Fajne, takie, sympatyczne, chcę jeszcze. Widać ze spisu że jest sporo tomów prozy poetyckiej Michaux, może ktoś by to wydał w Polsce? Jak nie, pozostaje mi standardowo nauczyć się francuskiego, jest jeszcze tego trochę po angielsku, ale w sumie też dość mało.

Em, w każdym razie... Rany, jak by to opisać. Więc, chyba "proza poetycka" pasuje. Zwłaszcza początkowo, jest też surrealizm (choć Julia Hartwig pisze że z surrealizmem/surrealistami Michaux nie miał dużo wspólnego, ale też przyznaje że jego utwory mają jednak też coś z surrealizmu)... [W sumie mógłbym tu wkleić sam esej Hartwig, bo naprawdę fantastycznie opisuje Michaux, świetnie mi się go czytało i dużo się dowiedziałem.] Ale, myśląc jeszcze... Pisarz faktycznie kreuje wizje, całe własne światy, jak zauważa Hartwig, wszystko jest żywe, a część jest niczym uzewnętrznienie jego własnych doznań emocjonalnych. Można faktycznie odnieść wrażenie że część z tych utworów składa się z metaforycznego opisu stanu emocjonalnego pisarza. Przyprawionego czarnym humorem, dystansem... absurdem? Tak że wszystkie te skomplikowane emocje nie wydają się być takie przytłaczające. A skomplikowanych emocji jest tu sporo.

Momentami robi się nawet trochę filozoficznie. Obrazy mogą płynąć i nabierać poetyckich walorów. Poruszają. Czasami to szkice. W ogóle utwory są krótkie, często na stronę, dwie, trzy.

Czytając to czuje się zaciekawienie, zastanawia się co Michaux znowu wymyśli i jak poprowadzi akcję, z drugiej strony czytelnik daje się unieść emocjom obecnym w tekstach. Tytułowy seans z workiem wymiótł, myśl o schowaniu do worka i biciu nieprzyjaciół...eeee....pomaga? xD Spodobało mi się jeszcze wyciąganie instrumentów, orkiestry z czaszki by móc pokrzyczeć w spokoju, przez nikogo nie słyszanym, można się w tym odnaleźć. Nawet oddychanie nie jest tu zwyczajne, a nad-zwyczajne, a konik był uroczy. O, i jeszcze: "Rzadko mogę patrzeć na kogoś i nie uderzyć. Inni wolą monolog wewnętrzny. Ja nie. Wolę bić." Biada monologowi wewnętrznemu. ;)

I takie tam. Sympatyczne. Warto sięgnąć. Czyta się to z ciekawym uczuciem w środku. W ogóle zdziwiło mnie to że autor był podobno samotnikiem, bo z tekstów wywnioskowałbym że to przewrotny ekstrawertyk. A może tylko mam takie skojarzenia. No, sam nie wiem... Wydawały mi się dość figlarne mimo wszystko. Skomplikowane emocje, ale podane tak, że uśmiechałem się czytając je. Może jest z nim podobnie jak z Robertem Musilem, autorem "Człowieka bez właściwości", którego styl też wydawał się ekstrawertyczny a był introwertykiem.

A, wiecie z kim mi się momentami kojarzy Michaux? Z Daniłem Charmsem (rosyjskim XXwiecznym absurdystą, tym od całej serii tłukących się starych kobiet wypadających z okna) W każdym razie zachęcam do sięgnięcia po Charmsa, jest zabawny. ^-^

PS Co do skomplikowanych emocji... Napisałem o tym i w sumie sam nie jestem pewny. Wydaje się że pod powierzchnią czai się coś jeszcze, ukryte pod maską dystansu i humoru. Ale możliwe też że momentami przesadzam, niektóre teksty są po prostu normalnie lekkie. Najlepiej sami przeczytajcie i oceńcie.

Fajne, takie, sympatyczne, chcę jeszcze. Widać ze spisu że jest sporo tomów prozy poetyckiej Michaux, może ktoś by to wydał w Polsce? Jak nie, pozostaje mi standardowo nauczyć się francuskiego, jest jeszcze tego trochę po angielsku, ale w sumie też dość mało.

Em, w każdym razie... Rany, jak by to opisać. Więc, chyba "proza poetycka" pasuje. Zwłaszcza początkowo, jest też...

ah ten Michaux... świr totalny ;)

ah ten Michaux... świr totalny ;)