No nie lubimy się z Poulem. ;)

No nie lubimy się z Poulem. ;)

Królowa powietrza i mroku to nazwa, stworzona przez brytyjskiego poetę A. E. Housmana. Tematem krótkiego wiersza, który zawiera ten zwrot jet upadek czarownicy, która przed śmiercią rzuca klątwę na swego zabójce. Jakieś 20 lat po wydaniu wiersza, inny autor, T. H. White, tytułuje tak swą nową powieść, kontynuację klasycznego już "Miecza w Kamieniu". Jest to oczywiście drugi tom wydanej również w Polsce i polecanej sagi "był sobie raz i na zawsze król", opowiadającej o dziejach króla artura i czarodzieja merlina (tak ogólnie mówiąc...).
Świadomy czytelnik, sięgając po omawianą tu nowelę, a właściwie opowiadanie, autorstwa Poula Andersona, również zatytuowane "królowa powietrza i mroku", może więc spodziewać się motywów związanych z legendami i folklorem z wysp brytyjskich. I faktycznie mocny klimat folkloru, wprawdzie nie brytyjskiego a bardziej związanego z wierzeniami dawnych ludów skandynawskich. Można to odczuć już na początku tej historii, gdzie czytelnik jest świadkiem jak w dośc baśniowe miejsce, istota fantastyczna przynosi porwane ludzkie dziecko. Już dawni skandynawowie wierzyli, że świat wróżek i elfów, który istnieje gdzieś niedalko lecz poza wzrokiem zwykłego człowieka, zamieszkują istoty które, porywają dzieci i wychowują je w swej zaczarowanej krainie. Dokładnie ten motyw, jest użyty w innej (bardzo dobrej zresztą) powieści fantasy Andersona, a mianowicie w "zaklętym mieczu". Tutaj nie mamy jednak doczynienia z fantasy, ponieważ ofiara porwania jest synkiem kobiety zamieszkującej pobliskie tereny pełne zaawansowanej technologi a której przodkowie przybyli na tę planete w charakterze kolonizatorów. Tak zaczyna się historia, w której autor bardzo zręcznie miesza świat legend i mitów ze światem twardego science fiction.
Choć opowiadanie nie jest zbyt długie, zawiera w sobie tyle treści, że niejeden współczesny pisarz SF, zrobiłby z tego wielotomową sagę ;) Niestety przez to nie mogę napisać za dużo, gdyż wolałbym nie zdradzać szczegółów fabuły :) Tekst czyta sie szybko, opisy są bardzo barwne i przyjemnie nadają kolorytu opisywanemu światowi, który choć zupełnie obcy, jest wiarygodny i spójny. Postaci nie są specjalnie rozwinięte, nie ma na to miejsca i szczerze mówiąc, nie jest to w tej opowieści potrzebne. Dlatego bohaterowie są dość szablonowi i możliwe, że nie z przypadku, gdyż pojawia się tu motyw archetypów, tkwiących w psychice każdego człowieka. Tak, tak, autor częstuje czytelnika delikatną próbką jungowskiej psychologii :) Anderson też trafnie pokazuje to, że mamy tu do czynienia z ludzmi, którzy żyją w innym świecie niż nasza Ziemia. Do tego zostali oni odcięci od swych korzeni, z powodu ograniczonych możliwości lotów międzygwiezdnych. Ich sposób myślenia i kultura jest inna niż u nas. Jasne, nie jest to unikatowe spojrzenie, wielu autorów SF porusza takie tematy, jednak zawsze miło zobaczyć to zagadnienie dobrze wprowadzone w historię, która od razu zyskuje na wiarygodności.
Inny ciekawy aspekt opowiadania to zilustrowanie jak wykorzystując wiarę i zabobony ofiar można sprytnie prowadzić bezkrawawe podboje . Nic nie sprawdza się tak dobrze jak manipulacja tym w co wierzą ludzie i obrócenie tego przeciwko nim tak, że nawet sami tego nie zauważają :> A wynikiem oczywiście jest poddanie się "zdobywcy", często z radością. Jednak kto jest tu prawdziwym agresorem a kto ofiarą, nie jest wcale takie jednoznaczne.
Jeszcze mała lekko offtopowa ciekawostka. Choć to w żaden sposób nie wpłynęło na moją ocenę samej historii, wewnątrz mojego zeszytowego wydania, znajdują się ilustracje stworzone przez pana Tadeusza Łuczejko. Okładka najwyraźniej też jest jego dziełem. Nastrojowe dzieła nadają całości przyjemny klimat, mają w sobie nutkę surowości i o ile się choć odrobinkę na tym znam to na moje oko wykonane gwaszem lub temperą. Pan Łuczejko zreszta to bardzo ciekawa postać, oprócz tego, że to uznany malarz jest równierz muzykiem, współzałożycielem min. projektu ambientowo/synthowego Aquavoice. Taki styl muzyczny nie był nigdy specjalnie popularny, ale ostatnio jego nowe wcielenie tzw Dungeon Synth w pewnych kręgach robi się dość znane :) Chcącym dowiedzieć się więcej polecam poszperac w internetach.
Wracjąc do opowiadania, wystawiam solidnych siedmiu Roześmianych, Rozśpiewanych i Tańczących Poddanych Dworzan Królowej Powietrza i Mroku na dziesięć

