Wydaje mi się, że pod tym względem jesteśmy trochę jak dzieci: niby ciekawi wszystkiego, ale potrzebujemy jakiegoś niezmiennego punktu oparcia. Jak dziecko idące pierwszy raz do żłobka bierze ze sobą misia pachnącego znajomo – domem, matką, tak my ciągniemy za sobą fragment osobistego „odwiecznego porządku”, zza którego obserwujemy „resztę świata”. Czasem, stopniowo, oswojone fragmenty tego świata dopuszczamy do swojego „bezpiecznego kręgu”. A czasem nie. To strach, badanie obcego gruntu z nieufnością – trudno jest zaufać czemuś, czego nie znamy, nie rozumiemy, nie wiemy jakiej jest natury. Dochodzą do głosu i inne, mniej chwalebne, pobudki – zazdrość, zgorzknienie, kompleksy. Są one jednak drugorzędne i indywidualne.

Czasem odnoszę wrażenie, że wszystko, co nieznane, naznaczone jest do pewnego stopnia tą największą niewiadomą – śmiercią. Jakkolwiek absurdalnie to brzmi, gdy się tak zastanowić, to obcowanie ze światem, poznawanie go, oswajanie, to jak kolejne stopnie wtajemniczenia. A z każdym z nich zbliżamy się do tej ostateczności. A śmierci – czy to jej rodzaju, czy tego, co po niej – obawiają się chyba wszyscy. Stąd też może wynikać obawa, że to nowe „coś” jest potencjalnie niebezpieczne. Paradoksalnie, gdybyśmy posiedli wiedzę absolutną, strach mógłby minąć, bo świat nie stanowiłby realnego zagrożenia: wiedzielibyśmy jak się w nim poruszać. Nie musielibyśmy tak „na wszelki wypadek” wystawiać bagnetu przed siebie. Jesteśmy jednak wciąż gdzieś w tyle, bojąc się nowych nieszczęść, jakie mogą nas jeszcze spotkać. Niewiele wiemy.

Mamy w sobie coś z Hamleta, który, sparaliżowany niemal nieszczęściami życia, nie popełnia samobójstwa w obawie „marzeń”, jakie „w tym śnie śmiertelnym […] przyjść mogą”.* Boimy się tego, co może się stać, zaskorupiając się w – niekoniecznie różowej – znanej i „bezpiecznej” rzeczywistości…

* przekad J. Paszkowski

Wydaje mi się, że pod tym względem jesteśmy trochę jak dzieci: niby ciekawi wszystkiego, ale potrzebujemy jakiegoś niezmiennego punktu oparcia. Jak dziecko idące pierwszy raz do żłobka bierze ze sobą misia pachnącego znajomo – domem, matką, tak my ciągniemy za sobą fragment osobistego „odwiecznego porządku”, zza którego obserwujemy „resztę świata”. Czasem, stopniowo,...

Niegdyś ludzie poszukiwali złotego środka życia,chcieli poznawać to,co jeszcze niepoznane.Wtedy każdy chciał odkryć coś,za co kiedyś będzie wspominany,więc czemu ta piękna chęć odeszła od nas w czasach szybkiego rozwoju technologii? Obecnie prawie każdy boi się nowych relacji-istnieje pewien strach w naszych duszach,że ten ktoś nas skrzywdzi. Właśnie te uczucia:strach i panika odsuwają nas od nowych osób,wydarzeń,nadziei i celów. Zanim się coś pokocha,trzeba to poznać,można to porównać również do jakichś owoców-nie podoba nam się ich wygląd,więc odstawiamy je,a potem się okazuje,że miąższ mają najpyszniejszy na świecie.
Na odrzucenie czegoś nowego mają też wpływ zabobony lub rasistowskie opinie.Według mnie ludzie,którzy chcą dążyć do nowych doznań mogą osiągnąć więcej w życiu-bo próbują i mają odwagę.Poza tym czy my również nie jesteśmy dla innych obcymi?To działa w obie strony.

Niegdyś ludzie poszukiwali złotego środka życia,chcieli poznawać to,co jeszcze niepoznane.Wtedy każdy chciał odkryć coś,za co kiedyś będzie wspominany,więc czemu ta piękna chęć odeszła od nas w czasach szybkiego rozwoju technologii? Obecnie prawie każdy boi się nowych relacji-istnieje pewien strach w naszych duszach,że ten ktoś nas skrzywdzi. Właśnie te uczucia:strach i...

