Tylko dla ciekawostek jeszcze warto, bo gdzie indziej wyczytamy, ze Jan Jakub miał spodziectwo, a malarz Spinelli wymalował Lucypera tak okropnego, że ten nawiedził go podczas snu i osypał wyrzutami?

Tylko dla ciekawostek jeszcze warto, bo gdzie indziej wyczytamy, ze Jan Jakub miał spodziectwo, a malarz Spinelli wymalował Lucypera tak okropnego, że ten nawiedził go podczas snu i osypał wyrzutami?

Ciekawa pozycja pozwalająca nie tylko prześledzić historie osób chorych psychicznie, a zarazem genialnych, ale także dająca wgląd w dawny świat psychiatrii. Psychiatrii, która w czasach Lombroso może znacznie kulała, ale już przed przeszło stu laty opierała się na rozmowie i poznawaniu pacjenta, a nie na stereotypowych celach i kaftanach.

Ciekawa pozycja pozwalająca nie tylko prześledzić historie osób chorych psychicznie, a zarazem genialnych, ale także dająca wgląd w dawny świat psychiatrii. Psychiatrii, która w czasach Lombroso może znacznie kulała, ale już przed przeszło stu laty opierała się na rozmowie i poznawaniu pacjenta, a nie na stereotypowych celach i kaftanach.

Jakże cienka jest granica pomiędzy geniuszem i szaleństwem oraz jakże często się ona zaciera... Czasem łatwo jest ją przekroczyć i konsekwencje mogą być dla człowieka bardzo dotkliwe. Lombroso tym się między innymi się zajmował i napisał rewelacyjną książkę, która była dziełem szeroko komentowanym oraz dość często wznawianym na świecie.
Polecam wydanie z serii "Biblioteka filozofów" ze względu między innymi na krótki i bardzo interesujący wstęp redakcji. W nim znajdziemy np. to zdanie o autorze dzieła: "Analizował powiązania uzdolnień i genialności z degeneracją i schorzeniami psychicznymi". To prawda i ta omawiana niezwykła książka jest to jeden z efektów tychże szerokich i dogłębnych analiz. Dzisiaj to klasyka, tu i tam ząb czasu z naukowego punktu widzenia ją nagryzł. Dziś na wiele spraw ukazanych w książce patrzymy inaczej, wiele z nich są wyjaśniane w odmienny, w inny sposób, dziś po prostu wiemy więcej. Czy więc tę książkę warto wziąć do ręki, czy warto ją uwzględnić w swych czytelniczych planach? Tak, warto to uczynić. Pierwszy atut: jest to dzieło, które wywołało niemałe poruszenie i wywarło wpływ na rozwój tematyki ujętej w książce. Po drugie: mnóstwo tu ciekawostek i psychologicznych interesujących informacji o ludziach, których opisuje autor. Po trzecie: znakomicie jest książka napisana, świetnie się ją czyta również w czasach dzisiejszych. To wszystko sprawiło, iż zdecydowałem się wystawić dziełu wysoką ocenę ogólną - 8/10.
Po tych rozmaitych pochwałach i zachętach powyższych książkę wypada mi na końcu tejże skromnej opinii polecić. Zainteresowani tą tematyką czytelnicy i osoby, które lubią zaglądać do klasycznych dzieł z różnych dziedzin nauki oraz filozofii skorzystają z lektury. Ja z lektury jestem zadowolony.

Jakże cienka jest granica pomiędzy geniuszem i szaleństwem oraz jakże często się ona zaciera... Czasem łatwo jest ją przekroczyć i konsekwencje mogą być dla człowieka bardzo dotkliwe. Lombroso tym się między innymi się zajmował i napisał rewelacyjną książkę, która była dziełem szeroko komentowanym oraz dość często wznawianym na świecie.
Polecam wydanie z serii "Biblioteka...

Servus
Książka ta z punktu widzenia naukowego to anachronizm.
I jest to piękne.
We współczesnych książkach dominują twierdzenia oparte są na badaniach.
W tym dziele większość doniesień ma charakter anegdotyczny.
I nie ma co się dziwić.
Opisując geniuszy sięga autor po biografie wielu wybitnych artystów i badaczy.
Analizuje wzmianki o nich z różnych źródeł np. listów.
Opisując "obłąkanych" sięga po relacje o twórcach sekt,
alkoholików, osób odizolowanych od społeczeństwa i przestępców.
Autor opisuje historie poszczególnych osób próbując znaleźć elementy wspólne i wykryć prawa rządzące ludzką psychiką. To początki nauki.
Pojawia się już analiza ilościowa.
W czasach wydania było to dzieło ważne.
Obecnie jest miłym świadectwem dawnych lat.
Musisz wiedzieć przyjacielu, że czyta się to dzieło bardzo dobrze.
Autor opisuje wszystko niezwykle dokładnie, barwnie z nieukrywaną erudycją.
I tutaj uwaga! Lombroso tak jak wielu pierwszych badaczy ludzkich zachowań miał wykształcenie medyczne (ścisłe) stąd styl. Dokładność charakterystyczna dla nauk przyrodniczych to główna zaleta tego dzieła, która obecnie więcej nam mówi o ideologii jaką wyznawał autor niż dostarcza faktów naukowych.
Może to dziwić skoro utarło się, że psychologia to nauka humanistyczna.
Czy warto sięgnąć po tę książkę?
Tak. Czyta się przyjemnie i szybko.
Już sam tytuł przyciąga. A treść nie zawodzi.

