Dziennik pisany później

Niczym mnie niestety nie urzekł ten dziennik. Raczej nie pozostanie w mojej pamięci. Ot, zapiski autora, trochę bez ładu i składu. Właściwie to jego przemyślenia. Pod koniec ciężko było przebrnąć przez męczące wynurzenia pisarza i kończącą książkę analizę, niezbyt optymistyczną i trochę nieco naturalistyczną.

Niczym mnie niestety nie urzekł ten dziennik. Raczej nie pozostanie w mojej pamięci. Ot, zapiski autora, trochę bez ładu i składu. Właściwie to jego przemyślenia. Pod koniec ciężko było przebrnąć przez męczące wynurzenia pisarza i kończącą książkę analizę, niezbyt optymistyczną i trochę nieco naturalistyczną.

Niesamowicie jest uwolnić myślenie i poczuć klimat miejsc, sytuacji o których pisze Stasiuk. Urzeka mnie nie po raz pierwszy taka niezwykłość zwykłych spotkań, sytuacji, choć oczywiście tło jest naznaczone dramatyczną historią. Opisy związane z Polską to mój klimat, moje spojrzenie.
Relaksuje się przy tekstach Stasiuka, a tu mam okazje zobaczyć i poczuć Bałkany, gdzie nigdy nie byłem i możliwe że nie będę.

Niesamowicie jest uwolnić myślenie i poczuć klimat miejsc, sytuacji o których pisze Stasiuk. Urzeka mnie nie po raz pierwszy taka niezwykłość zwykłych spotkań, sytuacji, choć oczywiście tło jest naznaczone dramatyczną historią. Opisy związane z Polską to mój klimat, moje spojrzenie.
Relaksuje się przy tekstach Stasiuka, a tu mam okazje zobaczyć i poczuć Bałkany, gdzie nigdy...

Książka trochę mnie rozczarowała. Może dlatego, że oczekiwałam trochę więcej historii i opisu relacji z ludźmi. Tymczasem książka to opis miejsc i sytuacji wraz z osobistym komentarzem i refleksją autora. Książkę czyta się dobrze i szybko. Ostateczna konkluzja nie jest może zbyt pozytywna, bo to gorzka konfrontacja i analiza naszej polskiej mentalności, polskiej zaściankowości z tym co najbardziej interesujące da autora w Europie południowo wschodniej, To tak w skrócie, bo oczywiście nie tylko o tym opowiada autor.

Książka trochę mnie rozczarowała. Może dlatego, że oczekiwałam trochę więcej historii i opisu relacji z ludźmi. Tymczasem książka to opis miejsc i sytuacji wraz z osobistym komentarzem i refleksją autora. Książkę czyta się dobrze i szybko. Ostateczna konkluzja nie jest może zbyt pozytywna, bo to gorzka konfrontacja i analiza naszej polskiej mentalności, polskiej...

Powojenna rzeczywistość na Bałkanach. Trochę strasznie, trochę dziwnie. Autor nie doszukuje się przyczyn, mówi tak jak jest. Ale ja nie chcę oglądać świata oczami Stasiuka. Bo za chwilę mamy tą samą narrację w stosunku do Polski wschodniej, tzw pszenno-buraczanej. I tu nic się nie podoba, wręcz ktoś postawił, nie wiadomo po co, wśród pól jakiś Zamość.

Powojenna rzeczywistość na Bałkanach. Trochę strasznie, trochę dziwnie. Autor nie doszukuje się przyczyn, mówi tak jak jest. Ale ja nie chcę oglądać świata oczami Stasiuka. Bo za chwilę mamy tą samą narrację w stosunku do Polski wschodniej, tzw pszenno-buraczanej. I tu nic się nie podoba, wręcz ktoś postawił, nie wiadomo po co, wśród pól jakiś Zamość.

Jak nie mam pojęcia co Stasiuk ma w głowie, na jednej stronie wydobył cała esencję miasta, w którym mieszkam.

