Ujęta w formie esejów opowieść o losach i kształtowaniu się poczucia odrębności jednego z setek plemion semickich. Jedynego, którego antenaci są wspominani codziennie w modlitwach wielu monoteistycznych religii, jak i obecni w popkulturze, często w mocno już przetworzonej formie.

Jeśli ktoś chce zagłębić się w niuansach historii Żydów, poznać/przypomnieć sobie kim byli faryzeusze, saduceusze, zeloci czy esseńczycy itd. to u Daniela-Ropsa znajdzie całkiem rozbudowane, ale i łatwostrawne wytłumaczenia.

Z oczywistych względów (książka powstała ponad 80 lat temu) Daniel-Rops pisze bez oglądania się na poprawność polityczną i współczesną koncepcję judeo-chrześcijańskiej wspólnoty. Daje to dalekie od obecnego mainstreamu spojrzenie na losy narodu wybranego, jak i towarzyszącym temu procesowi zjawisk w obrębie basenu Morza Śródziemnego. Daniel Rops szuka przyczyn sukcesu Żydów (a za taki można uznać przetrwanie do czasów współczesnych) w „posępnym ekskluzywizmie”, objawiającym się m. in. we wzgardzie wobec obcych (talmudyczne: „poganin nie jest twoim bliźnim”) i przebiegłości. Wszak nie byłoby Jakubowego Plemienia, gdyby jego protoplasta nie przywłaszczył sobie prawa pierworództwa, należącego do jego brata Ezawa.

Miejscami diagnozy bawią, jak wtedy gdy za jedną z głównych przyczyn upadku kultury hellenistycznej wskazuje rosnącą rolę kobiety, która wyszedłszy z Gineceum podejmuje męskie zadania, albo deprawuje społeczeństwo swoim wpływem. Miejscami jednak opisane procesy upadku kultur wykazują zaskakujące podobieństwo do obserwowanych obecnie zjawisk. A to szybko gasi uśmieszek wywołany szarżami autora.

Ujęta w formie esejów opowieść o losach i kształtowaniu się poczucia odrębności jednego z setek plemion semickich. Jedynego, którego antenaci są wspominani codziennie w modlitwach wielu monoteistycznych religii, jak i obecni w popkulturze, często w mocno już przetworzonej formie.

Jeśli ktoś chce zagłębić się w niuansach historii Żydów, poznać/przypomnieć sobie kim byli...