Ludzie mówią żeby tolerować drugiego człowieka, a jak robią naprawdę?
Naśmiewają się z jego ubioru, zachowania, za wiarę, za orientacje. Krótko mówiąc za bycie sobą.
Ludzie w swoim otoczeniu podzielili się na grupy. Jedni to fani Dody, drudzy to "emo", a trzeci to wielcy optymiści. Więc gdyby pojawił się ktoś nowy, wśród nich nikt nie chciałby go poznać, ponieważ nie chcieliby zmieniać tego co jest. Wytworzyli oni swój własny system, a jedna osoba może go zburzyć. Więc po co poznawać kogoś nowego skoro może być zagrożeniem?
Załóżmy, że chłopak (obcy) odstaje od ich normy. Nie dołącza do żadnej grupki. Zaczyna w pewien sposób wzbudzać podziw u reszty, lecz nikt do niego nie podejdzie i nie odezwie się, bo wie, że to oznaczałoby opuszczenie swojej grupy co przy tym idzie wyśmiewanie się bądź poniżanie go za "zdradę". Człowiek wie, że paczka jest jego tarczą, ochroną, a po co wychodzić z niej i być kim się tak naprawdę jest jeśli można przez całe życie udawać i w pewien sposób być bezpiecznym?
Strach, niechęć, poczucie bezpieczeństwa, stereotypy, wygoda to wszystko sprawia, że oddalamy się od tych wszystkich ludzi.

Ludzie mówią żeby tolerować drugiego człowieka, a jak robią naprawdę?
Naśmiewają się z jego ubioru, zachowania, za wiarę, za orientacje. Krótko mówiąc za bycie sobą.
Ludzie w swoim otoczeniu podzielili się na grupy. Jedni to fani Dody, drudzy to "emo", a trzeci to wielcy optymiści. Więc gdyby pojawił się ktoś nowy, wśród nich nikt nie chciałby go poznać, ponieważ nie...

Wydaje mi się, że niechęć do nieznanego wynika przede wszystkim ze strachu. Na początku rozwoju ludzkości to uczucie ułatwiało przeżycie - strach przed wężem, który mógł być jadowity, więc lepiej obejść go z daleka, zabobonny lęk przed ciemnością, w której to człowiek z myśliwego stawał się ofiarą. Obecnie ludzkość nauczyła się walczy z tym naturalnym instynktem używając rozumu. Jednak ten strach przed czymś co odbiega od normy jest wciąż obecny i pojawia się właśnie gdy spotykamy coś nieznanego. Wrodzona ostrożność nakazuje nam rezerwę w poznawaniu tego. Nie daj Boże, a będzie jadowite? Ponadto każdy człowiek, chociażby udający nie wiem jak otwartego, ma swój kanon, swoją normę, której przekroczenie zakrawa na walkę z samym sobą. Oczywiście osoba, przykładowo dużo podróżująca, wykształcona będzie miała taki prób tolerancji szerszy niż człowiek, który życie spędza w swoim małym światku. Dla takiego człowieka każda obcość, będzie powitana biciem na alarm w jego małym wszechświecie. Bo on wcale nie chce tego, co nowość ma mu do zaoferowania. Dlaczego miałby chcieć zmieniać coś, co towarzyszy mu od lat i zdaje egzamin? Człowiek, który wszystko poukładał sobie w swoim światopoglądzie nie chce by nagle pojawiło się coś, co może mu to zniszczyć. Z doświadczenia wiem, że często tak na nowe rzeczy reagują mieszkańcy małych wsi, zwłaszcza starsi. W takich miejscach sensację wywołuje osoba innego wyznania, czy innego koloru skóry. Ba, nawet na rudowłosych patrzy się z pewną rezerwą. O nowo przybyłym mieszkańcu początkowo tylko się szepcze "po ławkach", dopóki obcy nie stanie się swój.

Wydaje mi się, że niechęć do nieznanego wynika przede wszystkim ze strachu. Na początku rozwoju ludzkości to uczucie ułatwiało przeżycie - strach przed wężem, który mógł być jadowity, więc lepiej obejść go z daleka, zabobonny lęk przed ciemnością, w której to człowiek z myśliwego stawał się ofiarą. Obecnie ludzkość nauczyła się walczy z tym naturalnym instynktem używając...

