Miłosz

Przyglądam się tej nieznanej mi rzeczywistości spod przymrużonych powiek i spokojnie patrzę na mijające mnie tłumy młodzieży. Na pierwszy rzut oka wyglądają na młodych gniewnych, ale w ich oczach dostrzegam zupełnie coś innego... Strach i chęć zaimponowania innym. Później przyglądam się tym, którzy siedzą w tramwaju razem ze mną - każdy ma nos w swoim prywatnym wyświetlaczu, lub odcina się od rzeczywistości słuchawkami na uszach. Przykre to wszystko, ale ciągle próbuję dostrzec w tym sens. Świat się zmienił i to w zastraszającym tempie, ale nie wiem czy na lepsze. Przeniosłem się tu znów, bo zobaczyć czy ludzie wciąż rozumieją poezję, jednak przekonałem się, że zamknęli swoją wrażliwość gdzieś głęboko w środku i nie chcą jej uwolnić. Obojętność jest bezpieczniejsza...

Jeszcze przez chwilę rozglądałem się uważnie i widziałem tylko maski zamiast ludzkich, empatycznych twarzy i ciepłych wspomnień.


To już nie mój świat, pomyślałem i zniknąłem.

Miłosz

Przyglądam się tej nieznanej mi rzeczywistości spod przymrużonych powiek i spokojnie patrzę na mijające mnie tłumy młodzieży. Na pierwszy rzut oka wyglądają na młodych gniewnych, ale w ich oczach dostrzegam zupełnie coś innego... Strach i chęć zaimponowania innym. Później przyglądam się tym, którzy siedzą w tramwaju razem ze mną - każdy ma nos w swoim prywatnym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Zajmę się analizą potencjalnego, czysto teoretycznego zachowania pana Herberta, jako, że jego twórczość jest mi zdecydowanie bliższa.

Wydaje się, że w pierwszym momencie pan Zbigniew byłby lekko zaskoczony, nieco skołatany. Nie każdemu zdarza się zupełnie nagle i niespodziewanie znaleźć w przyszłości, w rzeczywistości, której kompletnie nie zna, względem której jest się zacofanym zarówno z technologicznego jak i socjologicznego punktu widzenia. Wiadomo powszechnie, że to co nowe budzi lęk, niechęć, często odrazę, a niekiedy nawet poczucie zagrożenia. Stąd reakcją podświadomą, tą pierwszą, niemalże niekontrolowaną byłby strach, obawa. Potem przyszłaby kolej na przystosowanie się, przywyknięcie, co z kolei wiązałoby się ze stopniowym poznawaniem nowego otoczenia, obserwacją zmian, jakie w nim zaszły. Być może w bezwiednym odruchu, panu Herbertowi wyrwałoby się kilka cierpkich słów pod adresem współczesnych łobuzów od historii, oburzeniem napełniłoby go zachowanie kolejnego pokolenia barbarzyńców w ogrodzie. Może nawet zrodziłaby się nawet jakaś narowista sentencja o tym jaka to dzisiejsza młodzież jest zdegenerowana, typu:

Nie widzę nadziei dla przyszłości naszego narodu skoro polegamy na bezmyślnej dzisiejszej młodzieży, bez wątpienia wszyscy młodzi są lekkomyślni ponad wszelką miarę... Gdy ja byłem młody, uczono nas dyskrecji oraz szacunku dla starszych, ale dzisiejsza młodzież jest coraz bardziej pogardliwa i nie zna umiaru.

Ale pewnie b. szybko, pan Herbert, jako wybitny znawca kultury antycznej, ze zgrozą skonstatowałby, że cytuje greckiego filozofa sprzed kilku setek lat przed narodzinami Chrystusa, bezmyślnie powtarzając jego słowa. Zamiast więc bździć bez ładu i składu, pan Herbert, uświadomiwszy sobie, że ocalał nie po to aby żyć, a czasu ciągle pozostaje niewiele, skoncentrowałby się na tym, aby ponownie dać piękne świadectwo, jak żyć odważnie, jak dumnie kroczyć wyprostowanym wśród tych co na kolanach, jak iść i być wiernym aż do końca własnym ideałom.

Znaków: 1993

Zajmę się analizą potencjalnego, czysto teoretycznego zachowania pana Herberta, jako, że jego twórczość jest mi zdecydowanie bliższa.

