Godziny

W powieści tej na pierwszym miejscu warto zwrócić uwagę na klamrę kompozycyjną. Na wyjątkową spójność, która sprawia, że mimo iż mamy do czynienia z trzema różnymi głównymi bohaterkami, z akcją dziejącą się w różnych czasach, zamiast chaosu dostajemy harmonię.
Trzy różne światy przenikają się detalami, choćby tak drobnymi jak krzesło czy żółte róże. Akcja zamyka się w ciągu jednego dnia, dzięki czemu jego opisy są przenikliwie dokładne. Psychologicznie wnikliwe portrety kobiecych postaci oraz inspiracja życiem i twórczością Virginii Woolf... Zdecydowałam się sięgnąć po tę książkę ze względu na kontekst, w jakim została przywołana w jednym z psychologicznych podręczników, jednak zdecydowanie przewyższyła ona moje oczekiwania.

W powieści tej na pierwszym miejscu warto zwrócić uwagę na klamrę kompozycyjną. Na wyjątkową spójność, która sprawia, że mimo iż mamy do czynienia z trzema różnymi głównymi bohaterkami, z akcją dziejącą się w różnych czasach, zamiast chaosu dostajemy harmonię.
Trzy różne światy przenikają się detalami, choćby tak drobnymi jak krzesło czy żółte róże. Akcja zamyka się w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ja już tak mam, że nie obejrzę filmu zanim nie przeczytam książki. 18 lat później... Jestem gotowa. Nie lubię okładek filmowych, bo sama wolę wyobrazić sobie wygląd postaci. A tu Clarissa była Meryl Streep a Virginia, Nicole Kidman z doczepionym nosem.
Dla mnie jest to powieść o różnych stronach depresji i egoizmie.

Ja już tak mam, że nie obejrzę filmu zanim nie przeczytam książki. 18 lat później... Jestem gotowa. Nie lubię okładek filmowych, bo sama wolę wyobrazić sobie wygląd postaci. A tu Clarissa była Meryl Streep a Virginia, Nicole Kidman z doczepionym nosem.
Dla mnie jest to powieść o różnych stronach depresji i egoizmie.

Pokaż mimo to

Retelling Pani Dalloway w trzech różnych opowieściach, które wiją się i splatają ze sobą. Ciekawe.

Retelling Pani Dalloway w trzech różnych opowieściach, które wiją się i splatają ze sobą. Ciekawe.

Pokaż mimo to

"Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszelkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się nagle przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy, z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure, trudne."

Chylę czoła przed autorem, przed mężczyzną, który stworzył tak autentyczną, tak szczegółową opowieść o kobietach. Chylę czoła, bo wciąż nie mogę wyjść ze zdumienia, że ten świat kobiet, świat ich najgłębszych doznań, przemyśleń, na naszych oczach odmalował mężczyzna i zrobił to w tak perfekcyjny sposób. Nie ulega wątpliwości, że Cunningham dosłownie wgryzł się w kobiecą naturę, uważnie jej się przyglądał, baa - musiał chcieć ją zrozumieć i ostatecznie zrozumiał, czego przykładem są "Godziny". Ta książka bowiem składa się w przeważającej części z przemyśleń kobiecych bohaterek - jesteśmy świadkami tego co ukryte, tego co pielęgnowane w środku, co najbardziej intymne, co najbliższe prawdy, choć nie zawsze wygodne. Autor stworzył trzy na pozór różne bohaterki, żyjące w różnych czasach, których połączeniem są codzienne bolączki, starcia z oczekiwaniami innych. Bohaterki "Godzin" stając naprzeciw codziennych wyzwań, często się podłamują, często skłaniają ku depresyjnym myślom, często ukradkiem wkraczają na niebezpieczne ścieżki, "biegną w ogień by mocniej żyć", by zadrżeć, by wyjść poza ramy, odetchnąć innym powietrzem. To kobiety, którym śnią się inne życia, to kobiety, których los jest nie do końca szczęśliwy. To niespokojne dusze, które jednego dnia, w jednej godzinie kochają życie, za parę chwil siarczyście to samo życie przeklinając.
Pełne niezdecydowania, narażone na pułapki życia - idą przed siebie, ale nie wiadomo jak długo jeszcze to potrwa, jak długo dadzą radę wytrzymać z tym niepokojem myśli, niepokojem serc.
Bohaterki "Godzin" mogą nas irytować, mogą budzić negatywne odczucia - ale patrząc na te ich rozterki, na tą niebezpieczną gonitwę często sprzecznych ze sobą myśli, na to pomieszanie dobra ze złem, możemy jak w lustrze przejrzeć się i dostrzec namiastkę siebie. Siebie-nieidealnej, nieszczęśliwej, pełnej obaw, której najbardziej surowym sędzią, jesteś Ty Sama. Nie inni. To czasem Ty Sama jesteś dla siebie katem. To czasem Ty Sama oczekujesz więcej, niż w rzeczywistości oczekują inni. To twoje wyobrażenie o innych, o ich wymaganiach w stosunku do Twojej osoby, chyba najbardziej Cię niszczy. Takie potrafimy być. Nieczułe, niekochające, najbardziej dla samych siebie... Cunningham to wie i świetnie nas prowadzi przez te skomplikowane ścieżki kobiecej duszy - pokazując nam jaki ma to wpływ na inne aspekty naszego życia, na relację z bliskimi itd. Od momentu gdy przeczytałam "Godziny" Cunninghama, mam wrażenie, że nikt trafniej nie oddałby tej całej palety emocji, które towarzyszą każdej z nas, w różnych momentach życia.

