Ja, Tyberiusz Klaudiusz Druzus Neron Germanik, i tak dalej, i tak dalej - oszczędzę wam już reszty moich tytułów - który tak niedawno jeszcze znany byłem przyjaciołom, krewnym i znajomym jako Klaudiusz Idiota, Klaudiusz Jąkała, Klau-Klau-Klaudiusz, a w najlepszym razie jako "biedny stryjek Klodzio", przystępuję dziś do napisania dziwnej historii mego życia.
Robert Graves "Ja, Klaudiusz"
Przed Państwem zapowiedź literacko-historycznej uczty. Spośród skromnej listy kilkuset książek, które miałam przyjemność w życiu przeczytać, to monumentalne zdanie otwierające jest najwspanialsze. Fantastycznie nadaje ton powieści i wprowadza w jej niezwykły, melancholijny nastrój. 
Oto opowieść o ludziach, których porwały wichry dziejów.
Oto słowa człowieka, który wzbogacony doświadczeniami i wiekiem, opowie nam o swoich czasach. A te były ciekawe, bo przemawia do nas rzymski cesarz, Klaudiusz. Jego życie przypadło na panowanie Oktawiana Augusta, Tyberiusza, Kaliguli (i oczywiście jego samego). Ta fabularyzowana autobiografia stanowi pasjonujący portert epoki. 
Inną rzeczą, którą zdanie otwierające "Ja, Klaudiusz" bezbłędnie pokazuje, jest stosunek otoczenia do bohatera. Od razu czuć, że nie był to najbardziej poważany obywatel Rzymu, prawda? Wyśmiewany, pogardzany, mówią, że dotrwał wieku dojrzałego, tylko z uwagi na swoje "niedoskonałości". Trzeba mieć niezwykłą władzę nad słowem, aby jednym zdaniem przekazać aż tyle. 

Ja, Tyberiusz Klaudiusz Druzus Neron Germanik, i tak dalej, i tak dalej - oszczędzę wam już reszty moich tytułów - który tak niedawno jeszcze znany byłem przyjaciołom, krewnym i znajomym jako Klaudiusz Idiota, Klaudiusz Jąkała, Klau-Klau-Klaudiusz, a w najlepszym razie jako "biedny stryjek Klodzio", przystępuję dziś do napisania dziwnej historii mego życia.
Robert Graves...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy zobaczyłam temat konkursu nie miałam żadnych wątpliwości jakie jest moje ulubione pierwsze zdanie Noc była czarna jak sumienie faszysty, jak zamiary polskiego pana, jak polityka angielskiego ministra. Autorem tych słów jest Sergiusz Piasecki–według mnie nasz polski pisarski skarb, który jednak nie jest szerzej znany. Zdanie to otwiera powieść Zapiski Armii Czerwonej. Jak można nie polubić takiej satyry już od pierwszego czytania. Jest to zdanie dzięki, któremu pokochałam autora, pierwsze słowa od których zaczęłam przygodę z prozą tego pisarza. Drugie zdanie tylko dopełnia ten sarkazm: Lecz nie ma siły na świecie, która by powstrzymała żołnierzy niezwyciężonej Armii Czerwonej, idących dumnie i radośnie wyzwalać z burżuazyjnego jarzma swych braci: chłopów i robotników całego świata.
Muszę tylko wspomnieć o innej książce autora, która zaczyna się takim zdaniem: Żył sobie w Piekle bardzo sympatyczny diabeł Marek. Któż by nie chciał poznać przygód tej naprawdę sympatycznej postaci, którą lubili wszyscy, nawet grzesznicy. Gdyby jednak nie Zapiski... to nigdy bym nawet nie sięgnęła po przygody diabła 9 kategorii, który wykończył Heroda i Nerona, prawie Hitlera bo zapomniał podłożyć ogień pod kocioł, a biedacy odwykli od niskich temperatur pochorowali się.
Zdanie otwierające więc powieść Zapiski… było zdaniem, które otworzyło zupełnie nowy rozdział w mojej czytelniczej przygodzie. Choć czytałam wcześniej powieści satyryczne to ta pozostanie w sercu na zawsze.

