Ziemia zmarła od zabawy bronią jądrową, a ludzkość walczy z planetą niezwykle wredną – Wenus – nie udało im się poskromić zabójczej fauny i flory, ale znaleźli sposób na jej zasiedlenie – to podwodne miasta Twierdze, rządzone przez klany Nieśmiertelnych – no, powiedzny absurdalnie długowiecznych.
Joel Reed alias Sam Reed alias Sam Harker, jego największym grzechem było to, że się urodził żywy, w przeciwieństwie do matki, która zmarła przy porodzie. Blaze Harker – ojciec, człowiek nie do końca o zdrowych zmysłach zemścił się na Samie ukrywając go przed rodziną, piętnując go wyglądem niedoskonałego mężczyzny. Jedyne czego nie mógł mu odebrać to nieśmiertelność, choć fakt ten ukrył przed samem nad wyraz skutecznie.
Sam jest wyrzutkiem i jak to wyrzutek, od najmłodszych lat, kieruje nim imperatyw przetrwania za wszelka cenę i wszelkimi sposobami. Nie zna innego życie poza Twierdzą, ale wie jedno – nie darzy sympatią Harkerów, niepodzielnych władców i Nieśmiertelnych. Iść ścieżki krzyżują się kiedy podejmuje się zabicia Wolne Żołnierza – Hala – przeżytku przeszłości, który dla Harkerów jest niewygodny. Zlecenie przyjmuje chętnie, choć jego plany są zgoła inne, mimo zagrożeń i kary jaka może go spotkać. Sam ma jeszcze jedną wadę – są momenty kiedy brakuje mu wyobraźni i czujności. Następne 40 lat jest tego dowodem, bo na tyle Harkerowie wyłączają go z życia – a mogło być gorzej. Te 40 lat pozwala Samowi odkryć prawdę o swojej nieśmiertelności, a wkrótce i o pochodzeniu. Dzięki tajemniczemu opiekunowi szybko otrząsnął się z letargu, żeby podjąć skuteczniejszą walkę z Harkerami...
Jedna z nielicznych powieści SF, której określenie mianem „wybitnej” jest krzywdzące i aż prosi się napisać o „arcydziele”. Kuttner tworzy świat doskonały do opowiedzenia historii – Wenus, ze swoją specyfiką budzi grozę, ale i szacunek, a przy tym nie traci na „logiczności”. Wydaje się ze wszech miar prawdziwa. Postacie są nakreślone ręką mistrza: tajemniczy Logik Ben Crowell, którego odkrywany praktycznie na ostatnich kartach historii, Zachariasz Harker wróg numer jeden Sama – choć żaden z nich nie jest zły ani dobry, stoją jedynie po przeciwnych stronach barykady. Sam człowiek wybitny, o wizji wybiegającej w przyszłość, potrafiący zjednoczyć, zmobilizować, ale i zastraszyć wiele istnień ludzkich. Urodzony przywódca i postać tragiczna jednocześnie. Jego charakter czyni go przywódcą doskonałym, ale coraz bardziej „krwiożerczym”. Takich ludzi świat potrzebuje tylko „na chwilę”, na dłuższą metę stają się niewygodni i niebezpieczni.
I wreszcie sama fabuła – misternie dopracowana w szczegółach, z wieloma zaskakującymi zwrotami akcji, z doskonale napisanymi dialogami – jak choćby negocjacje Sama z Zachariaszem.
Zdaniem jednym: wybitny pomysł, w wybitny sposób zrealizowany.

Ziemia zmarła od zabawy bronią jądrową, a ludzkość walczy z planetą niezwykle wredną – Wenus – nie udało im się poskromić zabójczej fauny i flory, ale znaleźli sposób na jej zasiedlenie – to podwodne miasta Twierdze, rządzone przez klany Nieśmiertelnych – no, powiedzny absurdalnie długowiecznych.
Joel Reed alias Sam Reed alias Sam Harker, jego największym grzechem było to,...

Niestety, upływ czasu i jakość tłumaczenia pogrążają "Nieśmiertelnych".

Po atomowej zagładzie cywilizacji ziemskiej niedobitki ludzkości przeniosły się na Wenus. Tam jednak trafiły na niepokonaną, kipiącą agresywnym życiem dżunglę i ostatecznie znalazły schronienie w głębinach morskich, gdzie pobudowano szereg niezniszczalnych kopuł. Wystarczyło jednak kilkaset lat, by mieszkańców kopuł dopadła dekadencja i zgnuśnienie. Ratunkiem przeciwko temu, i przeciwko rychłemu wymarciu człowieka, miałaby być druga próba podboju powierzchni Wenus, zainicjowana przez agresywnego, pozbytego ogłady oszusta. W dodatku Nieśmiertelnego.

