Opowieści z Dzikich Pól

Język bez wyraźnego charakteru i do tego fatalnie czytana przez Leszka Filipowicza. Jakoś z trudem dobrnąłem do końca, od pierwszej do ostatniej opowieści fabuła każdej z nich jest po prostu nudna.

Język bez wyraźnego charakteru i do tego fatalnie czytana przez Leszka Filipowicza. Jakoś z trudem dobrnąłem do końca, od pierwszej do ostatniej opowieści fabuła każdej z nich jest po prostu nudna.

Kolejna znakomicie napisana książka Komudy doczekała się przeczytania. Wystawiam najwyższą ocenę bo walki, bitwy oraz karczmiane zatargi dostarczyły emocji na mistrzowskim poziomie. Kiedy zacznę czytać książkę Pana Jacka nie mogę się od niej oderwać. Powiem krótko filmy o tej tematyce mają się nijak do książek.

Kolejna znakomicie napisana książka Komudy doczekała się przeczytania. Wystawiam najwyższą ocenę bo walki, bitwy oraz karczmiane zatargi dostarczyły emocji na mistrzowskim poziomie. Kiedy zacznę czytać książkę Pana Jacka nie mogę się od niej oderwać. Powiem krótko filmy o tej tematyce mają się nijak do książek.

Jak zawsze dobra, bardzo dobra.
Tym razem opowieści rodem z horroru.
Bardzo straszne , realistyczne opisy i nie wiem czy wiary godne. Ale mając na uwadze czasy Rzeczypospolitej wataszków, mogło być prawdą .
Ciekawe doświadczenie historyczne doznane podczas czytania Opowieści z Dzikich Pól.

Jak zawsze dobra, bardzo dobra.
Tym razem opowieści rodem z horroru.
Bardzo straszne , realistyczne opisy i nie wiem czy wiary godne. Ale mając na uwadze czasy Rzeczypospolitej wataszków, mogło być prawdą .
Ciekawe doświadczenie historyczne doznane podczas czytania Opowieści z Dzikich Pól.

Szlachcic Boruta z Łęczycy herbu Nowina... :-D
Zabawne opowieści przy szklanicy miodu.

Szlachcic Boruta z Łęczycy herbu Nowina... :-D
Zabawne opowieści przy szklanicy miodu.

Taki "sarmacki Tarantino" z domieszką paranormalną. W kilku miejscach też delikatnie przemyca pozytywne, uniwersalne wartości. Dość brutalne. Naprawdę szybko i przyjemnie się słuchało, aczkolwiek ma jedną wadę: część opowiadań jest urwana jakby za wcześnie i przez to nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału.

Taki "sarmacki Tarantino" z domieszką paranormalną. W kilku miejscach też delikatnie przemyca pozytywne, uniwersalne wartości. Dość brutalne. Naprawdę szybko i przyjemnie się słuchało, aczkolwiek ma jedną wadę: część opowiadań jest urwana jakby za wcześnie i przez to nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału.

Bardzo fajny zbiór opowiadań. Przycztalem go po innym zbiorze Czarna Szabla i zauważyłem, że dwa opowiadania się powtarzają. Choć mi to nieprzeszkadza, bo oba bardzo dobre.

Bardzo fajny zbiór opowiadań. Przycztalem go po innym zbiorze Czarna Szabla i zauważyłem, że dwa opowiadania się powtarzają. Choć mi to nieprzeszkadza, bo oba bardzo dobre.

Klasycznie na http://kwyrloczka.pl/2022/11/13/o-tym-jak-wilamowski-zakrzyknal-veto-opowiesci-z-dzikich-pol-jacek-komuda/

JA PRZECIEŻ NIE LUBIE OPOWIADAŃ

Tak mi się przynajmniej zwykle zdawało. A tu niespodzianka, zbiór siedmiu opowiadań, które naprawdę mi się spodobały. Opowieści z Dzikich Pól okazały się bardzo przyjemną lekturą rozrywkową. XVII wiek, to były zacne czasy dla Rzeczpospolitej. Jednocześnie są to lata, które całkiem lubię, a które znam w zasadzie jedynie z Sienkiewiczowskiej Trylogii (to może być obciach). Przyjemnie więc było powrócić po latach na odległe kresy, do Atamanów, Mołojców, Kozaków i Szlachty. Do krajobrazów, co mi przed oczyma płyną, kiedy myślę o tamtych wiekach. Do tych futrzanych kołpaków z czaplim piórkiem, żupanów kolorowych i kontuszy, koni z rzędem i radosnego palenia wiosek.

OPOWIEŚCI Z DZIKICH PÓL

Opowieści to takie skrzyżowanie Sienkiewicza z Lovecraftem i Edgarem Alanem Poe, mam nadzieję, że się autor nie obrazi za tego Sienkiewicza, bo zdaje się, nie całkiem go lubi. Komuda zaserwował czytelnikowi ciekawą mieszaninę fantasy i horroru doprawiona szczyptą inteligentnego humoru. Jeśli od książki, jak ja, oczekujesz jednak czegoś więcej, niż tylko banalnej rozrywki, nie zawiedziesz się. Nie brak u Komudy i treści moralizatorskich (Wtrącenie dla współczesnych odbiorców – to te brednie o męskim honorze i wierze w jedynego Boga, które zobowiązywały do takich, a nie innych wyborów). Mimo że na 272 stronicach mamy do czynienia z niedługimi opowiastkami, jest w nich coś magnetyzującego. Już od kilku dni zastanawiam się, czym jest ta nieuchwytna zaleta.

