J. D. Salinger to jeden z najważniejszych, a przy okazji najbardziej tajemniczych amerykańskich pisarzy. Autor kilku zbiorów opowiadań oraz jedynej wydanej powieści “Buszujący w zbożu”.
“Buszujący w zbożu” pokazuje kilka dni z życia nastolatka - Holdena Caulfielda, który został wyrzucony z college'u i przed powrotem do domu rodzinnego spędza czas w Nowym Jorku. Salinger przedstawił w formie monologu niepokoje bohatera zniechęconego dorosłym światem pełnym hipokryzji i głupoty, poruszając tematy m.in. tożsamości, religii czy seksualności. Książka przez niektórych uznana jako kontrowersyjna, ze względu na występujące wulgaryzmy, czy rzekome zachęty do buntu.
Książka - klasyk, którą nadrobiłam jako osoba znacznie starsza niż jej główny bohater. Dla mnie to dość typowe i uniwersalne przemyślenia nastolatka, który jest niepoważny, porywczy, żyje w swojej bańce, ma swoje wyobrażenie o otaczającym go świecie i problem z jego zaakceptowaniem. Jednocześnie w całej tej złości i niezgodzie znajduje się wrażliwość, smutek, samotność oraz tęsknota i wszystkie te emocje mieszają się ze sobą i są efektem szukania miejsca na pomieszczenie w sobie niesprawiedliwości realnego świata. Autor pokazał dorastanie Holdena i różnice między niewinnym dzieciństwem a dorosłością, miłością Holdena do młodszej siostry Phoebe i niechęcią do kolegów z college’u, rodziców, nauczycieli czy starszego brata pracującego w Hollywood. Chwilami nie rozumiałam zblazowanego podejścia Holdena, wydawało mi się głupie i bezsensowne, ale postanowiłam się nad tym trochę zastanowić i przypomnieć sobie swoje dorastanie. Doszłam do wniosku, że zdanie sobie sprawy, że życie jest niesprawiedliwe, niejednoznaczne i wygląda zupełnie inaczej niż z perspektywy dziecka, jest trudne do zaakceptowania i bycie nastolatkiem jest trudne i wyjątkowe w swoim doświadczeniu. To jest bardzo emocjonalny czas między beztroskim dzieciństwem a spokojniejszą dorosłością i rozumiem to, że głównym bohater ma problem z zaakceptowaniem świata, jego zachowanie nie jest dla mnie kontrowersyjne. Wiem, że potrzebne jest sporo czasu i doświadczenia, żeby zdać sobie sprawę z tego, że nasze otoczenie jest wypełnione obłudą, oszustwami, krzywdą i na wiele aspektów nie mamy żadnego wpływu, a wsparcie rodziców, nauczycieli i innych dorosłych nie zawsze jest zrozumiane i docenione przez nastolatków.
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

J. D. Salinger to jeden z najważniejszych, a przy okazji najbardziej tajemniczych amerykańskich pisarzy. Autor kilku zbiorów opowiadań oraz jedynej wydanej powieści “Buszujący w zbożu”.
“Buszujący w zbożu” pokazuje kilka dni z życia nastolatka - Holdena Caulfielda, który został wyrzucony z college'u i przed powrotem do domu rodzinnego spędza czas w Nowym Jorku. Salinger...

Książka - monolog w wydaniu egocentrycznego, obrażonego na cały świat nastolatka mierzącego się z kryzysem egzystencjalnym oraz (nieco utajoną) żałobą po zmarłym bracie. Przed dekadami mogła pewnie szokować, czytelnikowi żyjącemu w trzeciej dekadzie XXI wieku wyda się jednak... cóż, niezbyt oryginalna, po prostu. Sprawnie napisana, owszem, ale czy warta otaczającego ją szumu?

Książka - monolog w wydaniu egocentrycznego, obrażonego na cały świat nastolatka mierzącego się z kryzysem egzystencjalnym oraz (nieco utajoną) żałobą po zmarłym bracie. Przed dekadami mogła pewnie szokować, czytelnikowi żyjącemu w trzeciej dekadzie XXI wieku wyda się jednak... cóż, niezbyt oryginalna, po prostu. Sprawnie napisana, owszem, ale czy warta otaczającego ją szumu?

