Klasyka literatury rosyjskiej i światowej, pisana pięknym wierszem. Ze względu na tematykę bardziej uniwersalna niż nasz "Pan Tadeusz". Wyraziści, bardzo dobrze sportretowani bohaterowie. Wielki poemat dygresyjny o nieodwzajemnionej miłości, mimo że z epoki Romantyzmu to niekończący się śmiercią bohatera. Rzecz godna polecenia.

Klasyka literatury rosyjskiej i światowej, pisana pięknym wierszem. Ze względu na tematykę bardziej uniwersalna niż nasz "Pan Tadeusz". Wyraziści, bardzo dobrze sportretowani bohaterowie. Wielki poemat dygresyjny o nieodwzajemnionej miłości, mimo że z epoki Romantyzmu to niekończący się śmiercią bohatera. Rzecz godna polecenia.

Eugeniusz Oniegin to szlachcic znudzony życiem, nie liczący się z uczuciami innych. Zubożenie na skutek hazardu ojca ratuje tylko śmierć wuja, do którego domu Oniegin się przenosi. Tam wzgardza uczuciami Tatiany i zabija w pojedynku dobrego przyjaciela. Wszystko to skutkiem głupich i nierozważnych gierek. Oniegin dopiero po czasie zrozumiał swój błąd, ale było już za późno na naprawienie krzywd. Tatiana choć uważa inaczej, moim zdaniem także nie wygrała swojego życia mimo, że została księżną i wielką damą rosyjskich elit.
Poemat Puszkina to tragiczna historia nieodwzajemnionych miłości, wzgardy i niedopowiedzeń. To ostrzeżenie przed gierkami i niedojrzałym zachowaniem. Historia Oniegina, Tatiany i towarzyszących im Leńskiemu i Oldze nie napawa optymizmem. Każdy musi ponieść karę za swoje przewiny.
I jest to po prostu pięknie napisany poemat.

Eugeniusz Oniegin to szlachcic znudzony życiem, nie liczący się z uczuciami innych. Zubożenie na skutek hazardu ojca ratuje tylko śmierć wuja, do którego domu Oniegin się przenosi. Tam wzgardza uczuciami Tatiany i zabija w pojedynku dobrego przyjaciela. Wszystko to skutkiem głupich i nierozważnych gierek. Oniegin dopiero po czasie zrozumiał swój błąd, ale było już za późno...

„Wrogów ma każdy na tym świecie,
A od przyjaciół chroń nas Bóg”

Gdyby nie koleżanka @Wiola, nie wiem, czy w ogóle zdecydowałabym się zawrzeć znajomość z Eugeniuszem i Tatianą.. Przyznaję, nie mam w sobie struny, którą porusza poezja. Jestem wyjątkowo mało wrażliwa na ten rodzaj literatury, męczę się podczas czytania, dlatego z reguły omijam go jak pirat drogowy - drogowe przepisy. A teraz wiem, że gdybym nie przeczytała „Eugeniusza Oniegina”, byłaby to niepowetowana dla mnie strata. Bo, abstrahując od wielkości i klasy tego (arcy)dzieła, nie miałabym okazji poznać Tatiany, która jest – tak uważam - jedną z najmądrzejszych i najbardziej wartościowych bohaterek literackich.

(podczas gdy Oniegin to zaledwie „płowej uciechy wychowanek”).

Nieśmiertelny poemat Aleksandra Puszkina zachwyca nastrojem, pięknem oraz prostotą wiersza, znakomicie oddaną przez tłumacza, Adama Ważyka. Przepiękne, bardzo malownicze opisy przyrody, znakomicie sportretowani ludzie – z psychologicznym znawstwem i rozmachem. Ta poezja tętni życiem. Jest bardzo sugestywna, malowane słowem obrazy przewijają się przed oczami niczym film. Ważyk po mistrzowsku prowadził mnie po czerwonym dywanie poezji Puszkina. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że tłumacz lubił też czasem puścić oczko do czytelnika.
Mickiewicz: „Kobieto! Puchu marny! Ty wietrzna istoto!”
Puszkin: „A piękna płeć – jak puszek wietrzna”.

Bardzo mi odpowiada poczucie humoru Puszkina, przebijające z kart poematu.
„W bawialni usnął na kanapie
Pustiakow, przy nim Pustiakowa
Jedno i drugie tęgo chrapie” (...)