VETO

Wreszcie, w ostatnim momencie, przyszło olśnienie. Realizm opisu – to jest to. Czytasz i czujesz otaczającą cię lepką mgłę zimnego, jesiennego świtu. Czujesz strach i samotność, ukryty gdzieś w chaszczach, zbyt daleko od gościńca. Każdemu wejściu do gospody towarzyszy niepewność – dobrych czy złych ludzi zastaniesz za ciężkimi dębowymi drzwiami. Czy zaprzedasz duszę w imię miłości? A może trafisz na najgorszy z najgorszych scenariuszy – oblężone miasto, w którym zjedzono już wszystko, co jadane. Zostały tylko trupy twoich towarzyszy i głód, stopniowo zmieniający się w obłęd. Czy ostatkiem człowieczeństwa krzykniesz Veto, nad rozkopanym grobem?

Klasycznie na http://kwyrloczka.pl/2022/11/13/o-tym-jak-wilamowski-zakrzyknal-veto-opowiesci-z-dzikich-pol-jacek-komuda/

JA PRZECIEŻ NIE LUBIE OPOWIADAŃ

Tak mi się przynajmniej zwykle zdawało. A tu niespodzianka, zbiór siedmiu opowiadań, które naprawdę mi się spodobały. Opowieści z Dzikich Pól okazały się bardzo przyjemną lekturą rozrywkową. XVII wiek, to były zacne czasy...

Kolejna pozycja Komudy, tym razem w formie opowiadań która wciska mnie w fotel. Nie są to może opowiadania typowo historyczne ale czasem bardziej jako horror. Powiązanie historii z magią, demonologią, horrorem uważam za majstersztyk

Kolejna pozycja Komudy, tym razem w formie opowiadań która wciska mnie w fotel. Nie są to może opowiadania typowo historyczne ale czasem bardziej jako horror. Powiązanie historii z magią, demonologią, horrorem uważam za majstersztyk

Muszę przyznać, że osadzenie opowieści grozy w realiach polski szlacheckiej to świetny pomysł. Pozwala to nie tylko cofnąć się do czasów bardziej naiwnych, ale przede wszystkim konfrontuje czytelnika z czymś wyraźnie innym od całej reszty gatunku. Historie są dobre oraz w pełni korzystają z możliwości charakterystycznego świata przedstawionego, a do tego mają świetny klimat. Obawiałem się trochę tego, ile będzie tutaj fantastyki, a ile horroru – ale to zdecydowanie horrory. Nie jest to żadne arcydzieło, ale czytało się lekko i z przyjemnością. Jeśli autor ma w swojej bibliografii jeszcze jakieś mroczniejsze książki, z pewnością po nie sięgnę.

Muszę przyznać, że osadzenie opowieści grozy w realiach polski szlacheckiej to świetny pomysł. Pozwala to nie tylko cofnąć się do czasów bardziej naiwnych, ale przede wszystkim konfrontuje czytelnika z czymś wyraźnie innym od całej reszty gatunku. Historie są dobre oraz w pełni korzystają z możliwości charakterystycznego świata przedstawionego, a do tego mają świetny...

Odkrywania polskiej sceny literackiej ciąg dalszej. Pierwszy kontakt z twórczością Jacka Komudy uznaję za udany. O ile od pierwszych przygód Jakuba Wędrowycza odbiłem się jak od ściany, tak tutaj otrzymałem zbiór opowiadań nie schodzących poniżej poziomu poprawnego. Wszystkie one są osadzone w realiach Polski XVII wieku, za wyjątkiem jednej, opowiadającej o końcówce polskiej okupacji w Moskwie. Z pewnością plusem są surowe realia, nie szczędzące czytelnikom szczegółów, ukazujące tamte czasy w kolorach wszelkich, ale na pewno nie różowych. Smród, bród, bieda, alkohol, to wszystko spogląda z kart książki.

Zbiór cierpi na tradycyjną chorobę zbiorów: nie jest równy, ale żadne z nich nie odrzuciło. Przykładowo „Pod wesołym wisielcem” w zestawieniu z takim „Veto” wypada mało angażująco i nie wciąga. Główni bohaterowie to przedstawiciele szlachty, często bohaterowie wojenni, zasłużeni dla środowiska, zmuszeni jednak stawiać czoła trudnym przeciwnikom oraz niesprzyjającym kolejom losu. Historie wypadają wiarygodnie, bez względu na to, czy trzymają się sztywno rzeczywistości, czy korzystają z elementów magicznych, wprowadzających na scenę ciekawą postać, znaną chyba każdemu, którym straszono nieraz dzieciaki.

Odkrywania polskiej sceny literackiej ciąg dalszej. Pierwszy kontakt z twórczością Jacka Komudy uznaję za udany. O ile od pierwszych przygód Jakuba Wędrowycza odbiłem się jak od ściany, tak tutaj otrzymałem zbiór opowiadań nie schodzących poniżej poziomu poprawnego. Wszystkie one są osadzone w realiach Polski XVII wieku, za wyjątkiem jednej, opowiadającej o końcówce...