Jak zawsze trafnie, bez upiększania. Każda książka utwierdza mnie w przekonaniu, że świat opisywany przez Stasiuka jest moim światem.

Jak nie mam pojęcia co Stasiuk ma w głowie, na jednej stronie wydobył cała esencję miasta, w którym mieszkam.

Jak zawsze trafnie, bez upiększania. Każda książka utwierdza mnie w przekonaniu, że świat opisywany przez Stasiuka jest moim światem.

Jeszcze raz utwierdzam się w przekonaniu, że raczej fanką Stasiuka nie jestem (po tę pozycję sięgnęłam, bo znam wspomnianego tam Orgesa i Rigelsa), a mimo to mam w kolejce do przeczytania jego inną książkę. Chyba chcę się przekonać, że wcale nie jest tak źle i jego fenomen zrozumieć? Może innych urzeka to pisanie bez ogródek o "syfie" zastanej rzeczywistości. Bynajmniej autor nie robi tego z iście postkolonialną manierą, bo i Bałkany i Polskę opisuje tak samo. Szuka jakiegoś wspólnego mianownika dla obu rzeczywistości. Ucieka w jedno miejsce, by odnaleźć drugie. Swojskość ciągle tu rywalizuje z obcością. Ale nawet to, co jest swojskie, a więc znane, również jest obce, odrzucane, odarte z piękną, widziane tylko w brudnych, szarych barwach. Z iście masochistyczną przyjemnością autor wraca w te same miejsca, by jeszcze raz nakreślić ich beznadzieję. A gdy dostrzega zmiany czuje się rozczarowany. Słuchając książki, miałam wrażenie, jakby przemawiał do mnie typ, pogrążony w anhedonii. To trzecia książka Stasiuka, z którą miałam styczność na przestrzeni 13 lat, więc ta anhedonia trwa sobie w najlepsze, a on nie robi nic by to zmienić, upajając się tym stanem jeszcze bardziej. Jednych to urzeka, innych nie. Ja należę najwidoczniej do tej drugiej grupy.

Jeszcze raz utwierdzam się w przekonaniu, że raczej fanką Stasiuka nie jestem (po tę pozycję sięgnęłam, bo znam wspomnianego tam Orgesa i Rigelsa), a mimo to mam w kolejce do przeczytania jego inną książkę. Chyba chcę się przekonać, że wcale nie jest tak źle i jego fenomen zrozumieć? Może innych urzeka to pisanie bez ogródek o "syfie" zastanej rzeczywistości. Bynajmniej...

Gdy czytam Stasiuka to w tym momencie chce wyjść i pojechać. Tym razem nie jest inaczej.

Gdy czytam Stasiuka to w tym momencie chce wyjść i pojechać. Tym razem nie jest inaczej.

Niestety, bardzo się wynudziłam czytając tę książkę ...

Niestety, bardzo się wynudziłam czytając tę książkę ...

Językowa wirtuozeria autora, który widzi więcej niż da się zobaczyć.

Językowa wirtuozeria autora, który widzi więcej niż da się zobaczyć.

Stasiuk w 'Dzienniku...', Stasiuk ogólnie...

Wielki plus za barwne, soczyste opisy. Stasiuk jest jak Sylvester Stallone - ale to porównanie ma charakter i wydźwięk pozytywny - mocny, dosadny w swych słownych muskułach, wyrazisty, ekspresyjny, bardzo wyraźny. taki jakby czysty, prosty w dobrym znaczeniu. PRAWDZIWY. On nie pisze, on jest. Uwielbiam taki język, polecam każdemu bez wahania.

Stasiuk w 'Dzienniku...', Stasiuk ogólnie...

Wielki plus za barwne, soczyste opisy. Stasiuk jest jak Sylvester Stallone - ale to porównanie ma charakter i wydźwięk pozytywny - mocny, dosadny w swych słownych muskułach, wyrazisty, ekspresyjny, bardzo wyraźny. taki jakby czysty, prosty w dobrym znaczeniu. PRAWDZIWY. On nie pisze, on jest. Uwielbiam taki język, polecam...