WOW,SUPER!:D Czekanie absolutnie się opłaciło- dziękuję serdecznie i gorąco gratuluję pozostałym zwycięzcom!! :)

WOW,SUPER!:D Czekanie absolutnie się opłaciło- dziękuję serdecznie i gorąco gratuluję pozostałym zwycięzcom!! :)

Dziękuję serdecznie! pozdrowienia i gratulacje dla pozostałych szczęściarzy :))

Dziękuję serdecznie! pozdrowienia i gratulacje dla pozostałych szczęściarzy :))

Nagrody otrzymują:
Kosma
Grzechoteczka
Luthien_Alcarin
13gabi
youssa

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Kosma
Grzechoteczka
Luthien_Alcarin
13gabi
youssa

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy wkrótce.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy wkrótce.

Jadę jedynym działającym tramwajem. Linia przez most Poniatowskiego, którego charakterystyczne wieżyczki zostały rozwalone dla zabawy przez niedobitki Trzeciej Armii. Tej samej, która chciała przejąć miasto, ale Śródmieściowcy odrzucili ich daleko za lasy wawerskie. Teraz liżą rany za Wiązowną. Jazda po szynach to luksus przeznaczony dla wybrańców. Jestem jednym z nich. Mam dwa stare pistolety, jeden nóż i oczy pełne rezygnacji. Wyszliśmy z podziemi dwa dni temu, w okolicach stacji Metro Stadion. Praga dopalała się, a teren kontrolowały bojówki z Saskiej Kępy. Udało nam się przebić do strefy komunikacyjnej po trzech dniach. Okolice Wiatracznej wyglądały jak luksusowa dzielnica. Zielone drzewa, kolorowe kwietniki, budynki niezniszczone, W Uniwersamie stacjonował Niezależny Oddział Komunikacyjny. Po losowaniu wypadło na Michała, Anetę, Janka i Renatę. Zapłaciliśmy nimi Strażnikom NOKu. Wsiedliśmy do wymarzonego tramwaju: Lidia, Marek i ja. Kazali nam nie spoglądać do tyłu, ale młoda spojrzała.
- Oni ich kroją na żywca! - wrzasnęła.
- Zamknij się - syknąłem, przestraszony dziwnym wzrokiem innych pasażerów.
Jechaliśmy dalej w milczeniu. Zniszczone kamienice nie zrobiły na mnie takiego wrażenia jak Park Skaryszewski. Dokładnie widziałem Stadion Drukarza i jeziorko, na którym puszczałem kiedyś kaczki. Wszystkie drzewa były ścięte, zamiast trawnika ziemię pokrywała szara rozorana breja.
Wisła płynęła leniwie pod nami. Wszystkie mosty były wysadzone, oprócz Poniatowskiego, ale o tym wiedziałem od dawna. Byłem ciekaw jak wygląda Śródmieście. O dziwo, budynki nie były mocno zniszczone. Grozę budziły tylko setki samochodów stojących na ulicach. Spalone, zmiażdżone, stały w różnych kierunkach, część na chodnikach. Nigdzie nie było roślinności, uschła po nalocie chemicznym. Miasto było wymarłe, a jedynym odgłosem było skrzypienie tramwaju na torach. Gdy wjechaliśmy do centrum miasta syknąłem ze złości. Pałac Kultury i Nauki wciąż stał. Był w nienaruszonym stanie.

Jadę jedynym działającym tramwajem. Linia przez most Poniatowskiego, którego charakterystyczne wieżyczki zostały rozwalone dla zabawy przez niedobitki Trzeciej Armii. Tej samej, która chciała przejąć miasto, ale Śródmieściowcy odrzucili ich daleko za lasy wawerskie. Teraz liżą rany za Wiązowną. Jazda po szynach to luksus przeznaczony dla wybrańców. Jestem jednym z nich. Mam...

