Zapalniczka

Po długiej przerwie od czytania książek sięgnęłam do biblioteczki rodziców po Zapalniczkę, zachęcona nazwiskiem autorki, o której wiele dobrego słyszałam. Niestety, ta książka to według mnie strata czasu.

Po długiej przerwie od czytania książek sięgnęłam do biblioteczki rodziców po Zapalniczkę, zachęcona nazwiskiem autorki, o której wiele dobrego słyszałam. Niestety, ta książka to według mnie strata czasu.

Pokaż mimo to

Świetna książka! Splot zdarzeń pozornie nie związanych ze sobą, które mają jednak wspólny mianownik. Polecam! Czyta się szybko i z przyjemnością. Współczuję komisarzowi, bo w takim splocie okoliczności, ilości podejrzanych oraz postronnych osób, które próbują na własną rękę rozwikłać sprawę trudno jest dojść do prawdy. Książka napisana z lekkością i poczuciem humoru. :)

Świetna książka! Splot zdarzeń pozornie nie związanych ze sobą, które mają jednak wspólny mianownik. Polecam! Czyta się szybko i z przyjemnością. Współczuję komisarzowi, bo w takim splocie okoliczności, ilości podejrzanych oraz postronnych osób, które próbują na własną rękę rozwikłać sprawę trudno jest dojść do prawdy. Książka napisana z lekkością i poczuciem humoru. :)

Pokaż mimo to

W Zapalniczce, oprócz wciągającej fabuły (jak zwykle u Chmielewskiej) najbardziej podobały mi się dialogi. Jest tu wiele scen zbiorowych, gdzie mówi wiele osób na raz, a autorka tak mistrzowsko je zbudowała, że cały czas czułam się, jakbym była w tym gronie i brała czynny udział w ich burzliwym śledztwie na temat zaginionej pamiątki głównej bohaterki. Poza tym - standardowo - czytając tę książkę, śmiałam się do rozpuku.

W Zapalniczce, oprócz wciągającej fabuły (jak zwykle u Chmielewskiej) najbardziej podobały mi się dialogi. Jest tu wiele scen zbiorowych, gdzie mówi wiele osób na raz, a autorka tak mistrzowsko je zbudowała, że cały czas czułam się, jakbym była w tym gronie i brała czynny udział w ich burzliwym śledztwie na temat zaginionej pamiątki głównej bohaterki. Poza tym - standardowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Denerwująca ogromną liczbą nic nie wnoszących postaci i wciąż powtarzanymi sloganami typu: ,,zatchnęło" kogoś...

Denerwująca ogromną liczbą nic nie wnoszących postaci i wciąż powtarzanymi sloganami typu: ,,zatchnęło" kogoś...

Pokaż mimo to

czytałam i będę chętnie wracać

czytałam i będę chętnie wracać

Pokaż mimo to

Przyjemny, lekki kryminał. Polecam (jak wszystkie książki Joanny Chmielewskiej) czytać w domu, żeby uniknąć podejrzliwych spojrzeń rzucanych przez ludzi na zaśmiewającego się do łez człowieka z książką:)

Przyjemny, lekki kryminał. Polecam (jak wszystkie książki Joanny Chmielewskiej) czytać w domu, żeby uniknąć podejrzliwych spojrzeń rzucanych przez ludzi na zaśmiewającego się do łez człowieka z książką:)

Pokaż mimo to

Jak ja kocham te szaleństwa Pani Joanny. Te jej dochodzenia i przezabawne teksty. Mistrzyni lekkości i dobrego humoru. Tym razem tropimy mordercę ogrodnika i zagubioną tytułową zapalniczkę.

Jak ja kocham te szaleństwa Pani Joanny. Te jej dochodzenia i przezabawne teksty. Mistrzyni lekkości i dobrego humoru. Tym razem tropimy mordercę ogrodnika i zagubioną tytułową zapalniczkę.