(No proszę! A niezrównany Terry Pratchett twierdził: „Małżeństwo zawsze jest związkiem dwojga ludzi gotowych przysiąc, że tylko to drugie chrapie” ;-))

Zaciekawił mnie fakt, że Eugeniusz Oniegin jadał ser limburski - najbardziej śmierdzący ser na świecie, o którym Mark Twain wspominał, że jak wiózł go pociągiem, to wszyscy myśleli, że jedzie z nimi nieboszczyk. Nieżywy od dawien dawna.

Rosyjski romans wierszem autorstwa Aleksandra Puszkina nie dość że jest pięknie napisany, to jeszcze skutecznie oparł się niszczącej próbie czasu. W sensie – nie razi staroświecczyzną.

Wielkie dzieło! Dziękuję, @Wiolu.

„Wrogów ma każdy na tym świecie,
A od przyjaciół chroń nas Bóg”

Gdyby nie koleżanka @Wiola, nie wiem, czy w ogóle zdecydowałabym się zawrzeć znajomość z Eugeniuszem i Tatianą.. Przyznaję, nie mam w sobie struny, którą porusza poezja. Jestem wyjątkowo mało wrażliwa na ten rodzaj literatury, męczę się podczas czytania, dlatego z reguły omijam go jak pirat drogowy - drogowe...

"Eugeniusz Oniegin" w moich prywatnych rankingach plasuje się w pierwszej dziesiątce ulubionych lektur, ale zawsze, gdy czytam go ponownie od razu trafia na szczyt tej listy. Czytanie go sprawia mi szaloną przyjemność. Przyjemność obcowania z dziełem doskonałym.

Uwielbiam to, jak Puszkin lekko, swawolnie, żartobliwie i ironicznie wiedzie nas wespół z bohaterem przez jego udręczone spleenem życie. Te obyczajowe obrazki, myśli i zachowanie Eugeniusza, który beznadziejnie marnotrawiąc najlepsze swoje lata dostaje w końcu za swoje, wzbudzają we mnie spore emocje. Najpierw mam satysfakcję, bo w końcu mu się należało, ale ostatecznie… żal mi go. A Tatiany żal mi jeszcze bardziej, bo tylko pozornie wydaje się, że to ona jest wygrana w pogoni za szczęściem.

Do tej pory czytałam Oniegina zawsze w przekładzie Ważyka, który uważam za całkiem niezły. Tym razem poeta połączył siły z Tuwimem, który przetłumaczył trzy pierwsze rozdziały poematu. Przekład Tuwima jest zdecydowanie bardziej świeży, żywiołowy i dźwięczny. Jest w nim więcej jedno i dwusylabowych słów, i właśnie dzięki nim tekst jest dynamiczny. Są jednak zwroty i frazy, które według mnie lepiej brzmią u Ważyka.

Krótki fragment do porównania.

Adam Ważyk
„Bolączka – czas już jej przyczynę
Odciąć od zwykłych bajd i andron –
We mgle londyńskiej zwana splinem
A po rosyjsku prościej: chandrą,
Opanowała go po trochu;
Nie popróbował, Bogu dzięki,
Pozbyć się życia z własnej ręki,
Ale do świata całkiem ochłódł
Jak Czajld Harold i bez pamięci
Snuł się po domach – mroczny gość:
Nic go nie bawi, nic nie nęci,
Nawet bostona ma już dość,
Nie biorą go światowe plotki,
Zachęty znak ni uśmiech słodki”.

Julian Tuwim
Tak popadł w stan, którego przyczyn
Powinien wreszcie dociec świat,
Stan, który spleenem zwą Anglicy;
A prościej: w ruską chandrę wpadł;
Choć nie próbował, Bogu dzięki,
Śmierć sobie zadać z własnej ręki
(Bo niechęć miał do takich prób),
Lecz jak Childe Harold i jak grób
Był chłodny, smutny i posępny;
Na salonowych plotek gwar,
Na wist, na czułych spojrzeń żar,
Na wszystko wokół obojętny,
Milczący, niewzruszony widz,
Nie widział, zda się, nic a nic”.

"Eugeniusz Oniegin" w moich prywatnych rankingach plasuje się w pierwszej dziesiątce ulubionych lektur, ale zawsze, gdy czytam go ponownie od razu trafia na szczyt tej listy. Czytanie go sprawia mi szaloną przyjemność. Przyjemność obcowania z dziełem doskonałym.