Sposób narracji i budowy akcji są wyczuwalnie staroświeckie, a wizja Wenus z dzisiejszej perspektywy najwyżej komiczna, ale ogólny koncept cywilizacji popychanej do przodu przez kontestującą istniejący system społeczny jednostkę, która może być na jakiś czas usuwana z widoku i "magazynowana" na później, gdy znów zajdzie potrzeba jej użycia, jest jak najbardziej wart uwagi. Sposób funkcjonowania świata oraz komplikacja intryg też nie budzą większych zastrzeżeń, jeśli tylko przymkniemy oko na kwestię pozyskiwania żywności (mogą tam jeść tylko ziemskie jedzenie, ale skąd je biorą, to nie wiadomo) i wysokie stężenie dwutlenku węgla w wenusjańskiej atmosferze (produkują go... rośliny, konsumując... tlen). Zupełnie inaczej ma się sprawa z psychologią postaci - mocno umowną, często naiwną, z głównym bohaterem, który jest wręcz rozchwytywany przez kobiety dlatego, że jest... chamem i prostakiem.

Jednak tym, co dobija tę powieść i powoduje, że lektura jest chwilami mordęgą, jest tłumaczenie. Mechaniczne, bez polotu, zupełnie jakby tłumacz szedł zdanie po zdaniu, nie dbając w ogóle o to, jak całość będzie brzmiała. Ot, sztuka dla sztuki. Wskutek tego ciągle trafiają się zdania, które wstrzymują lekturę, zmuszając czytelnika do rozbierania ich na czynniki pierwsze i odławiania sensu. Jak na przykład:

"Narkomani Szaty Szczęścia przetrzymywali przeciętnie około dwóch lat".

Czy chodzi o narkomanów z organizacji Szaty Szczęścia? Czy dealera o tym pseudonimie? Użytkowników narkotyku o tej nazwie? Ciuch, który akurat narkomani trzymali u siebie w szafie? Owszem, daje się w końcu dojść właściwego znaczenia, ale nie sposób przedzierania się przez takie wyboje nazwać lekturą przyjemną.

Niestety, upływ czasu i jakość tłumaczenia pogrążają "Nieśmiertelnych".

Po atomowej zagładzie cywilizacji ziemskiej niedobitki ludzkości przeniosły się na Wenus. Tam jednak trafiły na niepokonaną, kipiącą agresywnym życiem dżunglę i ostatecznie znalazły schronienie w głębinach morskich, gdzie pobudowano szereg niezniszczalnych kopuł. Wystarczyło jednak kilkaset lat, by...

W powieści pełnej futurystycznego wdzięku lat czterdziestych (pierwsze wydanie pt. The Fury wyszło w 1947 roku) ocalała z atomowej katastrofy ludzkość znajduje się w podmorskiej pułapce na niegościnnej, bo opanowanej przez dziką dżunglę Wenus. Jest to pułapka luksusu - wszyscy żyją spokojnym, bezpiecznym, wręcz próżniaczym życiem i choć perspektywy ocalałej rasy nie są różowe, nie ma się przeciw czemu buntować. Tylko niewielu pamiętającym życie na Ziemi brakuje kontaktu z lądem, widoku nieba, a przede wszystkim potrzebują wyzwań, których brak w wygodnym, pozbawionym trosk życiu. Jak jednak przekonać wygodnicką ludzkość, która nie zna innego życia, by wyszła z kryjówki na ląd, który roi się od niebezpiecznych organizmów? Kto zechce i potrafi to zrobić? Człowiek, który ma w sobie ogromne pokłady nienawiści, zdecydowania i ambicji, a do tego przestępczą żyłkę. Tylko taki może zostać bohaterem, pociągnąć za sobą innych... O tym wszystkim wie jeden człowiek-wyrocznia: Logik. Bo dostrzega to, co konieczne, co musi się stać....
Fantastyka z tezą, że człowiek powołany jest do podejmowania wyzwań, inaczej gnuśnieje.

W powieści pełnej futurystycznego wdzięku lat czterdziestych (pierwsze wydanie pt. The Fury wyszło w 1947 roku) ocalała z atomowej katastrofy ludzkość znajduje się w podmorskiej pułapce na niegościnnej, bo opanowanej przez dziką dżunglę Wenus. Jest to pułapka luksusu - wszyscy żyją spokojnym, bezpiecznym, wręcz próżniaczym życiem i choć perspektywy ocalałej rasy nie są...

Super ciekawy pomysł. Widać ten świeży powiew wczesnego S-F. Nowe pomysły, nowe plany i głębsza myśl stojąca za wszystkim.

Super ciekawy pomysł. Widać ten świeży powiew wczesnego S-F. Nowe pomysły, nowe plany i głębsza myśl stojąca za wszystkim.

Nie mogłem przebrnąć. Jakoś nie przekonała mnie do tego. Mhh myślę, że taka trochę dziwna fantastyka. Niby ludzie, niby prawie normalne życie, ale nie trafiło to do mnie.

Nie mogłem przebrnąć. Jakoś nie przekonała mnie do tego. Mhh myślę, że taka trochę dziwna fantastyka. Niby ludzie, niby prawie normalne życie, ale nie trafiło to do mnie.