Wydaje się, że w pierwszym momencie pan Zbigniew byłby lekko zaskoczony, nieco skołatany. Nie każdemu zdarza się zupełnie nagle i niespodziewanie znaleźć w przyszłości, w rzeczywistości, której kompletnie nie zna, względem której jest się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Gdyby poeta (Zbigniew Herbert) żył w dzisiejszych czasach, zasiadłby zapewne jak co wieczór w swoim fotelu przy oknie, napełnił szklaneczkę odrobiną szkockiej whisky i zaciągając się dymem z papierosa zaczął uprawiać filozofię o otaczającym go świecie. Wspominając to co ukazało się jego oczom po 1989 roku powiedziałby. Po powrocie zastałem Polskę taką, jaką chciałem zawsze widzieć (…). Zastałem Polskę ludzi uczłowieczonych (…). Historia jest w ręku człowieka, który jest wyprostowany, odzyskał swój honor i swoją godność i nie da się poniżyć. Jednocześnie wyrażając obawę o to, jaki będzie świat, który nastanie. Jaka będzie tablica wartości? Jeśli wygasną pytania metafizyczne, o sens życia, świata, może przyjść pokolenie robotów. W dzisiejszym świecie Artysta wciąż uprawiałby sztukę dążąca do poszukiwania i wskrzeszania utraconych wartości, „dziedzictwa”, z którego wbrew swojej woli, a za sprawą „sił historii”, człowiek zostaje „wydziedziczony”, sztukę dążąca do doskonałości w ujawnianiu konfliktów świata. Poeta miałby świadomość, że nigdy nie osiągnie celu, Pan Cogito nie zamieszka nigdy na wyspie Utopii, bo wie, że żadna filozofia, żadna ideologia, żadna wizja ustroju społecznego nie zapewnią nam raju na ziemi. Zbigniew Herbert nie czułby się swobodnie i komfortowo w XXI wieku, świecie który zapełniony jest technologią, kłamstwem, korupcją…, który jest pełen „katów szpiclów i tchórzy”. Pomimo tego co dzieje się obecnie w Polsce jak i na całym świecie zachowałby „postawę wyprostowaną idąc wśród tych co na kolanach”. Jego poezja wciąż byłaby ponadczasowa i uniwersalna dla całego świata.

Gdyby poeta (Zbigniew Herbert) żył w dzisiejszych czasach, zasiadłby zapewne jak co wieczór w swoim fotelu przy oknie, napełnił szklaneczkę odrobiną szkockiej whisky i zaciągając się dymem z papierosa zaczął uprawiać filozofię o otaczającym go świecie. Wspominając to co ukazało się jego oczom po 1989 roku powiedziałby. Po powrocie zastałem Polskę taką, jaką chciałem zawsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Sedze że, ten okres autorzy uznali by za nadzieje dla Polski, nadzieje dla Polaków. A z drugiej strony, uświadamiali by nas Polaków, żebyśmy dobrze wykorzystali daną nam wolność. Bo każda zmiana przynosi wady i zalety.

Sedze że, ten okres autorzy uznali by za nadzieje dla Polski, nadzieje dla Polaków. A z drugiej strony, uświadamiali by nas Polaków, żebyśmy dobrze wykorzystali daną nam wolność. Bo każda zmiana przynosi wady i zalety.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam

W deszczowe dni jak dziś chodzą słuchy o wysokim chudzielcu z bladymi,zimnymi policzkami, który wałęsa się ulicami Krakowa i kopie ciężkimi żołnierskimi butami kamyki. Nikt nie, kim jest, ani jak to się dzieje, że najmniejszy ślad porannej mgły sprawia, że owy chudy jegomość znika niczym cukrowa laleczka rozpuszczona przez lepkie krople wody. Poszarpane, brudne spodnie rażąco wręcz kontrastują z czystą, schludną koszulką, z której z portretu Czesława Miłosza nobliwe oczy lustrują ulice miasta, z każdym rokiem szersze i ruchliwsze. Mówią, że pogrążona w zamyśleniu twarz poety niekiedy wykrzywia się w grymasie przerażenia, ilekroć chude nogi właściciela ubrania zaniosą go w miejsce, gdzie można zostać świadkiem wyjątkowej ludzkiej podłości. Gdy lato jest wyjątkowo upalne, a na rynku gromadzą się krakowianie, chudzielec jak zwykle pojawia się znikąd i wchodzi między tłum, a oczy z koszulki bacznie obserwują ludzi zebranych dookoła mickiewiczowskiego pomnika. Podobno raz, gdy na rynku odbywał się konkurs recytatorski, na nadrukowaną twarz uwagę zwróciło krakowskie dziecko. Mała dziewczynka z początku słuchała deklamowanych wierszy, po chwili jednak nie odrywała już oczu od wizerunku Miłosza, w którym to tylko drgające sine wargi zdradzały oznaki życia.