Chylę czoła również przed samym pomysłem Cunninghama by w swoim utworze zainspirować się twórczością i życiem autentycznej postaci, pisarki Virginii Woolf. Mówienie tu o inspiracji, to zdecydowanie za mało, bo w "Godzinach" na każdym polu czuć powiew pisarstwa tej autorki. Przede wszystkim "Godziny" są odbiciem formy, stylu jednego z największych dzieł Woolf, mianowicie "Pani Dalloway". Tu jedna z bohaterek posiada takowe przezwisko, tu również mamy do czynienia z dość wnikliwym opisem zaledwie jednego dnia wyjętego z życia, tu co najważniejsze, autor w jednej z ról obsadził samą Virginię Woolf, oddając tym samym hołd tej wielkiej autorce, odmalowując jej portret zgodnie z jej autentyczną historią życia.

Pięknie nam się te wszystkie trzy historie splatają, przynosząc tym samym ciekawy, myślę, że dość niespodziewany koniec. W każdej z historii, sama postać Woolf, jej wspomniane dzieło, jaśnieje, wywiera wpływ, prowadzi bohaterki przez życie. Woolf ważna jest dla Cunninghama, Woolf ważna jest dla jego bohaterek. To piękny hołd dla jej twórczości, dla jej życia. Jednocześnie, mam wrażenie, że proza Virginii Woolf, jeśli faktycznie wpadnie w czyjeś gusta, zostaje w człowieku już na zawsze. Jej twórczość faktycznie oddziałuje na wielu, sięga do najgłębszych zakamarków ludzkiej duszy, a zwłaszcza tej kobiecej.

Cunninghamowi udało się stworzyć dzieło będące wdzięcznym odbiciem "Pani Dalloway" - dzięki "Godzinom" to klasyczne dzieło odżyło na nowo, zostało przypomniane, choć podane oczywiście w uwspółcześnionej i też o wiele bardziej przystępnej formie. Tak więc jeśli próbowaliście czytać to dzieło Woolf i nie do końca potrafiliście się w jej stylu odnaleźć, to sięgnijcie po "Godziny" - może będzie wam łatwiej. Jednego obiecać jednak nie mogę - tu podobnie jak w całej twórczości Woolf, na pierwszym miejscu stoją odczucia bohaterów, tu nie będzie fajerwerków, wartkiej akcji. To opowieść powolna, skupiająca się wokół ludzkich myśli, wyobrażeń. To opowieść dla tych, którzy lubią zatapiać się w tekst, którzy cieszą się z dobrego stylu, którzy lubią dać się ponieść refleksji. To opowieść dla tych, których nie męczy brak akcji, długie monologi, złożoność myśli.
I oczywiście, co muszę zaznaczyć, to opowieść prowadzona w stylu strumienia świadomości - tu nie ma wstydu, że naśladownictwo zabiegu charakterystycznego dla twórczości Woolf, odbiło się czkawką. Wręcz przeciwnie - strumień świadomości w wykonaniu Cunninghama, smakuje wyśmienicie. Cunningham to dobry uczeń. Wykonał to zadanie celująco - myślę, że Woolf byłaby usatysfakcjonowana.