"Za komuny to by było nie do pomyślenia!" Jakże często słyszę to od starszych ludzi. Ale pomyślmy czy teraz jest komuna? Nie no więc. Wszyscy walczyli o wolność. Więc dlaczego homoseksualiści i ludzie innych kultur dalej muszą o nią walczyć? Niechęć do innego bierze się moim zdaniem z tego, że po co on tu jest? Jest inny, więc dlaczego mam się z nim zadawać i go tolerować? Z jakiej racji ktoś innym ma prawo przebywać tu gdzie ja? Ludzie uważają że są tolerancyjni. Ale podejrzewam że gdyby mieszkanie nad nimi zamieszkali np. Żydzi, zaczęli by nienawidzić Żydów, bo Żydzi to, Żydzi tamto. Dlaczego tak jest? Może warto porozmawiać? Ale nie no bo przecież po co? Żydzi powinni być w Izraelu bo tam jest ich miejsce. To przecież oczywiste: murzyni do Afryki, Żydzi do Izraela a prawosławni na Ukrainę. Tu jest Polska, tu mieszkają Polacy. Z drugiej strony człowiek boi się, skoro przyjechał tu murzyn musi gdzieś pracować. A co jeśli trafi na moje stanowisko i to ja stracę pracę?Są również stereotypy: facet dba o siebie- jest gejem, blondynka- jest głupia, ruda- jest fałszywa. Powiedzmy sobie szczerze: Czy kolor włosów świadczy o człowieku? Wcale nie. Ale oczywiście każdy ma w sobie to że on jest lepszy. Murzyni są biedniejsi- a ja? Ja mam więcej pieniędzy- jestem lepszy.
Moim zdaniem z tego bierze się niechęć do drugiego człowieka.

"Za komuny to by było nie do pomyślenia!" Jakże często słyszę to od starszych ludzi. Ale pomyślmy czy teraz jest komuna? Nie no więc. Wszyscy walczyli o wolność. Więc dlaczego homoseksualiści i ludzie innych kultur dalej muszą o nią walczyć? Niechęć do innego bierze się moim zdaniem z tego, że po co on tu jest? Jest inny, więc dlaczego mam się z nim zadawać i go tolerować?...

Kiedyś wszyscy byli do siebie bardzo podobni. Zależnie od kultury, kraju w którym mieszkali wyglądali niemal tak samo. Oczyście zdarzały się wyjątki. Dziś jest podobnie, jednak teraz coraz więcej osób chce się wyróżniać, być kimś charakterystycznym, rozpoznawalnym. Niebieskie włosy czy ciało pokryte tatuażami można spotkać na każdym kroku. Ludzie starszej daty krytykują to, mówią o nich "dziwacy". Jednak to też powoli zanika. Myślę, że ta niechęć do tego co nieznane jest sprawą indywidualną. Ktoś jest bardziej tolerancyjny, ktoś mniej. Niektórzy może sami chcieliby się czymś odznaczać, jednak brak im zachęty? Sami się do tego nie przyznamy, bo przecież jak tak można? W życiu funkcjonuje również wiele stereotypów. Już w przedszkolu dzieci słyszą od innych, że szpinak jest niedobry. Same go nie spróbują, ponieważ wszyscy mówią, że jest obrzydliwy. Nie znają tego smaku i nawet nie chcą spróbować. Czy wszystkie blondynki są głupie? Czy naprawdę kolor włosów o tym świadczy? Niehcęć bierze się także z braku odwagi. Ludzie nie chcą znać tego, czego nie rozumieją. Czy łatwo nam zaakceptować związki homoseksualne? Dla większości z nas jest to niedopuszczalne. Jeżeli ktoś się wychli i to poprze pojawiają się ukryte spojrzenia, szepty. Wszystko powinno być proste, łatwe do zdefiniowania, kontrolowania. Ale czy to nie byłoby nudne?

Kiedyś wszyscy byli do siebie bardzo podobni. Zależnie od kultury, kraju w którym mieszkali wyglądali niemal tak samo. Oczyście zdarzały się wyjątki. Dziś jest podobnie, jednak teraz coraz więcej osób chce się wyróżniać, być kimś charakterystycznym, rozpoznawalnym. Niebieskie włosy czy ciało pokryte tatuażami można spotkać na każdym kroku. Ludzie starszej daty krytykują to,...