Opowieść o buncie i poszukiwaniu autentyczności w świecie pełnym fałszu. Głos Holdena Caulfielda nadal posiada moc. Jego niepokorna postawa i autentyczność czynią go niezwykłym bohaterem, z którym bez problemu można się identyfikować. Powieść stała się nie tylko symbolem pokolenia, ale również wyjątkowym komentarzem na temat wyobcowania, hipokryzji społecznej oraz nieuchronnych konfliktów towarzyszących dorastaniu. Solidna klasyka!

Opowieść o buncie i poszukiwaniu autentyczności w świecie pełnym fałszu. Głos Holdena Caulfielda nadal posiada moc. Jego niepokorna postawa i autentyczność czynią go niezwykłym bohaterem, z którym bez problemu można się identyfikować. Powieść stała się nie tylko symbolem pokolenia, ale również wyjątkowym komentarzem na temat wyobcowania, hipokryzji społecznej oraz...

przeczytałem to z 15 razy i latami było moją ulubioną książką:)

przeczytałem to z 15 razy i latami było moją ulubioną książką:)

Mój problem z tą książką polega na tym, że jak czytam różne interpretacje to odnoszę wrażenie, że czytałam inną powieść niż autor chciał napisać. Holden miał być wielkim buntownikiem. Ale jego wkurza wszystko. Nic mu się nie podoba. Na tym polega fabuła, Holden chodzi sobie po hotelach, barach, parkach, spotyka ludzi, którzy go wkurzają. Boy hotelowy, który zanosi mu bagaż wkurza go swoją zaczesaną na bok fryzurą. Jakieś losowe zakonnice, które wchodzą do baru mają walizki nie z takiego materiału jaki Holden by chciał. Ktoś mu mówi na pożegnanie „powodzenia”, też źle. Czasami wkurzy go czyjaś niesłowność czy przekleństwa wypisane na ścianie szkoły, ale to też nie wybrzmiewa, bo sam klnie jak szewc i jedno mówi, drugie robi, w zasadzie ma chyba mitomanię. Ale wszystko kończy się na narzekaniu w narracji. Holden nic z tym nie robi, niczemu się nie przeciwstawia, nie konfrontuje swoich żali ze światem. Zamiast tego snuje się po Nowym Jorku, spotyka randomowych ludzi, prowadzi krótkie rozmowy o niczym, a pomiędzy tym opowiada jakieś anegdoty o tym jak jego kumpel podczas szkolnej uroczystości głośno pierdnął i mu tym zaimponował albo jak jako dzieciak gapił się w cycki figury squaw w muzeum. No i co jakiś czas wpadnie na losowy pomysł albo dopadnie go dziwna fiksacja i nagle snuje wizje jak będzie żył w chacie w lesie w Kolorado, udawał głuchoniemego i kupował swoim dzieciom książki. Albo nagle wypytuje wszystkich gdzie się podziały kaczki w Central Parku. Ma też jakieś swoje przemyślenia na temat ludzi, ale to wszystko przypomina niepogłębiony bełkot nastolatka i do niczego nie prowadzi.
Zakończenie książki zupełnie nie pasuje do rzekomej interpretacji.
Holden po prostu nie jest ciekawą postacią, jest zagubiony, samotny, owszem, ma też sporo kompleksów, bo każdą napotkaną osobę musi w swojej głowie skrytykować. Ale nie prezentuje ciekawych przemyśleń, nie robi nic interesującego.
Nie wybrzmiewa też dla mnie motyw zestawienia Phoebe z resztą osób. Ciężko wyciągnąć wniosek, aby była to jedyna osoba, do której odczuwa sympatię, a też siostra nie jest bezkrytycznym obrazem szczęścia, ma swoje wady, czasem wkurza Holdena, czasem jej nie rozumie.
Bardzo podoba mi się zamysł autora, ale kompletnie tego nie widzę w tej książce i sama bym jej nigdy w ten sposób nie zinterpretowała. Wyszło niespójnie i zbyt mało wyraziście.
Co do rzekomej wulgarności tej książki - może w latach 50. szokowała, ale teraz wystarczy wsłuchać się w dialog przypadkowych licealistów, w ciągu minuty rozmowy człowiek usłyszy więcej wulgaryzmów niż nastoletni Holden użył w całej tej książce (chociaż chyba polskie tłumaczenie lekko te wulgaryzmy wygładza). Pod innymi względami obecnie też nie sądzę aby kogokolwiek szokowała. No, Holden pije, pali, ze 2 razy pomyśli o seksie. Nic wykraczającego poza typowego niesfornego nastolatka. Nawet w tej książce się pod tym kątem nie wyróżnia, bo tak postępują tutaj jego koledzy, a nawet na tle niektórych wydaje się spokojny.
Czytałam ją kiedyś na początku gimnazjum, wtedy podobała mi się bardziej. Myślę, że jeżeli już, to wtedy trzeba po nią sięgnąć, można w pewien sposób się z bohaterem utożsamić, bo obraz nastolatka jest tu oddany całkiem wiernie. Ale niestety, szerszego kontekstu tu nie dostrzegam, jako dorosła osoba nie jestem w stanie wyciągnąć z tej książki zbyt wiele. Może z 5 razy się uśmiechnęłam pod nosem, bo Holden momentami bywa zabawny. Ale inne postacie w tej książce, nawet przez te parę stron, wydają się już ciekawsze niż on. Chętniej bym poczytała o Carlu czy Stradlaterze.
Wiele bym wybaczyła, gdyby jeszcze od pewnego momentu książka nie była tak nudna. Głównie dlatego, że brakuje tu jakiejś logiki wydarzeń. Bohater robi rzeczy, wpada na jakieś pomysły, by po chwili je odrzucić i w efekcie snuje się po mieście bez celu i opisuje jak zamawia kawę albo zbiera mu się na wymioty i w pijackich majakach gada do swojego brata.
Dla mnie autor kompletnie minął się z zamysłem, aż szkoda takiego potencjału