Wiecie, z takimi opowieściami-lustrami bywa różnie. Poprzeczka postawiona jest wysoko. Trzeba zachować balans pomiędzy zbytnim naśladownictwem, a nadmiernym odsunięciem się od dzieła pierwotnego, co najgorzej, zniekształceniem go w upokarzający sposób. Cunningham w swych "Godzinach" zmieścił się idealnie po środku, dając tym samym życie zupełnie nowej historii, która pięknie wkomponowała się w założenia, pomysły zawarte w "Pani Dalloway". "Godziny" nie wpadły też w pułapkę "bycia tylko i wyłącznie kopią nic poza tym". To opowieść pełna świeżości, będąca przykładem na to, że nawet z tak znaczącym nawiązaniem do innego dzieła, nie można nie spojrzeć na nie w sposób całkowicie odrębny. Można czytać po "Pani Dalloway" i z ogromną frajdą doszukiwać się podobieństw. Ale można też czytać bez znajomości dzieła Woolf, jako zupełnie nową historię, czerpiąc z tego niezwykłą przyjemność.
Ja, jako osoba zafascynowana twórczością, stylem Woolf, wybrałam pierwszą opcję i cieszę się z tego wyboru - to pozwoliło mi chyba jeszcze w większym stopniu docenić pisarstwo Cunninghama. On jest naprawdę wybitny. Woolf nie przebije nikt, ale można się jej twórczością pięknie zainspirować. I Cunningham to właśnie zrobił. Zainspirowany, urzeczony stylem wielkiej pisarki - popłynął w swą opowieść, wykorzystując całą zebraną wiedzę o autorce, jej życiu, o jej dziełach. W "Godzinach" wybrzmiewa Woolf, to opowieść prowadzona przez jej głos, który w tak perfekcyjny sposób wydobył Cunningham. To on pozwolił nam znów usłyszeć tę pisarkę.

Czytając "Godziny" czułam, że jest to książka dla mnie. Czułam, że trafi do tych ukochanych, bliskich memu sercu. Specjalnie tę niewielkich rozmiarów opowieść, przedłużałam, czytając w skupieniu, nie spiesząc się zupełnie. Tu każde słowo uderzało we mnie z wielką mocą, tu każda myśl przewiercała się dosłownie przez moją głowę, zachęcając do własnych refleksji, powodując lawinę myśli.

Dobrze jest znaleźć się w gronie bohaterek tak autentycznych, tak szalenie zwykłych w swych rozważaniach, bez "trzymania fasonu", z beznadziejnie prawdziwym i tym samym mało atrakcyjnym dla otoczenia obliczem.
Dobrze jest urządzić takie spotkanie, podczas którego zrzucamy maski, siedząc w żeńskim gronie, bez grama makijażu, z podkrążonymi oczami, z papierosem w dłoni - odsłaniamy się, będąc w tej brzydocie, paradoksalnie najpiękniejszymi bo prawdziwymi.
Dobrze jest czuć, że choć nie we wszystkim się zgadzamy, to w wielu momentach możemy podać sobie dłoń i powiedzieć: "Wiem co czujesz."
Dobrze jest też nie mówić nic i w milczącym zrozumieniu trwać, bo czasem słowa nie są w stanie wyrazić tej gonitwy myśli, które każdego dnia przebiegają po naszej głowie.
Dobrze jest wiedzieć o rzeczach, o których na głos się rzadko mówi, bo wstyd, bo "nie wypada".
Dobrze, że są takie "Godziny", dzięki którym mamy wgląd do tych niewygodnych myśli, w których możemy się odnaleźć razem ze swoją historią.
Dobrze jest zatrzymać się w tej jednej chwili, w tej konkretnej godzinie, która za moment przeminie. By się nasycić, by zapamiętać na zawsze, by w chwilach trudnych, móc powrócić pamięcią w to samo miejsce, w ten sam czas. Trzeba jednak pamiętać, że pamięć zawodzi... że to już nie będzie to samo... dlatego póki ta chwila trwa, zatrzymajmy się, złapmy ją, utulmy w sercu. Jak najbliższą osobę, której już nigdy więcej nie ujrzymy.

Te godziny spędzone z "Godzinami" były dla mnie właśnie takim zatrzymaniem się tu i teraz. Tego jednego dnia, w którym to niby nie wiele może się wydarzyć, a jednak... Wychodzę z tej lektury z nabitą myślami głową. Tak... bo tyle właśnie jest w stanie wydarzyć się tego jednego, zwykłego, szarego dnia.

