The Hero of Ages

To właściwie opinia o całej serii Ostatnie Imperium. Bardzo podobał mi się dość nietypowy system magii, ciekawi bohaterowie, którzy zmieniają się, dojrzewaja pod wpływem czasu i tego co ich spotyka, interesujący i spójny świat. Poza tym książka jest bardzo dobrze napisana. Czego chcieć więcej?

To właściwie opinia o całej serii Ostatnie Imperium. Bardzo podobał mi się dość nietypowy system magii, ciekawi bohaterowie, którzy zmieniają się, dojrzewaja pod wpływem czasu i tego co ich spotyka, interesujący i spójny świat. Poza tym książka jest bardzo dobrze napisana. Czego chcieć więcej?

Pokaż mimo to

Sanderson jest dla mnie niekwestionowanym królem współczesnej fantastyki. Ogrom Cosmere, a jednocześnie dbałość o spójność i dokładność uniwersum... wow!

A finał "Z mgły zrodzonego"? Chapeau bas! Ja wypadłam z kapci.

Sanderson jest dla mnie niekwestionowanym królem współczesnej fantastyki. Ogrom Cosmere, a jednocześnie dbałość o spójność i dokładność uniwersum... wow!

A finał "Z mgły zrodzonego"? Chapeau bas! Ja wypadłam z kapci.

Pokaż mimo to

Piękne zwienczeńie trylogii. Zakonczenie mnie rozwaliło. Było bardziej gorzkie niż słodkie mimo wszystko przez to było niesamowite jak również epilog. Książka sama w sobie odrobinę gorsza od "Studni Wstąpienia". Znajdujemy po drugiej stronie balustrady ponieważ tym razem to "my" oblegamy a nie się bronimy ale czy tak naprawdę to jest główny cel tego arcydzieła?
To z czym wchodzimy do tej opowieści a z niej wychodzimy jest niesamowite. Sanderson stworzył tak wybitnie przemyślany świat który może się równać nawet jak dla niektórych przewyższać te największe dzieła. On miał od początku pomysł na każdy rozdział w tych trzech książkach (razem było ich 179).Daje 10 bez wyrzutów sumienia.

Piękne zwienczeńie trylogii. Zakonczenie mnie rozwaliło. Było bardziej gorzkie niż słodkie mimo wszystko przez to było niesamowite jak również epilog. Książka sama w sobie odrobinę gorsza od "Studni Wstąpienia". Znajdujemy po drugiej stronie balustrady ponieważ tym razem to "my" oblegamy a nie się bronimy ale czy tak naprawdę to jest główny cel tego arcydzieła?
To z czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak ja się cieszę, że udało mi się dokończyć tę serię! Powiem szczerze, że ta seria jakoś mnie nie zauroczyła... Łatwo dostrzec dlaczego jest popularna - ma dobrze zarysowane postacie, ciekawą fabułą, a budowa świata jest godna pochwały. Ja niestety kompletnie nie mogłam zanurzyć się w tę książkę, ciągle musiałam świadomie pamiętać, żeby po nią sięgać, rzadko zdarzały się momenty, w których chciałam wiedzieć co zaraz się stanie.
Brandon Sanderson to autor, którego lubię, i któremu zawsze jestem gotowa dać kolejną szansę, zauważyłam jednak, że większość jego książek jest dla mnie przeciętnych, jednak zdarzają się perełki i to dla nich ciągle próbuj :).

Mój regał z książkami
instagram.com/mojregalzksiazkami

Jak ja się cieszę, że udało mi się dokończyć tę serię! Powiem szczerze, że ta seria jakoś mnie nie zauroczyła... Łatwo dostrzec dlaczego jest popularna - ma dobrze zarysowane postacie, ciekawą fabułą, a budowa świata jest godna pochwały. Ja niestety kompletnie nie mogłam zanurzyć się w tę książkę, ciągle musiałam świadomie pamiętać, żeby po nią sięgać, rzadko zdarzały się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawsze trochę irytują mnie takie zakończenia z jednej strony dobre, a z drugiej smutne. Nigdy nie wiem, która z emocji jest przeważająca i na którą się zdecydować :) żal żegnać się z bohaterami jednak wiedząc, że marzenie każdego z nich o normalnym świecie się spełniło i chociaż część przyjaciół doczekała lepszych czasów wypełnia serce ciepłem

Zawsze trochę irytują mnie takie zakończenia z jednej strony dobre, a z drugiej smutne. Nigdy nie wiem, która z emocji jest przeważająca i na którą się zdecydować :) żal żegnać się z bohaterami jednak wiedząc, że marzenie każdego z nich o normalnym świecie się spełniło i chociaż część przyjaciół doczekała lepszych czasów wypełnia serce ciepłem