Mój problem z tą książką polega na tym, że jak czytam różne interpretacje to odnoszę wrażenie, że czytałam inną powieść niż autor chciał napisać. Holden miał być wielkim buntownikiem. Ale jego wkurza wszystko. Nic mu się nie podoba. Na tym polega fabuła, Holden chodzi sobie po hotelach, barach, parkach, spotyka ludzi, którzy go wkurzają. Boy hotelowy, który zanosi mu bagaż...

Jak w polskim filmie, nic się nie dzieje.

Jak w polskim filmie, nic się nie dzieje.

Osobiście książkę czytało mi się całkiem dobrze. Wygląda na to, że mój odbiór zachowania głównego bohatera różni się od wrażeń innych czytelników - nie zaprzeczam, że Holden był zdeprawowany, ale uważam, że była to bardziej poza, próbował przedstawić się w lepszym świetle niż był, bo sam wstydził się tego, że np. jest tchórzliwy. Może to i hipokryzja z jego strony, ale wydaje mi się, że istotniejsze jest to, że wielokrotnie uwidaczniała się jego dobra strona, np. wobec siostry czy zakonnic. Dla mnie był to nie tyle zbuntowany, co zagubiony nastolatek idealista.

Osobiście książkę czytało mi się całkiem dobrze. Wygląda na to, że mój odbiór zachowania głównego bohatera różni się od wrażeń innych czytelników - nie zaprzeczam, że Holden był zdeprawowany, ale uważam, że była to bardziej poza, próbował przedstawić się w lepszym świetle niż był, bo sam wstydził się tego, że np. jest tchórzliwy. Może to i hipokryzja z jego strony, ale...

Trochę ją rozumiałam i trochę nie wiedziałam o co w niej chodzi. Jednocześnie mam do niej ogromny sentyment, ale nie wiem czy przeczytam ją jeszcze raz.

Trochę ją rozumiałam i trochę nie wiedziałam o co w niej chodzi. Jednocześnie mam do niej ogromny sentyment, ale nie wiem czy przeczytam ją jeszcze raz.

Leżała u mnie na półce już od jakiegoś czasu, trzeba się było w końcu dowiedzieć co tak ciekawiło zabójcę Lennona, i niedoszłego zabójce Reagana. Przeczytałem i wciąż nie wiem. Bo książka jest przeciętna. Dobrze napisana i ma momenty, że człowiek się nawet trochę wczuje. Ale większość nuży, a to krótka pozycja.