Lektura, której nie sposób zapomnieć.
Nie sposób się nie zbliżyć, nie sposób "nie wejść w te historie całym sobą", nie sposób się nie zaangażować. Czuję tą całą gorycz, to całe pogubienie, z taką siłą jakby w tym momencie były moim udziałem. A ja przecież się tylko przyglądałam.
Czuję się spleciona z bohaterkami, jak te dwa warkocze połączone ze sobą na okładce.
Swoją drogą - cóż za wymowna i piękna okładka! ;)

"Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy w tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszelkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się nagle przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy, z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektóre dzieła kultury i sztuki mają niezwykłą umiejętność wywołania poruszenia wśród jej odbiorców. Dotykają tkanki życia, zagłębiają się w centrum duszy, sprawiają że możliwym staje się poczucie siostrzeństwa i braterstwa, nie tylko do autora bądź autorki, ale również do innych osób, które ich doświadczają. Zbliżają do człowieczego doświadczenia, które w największym stopniu składa się z cierpienia. Można obalić polityczne i społeczne organizmy, natomiast kiedy pył wzniesie się z pozostawionych ruin, znajdziemy pośród nich człowieka cierpiącego. Cierpienie jest zamysłem ziemi, można powiedzieć parodiując fragment dzieła niemieckiego filozofa, Fryderyka Nietzschego. Z odległymi kulturami, pod względem czasowym i geograficznym, z całą naturą, łączy nas ten jeden punkt. Cierpienie. O czym mówi tak szanowana w cywilizacji europejskiej mitologia grecka i starożytne dramaty na niej oparte? O cierpieniu i jak pomimo nich żyć. Przechodząc na stronę wschodu mamy Buddę, który mówi, że dewy, boskie istoty, znacznie ciężej osiągają stan najwyższego oświecenia, ponieważ ich życie wypełnia zbyt duża ilość szczęścia. Nirwanę najłatwiej mogą osiągnąć ludzie, ze względu na znój połączony ze szczęściem, w ramach doświadczenia życia na Ziemi.

W cierpieniu znajduje się poruszenie, niewidzialna nić łącząca ludzkie istnienia. Wykorzystanie jej jest jednym ze sposobów, w jaki literatura może przetrwać jako rzecz wartościowa. Takie sposoby wykorzystuje literatura piękna, która w połączeniu ze zgrabnością pióra oferuje niezapomniane przeżycia, które możemy odwołać bezpośrednio do naszych żyć lub znanych nam doświadczeń. Często łączy się ona z przemawianiem za pomocą głębokiego smutku i melancholii. Literatura piękna nie pozostawia złudzeń, uderza nas z siłą gromu spadającego z nieba. Nie przejmuje się czy zdołamy się po uderzeniu pozbierać czy też nie. Nie inaczej jest w przypadku powieści Godziny Michaela Cunninghama, która de facto uderza nas podwójnie. Nie tylko autor zdołał się wkraść w zakamarki ludzkiego życia, ale dodatkowo sama historia inspirowana jest życiem znanej pisarki, Virginii Woolf, która i tu pojawia się jako jedna z głównych postaci.

Godziny opowiadają historię trzech kobiet, prowadzących zupełnie inne życia. Pani Woolf jest pisarką, nieco oderwaną od typowego życia, którego oczekiwano od kobiet w jej czasach, szczególnie wiąże się to z posiadaniem potomstwa. Pani Dalloway (której imię jest inne, ale wszyscy i tak zwracają się do niej pod tą formą) jest starszą kobieta, która przeżyła co miała przeżyć, ma silne związki z umierającym poetą, który stanie się zapalczywym punktem całego jej wątku. Pani Brown natomiast to młoda kobieta, nadal niepewna swojej roli w rodzinie, oczekująca drugiego dziecka, jednak jej życie trawione jest koszmarnymi wątpliwościami, przy okazji jest molem książkowym czytającym powieści Virginii Woolf. Każda z kobiet jest inna, każda znajduje się w innym momencie życia, jednak ponad sobą łączy je więź – każda mierzy się z oczekiwaniami swoich bliskich.