Po tylu miesiącach spędzonych w zawilgotniałym schronie moja cera musi wyglądać fatalnie, a niedobór witaminy D na pewno wzbogacił mnie o nowe zmarszczki. Dlatego kiedy powiła się pierwsza okazja opuszczenia tej nory zgłaszam się na ochotnika. - bo czy tam na zewnątrz może spotkać mnie coś gorszego? Najtrudniejszy jest pierwszy moment i szok dla oczu, związany z działaniem promieni słonecznych, ale to cudowne ciepło, które otula moją twarz wynagradza mi wszystko. Otwieram oczy i przecieram je ze zdumienia, bo pod moimi stopami leży nietknięty egzemplarz „Pięćdziesięciu twarzy Greya” . Wszędzie szczątki, gruz, smród, brud a Grey cały!!! Rozglądam się dalej i okazuje się, że nawet zagłada nuklearna zadbała o nasze emerytury oszczędzając błękitną siedzibę ZUS ( a tyle awantur było, że budują się za nasze składki, a tu proszę instytucja nie do zgładzenia i co sceptycy?) W stronę skarbówki aż boję się zerknąć, by sprawdzić ile prawdy jest w stwierdzeniu, że pewne są śmierć i podatki. Nagle moje rozmyślania przerywa nawoływanie - patrzę i uwierzyć nie mogę, bo oto ku mnie zmierza wszystko wiedząca Iksińska i wrzeszczy, że „Biedronka” otwarta i można korzystać do woli... Nie wiem jak to się stało, że upadł Pałac Kultury, Kolumna Zygmunta i Starówka, a Iksińska, ZUS, „Biedronka” i Grey przetrwali – Jeżeli to są fundamenty naszej przyszłości to wolę żyć w kanałach.

Po tylu miesiącach spędzonych w zawilgotniałym schronie moja cera musi wyglądać fatalnie, a niedobór witaminy D na pewno wzbogacił mnie o nowe zmarszczki. Dlatego kiedy powiła się pierwsza okazja opuszczenia tej nory zgłaszam się na ochotnika. - bo czy tam na zewnątrz może spotkać mnie coś gorszego? Najtrudniejszy jest pierwszy moment i szok dla oczu, związany z działaniem...

Wtorek 15.06.2016

Jest 18.23. Kochany Pamiętniczku! Nareszcie, nareszcie, nareszcie otworzono właz zewnętrzny. Po siedemnastu miesiącach wyszłam z zamknięcia Ale wszystko po kolei. Po śniadaniu Mariusz oznajmił, że dziś wychodzimy na zewnątrz. A właściwie oznajmił, że wychodzi on oraz trzy inne osoby. Oczywiście postanowił, że weźmie ze sobą dwóch swoich przydupasów i mnie. Nie miał innego wyjścia, tylko ja mam przeszkolenie wojskowe. Same przygotowania trwały ponad dwie godziny. Wreszcie Mariusz wpisał kod zabezpieczający i właz zaczął się otwierać. Do wnętrza wpadło światło. Jeszcze nigdy nic tak nie raziło mnie w oczy. Z resztą czego mogłam się spodziewać po takim czasie spędzonym pod jarzeniówkami. Minęło kilkanaście minut zanim moje oczy w pełni przyzwyczaiły się do promieni. Wtedy powoli (niestety na końcu grupy) wspięłam się na górę. Nigdy nie zapomnę tego uczucia kiedy ujrzałam zieloną trawę. Była tak piękna jak nigdy dotąd. Od razu zapragnęłam jej dotknąć i już wyciągnęłam do niej rękę gdy zrozumiałam, że dziś na pewno tego nie zrobię. Wszystko przez ten beznadziejny skafander! A może powietrze wcale nie jest skażone? Trudno, dowiemy się za dwa, najwyżej trzy dni. Zaraz podniosłam głowę i przyjrzałam się niebu. Miało nietypową barwę, jak o tej porze dnia. Było różowe, nie purpurowe. Powolutku przesuwały się po nim małe obłoczki. Widok jak z bajki. Dosłownie. Kiedy wpatrywałam się w jego piękno usłyszała Mariusza. Odwróciłam się w jego stronę i stanęłam jak wryta. Tuż przed nami stał ogromny budynek. Więcej to był pałac. Do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Skąd on się tam wziął? Na pewno nie było go tam kiedy kryliśmy się w bunkrze! Do diaska! Bez słowa zawróciliśmy do schronu. Zaraz rozpoczęła się ładnie mówiąc, dyskusja nad nim. Każdy z nas miał inną teorię. Jednak nikt nie mógł podważyć tego, że kiedy my ukrywaliśmy się pod ziemią jak najzwyklejsze szczury ktoś panoszył się na naszej planecie. Teraz pozostało tylko pytanie kto?