Królowa powietrza i mroku to nazwa, stworzona przez brytyjskiego poetę A. E. Housmana. Tematem krótkiego wiersza, który zawiera ten zwrot jet upadek czarownicy, która przed śmiercią rzuca klątwę na swego zabójce. Jakieś 20 lat po wydaniu wiersza, inny autor, T. H. White, tytułuje tak swą nową powieść, kontynuację klasycznego już "Miecza w Kamieniu". Jest to oczywiście drugi...

Bardzo sympatyczna bajeczka, uwielbiam tego typu sf, pełne nieskrępowanej fantazji opisy światów na innych planetach. Uwielbiam czytać pisarzy, którzy próbują stworzyć realny obraz istot pozaludzkich. Napisałam, że to bajeczka ale tylko dlatego, że pełno tu duszków, elfów, puków jednak tak naprawdę to opowieść sf bardzo głęboka i dosyć smutna. Smaczku dodaje dodatkowo narodowość bohatera, który rozwiązuje sytuację zgodnie z własnym sumieniem jednak pamiętając o tym, że jego rasie zrobili to samo i miłe to nie było, więc żadne wyjście nie okazuje się dosyć dobre. W tej opowieść jest sporo takich smaczków, delikatnych niuansów, które można odszukać. Bardzo podobała mi się ta opowieść, jest w sumie jedyna w swoim rodzaju bo naprawdę w ten sposób poprowadzone sf jest nieczęsto... W każdym razie w pełni zasługuje na nagrodę, która mu przyznano... utwór dla tych którzy czytali Ogród ramy i kilka innych utworów o zasiedlaniu przez ludzi zamieszkałych planet, szczerze polecam!

Bardzo sympatyczna bajeczka, uwielbiam tego typu sf, pełne nieskrępowanej fantazji opisy światów na innych planetach. Uwielbiam czytać pisarzy, którzy próbują stworzyć realny obraz istot pozaludzkich. Napisałam, że to bajeczka ale tylko dlatego, że pełno tu duszków, elfów, puków jednak tak naprawdę to opowieść sf bardzo głęboka i dosyć smutna. Smaczku dodaje dodatkowo...

Wszystko zaczęło się w momencie, gdy moja współlokatorka opisała mi jeden z antykwariatów, do którego została zaproszona na niezwykłą randkę. Mówiła, że miejsce to jest niewielkie, zaczajone pomiędzy peronami PKP Warszawa Gdańska...
Wiedziona babską ciekawością oczywiście się tam udałam, wydałam trochę grosza i wyszłam z siatą książek. Jedną z nich była "Królowa Powietrza i Mroku", nowela autorstwa Poula Andersona, wielokrotnie nagradzanego autora fantastyki.
Malutki synek Barbro zostaje porwany. Kobieta poszukuje pomocy we wszelkich możliwych źródłach, jednak nikt nie chce jej uwierzyć, że chłopczyka porwała grupa Zewnętrznych, istot specjalizujących się w porywaniu istot ludzkich. Kobieta jest świadoma, że dziecko zostanie wychowane w duchu hedonizmu z daleka od cywilizacji i od niej. Tylko jedna osoba, prywatny detektyw, podejmuje się pomocy zrozpaczonej kobiecie...
"Królowa powietrza i mroku" zaskoczyła mnie pozytywnie. "Znowu cycki na okładce mające przyciągnąć jak najwięcej samców." - pomyślałam z pogardą biorąc do ręki cieniutki zeszyt. Jednak po przekartkowaniu, przeczytaniu kilku zdań, dałam mu szansę. Nie żałuję. Przeczytałam opowiadanie, które w kluczowym momencie zadaje pytanie o istotę bycia człowiekiem - o prawdziwe życie, w którym dla przyjemności niestety nie ma tyle czasu, ile byśmy tego chcieli.

Wszystko zaczęło się w momencie, gdy moja współlokatorka opisała mi jeden z antykwariatów, do którego została zaproszona na niezwykłą randkę. Mówiła, że miejsce to jest niewielkie, zaczajone pomiędzy peronami PKP Warszawa Gdańska...
Wiedziona babską ciekawością oczywiście się tam udałam, wydałam trochę grosza i wyszłam z siatą książek. Jedną z nich była "Królowa Powietrza i...

Skłania do refleksji.

Skłania do refleksji.