Pokaż mimo to

Zwieńczenie trylogii w świetnym stylu. Autor fantastycznie przemyślał faubłę całej serii, w każdym tomie zwiększając rozmach i stopniowo zdradzać tajemnice i mechanizmy napędzające fabułę. Od małej szajki złodziei z szlachetnymi zamiarami po walkę o ocalenia milionów.
Historia świetnie się zazębia, nie ma tu wątków bez znaczenia, każdy z głównych bohaterów przechodzi swoją własną ścieżkę, mierząc się z własnymi problemami, rozwijając się.
Zakończenie po prostu wgniata w fotel. Czuć tu zamysł, kręgosłup fabularny, czuć, że wszystko jest na swoim miejscu, wszystko ma logiczny sens. To wielki atut tak długich sag, w których autorzy często zmieniają zdanie co do wielu wątków co powoduje sprzeczności. W sadze "Z Mgły Zrodzony" od początku do samego końca wszystko łączy się w całość. I za to najwyższa ocena.

Zwieńczenie trylogii w świetnym stylu. Autor fantastycznie przemyślał faubłę całej serii, w każdym tomie zwiększając rozmach i stopniowo zdradzać tajemnice i mechanizmy napędzające fabułę. Od małej szajki złodziei z szlachetnymi zamiarami po walkę o ocalenia milionów.
Historia świetnie się zazębia, nie ma tu wątków bez znaczenia, każdy z głównych bohaterów przechodzi swoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnia część pierwszej trylogii cyklu "Ostatnie Imperium".
Według mnie "Bohater Wieków" robi niektóre rzeczy lepiej od "Studni Wstąpienia", a niektóre gorzej - na pewno brak tych rozwiniętych wątków pobocznych, niby mamy tutaj historię Marsha, Spooka, Sazeda, Breeza i TenSoona w przerwie między akcją Vin i Elenda, ale jest to ukazane w nieco inny sposób niż chociażby nocne patrole Vin z TenSoonem i stopniowe poznawanie Kandra z poprzedniej części.
Brakuje też tego napięcia kiedy stopniowo rosło w Studni Wstąpienia kiedy do oblężenia stopniowo dołączały kolejne armie - finał też był tam znacznie mocniejszy niż w Bohaterze Wieków.

Są też mocniejsze strony - w końcu w pełni poznajemy hemalurgię, która przedstawiona jest w naprawdę ciekawy sposób i sprawia, że możemy spojrzeć na trylogię zupełnie inaczej, w SW brakowało powiewu tej świeżości, bo zarówno Alomancja jak i Feruchemia była znana z Mgły Zrodzonego i jedyną nową mocą okazało się wykorzystywanie przez Vin duraluminium.
Osobiście bardzo podobała mi się w Bohaterze Wieków metamorfoza Elenda w pełnokrwistego monarchę, który nie bał się ubrudzić rąk kiedy trzeba było (to również pokazał w poprzedniej części kiedy dokonał egzekucji na swoim przyjacielu) oraz powrót do oceny Rasheka, który koniec końców okazał się może nie tyle dobrym człowiekiem co męczennikiem z dobrymi intencjami.

Podsumowując; Bohater Wieków dostarcza ciekawej lektury, wielu zwrotów akcji, ciekawych historii pobocznych bohaterów i wiele rzeczy staje się klarownych, zakończenie również jest na wysokim poziomie, jak dla mnie mocne 9/10 - jednocześnie brakło dla mnie tej dynamiki, która była w pierwszej części i którą oceniam wyżej.

Ostatnia część pierwszej trylogii cyklu "Ostatnie Imperium".
Według mnie "Bohater Wieków" robi niektóre rzeczy lepiej od "Studni Wstąpienia", a niektóre gorzej - na pewno brak tych rozwiniętych wątków pobocznych, niby mamy tutaj historię Marsha, Spooka, Sazeda, Breeza i TenSoona w przerwie między akcją Vin i Elenda, ale jest to ukazane w nieco inny sposób niż chociażby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdecydowanie najbardziej wybitna z "trylogii" Sandersona traktującej o Zrodzonych z Mgły. Dlaczego "trylogii" i dlaczego w cudzysłowie? Rozciągają się jeszcze kolejne książki, ale to jakaś podseria Cosmere czy też cykl; ciężko się połapać w pomysłach autora, a całość uzupełniają jeszcze "połówkowe" pozycje z funkcją informatorską i zamykającą luźniejsze wątki - np. #3.5 będąca nadal bez języka polskiego (skandal, choć Sandersona bardzo lubię w oryginale - polskie tłumaczenie jednak wyjątkowo pasuje do dynamiki książki, a nie wszyscy mają możliwość zapoznania się z połówkowymi wkładkami do Uniwersum przez opieszałość/sytuację z umowami Wydawcy) i zawierająca ogromne spoilery z 1-3 i przeczytanie tychże pozycji przed nią jest "mandatory", natomiast przeczytanie wszystkich jest już tylko "still a good choice". Jaka natomiast jest książka? Jak to krótko odpowiadają na Reddicie: "amazing"!