Wtorek 15.06.2016

Jest 18.23. Kochany Pamiętniczku! Nareszcie, nareszcie, nareszcie otworzono właz zewnętrzny. Po siedemnastu miesiącach wyszłam z zamknięcia Ale wszystko po kolei. Po śniadaniu Mariusz oznajmił, że dziś wychodzimy na zewnątrz. A właściwie oznajmił, że wychodzi on oraz trzy inne osoby. Oczywiście postanowił, że weźmie ze sobą dwóch swoich przydupasów i...

Powoli wychodzę z ciemnego tunelu. Zasłaniam ręką oczy, bo promienie słoneczne oślepiają mnie. Nic nie widzę. Czuję nieznane mi dotąd zapachy. Nie jest to dym, jak się spodziewałam. Czekam, aż wzrok mi się przyzwyczai. Słyszę śpiew ptaków. Nie słyszałam go na żywo od miesięcy. Moim oczom powoli wyłania się obraz miasta. Lekko zarośnięte. Życie dalej tutaj płynie mimo, że nie ma tutaj ludzi. Ile byliśmy zamknięci w bunkrze? Ulicę nie mogły tak zarosnąć w kilka miesięcy. Różnorodność zwierząt aż mnie zadziwia. Sarny zające, lisy, łasicę. Tam daleko nawet stado wilków wyleguję się na trawie. Zupełnie jakby zapomniały, że jest takie stworzenie jak człowiek. Dominująca postać całego ekosystemu. Rozglądam się za źródłem zapachu. Pierwszy raz widzę te kwiaty, ale ich liście już wcześniej widziałam. No tak, jak myśmy tutaj byli, traktowaliśmy je jak chwasty. Ścinaliśmy je nim pokazały się ich pierwsze pąki.
Gdy nas zabrakło na kilka lat, ziemia nie umarła. Ona dopiero wtedy się odrodziła.

Powoli wychodzę z ciemnego tunelu. Zasłaniam ręką oczy, bo promienie słoneczne oślepiają mnie. Nic nie widzę. Czuję nieznane mi dotąd zapachy. Nie jest to dym, jak się spodziewałam. Czekam, aż wzrok mi się przyzwyczai. Słyszę śpiew ptaków. Nie słyszałam go na żywo od miesięcy. Moim oczom powoli wyłania się obraz miasta. Lekko zarośnięte. Życie dalej tutaj płynie mimo, że...