Główny bohater jest denerwującym, rozpieszczonym dzieciakiem, który o wszystkich mówi "old", nawet o swojej młodszej siostrze. Ciekawe jak sobie z tym tłumacz poradził, bo polskie "stary" to chyba nie całkiem to. Nadużywa też "hot" i "killed me". Denerwował mnie strasznie. Ja teraz jestem stary, ale nie wydaje mi się, że nawet jako nastolatek bym tą postać zaakceptował.

Jak ktoś chce koniecznie zaliczyć klasyka, to można. Ale jest wiele zdecydowanie lepszych książek.

Leżała u mnie na półce już od jakiegoś czasu, trzeba się było w końcu dowiedzieć co tak ciekawiło zabójcę Lennona, i niedoszłego zabójce Reagana. Przeczytałem i wciąż nie wiem. Bo książka jest przeciętna. Dobrze napisana i ma momenty, że człowiek się nawet trochę wczuje. Ale większość nuży, a to krótka pozycja.

Główny bohater jest denerwującym, rozpieszczonym dzieciakiem,...

To kontrowersyjna książka. Tak chyba najlepiej można ją określić. W latach 50, gdy się ukazała, Salingera oskarżono o deprawowanie młodzieży, zachęcanie jej do buntu, a po zabójstwie Lennona (morderca miał przy sobie jej egzemplarz),uznano ją za niebezpieczną i zaczęto wskazywać w niej fragmenty, w których główny bohater wręcz ociera się o psychopatię. Dzisiaj dla jednych - najważniejsza książka życia, dla innych - najbardziej przereklamowany klasyk.

Trochę byłem zaskoczony, patrząc na to, jak wiele osób tutaj pisze, że Holden jest irytujący i uznaje to za wadę ,,Buszującego w zbożu". Owszem, czasami jest irytujący, ale najwyraźniej niektórym nie przyszło do głowy, że Holden ma taki być. To bardzo dużo mówi o tym, jak ludzie nie potrafią wyjść z tego, co im się podoba i zrozumieć to, co miał do przekazania pisarz. Główny bohater jest cholernie przygnębiony i samotny. Ma 16 lat, a musiał patrzeć, jak umiera jego brat, został wysłany do szkoły z internatem i tęskni za siostrą, będąc jednocześnie zdradzonym przez każdy autorytet i wszystkich, którym ufa. Rozpaczliwie i desperacko próbuje dokonać powrotu do dzieciństwa, właściwie za wszelką cenę.

Przez lata od wydania pojawiło się na temat ,,,Buszującego w zbożu" mnóstwo teorii (jak często bywa w przypadku rzeczy, które osiągnęły taką popularność),z czego jedna warta jest przytoczenia. Zakłada mianowicie, że "Buszujący w zbożu" traktuje o... homoseksualizmie. Holden nie potrafi zainicjować kontaktu seksualnego z prostytutką, dużo większy nacisk kładzie na opis wyglądu mężczyzn niż kobiet, w stosunku do gejów często używa obraźliwych określeń, przesadnie reaguje, gdy Antolini dotyka jego włosów. W dalszym ciągu jest to jednak tylko teoria, jedna z wielu swoją drogą. Osobiście myślę, że zachowanie Holdena wynika bardziej z tęsknoty za niewinnością dzieciństwa. I jeszcze jedno: jest to jedna z pozycji, które chyba najlepiej oddają klimat Ameryki tamtych czasów.

Reasumując, to bardzo dobre dzieło Salingera, któremu trudno cokolwiek zarzucić. Ta pozycja o tajemniczym tytule jest prosta, ale wartościowa i niepopadająca w banał. Nie brakuje tu naprawdę dobrych momentów - szczególnie w końcówce. Ikoniczny Holden - każdy z nas chyba kojarzy słynny rysunek, przedstawiający go w jego czapce i z papierosem w ustach- jest do dziś inspiracją i wzorem dla młodych marzycieli. I chyba na tym właśnie polega jego uniwersalność.

To kontrowersyjna książka. Tak chyba najlepiej można ją określić. W latach 50, gdy się ukazała, Salingera oskarżono o deprawowanie młodzieży, zachęcanie jej do buntu, a po zabójstwie Lennona (morderca miał przy sobie jej egzemplarz),uznano ją za niebezpieczną i zaczęto wskazywać w niej fragmenty, w których główny bohater wręcz ociera się o psychopatię. Dzisiaj dla jednych -...