Skąd się w nas, ludziach, bierze ta niechęć do tego, co nieznane?

Rok 234 p.n.e - na polach makowych odkryto miedziane dzbanki, ludy i plemiona na tutejszych Polskich ziemiach nie wiedząc co z tym zrobić wszczęły wojnę. Poległo 2/3 ludności z każdego z plemion. Nic się nie wyjaśniło. A nie można było wziąć tego co "niebo" zaoferowało i zasadzić sobie w tym kwiatki, wsadzić tam jakieś prymitywne narzędzia? Od razu nie znając przyczyn trzeba rozlewać krew i lać się po mordach!!!

Rok 1334 n.e. - odkryto rudowłose dziewczęta w angielskiej wiosce. Niektóre z nich miały sześć palców u nóg, niektóre zachowywały się jak obłąkane. To na pewno sprawka szatana, dlatego spalono je. Nie pytając skąd się wzięły, nie pytając o motywy, w ogóle nie pytając o nic... Jeśli ktoś wygląda inaczej i widać, że być może jest chory, to najlepiej nic nie mówić, tylko się go pozbyć. Jakbym znowu słyszała o Spartanach!!!

Rok 1780 n.e. - kobiety chcą iść do szkół! To przecież jakiś absurd, kobieta powinna rodzić, dawać przyjemność cielesną, prać i gotować. Nie ma miejsca dla niej wśród ksiąg, polityki a także obcych mężczyzn. Poczekamy na rozwój wypadków, kiedy dojdzie do pikiet i licznych strajków, ewentualnie damy możliwość kształcenia się im. No jasne, jeśli sami nie potrafimy naszych żądz utrzymać na wodzy, to od razu zrzucamy winę na kogoś innego - czytaj: facet nie wie co zrobić ze swoim "przyjacielem" w portkach kiedy widzi interesującą kobietę, więc ona musi siedzieć w domu i go nie "kusić". Toż to paranoja! I nawet zdarza się, że spotykana jest aktualnie w naszych czasach.

Rok 2000 n.e. - homoseksualiści, biseksualiści, transwestyci, transseksualiści... Oczywiście: dewianci, parafilie, zboczeńcy, odmieńcy, pomioty szatana??? Czy jeśli dwaj faceci będą wychowywać jedno dziecko, to będzie to coś normalnego? Otóż, nie! Nie wolno na to pozwolić! Ale dlaczego? Jak to dlaczego? To jest coś nowego i dziwnego, dlatego NIE! Nikt nie udowodnił, że któryś z gejów wykorzystywał dziecko i nikt mi nie wmówi, że dzieci w domach dziecka mają lepiej tam, aniżeli u dwóch kochających się mężczyzn. Co kogo obchodzi kto komu "liże" i co gdzie wkłada??? Mamy demokrację, tak? Więc postępujmy demokratycznie!!!

Czy coś jeszcze trzeba tłumaczyć???

Skąd się w nas, ludziach, bierze ta niechęć do tego, co nieznane?

Rok 234 p.n.e - na polach makowych odkryto miedziane dzbanki, ludy i plemiona na tutejszych Polskich ziemiach nie wiedząc co z tym zrobić wszczęły wojnę. Poległo 2/3 ludności z każdego z plemion. Nic się nie wyjaśniło. A nie można było wziąć tego co "niebo" zaoferowało i zasadzić sobie w tym kwiatki,...

Strach.Chęć Bezpieczeństwa. Egoizm. Wygodnictwo. Patrzenie na świat "czarnymi" okularami, bo w końcu ktoś zauważył, że są nie tylko "różowe"... Brak zaufania. Dystans - w sensie drogi jak i dystansu do ludzi. Codzienna rutyna, pracoholizm... Brak chęci. Starość nie zawsze na wszystko pozwala. Brak otwartości. Lenistwo. Pojebany świat... Tak, z tego bierze się niechęć do tego co nieznane.

Strach.Chęć Bezpieczeństwa. Egoizm. Wygodnictwo. Patrzenie na świat "czarnymi" okularami, bo w końcu ktoś zauważył, że są nie tylko "różowe"... Brak zaufania. Dystans - w sensie drogi jak i dystansu do ludzi. Codzienna rutyna, pracoholizm... Brak chęci. Starość nie zawsze na wszystko pozwala. Brak otwartości. Lenistwo. Pojebany świat... Tak, z tego bierze się niechęć do...