,,Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów wokół siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego,

Choćby przed tobą wszyscy się kłonili
Cnotę i mądrość tobie przypisując,
Złote medale na twoją cześć kując,
Radzi że jeszcze dzień jeden przeżyli,

Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta.
Możesz go zabić - narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.

Lepszy dla ciebie byłby świat zimowy
I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta''

Nastała burza oklasków i wtedy dziewczynka dotkęła dłonią twarzy poety, na której odmalowała się rozpacz. Chudzielec odwrócił się i uktwił w niej zimne, martwe spojrzenie, a Miłosz tylko cicho westchnął i opuścił oczy.

-Przepraszam...- wyszeptał słabo.
-Za co?- spytała dziewczynka - Czy zrobiłeś coś złego?
-Owszem- odpowiedział - Dałem wam nadzieję, że to wszystko prawda.

Po tych słowach chudy mężczyzna odwrócił się by odejść i jak dotąd nikt już nie widział tej dziwacznej pary na ulicach Krakowa.

***
Wiersz C.Miłosza ,,Który skrzywdziłeś'' został skopiowany ze strony http://poema.pl/publikacja/1509-ktory-skrzywdziles

W deszczowe dni jak dziś chodzą słuchy o wysokim chudzielcu z bladymi,zimnymi policzkami, który wałęsa się ulicami Krakowa i kopie ciężkimi żołnierskimi butami kamyki. Nikt nie, kim jest, ani jak to się dzieje, że najmniejszy ślad porannej mgły sprawia, że owy chudy jegomość znika niczym cukrowa laleczka rozpuszczona przez lepkie krople wody. Poszarpane, brudne spodnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Herbert z zamyśleniem wymalowanym na twarzy zaciągnął się papierosem i powoli, z rozmysłem wypuszczał z ust szary, gryzący dym.

- Ciężkie czasy-powiedział w zamyśleniu-oj ciężkie... A może wcale nie?

Później długo milczał wpatrując się w przestrzeń i co jakiś czas mechanicznie zaciągał się papierosem.

- Pytasz jak patrzę na to, co się teraz dzieje, a ja nie wiem co ci odpowiedzieć... Myślę, że nawet Pan Cogito miałby problem! Mój przyjaciel Czesław na pewno byłby przerażony i zażenowany tym, jak mało ludzie z sobą rozmawiają. Jednak ja jestem po prostu zaskoczony tym, jak szybko się wszystko zmienia! Nie byłbym sobą, gdybym psioczył na dzisiejszą młodzież. Wiem, że wielu robi to z zamiłowaniem, lecz ja mam wątpliwości czy słusznie...

Znów zamilkł, a na jego czole wykwitły głębokie zmarszczki będące dowodem na to, że się nad czymś intensywnie zastanawia. Po dłuższej pauzie znów przemówił swobodnym głosem tym razem patrząc mi prosto w oczy.

- Jesteśmy po prostu inni i przez szybki rozwój bardzo się od siebie różnimy. Ale czy to znaczy, że dziś jest gorzej? Zgadzam się, że ludzie są bardziej zamknięci i zabiegani, ale tego właśnie wymaga od nas życie... A młodzi? Młodzi uczą starszych, którzy nie potrafią nadążyć za techniką i pewnie dlatego są tacy zgorzkniali... Nie umiem wielu rzeczy, które umiesz ty, ale nie złości mnie to, młoda damo... Jestem wręcz dumny, że w końcu ktoś wziął ten świat w swoje ręce!
Byłoby jednak dobrze, gdybyście byli bardziej życzliwi... Ale czy rozwój tych wszystkich komputerów nie jest związany ze znieczulicą i ogólnym zobojętnieniem? Nie wiem, naprawdę nie wiem...

Jego głos zaczął mi niknąć i słyszałam jedynie ciche, oddalające się "nie wiem". Otaczał mnie dym a kiedy wstałam i uchyliłam okno już go nie było. Została tylko pełna popiołu popielniczka...