Pokaż mimo to

Jestem miłośniczką twórczości Pani Chmielewskiej; obłędne teksty, dialogi ("...rozpływałeś się jak to masło na słońcu! Z olejem jadalnym!
- I to może jeszcze pierwszego tłoczenia, co...?!
- A pierwszego! Pierwszego...!) , komedie omyłek, przezabawne postacie... słowo "podchmielić" nabiera dla mnie nowego znaczenia ;p

Jestem miłośniczką twórczości Pani Chmielewskiej; obłędne teksty, dialogi ("...rozpływałeś się jak to masło na słońcu! Z olejem jadalnym!
- I to może jeszcze pierwszego tłoczenia, co...?!
- A pierwszego! Pierwszego...!) , komedie omyłek, przezabawne postacie... słowo "podchmielić" nabiera dla mnie nowego znaczenia ;p

Pokaż mimo to

"Zapalniczka"
Joanna Chmielewska

Rok wydania: 2007
Wydawnictwo Kobra Media

Kilka słów o Autorce (gdyby ktoś nie znał wcześniej tej Pani) :

Joanna Chmielewska - właściwie Irena Barbara Kuhn (1932 - 2007), autorka bestsellerowych powieści sensacyjnych, żartobliwych poradników, a także książek dla dzieci i młodzieży. Ukończyła Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej. Jako architekt pracowała niedługo - w 1964 r. zadebiutowała powieścią "Klin", a od 1970 roku zajmowała się wyłącznie twórczością literacką. W 2006 roku otrzymała Nagrodę Wielkiego Kalibru za twórczość kryminalną.

"Po powrocie z zagranicznych wojaży Joanna zauważa zniknięcie pamiątkowej zapalniczki. Oskarżenie o kradzież pada na ogrodnika Mirka. Przyjaciele bohaterki w poczuciu winy za niedopilnowanie domu postanawiają odzyskać cenny przedmiot. Jednak w mieszkaniu ogrodnika znajdują jego zwłoki...i sami stają się głównymi podejrzanymi."

Joanna Chmielewska słynie z charakterystycznego stylu i poczucia humoru. Jej twórczość albo się lubi, albo nienawidzi. Nie ma stanu pośredniego. To jedna z moich ulubionych pisarek, jeszcze z okresu dzieciństwa. Najbardziej lubię powieści J. Chmielewskiej pisane w pierwszej osobie, te, w których ona sama jest bohaterką.

"Zapalniczka" to typowy dla Chmielewskiej kryminał. Jest Joanna wplątana zrządzeniem losu w kryminalną zagadkę. Prócz Joanny jest cała gama innych, ciekawych i barwnych postaci. Jest funkcjonariusz policji, w "Zapalniczce" mamy akurat zastępcę inspektora Górskiego, który za wszelką cenę chce odnaleźć zabójcę ogrodnika nim jego pryncypał wróci z urlopu. Cała historia jest zakręcona i poplątana, okraszona specyficznym humorem Autorki.

To druga przeczytana w niedługim odstępie czasu książka Chmielewskiej i zarówno w tej pierwszej "Rzezi bezkręgowców" oraz w "Zapalniczce" w oczy rzucało mi się jedno: niemal każda postać mówi takim samym stylem, co przyznam szczerze nieco mnie denerwowało.

Jednak to Joanna Chmielewska, jeśli o mnie chodzi uwielbiam jej powieści i na pewno będę do nich wracać niejednokrotnie, chociaż z wiekiem pewnie jej styl będzie mnie coraz bardziej wkurzał :)

"Zapalniczka"
Joanna Chmielewska

Rok wydania: 2007
Wydawnictwo Kobra Media

Kilka słów o Autorce (gdyby ktoś nie znał wcześniej tej Pani) :