Nie czuję się specjalnie błyskotliwie, natomiast Bohater Wieków ostatecznie przemówił za moją teorią odnośnie tożsamości tego elementu mitologii Cosmere, którą to wysnułam w okolicy czytania połowy drugiego tomu; był to jeden z najprzyjemniejszych tzw. "ha-wiedziałam-momentów" w 2020 roku. O ile na początku nie przemawiały do mnie pomysły związane z allomancją, tak teraz nadanie metalom roli takiej, a nie innej w społeczeństwie, uważam za powiew świeżości w fantastyce. Historia urywa czytelnicze cztery litery. Końcówkę pochłoniecie wszystkimi porami ciała. Sanderson po raz kolejny ukazuje motywacje swoich bohaterów nie zawsze w jasnym świetle chwały, a i nie popada przy tym w skrajności; znalazłoby się parę grzeszków (np. dłużyzny przypominające wydarzenia tomów 1-2, choć rozumiem, że były tu potrzebne) oraz niesamowicie dynamiczne, plastyczne opisy walk z użyciem nietypowych w końcu dla fantasy narzędzi.

Szczerze poleciłabym "Bohatera Wieków" każdemu fanowi fantastyki, natomiast dla pełnej przyjemności z lektury rzeczywiście warunkiem sine qua non jest zapoznanie się, choćby powierzchownie, z wydarzeniami dwóch pierwszych książek. Nie wspominając już o większym zżyciu się z ekipa Kelsiera, a potem VIn/Elenda. Nie jestem przekonana, czy tomy 4-x kontynuuję równie szybko, bo na drodze stanęło mi odświeżenie sobie "Drogi Krolów" i całego ABŚ, całego do tej pory wydanego - zaś anglojęzyczny Rytm Wojny spoczywa już na moim czytniku... a właściwie spoczywać będzie, bo rozmiary ma zaiste niesamowite, a mój Paperwhite jest pierwszej czy tam drugiej generacji i ma 1.32 GB pamięci operacyjnej. Jak na ebooka, kaliber ma taki, że i Calibre potrafi dostać od niego czkawki. Być może zależy to od systemu konwersji, ale azw3 niewiele polepsza sprawę, a lubi zaburzać chronologię dodatków graficznych. O ile w mglistym cyklu to przejdzie, to przy poznawaniu historii Świetlistych i Rosharu jest to już sporym utrudnieniem, i to nie tylko ze względu na mapki - to można wygooglować - natomiast ilustracje wyjęte z dziennika Shallan są przecudowne, moja ulubiona to ta z chullem. Ups, dygresja! Ale czy na pewno? Osobom, które ostatnio odświeżają "Mistborn" podpowiem, że w "Rytmie wojny", według moich źródeł, ma się pojawić nie taki mały crossover... I, patrząc na zakończenie, mam pewną ideę... mglistą, co prawda, ale - jednak.

Zdecydowanie najbardziej wybitna z "trylogii" Sandersona traktującej o Zrodzonych z Mgły. Dlaczego "trylogii" i dlaczego w cudzysłowie? Rozciągają się jeszcze kolejne książki, ale to jakaś podseria Cosmere czy też cykl; ciężko się połapać w pomysłach autora, a całość uzupełniają jeszcze "połówkowe" pozycje z funkcją informatorską i zamykającą luźniejsze wątki - np. #3.5...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza część. Koncowka wgniata w fotel i sprawia że chce się skończyć jednym tchem.

Najlepsza część. Koncowka wgniata w fotel i sprawia że chce się skończyć jednym tchem.

Pokaż mimo to

To według mnie najlepsza, najlepiej napisana część trylogii. Wątki są prowadzone bardzo umiejętnie i wszystko ładnie się zbiega i rozwiązuje.

To według mnie najlepsza, najlepiej napisana część trylogii. Wątki są prowadzone bardzo umiejętnie i wszystko ładnie się zbiega i rozwiązuje.

Pokaż mimo to