Herbert z zamyśleniem wymalowanym na twarzy zaciągnął się papierosem i powoli, z rozmysłem wypuszczał z ust szary, gryzący dym.

- Ciężkie czasy-powiedział w zamyśleniu-oj ciężkie... A może wcale nie?

Później długo milczał wpatrując się w przestrzeń i co jakiś czas mechanicznie zaciągał się papierosem.

- Pytasz jak patrzę na to, co się teraz dzieje, a ja nie wiem co ci...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Miłosz

Te czasy są czasami pozbawionymi wartości, które zawsze ceniłem... Obserwując rzeczywistość widzę, że ludzie znieczulili swoje sumienia lub całkiem się ich pozbyli. Czy to normalne? Mimo rozwoju cywilizacji i techniki mam wrażenie, że się cofamy! Ludzie zapominają o kulturze! Klną, ubierają się niestarannie i przede wszystkim NIE WIDZĄ DRUGIEGO CZŁOWIEKA.

Jak tak można nie widzieć ludzkiej krzywdy? Bezdomnego, który prosi o kawałek chleba? Jak można mijać spokojnie nieszczęśliwe twarze innych ludzi? Nie wiem... Świat się zmienia, my się zmieniamy, jednak stanowczo w złym kierunku. Pędzimy niczym zaślepieni w stronę obojętności i egoizmu...

Obudźmy nasze sumienia! Odrodźmy naszą kulturę! Zacznijmy znów wierzyć w cuda! Czy to takie trudne?

Miłosz

Te czasy są czasami pozbawionymi wartości, które zawsze ceniłem... Obserwując rzeczywistość widzę, że ludzie znieczulili swoje sumienia lub całkiem się ich pozbyli. Czy to normalne? Mimo rozwoju cywilizacji i techniki mam wrażenie, że się cofamy! Ludzie zapominają o kulturze! Klną, ubierają się niestarannie i przede wszystkim NIE WIDZĄ DRUGIEGO CZŁOWIEKA.

Jak tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Witam, postanowiłem spróbować wcielić się w Czesława Miłosza i napisałem taki o to wiersz. Nie dotyczy on może całych ostatnich 25 lat naszego kraju tylko tej dyskusji o tym czy Polska jest wolna czy nie. Wiem, że można dyskutować o tym w nieskończoność dlatego też ten wiersz jest zapewne takim małym ziarenkiem piasku w tej dyskusji.

„Stary poeta patrzy z nieba na swoją Ojczyznę”

Dziękuję Ci Boże za to, że oszczędziłeś mi bólu,
i nie pozwoliłeś mi uczestniczyć w tych czasach.

Gdybyś mi jeszcze pozwolił obserwować
w otoczeniu czterech ścian
misteria wschodów i zachodów słońca
zapewne wziąłbym udział w tym sporze co podzielił mój naród.

Wywołany do tablicy, próbowałbym wytłumaczyć,
tym co mówią o życiu w niewoli,
że korzystają z wolności bardziej
niż Ci, którzy z nimi nie dyskutują,
tym co mówią, o szykanowaniu twojego imienia,
że bardziej je szykanują niż Ci,
co milczą.

Byłbym zły na wszelkich poetów i księży
co nawołują do nienawiści,
byłbym zły na wszelkich polityków
wykorzystujących tą nienawiść.
Najbardziej jednak byłbym zły na poetów
żerujących na tej nienawiści.

Tymczasem tu, w niebie jestem spokojniejszy,
choć nie powiem, że nierozczarowany.
Tym co nie rozumieją teraz mojego narodu
zamiast elaboratów i wykładów cytuję Nietzschego:

„Bywają też i dumni z pełnej garści sprawiedliwości, aby w jej imię pastwić się nad każdą rzeczą - tak iż świat w ich niesprawiedliwości tonie.
Och, jakże fałszywie wypada słowo "cnota" z ich ust! A gdy mówią:
"Jestem sprawiedliwy", brzmi to jak: "Jestem pomszczony!"
Cnotą swą radzi wrogom swoim oczy wydrapać; wywyższają się na to tylko, aby innych poniżyć.”

Witam, postanowiłem spróbować wcielić się w Czesława Miłosza i napisałem taki o to wiersz. Nie dotyczy on może całych ostatnich 25 lat naszego kraju tylko tej dyskusji o tym czy Polska jest wolna czy nie. Wiem, że można dyskutować o tym w nieskończoność dlatego też ten wiersz jest zapewne takim małym ziarenkiem piasku w tej dyskusji.