Kraków szczęśliwie zdołał się przygotować na najgorsze. W moim bunkrze było dziewiętnaście osób. Po trzynastu miesiącach ktoś rzucił hasło, żeby ocenić sytuację na zewnątrz. I tak nie było wyboru, kończyły nam się zapasy wody i pożywienia. Do ekspedycji zgłosiłam się ja i jeszcze trzech ludzi.
Wychodziliśmy po drabinie nie wiedząc na co się przygotować. Emil, najstarszy i najsilniejszy z nas, podniósł właz i wyszedł pierwszy. Podawał nam po kolei rękę i stawiał na równe nogi.
Przetarłam dłońmi oczy. Zachodziło słońce, dając nikłe światło i barwiąc niebo na kolor bladego różu. Zachwycałam się tym widokiem i jednocześnie dziękowałam Bogu, że nie wyszliśmy wcześniej. Moje oczy po wielomiesięcznych ciemnościach rozświetlanych tylko sztucznym światłem latarek, nie wytrzymałyby letnich promieni słońca. Panowała idealna cisza, nie licząc chrobotu butów moich towarzyszy.
Zgodziliśmy się, że trzeba poszukać prowiantu, a najlepiej kogoś żywego, może stacjonującego gdzieś wojska i to jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Nie było rozsądnie włóczyć się po nieznanym nam terenie po ciemku. Już nieznanym. Omiotłam okolicę wzrokiem. Staliśmy w miejscu, gdzie kiedyś była ulica Szewska. Wokół leżały tramwaje i samochody z wybitymi szybami, poprzewracane jak dziecięce klocki. Z każdej budowli w zasięgu wzroku pozostały tylko co najwyżej dwumetrowe murki, nieprzypominające w niczym karykatury dawnych świetności.
Postanowiliśmy pójść w stronę Rynku i ulicy Floriańskiej. W powietrzu unosił się kurz, wgryzający się w oczy i gardło. Pod gruzami ciągle dało się zauważyć ciała martwych ludzi, często z oderwanymi kończynami i głowami. Ulica była zachlapana krwią. Z Sukiennic, wieży ratuszowej, Kościoła Mariackiego i kamienic przy Rynku Głównym nic nie zostało. Pomnik Mickiewicza, niegdyś tak piękny, leżał żałośnie rozsypany w kawałkach pod naszym stopami. "Głowy" Mitoraja nawet nie znaleźliśmy. Po drodze nie spotkaliśmy żywej duszy. Ruszyliśmy naprzód, do zmroku zostało jeszcze trochę czasu...

Kraków szczęśliwie zdołał się przygotować na najgorsze. W moim bunkrze było dziewiętnaście osób. Po trzynastu miesiącach ktoś rzucił hasło, żeby ocenić sytuację na zewnątrz. I tak nie było wyboru, kończyły nam się zapasy wody i pożywienia. Do ekspedycji zgłosiłam się ja i jeszcze trzech ludzi.
Wychodziliśmy po drabinie nie wiedząc na co się przygotować. Emil, najstarszy i...

Zaczęło się gdy byłam pogrążona we śnie. Najpierw długie świsty, a potem ogłuszające huki. Tego wieczoru wiedziałam, że coś się stanie. Moje przeczucie nigdy nie zawodzi dlatego kazałam spakować rodzicom plecaki.
Uciekając przez pola nie byłam pewna czy to sen czy jawa. Czy zaczęła się wojna, a może apokalipsa zombi, wybuch elektrowni, wielkie tsunami, meteoryty czy może księżyc znikł? Nie wiedzieliśmy dokąd uciekać. Całkowity chaos. I pytanie w naszych głowa 'dlaczego?'. Na nasze wielkie szczęście lub nie zdołaliśmy dobiec do ludzi w mundurach z bronią. Oświadczyli, że są doświadczeni i na te wydarzenia przygotowywali się od lat. Zaufaliśmy im.
Po wielu miesiącach spędzonych pod ziemią, w kanałach,zasmrodzonych naszymi odchodami, jak więźniowie nie mogliśmy wyjść na powierzchnie. Trudny czas dla wszystkich, ale najgorszy dla dzieci, bo ich poczucie bezpieczeństwa zostało naruszone i nawet gdyby zdołali odnowić to co się stało, nigdy nie było by tak samo.
Stało się. Pierwsza ekipa rozpoznawcza w terenie. Nadzieje. Wielkie. Zgłosiłam się, bo nienawidzę tego miejsca. Wychodząc ucałowałam ich wszystkich.
Pierwsze wrażenie? Czy to koniec. Połamane drzewa, wielkie kamienie, szczątki ciał, mebli, roślin i foli na wszystkim. I ta szarość. Teraz żałuję, że nie umarłam.

Zaczęło się gdy byłam pogrążona we śnie. Najpierw długie świsty, a potem ogłuszające huki. Tego wieczoru wiedziałam, że coś się stanie. Moje przeczucie nigdy nie zawodzi dlatego kazałam spakować rodzicom plecaki.
Uciekając przez pola nie byłam pewna czy to sen czy jawa. Czy zaczęła się wojna, a może apokalipsa zombi, wybuch elektrowni, wielkie tsunami, meteoryty czy może...