Servus
Książka ta z punktu widzenia naukowego to anachronizm.
I jest to piękne.
We współczesnych książkach dominują twierdzenia oparte są na badaniach.
W tym dziele większość doniesień ma charakter anegdotyczny.
I nie ma co się dziwić.
Opisując geniuszy sięga autor po biografie wielu wybitnych artystów i badaczy.
Analizuje wzmianki o nich z różnych źródeł np....

Z początku nie wiedziałam, że to stare dzieło.
Część rzeczy jest oczywiście przestarzała i dziwna (np. wpływ położenia miejsca na ilość artystów pochodzących z niego),lecz pod kątem interesujących historii książka jest dobra.
Kupiłam ją, bo chciałam przeczytać coś wciągającego o związku szaleństwa i geniuszu. Po części zaspokoiło to moją ciekawość - interesująca książka jak na swoje epokowe standardy. Z drugiej strony pewnie oczekiwałam czegoś innego, z większym uwzględnieniem artystycznego punktu widzenia (w końcu autorem jest lekarz),więc może ja do romantyzmu powinnam wrócić. W każdym razie podobało mi się.
Trochę jest tam statystyk, po których tylko przesuwałam wzrokiem, ale za to na końcu są np. fragmenty pism "obłąkanych". Ucieszyły mnie z kolei rozdziały, w których się pojawiły wnioski dotyczące postrzegania szaleństwa w różnych kulturach albo o cechach geniuszy i szalonych osób.

Z początku nie wiedziałam, że to stare dzieło.
Część rzeczy jest oczywiście przestarzała i dziwna (np. wpływ położenia miejsca na ilość artystów pochodzących z niego),lecz pod kątem interesujących historii książka jest dobra.
Kupiłam ją, bo chciałam przeczytać coś wciągającego o związku szaleństwa i geniuszu. Po części zaspokoiło to moją ciekawość - interesująca książka...

Może 19-wieczna metodologia jest już mocno nieaktualna i chwilami śmieszy, ale trzeba docenić zgromadzoną tu ilość danych i interesujących małych narracji. Wszystko to ubarwia niejedna świeża myśl Lambroso (który sam, mam wrażenie, jest największym wariatem ze wszystkich opisywanych). Sporo zabawnych momentów w tej książce też się znajdzie, na przykład historyjka o Rousseau, który wyrywa fontannę z paryskiego ogrodu i jeździ z nią po prowincji, w celu zbierania pieniędzy za możliwość podziwiania instrumentu.

Może 19-wieczna metodologia jest już mocno nieaktualna i chwilami śmieszy, ale trzeba docenić zgromadzoną tu ilość danych i interesujących małych narracji. Wszystko to ubarwia niejedna świeża myśl Lambroso (który sam, mam wrażenie, jest największym wariatem ze wszystkich opisywanych). Sporo zabawnych momentów w tej książce też się znajdzie, na przykład historyjka o...

Trąci.

Trąci.

Czytałam tę książkę gdy miałam piętnaście lat. Pamiętam, że choć ciężko było mi przebrnąć przez niektóre partie tekstu, to wywarła na mnie duże wrażenie. Zdaniem autora ludzie kreatywni, genialni twórcy przejawiają niekiedy zachowania mogące świadczyć o tym, iż granica między szaleńcem a geniuszem jest niezwykle cienka. Na poparcie swej tezy autor przytacza dużo interesujących faktów z życia genialnych malarzy, pisarzy i innych twórców

Czytałam tę książkę gdy miałam piętnaście lat. Pamiętam, że choć ciężko było mi przebrnąć przez niektóre partie tekstu, to wywarła na mnie duże wrażenie. Zdaniem autora ludzie kreatywni, genialni twórcy przejawiają niekiedy zachowania mogące świadczyć o tym, iż granica między szaleńcem a geniuszem jest niezwykle cienka. Na poparcie swej tezy autor przytacza dużo...