„Stary poeta patrzy z nieba na swoją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Chociaż jestem Miłoszem, spróbuję wypowiedzieć się w imieniu Herberta. Myślę, że stareńki, dziewięćdziesięcioletni Herbert nie odniósłby się do współczesnych realiów optymistycznie, z pewnością z mniejszym entuzjazmem, niż zrobiłby to Miłosz. Wydaje mi się, że byłaby to kwestia poglądów i Herbertowskiej idei, która przyświecała jego twórczości. Zostawiam na boku przekonania polityczne. Herbert był konserwatystą – ale ten konserwatyzm nie miał nic wspólnego z twardogłowiem i ciasnotą umysłową. Przywiązanie do tradycji miało oczywiście na celu zawarcie w jego pisarstwie (słynnego już) przesłania, czy nawet przestrogi. Herbert nie mógłby zmienić swoich zapatrywań na rolę literatury i na rzeczywistość: nie odniósłby się do 25-ciu lat niepodległości z całkowitą aprobatą, ale jednocześnie wyrażałby troskę. I przypominałby nam nieustannie o wartości tejże Wolności, która dla przedstawicieli młodego pokolenia, nie pamiętającego PRL-u, jest bardzo często banałem. Takie byłoby nowe przesłanie Pana Cogito – Wolność, której doświadczamy, nie jest czymś oczywistym, jest czymś, o co trzeba się nieustannie zamartwiać, co należy pielęgnować, o co należy wciąż walczyć. Ale starałby się także mówić: JAK to robić, jak z tej Wolności korzystać, jak funkcjonować w europejskiej wspólnocie. Mimo całego pesymizmu Zbigniew Herbert nie wyzbyłby się osobliwej nadziei, nawet jeśli miałaby mieć gorzki czy ironiczny wymiar. I chcę wierzyć, ze nie uznałby ostatniego ćwierćwiecza za jednoznacznie zmarnowane.

Chociaż jestem Miłoszem, spróbuję wypowiedzieć się w imieniu Herberta. Myślę, że stareńki, dziewięćdziesięcioletni Herbert nie odniósłby się do współczesnych realiów optymistycznie, z pewnością z mniejszym entuzjazmem, niż zrobiłby to Miłosz. Wydaje mi się, że byłaby to kwestia poglądów i Herbertowskiej idei, która przyświecała jego twórczości. Zostawiam na boku przekonania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej

Szukam miejsca.
Gdzieś.
Pomiędzy.
Wspomnieniami.
Stoję tutaj
lecz
– gdzie ja jestem?

Podasz mi dłoń,
tak bezinteresownie,
bez żadnego „ale”?
Odchodzisz.
Dlaczego?

Widzę przepaść.
Pomiędzy „ja”
a
„Ty”.

Pomimo bólu
idę
tam
dalej.

Czy zauważam zmiany?
Nie
wielkie.
Nie
znaczne.

Proszę,
obudźcie mnie
z tego snu.
Chcę się uwolnić
od krzyku
od jęku
od naginania prawdy
od ojczystej zawiści.

Przecież
obiecywano mi spokój.
Czuję się wykorzystany
oszukany też.

Myślisz, że straciłem nadzieje
i jestem...
Nazywaj mnie, jak chcesz.
(Miło mi, to ja, Z.)

Wszystko poszło spać,
ale ja jeszcze trochę
powalczę
z moimi myślami
(nie buntujcie się!)
z moimi marzeniami.

Czekam,
stoję na warcie,
nie poddam się.

Uwierzę
w Ciebie
w siebie
w ludzkość.

Głęboki
oddech.

Łyk
mocnej
teraźniejszości.

Mam mało czasu.
Muszę się spieszyć.

Szukam miejsca.
Gdzieś.
Pomiędzy.
Wspomnieniami.
Stoję tutaj
lecz
– gdzie ja jestem?

Podasz mi dłoń,
tak bezinteresownie,
bez żadnego „ale”?
Odchodzisz.
Dlaczego?

Widzę przepaść.
Pomiędzy „ja”
a
„Ty”.

Pomimo bólu
idę
tam
dalej.

Czy zauważam zmiany?
Nie
wielkie.
Nie
znaczne.

Proszę,
obudźcie mnie
z tego snu.
Chcę się uwolnić
od krzyku
od jęku
od naginania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam więcej mniej