28 marca 1941 roku Virginia Woolf, w szczycie ciężkiej depresji, przychodzi nad brzeg rzeki, wypełnia kieszenie swojego ubrana kamieniami i zanurza się w wodzie. Jakiś czas później odnajduje ją mąż. Popełniła samobójstwo. Virginia Woolf utonęła w rzece pozostawiając za sobą niesamowicie przygnębiający list samobójczy:

Najdroższy,
To pewne, znowu ogarnia mnie szaleństwo. Czuję, że nie możemy przejść razem przez ten straszny czas. I tym razem nie wyzdrowieję. Zaczynam słyszeć głosy, i nie mogę się skoncentrować. Więc robię to, co wydaje się najbardziej odpowiednie. Dałeś mi całą możliwą radość. Byłeś tak bardzo, jak tylko ktokolwiek mógłby. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogłoby być bardziej szczęśliwych, dopóki nie pojawiła się ta straszna choroba. Nie mogę już dłużej walczyć, wiem że psuję twoje życie, że beze mnie mógłbyś pracować. I będziesz, wiem. Widzisz, nawet nie potrafię tego poprawnie napisać. Nie mogę czytać. Co chcę powiedzieć, to to, że zawdzięczam ci całą radość mojego życia. Byłeś niewiarygodnie cierpliwy i niezwykle dobry. Chcę powiedzieć – wszyscy to wiedzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie uratować, byłbyś to ty. Wszystko mnie opuściło prócz przekonania o twojej dobroci. Nie mogę dłużej psuć twojego życia. Nie wierzę, by dwoje ludzi mogło być bardziej szczęśliwi niż my.

Z listu bije poczucie winy jakim katuje się pisarka. Uważa siebie za ciężar uniemożliwiający swojemu mężowi normalne funkcjonowanie. W Godzinach pani Brown kwestionuje a raczej zastanawia się nad motywami Virginii Woolf, zupełnie nieświadoma tego, że stanie się jej zniekształconym odbiciem, które ma wątpliwości, którą drogę wybrać z dwóch dostępnych. Z całej trójki to pani Brown szarpią ciemne myśli odejścia, w jej wątku najwidoczniejszy jest sposób jak psychikę człowieka trawią myśli o tym jak postrzegają nas bliscy i w jaki sposób chcemy, żeby nas postrzegali. Bardzo ciężko sobie z tym poradzić. To cierpienie obecne jest w każdym z nas. Nie wiemy jak na list zareagował mąż angielskiej pisarski, poza faktem że wystawił jej skromny pogrzeb a urnę z prochami zakopał pod drzewem wiązowym w jej ulubionym ogrodzie (jego prochy dołącza do niej po jego śmierci). Nic nie wskazuje na to, że Leonard Woolf obwiniał Virginię za ataki choroby psychicznej, na którą cierpiała. Nie obwiniał jej za marnowanie mu życia, prawdopodobnie nie widział tego w taki sam sposób jak ona. To wewnętrzne demony jej to podszeptały. Jest to niesamowicie smutne, jednak przejrzyście pokazuje jak duża jest siła oczekiwań, które ciążą na każdym z nas.

Godziny to przede wszystkim pisana pięknym językiem powieść egzystencjalna, która zatrzyma wasze serce, będziecie świadkami niesamowitego przeżycia, ale ostrzegam, lekturę skończycie poturbowani. Michael Cunningham pokazał niezwykły kunszt na poziomie językowym i w etapie kreacji wiarygodnych bohaterek. Książka jest zaproszeniem, nie tylko do zrozumienia depresji i decyzji podejmowanych przez osoby ją przeżywające, ale również zaproszeniem do zrozumienia mniejszych smutków, melancholii, cały czas obecnej w naszym życiu. Oczekuje się od nas, wymaga się od nas, dla niektórych jest to torturą, inni radzą sobie z tym całkiem dobrze, ale nawet wtedy może dochodzić do niezdrowych represji. Należy również wspomnieć, że to książka o kobietach, na których barkach ciąży mimo wszystko większa presja niż na mężczyznach a co istotne ta presja pochodzi w dużej mierze od mężczyzn. W przypadku mężczyzn presja pochodzi od nich samych. Jesteśmy naszymi własnymi katami. I nawet jeśli w świecie współczesnym, na dzień dzisiejszy, zaczyna się to wyrównywać, to warto spojrzeć na kontekst historyczny i na to, w jaki sposób cywilizacja była dominowana i nadal jest dominowana przez płeć męską. Czytajcie Godziny, to świetna powieść.