Joanna Chmielewska - właściwie Irena Barbara Kuhn (1932 - 2007), autorka bestsellerowych powieści sensacyjnych, żartobliwych poradników, a także książek dla dzieci i młodzieży. Ukończyła Wydział Architektury na Politechnice...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jedna z wyróżniających się książek w bogatej twórczości Chmielewskiej (1932 -2013). Mimo, że książka jest z 2007 roku, to dorównuje jej najlepszym z lat 60. i 70. Jestem gorącym entuzjastą jej tryskających humorem kryminałków, relaksuję się przy nich świetnie, więc daję zawsze 10 zasłużonych gwiazdek, a co mnie bawi, a np. to:
s.12
„...Podrywał ją , jak paw w czasie rui.
...Tak mi jakoś paw do rui nie pasował, dzięki czemu odetchnęłam..”
s.31 „..na śmierć się zabił..”
s.32 „...zwyczajnie umarł,.. raka miał..”
s.38 „...Suka taka, ścierwo. Strzyga zębata, łachudra..” Śmieszy mnie „strzyga zębata”
s.40 „...Świadkinia....”
s.71 „..Tadeusz Kwiatkowski, syn mojego kumpla z młodych lat. Znam go od urodzenia, Tadzia, nie jego ojca, ale Tadzio dołączył chwilę później.” Po urodzeniu ??
s.77 „...errare humanum est, a policjant też człowiek...”
s.130 „....Rozmawiałam z weterynarzem. - Ktoś panią widział ?.. .- Sądzę, że weterynarz. Nie zauważyłam, żeby zamykał oczy... ..-Pani się leczy u weterynarza ? ..Ja nie. Koń..”
s.140 „..Wszyscy wiedzieli, co wynika z bezmyślnego odłożenia czy odstawienia czegoś nie wiadomo gdzie...”
s.142 „...Jak każdy mężczyzna , bierze co popadnie i bawi się tym... ..Witek.. ..zaprotestował. On nic nie bierze i niczym się nie bawi !..”
s.144 „...Rozwiedziona żona może być gorsza niż cała reszta rodziny razem wzięta...”
s.150 „...wisiała nad nim jak ta hiena, harpia, hydra, hetera pazerna...”
s.151 „...jest niedojdą łagodnym i namolnym, który tylko jojczyć potrafi, czepiać się jak rzep i skałczeć...”
s.216 „...Jak do pnia mówić, jak do łajna krowiego, co się tobie majaczyło w tym pustym czerepie, najgłupsza kura świata ma więcej rozumu od ciebie !.. ..Och żeż ty zgryzoto ostateczna, ty flądro rozmazana....”
s.245 „...bohomazy to były straszliwe. W dodatku wdała się w realizm, gdyby jeszcze inne kierunki, pół biedy, kubista powie, że on tak widzi, abstrakcjonista rozmaże pastę pomidorową z jajkiem i też będzie dobrze, ale realistyczny pejzaż z pieskiem i owieczką na pierwszym planie mógł przyprawić widza o konwulsje...”
s.248 „...Kto pani w ogóle jest ?.. .._ Bardzo stara gropa - zapewniłam ją pośpiesznie..”
Gropa - gruba kobieta
s.260 „..od czego można mieć majątek w Argentynie ?.. ..Żeby w Peru, to jeszcze, peruwiańskie złoto, niech będzie w Kolumbii, szmaragdy, ale skąd w Argentynie..?..”
s.268 „..- Wie pani, ja za tego Pszczółkowskiego też głowy nie dam, może on się nazywa Trzmielowski albo Chrząszczkiewicz albo Mrowczynski, tyle wiem, że pracowity owad..”
Pracowity owad nazywał się Pasieczniak.
s.283 „..odznaczała się urodą antykuszącą...”
itp. itd.
Ale to tylko namiastka rozkoszy lektury, bo przede wszystkim to humor sytuacyjny, groteskowość postaci, a ponad wszystko absurdalność skojarzeń.
Nie wiem czy powyższe argumenty są przekonujące, wiem, ze czytelnicy dzielą się na ubóstwiających Chmielewską i na tych innych. Ja należę do pierwszych. 10/10

To jedna z wyróżniających się książek w bogatej twórczości Chmielewskiej (1932 -2013). Mimo, że książka jest z 2007 roku, to dorównuje jej najlepszym z lat 60. i 70. Jestem gorącym entuzjastą jej tryskających humorem kryminałków, relaksuję się przy nich świetnie, więc daję zawsze 10 zasłużonych gwiazdek, a co mnie bawi, a np....

więcej

mniej

Pokaż mimo to