Skąd się bierze niechęć do tego, co nieznane? Paradoksalnie odpowiedź zawiera się w pytaniu: dlatego, że jest nieznane. Ludzki gatunek w naturze ma zakodowane, że to właśnie on jest najlepszy, on i tylko on ma prawo do szacunku, czci czy nawet władzy nad innymi. Niestety spaczenie to dotyka każdego w mniej lub bardziej zaawansowanym stadium – oczywiście, zdarzają się osobniki o wyjątkowo szerokim zakresie tolerancji, jednak jest to dosyć rzadkie zjawisko. Niepokoju dodaje fakt, że mamy XXI wiek – błyskawiczny rozwój nauki i technologii, który winien wskazywać na idący w parze z nim rozwój osobowościowy, a wraz z nim tolerancyjny. Błąd! O ile nazbyt śmiałym można nazwać stwierdzenie głoszące tolerancję odwrotnie proporcjonalną do techniki, o tyle już chyba całkiem poprawne jest, że od czasów średniowiecza wcale w tym kierunku się nie rozwinęliśmy. My jesteśmy najlepsi, czyli inni są gorsi. Inni są gorsi, więc nie ma po co się z nimi zadawać. Przecież można sobie zniszczyć reputację, dobre imię, makijaż… Nie, to zdecydowanie nie dla nas, hermetyczne puzderko z napisem „znajomi”, skrywające coś znanego i podobnego nam jest zdecydowanie wystarczające, ta wielka skrzynia obcego odpycha nas, bo może zmusiłaby do wysiłku, bo ciężka, bo nie ma uchwytów do noszenia, bo tu i ówdzie jeszcze ubrudzona. A może z tej skrzyni wyskoczy pająk-ludojad? I wtedy co? Nie, zdecydowanie nie, niech sobie stoi w kącie i okrywa się kurzem. Tak bezpieczniej, tak wygodniej. Jednym słowem: po prostu tak lepiej. Jak to dobrze, że są jeszcze ludzie, którzy potrafią wyciągnąć rękę w stronę tego „obcego”. Przecież nikt nie udowodnił, że „obce, nieznane” równa się „gorsze”. To po prostu „inne”, a inne nie jest ani lepsze, ani gorsze. To akceptacja sprawia, że to niby złe, bo obce, staje się dobrym – czymś, przed czym nie należy uciekać ani tego odtrącać, ale pomóc mu zaadaptować się w naszym otoczeniu, pozwalając na zachowanie swojej odrębności.

Skąd się bierze niechęć do tego, co nieznane? Paradoksalnie odpowiedź zawiera się w pytaniu: dlatego, że jest nieznane. Ludzki gatunek w naturze ma zakodowane, że to właśnie on jest najlepszy, on i tylko on ma prawo do szacunku, czci czy nawet władzy nad innymi. Niestety spaczenie to dotyka każdego w mniej lub bardziej zaawansowanym stadium – oczywiście, zdarzają się...

Skąd bierze się niechęć? Nie ze strachu przed nieznanym - nasza cywilizacja przecież ciągle szuka nowych możliwości, niepoznanych światów, a przecież wszystkich to fascynuje. Bierze się ze stereotypów, które nasiąkły historią, "Każdy Niemiec jest zły!", bierze się z wychowania "Bóg nie toleruje gejów", aż wreszcie bierze się z otoczenia, które bezpośrednio wpływa na myślenie danego człowieka, im ludzie wokół niego bardziej tolerancyjni, tym i on zmienia rozumowanie... Ale niechęć często pozostaje - zazdrościmy czegoś komuś, patrzymy przez pryzmat tego, co rzucają media - co jest według nich dobre, a co złe, aż wreszcie kryzysy... To one powodują, że szuka się winnych, a najlepsze są jednostki różniące się - kolorem skóry, wyznaniem, kulturą, to wszystko sprawia, że w człowieku rośnie nienawiść i niechęć.

Skąd bierze się niechęć? Nie ze strachu przed nieznanym - nasza cywilizacja przecież ciągle szuka nowych możliwości, niepoznanych światów, a przecież wszystkich to fascynuje. Bierze się ze stereotypów, które nasiąkły historią, "Każdy Niemiec jest zły!", bierze się z wychowania "Bóg nie toleruje gejów", aż wreszcie bierze się z otoczenia, które bezpośrednio wpływa na...