***
Tak, myśli Clarissa, czas, żeby ten dzień się skończył. Urządzamy przyjęcia, opuszczamy rodziny, żeby wieść samotne życie w Kanadzie; nie szczędzimy trudy, by pisać książki, które i tak nie zmienią świata, niezależnie od tego, ile włożono w nie talentu i wysiłku, najbardziej szalonych nadziei. Żyjemy, robimy to, co robimy, potem kładziemy się spać – to takie proste i takie zwyczajne. Niektórzy wyskakują z okna, inni się topią czy zażywają zbyt dużo pigułek; znacznie więcej spośród nas ginie w wypadkach; a większość, zdecydowana, jest powolnie trawiona przez choroby lub, jeśli ma trochę szczęścia, tylko przez czas. Na pocieszenie pozostaje jedno: godzina w tym czy tamtym miejscu, kiedy nasze życie, na przekór wszelkim przeciwnościom i oczekiwaniom, otwiera się nagle przed nami, dając to, co zawsze istniało w naszej wyobraźni, chociaż wszyscy z wyjątkiem dzieci (a może nawet i one) zdajemy sobie sprawę z tego, że po tych godzinach nieuchronnie nadejdą następne, znacznie bardziej ponure i trudne. A jednak lubimy to miasto, cieszymy się porankiem, ponad wszystko żywimy nadzieję na więcej. Bóg jeden wie, dlaczego je tak kochamy. Oto przyjęcie, jeszcze nakryty stół, kwiaty nadal świeże, wszystko przygotowane na przyjście gości, których jak się okazało, jest tylko czworo. Wybacz nam, Richardzie. A jednak to jest przyjęcie. Przyjęcie dla jeszcze niezmarłych, w zasadzie nienaruszonych; dla tych, którzy z tajemniczych powodów mieli szczęście pozostać przy życiu. To, w istocie, jest ogromne szczęście.
***

https://przybytekhumanisty.wordpress.com/

Niektóre dzieła kultury i sztuki mają niezwykłą umiejętność wywołania poruszenia wśród jej odbiorców. Dotykają tkanki życia, zagłębiają się w centrum duszy, sprawiają że możliwym staje się poczucie siostrzeństwa i braterstwa, nie tylko do autora bądź autorki, ale również do innych osób, które ich doświadczają. Zbliżają do człowieczego doświadczenia, które w największym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dla mnie opowieść zbyt melancholijna, ale nie ukrywam, że były momenty, które potrafiły wciągnąć, dlatego zamiast początkowo planowanej piątki, dałem szóstkę.

Dla mnie opowieść zbyt melancholijna, ale nie ukrywam, że były momenty, które potrafiły wciągnąć, dlatego zamiast początkowo planowanej piątki, dałem szóstkę.

Pokaż mimo to

Piękna książka. Wątki z harmonią dopasowane, styl oryginalny, czasem wyszukany, postaci świetnie zarysowane. Nie jest to powieść, w której następują nieoczekiwane zwroty akcji, tutaj wszystko toczy się wolno, jakby leniwa rzeka, a jednak prawdziwie, w każdej kropli jest jakaś cząstka każdego z nas, w poszukiwaniu smutku i radości. Okazuje się zresztą, że trudno je znaleźć, zwłaszcza tych radości.
Warto przeczytać, choć lektura nie należy do łatwych. Bardzo polecam. Bardzo, bardzo.

Piękna książka. Wątki z harmonią dopasowane, styl oryginalny, czasem wyszukany, postaci świetnie zarysowane. Nie jest to powieść, w której następują nieoczekiwane zwroty akcji, tutaj wszystko toczy się wolno, jakby leniwa rzeka, a jednak prawdziwie, w każdej kropli jest jakaś cząstka każdego z nas, w poszukiwaniu smutku i radości. Okazuje się zresztą, że trudno je znaleźć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka opisuje trzy historie trzech zupełnie różnych kobiet, które łączy jedno - twórczość Virginii Wolf. Co więcej - Virginia jest jedną z bohaterek powieści. Borykają się one z problemami codzienności, z którą radzą sobie marnie (w moim odczuciu były to nad wyraz wyolbrzymione problemy) i nie potrafią odaleźć swojego miejsca w dotychczasowym życiu, choć wszystkie są już na takim etapie, że nie powinno stanowić to żadnego kłopotu.
Czytało mi się tę książkę nadzwyczaj ciężko, ze względu na brak ciągłości. Zanim zdążyłam się odnaleźć, zapamiętać bohaterów i pojąć sens, byłam już na samym końcu powieści.
Teraz pozostaje mi tylko obejrzeć film i porównać, komu lepiej udało się oddać istotę przekazu.

