Maigret pewnie by się zaklinał na wszelkie znane świętości, że już nic zadziwić go nie może. Przegrałby z kretesem, bo oto zostaje wezwany do zabójstwa pana Lachaume, który został zastrzelony w swojej sypialni, w domu, w którym przebywało pięć osób. Rodzina Lachaume, to spadkobiercy firmy produkującej od ponad stu lat biszkopty... o smaku tektury. Miast oznak rozpaczy, strachu, dezorientacji spotyka się z ludźmi całkowicie obojętnymi, którzy wzywają adwokata, żeby Maigret zbytnio się nimi nie interesował. Sam dom to ruina: brudna, zimna, zaniedbana – ta potężna familia niewiele lepiej wygląda i jeszcze gorzej się zachowuje, a i sama firma od lat stoi na granicy bankructwa.
Pikanterii dodaje fakt, że szwagierka zabitego jest dziedziczką blisko 300 milionów i nie jest to jedyna kobieta w historii rodziny Lachaume, która w posagu wniosła fortunę...
Intryga kryminalna może odrobinę naciągana, albo inaczej – atrakcyjna umiarkowanie, postacie, których zachowanie jest dość intrygujące, gdzieś się rozmywają zapomniane przez Simenona.
Stają się nieważne, ważniejsze jest rozliczenie z rzeczywistością, która zmienia się nieubłaganie. Maigret za tymi zmianami nie podąża, obserwuje je ze smutkiem i rezygnacją pewną. Zdaje sobie sprawę, że kolejne pokolenia, które zastępują jego współpracowników mają zupełnie inne priorytety. Doświadczenie zastępują dyplomy – nie zawsze zasłużenie zdobyte, człowiek – ofiara jak i przestępca – staje się jedynie przedmiotem. Na czyste rzemiosło patrzą z pogardą, a co najmniej z irytującym protekcjonalizmem. Kolejne zwycięstwo Maigreta już tak nie cieszy. Maigret wie, że nawet jego subtelna nauczka jaką raczy młodego sędziego i adwokata nie ma sensu, bo nic sobie z tego nie robią, przekonani o swojej wartości – iluzorycznej.
Ten stan rzeczy najlepiej oddaje spotkanie Maigreta z Kanonikiem zakutym w kajdanki, w korytarzy sądowym. Obaj wiedzą, że to czasy już inne i żaden z nich na to poradzić nic nie może.
”Oporni świadkowie” to bardzo dobra powieść obyczajowa z – z konieczną, ale słabą – intrygą kryminalną.

Maigret pewnie by się zaklinał na wszelkie znane świętości, że już nic zadziwić go nie może. Przegrałby z kretesem, bo oto zostaje wezwany do zabójstwa pana Lachaume, który został zastrzelony w swojej sypialni, w domu, w którym przebywało pięć osób. Rodzina Lachaume, to spadkobiercy firmy produkującej od ponad stu lat biszkopty... o smaku tektury. Miast oznak rozpaczy,...

W starym domu właścicieli upadającej fabryki biszkoptów popełniono zbrodnię. Komisarz Maigret nie może się nadziwić, że nikt nic nie słyszał, chociaż wszyscy byli na miejscu. Brak świadków i brak motywów nie zniechęca jednak komisarza, który i tym razem rozwiązuje zagadkę.

W starym domu właścicieli upadającej fabryki biszkoptów popełniono zbrodnię. Komisarz Maigret nie może się nadziwić, że nikt nic nie słyszał, chociaż wszyscy byli na miejscu. Brak świadków i brak motywów nie zniechęca jednak komisarza, który i tym razem rozwiązuje zagadkę.

Maigret prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa w wielkomieszczańskiej rodzinie Lachaume. Są to właściciele firmy funkcjonującej od 1817 r., która kiedyś dużo znaczyła, a teraz kompletnie podupadła, jest na granicy bankructwa. Niemniej nazwisko Lachaume wciąż coś znaczy, bo nuworysze wydają swoje córki za członków tego upadłego rodu. Rodzina mieszka w starym domu w ruinie, zostaje zamordowany jeden z jej członków, ale nikt nie chce nic mówić, domownicy nabierają wody w usta i odnoszą się do komisarza wrogo. Na dodatek wciąż patrzy na ręce Maigretowi młody sędzia śledczy, bardzo to denerwuje komisarza.

Jak to bywa u Simenona, akcja jest wątła a śledztwo raczej proste. Niemniej są w tej niewielkiej książce dwie rzeczy warte wzmianki. Po pierwsze panuje w niej chandra, zły humor, poczucie starości i bycia niepotrzebnym Maigreta. Przychodzą młodzi z dyplomami, którzy patrzą na niego z pewnym rozbawieniem, a on tylko marzy o tym żeby dotrwać do emerytury. Zwłaszcza nie kryje irytacji młodym sędzią śledczym, który wtrynia mu się w prowadzenie śledztwa, sam przeprowadza przesłuchanie, i doprowadza do następnej tragedii. Może chandra Maigreta wynika z tego, że akcja dzieje się jesienią, może nasz komisarz nieco przesadza, idzie przecie nowe, a stare musi odejść...

Poza tym intrygująca jest atmosfera niegdyś wspaniałego domu rodziny Lachaume, a teraz w stanie dekadencji i upadku „Wszystko tu było brudne lub wątpliwej czystości, zużyte, nieudolnie naprawione.”. Doszczętnie zbankrutowana rodzina wielkomieszczańska w którą wciąż chcą się wżenić nuworysze, bo ma nazwisko, ciekawy i egzotyczny to dla nas obrazek (bo wielkie mieszczańskie rody w naszym kraju wyginęły, zniszczone przez wojny i dobite przez komunistów),kapitalizm jak u Balzaca.

Maigret prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa w wielkomieszczańskiej rodzinie Lachaume. Są to właściciele firmy funkcjonującej od 1817 r., która kiedyś dużo znaczyła, a teraz kompletnie podupadła, jest na granicy bankructwa. Niemniej nazwisko Lachaume wciąż coś znaczy, bo nuworysze wydają swoje córki za członków tego upadłego rodu. Rodzina mieszka w starym domu w ruinie,...