W książce Brigid Pasulki rysują się dwie linie czasowe: pierwsza historia, Anielicy i Gołębia, toczy się w czasach II wojny światowej, zaś druga w czasach PRL-u i opisuje losy ich wnuczki, Baby-Jagi. Autorka wykonała ogromną pracę, by jak najwierniej oddać realia życia codziennego w obu opisywanych okresach. Doskonale też poradziła sobie z topografią Krakowa i okolic.

Przypadł mi do gustu język powieści - nieco baśniowy, ale jednocześnie dialogi brzmią bardzo naturalnie. Wyraźny jest też kontrast między pełnymi nadziei opisami przyszłości, które snuli dziadkowie, oraz szarą, brutalną codziennością peerelowskich realiów.

Jednak to, co w literaturze pięknej jest najważniejsze, czyli opowiadana historia, zupełnie mnie nie porwało. Znacznie ciekawsze były perypetie Anielicy i Gołębia, niestety rozdziały im poświęcone są bardzo krótkie. Losy Baby-Jagi były po prostu nudne, a sama bohaterka wydawała mi się kompletnie nijaka. Byłam rozczarowana tą opowieścią - ani mnie nie oczarowała, ani nie wzruszyła. Doczytałam tę książkę z nadzieją, że historie się rozwiną, ale zakończenie było według mnie na siłę pozytywne.

W książce Brigid Pasulki rysują się dwie linie czasowe: pierwsza historia, Anielicy i Gołębia, toczy się w czasach II wojny światowej, zaś druga w czasach PRL-u i opisuje losy ich wnuczki, Baby-Jagi. Autorka wykonała ogromną pracę, by jak najwierniej oddać realia życia codziennego w obu opisywanych okresach. Doskonale też poradziła sobie z topografią Krakowa i...

Sięgając po "Dawno, dawno temu i prawie naprawdę" sądziłam, że oto jest przede mną miła, ale prosta historia, oprawiona w bardzo ładną okładkę. Jak bardzo się pomyliłam. Ta książka przeczołgała mnie przez meandry uczuć i emocji jej głównych bohaterów, wyciskając czasem łzy, a czasem powodując uśmiech na twarzy.

Mamy tu do czynienia z dwiema różnorodnymi, ale jakże podobnymi pod wieloma względami, historiami. Jedna opowiada o czystej i nieskalanej miłości Anielicy i Gołębia, ale i trudnej, gdyż czasy, w jakiej przyszło jej rozkwitać do łatwych nie należały. Druga z kolei mówi o jej wnuczce Beacie, na którą wszyscy wołają Baba-Jaga, która z małej wsi pod Tatrami przyjeżdża do Krakowa w poszukiwaniu swojej drogi i szczęścia.

Bardzo dobra powieść o dojrzewaniu, stratach, nadziejach i miłości ❤️ Oraz o sile, jaka może dać nam tylko rodzina. Pokazana na przełomie II wojny światowej oraz w początkach raczkującej demokracji w nowej III Rzeczpospolitej.

8/10

@znosem.wksiazce

Sięgając po "Dawno, dawno temu i prawie naprawdę" sądziłam, że oto jest przede mną miła, ale prosta historia, oprawiona w bardzo ładną okładkę. Jak bardzo się pomyliłam. Ta książka przeczołgała mnie przez meandry uczuć i emocji jej głównych bohaterów, wyciskając czasem łzy, a czasem powodując uśmiech na twarzy.

Mamy tu do czynienia z dwiema różnorodnymi, ale jakże...

Ciężko mi się ją czytało

Ciężko mi się ją czytało

Książka niezwykle poruszająca. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki łączą się dwie historie, które z początku można uznać za różne.
Czasów wojennych było bardzo mało, ale mi to nie przeszkadzało. Nie wiem co więcej mogę o tej książce powiedzieć jak dla mnie to ma ona w szczególności klimat Polski z lat 90 i tych czasów powojennych.

Książka niezwykle poruszająca. Bardzo spodobał mi się sposób w jaki łączą się dwie historie, które z początku można uznać za różne.
Czasów wojennych było bardzo mało, ale mi to nie przeszkadzało. Nie wiem co więcej mogę o tej książce powiedzieć jak dla mnie to ma ona w szczególności klimat Polski z lat 90 i tych czasów powojennych.

Przeczytałem bo to o miejscach gdzie ja bywałem w latach dziewięćdziesiątych. Dalsze losy dla zainteresowanych. Książkowy pan Staś już nie żyje a knajpka po jego śmierci popadła w ruinę. Stoi ale od lat zamknięta na cztery spusty. Książka taka sobie ale przez sentyment daje sześć.

Przeczytałem bo to o miejscach gdzie ja bywałem w latach dziewięćdziesiątych. Dalsze losy dla zainteresowanych. Książkowy pan Staś już nie żyje a knajpka po jego śmierci popadła w ruinę. Stoi ale od lat zamknięta na cztery spusty. Książka taka sobie ale przez sentyment daje sześć.

Niepozorna, niespektakularna, spokojna, delikatna. Ciekawa, zachwycająca językiem i stylem. Zadziwiająca polską świadomością autorki. Miła, urocza, smutna, przejmująca. Pełna. Satysfakcjonująca.

Niepozorna, niespektakularna, spokojna, delikatna. Ciekawa, zachwycająca językiem i stylem. Zadziwiająca polską świadomością autorki. Miła, urocza, smutna, przejmująca. Pełna. Satysfakcjonująca.

Naprawdę niezwykła książka - piękna, smutna ale i krzepiąca historia łącząca czasy wojny w Tatrach z Krakowem końca XX wieku. Właśnie dla takich zaskoczeń nie czytam opisów na okładkach ❤️ Patrząc na tytuł „Dawno dawno temu i prawie naprawdę”, liczyłam na baśniowy nastrój i rzeczywiście trochę go tu było w rozdziałach rozgrywających się w górach. Polecam!

Naprawdę niezwykła książka - piękna, smutna ale i krzepiąca historia łącząca czasy wojny w Tatrach z Krakowem końca XX wieku. Właśnie dla takich zaskoczeń nie czytam opisów na okładkach ❤️ Patrząc na tytuł „Dawno dawno temu i prawie naprawdę”, liczyłam na baśniowy nastrój i rzeczywiście trochę go tu było w rozdziałach rozgrywających się w górach. Polecam!

Bardzo przyjemna, ciepła książka o Polsce, wojnie, miłości, a take zwykłej codzienności.

Bardzo przyjemna, ciepła książka o Polsce, wojnie, miłości, a take zwykłej codzienności.

Na początku nie ciągnęło mnie do tej książki... ale gdy wszystko zaczęło się rozwijać, a ja rozumiałam co się dzieje i kto jest w końcu kim to zrobiło się ciekawe. Nie każdemu spodoba się ta książka. Pokazuje czas i to co dzieje się na świecie po przez przemijające pokolenia.

Na początku nie ciągnęło mnie do tej książki... ale gdy wszystko zaczęło się rozwijać, a ja rozumiałam co się dzieje i kto jest w końcu kim to zrobiło się ciekawe. Nie każdemu spodoba się ta książka. Pokazuje czas i to co dzieje się na świecie po przez przemijające pokolenia.

To spokojna i pełna nostalgii opowieść o życiu miłości tęsknocie. Książka mnie nie porwała ale powoli powoli wciągała polecam na senne upalne popołudnie.

To spokojna i pełna nostalgii opowieść o życiu miłości tęsknocie. Książka mnie nie porwała ale powoli powoli wciągała polecam na senne upalne popołudnie.