Książka opisuje trzy historie trzech zupełnie różnych kobiet, które łączy jedno - twórczość Virginii Wolf. Co więcej - Virginia jest jedną z bohaterek powieści. Borykają się one z problemami codzienności, z którą radzą sobie marnie (w moim odczuciu były to nad wyraz wyolbrzymione problemy) i nie potrafią odaleźć swojego miejsca w dotychczasowym życiu, choć wszystkie są już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To, co murzeka najbardziej, to nietuzinkowy sposób prowadzenia narracji. Trzy pozornie odległe sobie wątki w sposób subtelny splatają się tutaj w spójną całość. Każdy z nich obejmuje dzień z życia trzech kobiet: Virginii Woolf, Clarissy Vaughan oraz Laury Brown. Każda z nich żyje w innych czasach i miejscu, każda ma inne motywacje i pragnienia, ich historie jednak mają wspólne źródło. Jest nim głośne dzieło Virginii Woolf - "Pani Dalloway". Powieść ta nie pozostaje bez wpływu ani na młodziutką mężatkę, panią Brown, ani na wydawczynię, panią Vaughan. Jednocześnie jednak, powieść koncentruje się na codzienności każdej z bohaterek, przedstawiając ledwie jego dwudziestoczterogodzinny wycinek.

Za powieścią tą nie idzie wartka akcja, być może nie przypadnie to wszystkim do gustu. Mnie ta narracyjna powolność po prostu zachwyciła. To taka książka w stylu "slow reading", do uważnego czytania, do smakowania. Niebywałe, jak bez akcji, opierając powieść głównie na tym, co bohaterki mają w głowie, na pewnej ulotności ich rozważań oraz snutych planów, można napisać rzecz intrygującą, nie pozostawiającą odbiorcy obojętnym.

Prawdziwym rarytasem i najmocniejszym punktem powieści jest przemycona między wierszami fascynacja życiem i twórczością Virginii Woolf. Jej sylwetka i życiorys jest tutaj nie bez znaczenia, stanowi filar, na którym opiera się cała kanwa "Godzin". Ten aspekt, jako fance biografii wszelakich, podobał mi się chyba najbardziej.

Podsumowując, książka warta uwagi, aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że ze względu na pewną powolność akcji, dość kwiecisty język oraz sporą dozę przemyśleń, nie jest pozycją dla każdego.

To, co murzeka najbardziej, to nietuzinkowy sposób prowadzenia narracji. Trzy pozornie odległe sobie wątki w sposób subtelny splatają się tutaj w spójną całość. Każdy z nich obejmuje dzień z życia trzech kobiet: Virginii Woolf, Clarissy Vaughan oraz Laury Brown. Każda z nich żyje w innych czasach i miejscu, każda ma inne motywacje i pragnienia, ich historie jednak mają...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Filmu nie widziałam. Książka jest dla mnie wielkim zawodem. Przede wszystkim ze względu na formę. Wolałabym przeczytać trzy minipowieści o każdej z pań odrębnie. Pocięcie ich historii i czytanie tak naładowanych emocjami rozdziałów za każdym razem wyprowadzało mnie zbyt głęboko w świat każdej "Pani". Powroty bywały trudne, musiałam się cofać do niektórych rozdziałów. Nie potrafię powiedzieć, losy której najbardziej mnie przejęły. Wszystkie były ciekawie przedstawione, w każdej opowieści znajdowało się coś, do czego można się odnieść, z czym dyskutować, nad czym ręce załamywać.
Za jakiś czas spróbuję przeczytać "Godziny" po swojemu.

Filmu nie widziałam. Książka jest dla mnie wielkim zawodem. Przede wszystkim ze względu na formę. Wolałabym przeczytać trzy minipowieści o każdej z pań odrębnie. Pocięcie ich historii i czytanie tak naładowanych emocjami rozdziałów za każdym razem wyprowadzało mnie zbyt głęboko w świat każdej "Pani". Powroty bywały trudne, musiałam się cofać do niektórych rozdziałów. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to