Smutek, żal, rozczarowanie.
W Polsce bardzo rzadko wychodzą książki niebiałych autorów nie będące beletrystyką. Tym większy smutek, że to, co zaproponował polskim czytelnikom Leo Igwe jest gniotem i rodzajem jakiejś grafomańskiej rozprawki na temat tego, że to ateizm jest słusznym wyborem człowieka. Pół biedy, gdyby Igwe skupił się jedynie na krytyce chrześcijaństwa w Afryce. Jako niechrześcijanin nie będę tego tematu rozwijać, ale tak, zgadzam się, że katolicyzm i protestantyzm bardziej Afryce zaszkodził niż pomógł. Jednak "jechanie" po afrykańskim chrześcijaństwie nie wystarczyło autorowi, bo chłopina musiał się jeszcze przyczepić do islamu. A jak bardzo opluwany jest islam w Polsce nie trzeba nikomu tłumaczyć. Próżno szukać drugiego kraju europejskiego, może poza ksenofobo-państewkami typu Serbia czy Grecja, gdzie islamofobia miałaby się tak dobrze. I do tego ogródka pełnego żmij Leo Igwe dorzucił jeszcze głaz w postaci swoich wypocin. Smutne i dobijające.
W sumie "Afryka. Czarownice i religie" to lekturka na 2-3 godziny, ale według mnie szkoda tego czasu na czytanie. Nie polecam.

Smutek, żal, rozczarowanie.
W Polsce bardzo rzadko wychodzą książki niebiałych autorów nie będące beletrystyką. Tym większy smutek, że to, co zaproponował polskim czytelnikom Leo Igwe jest gniotem i rodzajem jakiejś grafomańskiej rozprawki na temat tego, że to ateizm jest słusznym wyborem człowieka. Pół biedy, gdyby Igwe skupił się jedynie na krytyce chrześcijaństwa w...