Uwielbiam to, jak Puszkin lekko, swawolnie, żartobliwie i ironicznie wiedzie nas wespół z bohaterem przez jego...

O ile historia niezbyt skomplikowana, o tyle ironiczne dygresje, sam symetryczny układ utworu ogółem jego forma potrafią zachwycić. Najlepsze dzieło Puszkina, warto się z nim zapoznać.

O ile historia niezbyt skomplikowana, o tyle ironiczne dygresje, sam symetryczny układ utworu ogółem jego forma potrafią zachwycić. Najlepsze dzieło Puszkina, warto się z nim zapoznać.

"Więc tobie dzięki me najszczersze,
O miłośniku cichych muz,
Ty, co ulotne moje wiersze
Wnukom w podarku będziesz niósł,
Ty, co wspaniałomyślną dłonią -
Otrzepiesz laur nad starczą skronią!"
Niezapomniany Aleksandrze! Z przyjemnością oświadczam, iż jestem miłośnikiem cichych muz, z przyjemnością również przeczytałem Twoje rewelacyjne dzieło o Eugeniuszu Onieginie i chętnie zaniósłbym swym wnukom tę książkę w podarku. Zachęcam także innych wielbicieli literatury do przeczytania tej pozycji, co przysłuży się do otrzepania kurzu z tych zacnych strof.
Eugeniusz to niezwykły bohater. Zakochana jest w nim Tatjana (forma imienia z przekładu Adama Ważyka). W momencie gdy ona wyznaje mu miłość w wielskiej scenerii... on nie jest w niej zauroczony. Stracą się na lata całe z oczu, wiele przeżyją. Po latach znów los ich ze sobą złączy i to w zupełnie innej scenerii. Tym razem uczucia głównego bohatera do Tatjany są odmienne, ale i tym razem nie będzie im dane się w związku połączyć. Dlaczego? Jak odmieni się sytuacja Eugeniusza, Tatjany i ona sama? Warto o tym przeczytać. Wiele poetyckich, lirycznych wrażeń dostarczy nam ta lektura.
8/10 - oto moja ocena. Zachęcam do zanurzenia się w strofy rosyjskiego autora. Warto, nie mam najmniejszych wątpliwości, że warto.

"Więc tobie dzięki me najszczersze,
O miłośniku cichych muz,
Ty, co ulotne moje wiersze
Wnukom w podarku będziesz niósł,
Ty, co wspaniałomyślną dłonią -
Otrzepiesz laur nad starczą skronią!"
Niezapomniany Aleksandrze! Z przyjemnością oświadczam, iż jestem miłośnikiem cichych muz, z przyjemnością również przeczytałem Twoje rewelacyjne dzieło o Eugeniuszu Onieginie i chętnie...

Przepiękna historia.

Przepiękna historia.

Ten typ lektury trzeba lubić, inaczej trudno będzie się z tym dziełem zachwycać. Sama fabuła dość ciekawa, jeśli ktoś chce przeanalizować motyw narcyzmu, to na pewno znajdzie tutaj wiele materiału na bazie głównego bohatera. Poemat dygresyjny nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim. Dygresje mogą powodować tracenie wątku, co też miało miejsce w przypadku tego dzieła.

Ten typ lektury trzeba lubić, inaczej trudno będzie się z tym dziełem zachwycać. Sama fabuła dość ciekawa, jeśli ktoś chce przeanalizować motyw narcyzmu, to na pewno znajdzie tutaj wiele materiału na bazie głównego bohatera. Poemat dygresyjny nie jest moim ulubionym gatunkiem literackim. Dygresje mogą powodować tracenie wątku, co też miało miejsce w przypadku tego dzieła.

Jakiż kontrast w stosunku do polskich romantyków (Adasia, Julka, Cypka i Muńka),owszem jest tu dramat, jest tragedia, ale bez patosu, bez histerii, podana lekko, zwiewnie, z poczuciem humoru nawet!

Jakiż kontrast w stosunku do polskich romantyków (Adasia, Julka, Cypka i Muńka),owszem jest tu dramat, jest tragedia, ale bez patosu, bez histerii, podana lekko, zwiewnie, z poczuciem humoru nawet!

Niestety tylko wybór fragmentów.

Niestety tylko wybór fragmentów.