądy swojego mistrza. Akcja dialogu dotyczy najbardziej dramatycznego okresu w życiu Sokratesa, kiedy to oskarżony został o zbrodnię przeciw religii państwowej. Spotkanie z wieszczkiem Eutyfronem, który uważa się za wykształconego teologa, specjalistę od rzeczy boskich, staje się okazją do podjęcia próby sformułowania definicji zbożności i bezbożności.
Rozmowa jest żywa i dynamiczna, ubarwia ją dowcipne, właściwe Sokratesowi, ironiczne pozorowanie niewiedzy. W swojej krytyce bezmyślnego religijnego fanatyzmu i zadufania tekst wydaje się ponadczasowy.