Kiedy zobaczyłam temat konkursu nie miałam żadnych wątpliwości jakie jest moje ulubione pierwsze zdanie Noc była czarna jak sumienie faszysty, jak zamiary polskiego pana, jak polityka angielskiego ministra. Autorem tych słów jest Sergiusz Piasecki–według mnie nasz polski pisarski skarb, który jednak nie jest szerzej znany. Zdanie to otwiera powieść Zapiski Armii Czerwonej....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zamiast ukochanego pierwszego zdania w odmętach mej pamięci
dotarłam do niezapomnianego.Pewnego ponurego dnia czytając początek książki po którą sięgnęłam
w mojej głowie na chwilę pojawił się oraz dziewczyny która  szła po pokrytych śniegiem kocich głowach.Tytuł rozdziału głosił, że jest to dziewczyna która się nie
boi (zaiste jest odważna skoro przechadza się drogą pokrytą kocimi głowami)
więc moja wyobraźnia poskładał sobie wszystko razem i ukazała mi dość
groteskową scenę. Dzięki zdaniu : „Idąc do szkoły po pokrytych śniegiem kocich
łbach, Karou nie miała żadnych złych przeczuć” wiem dziś nieco więcej o drogach…Pierwsze zdanie książki „ Córka dymi i kości ” jako, że jest
dla mnie niezapomnianym dostaję również miano ukochanego.

Zamiast ukochanego pierwszego zdania w odmętach mej pamięci
dotarłam do niezapomnianego.Pewnego ponurego dnia czytając początek książki po którą sięgnęłam
w mojej głowie na chwilę pojawił się oraz dziewczyny która  szła po pokrytych śniegiem kocich głowach.Tytuł rozdziału głosił, że jest to dziewczyna która się nie
boi (zaiste jest odważna skoro przechadza się drogą pokrytą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"To była najszczęśliwsza chwila w moim życiu, a ja nawet o tym nie wiedziałem." To zdanie otwierające powieść Orhana Pamuka "Muzeum niewinności" jest tak smutne i poruszające, że na trwałe zapisało się w mojej pamięci. Motywuje mnie do tego żeby doceniać każdą chwilę życia i cieszyć się każdym kolejnym dniem. Nie wpadać w marazm i beznadzieję, tylko nawet kiedy jest ciężko to cieszyć się małymi rzeczami i po prostu żyć tu i teraz. Nie czekać na "kiedyś będzie lepiej" ale doceniać każde spotkanie i każdą spotykającą nas miłą rzecz. 

"To była najszczęśliwsza chwila w moim życiu, a ja nawet o tym nie wiedziałem." To zdanie otwierające powieść Orhana Pamuka "Muzeum niewinności" jest tak smutne i poruszające, że na trwałe zapisało się w mojej pamięci. Motywuje mnie do tego żeby doceniać każdą chwilę życia i cieszyć się każdym kolejnym dniem. Nie wpadać w marazm i beznadzieję, tylko nawet kiedy jest ciężko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Na pewno umrzecie” – zdanie otwierające jedną z najciekawszych książek jakie przeczytałam - „Złodziejka książek” Markus Zusak.
Dlaczego to zdanie?
Ponieważ ono uświadamia mi, że czas każdego z nas jest ograniczony. Otrzymaliśmy
pewien kredyt, a swoimi czynami, zachowaniem i pracą - albo go spłacimy albo
nie.
To zdanie za każdym razem, gdy do mnie powraca, powoduje zatrzymanie i refleksję.
Czy na pewno dobrze wykorzystuję darowany mi czas? 

„Na pewno umrzecie” – zdanie otwierające jedną z najciekawszych książek jakie przeczytałam - „Złodziejka książek” Markus Zusak.
Dlaczego to zdanie?
Ponieważ ono uświadamia mi, że czas każdego z nas jest ograniczony. Otrzymaliśmy
pewien kredyt, a swoimi czynami, zachowaniem i pracą - albo go spłacimy albo
nie.
To zdanie za każdym razem, gdy do mnie powraca, powoduje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Scarlett O'Hara nie była piękna, ale mężczyźni, zadurzeni w niej tak jak dwaj młodzi Tarletonowie, rzadko zdawali sobie z tego sprawę" zdanie otwierające najpiękniejszy romans wszechczasów, książkę, którą staram się czytać raz w roku, zawsze w okresie Bożego Narodzenia, książkę, która wielokrotnie podtrzymywała mnie na duchu, która opowiada o silnej i niezłomnej kobiecie, wielkiej miłości i o tym, że czasem lepiej pomyśleć o tym wszystkim jutro. "Mimo wszystko życie się dzisiaj nie kończy". 
Cytaty pochodzą z "Przeminęło z wiatrem". 

"Scarlett O'Hara nie była piękna, ale mężczyźni, zadurzeni w niej tak jak dwaj młodzi Tarletonowie, rzadko zdawali sobie z tego sprawę" zdanie otwierające najpiękniejszy romans wszechczasów, książkę, którą staram się czytać raz w roku, zawsze w okresie Bożego Narodzenia, książkę, która wielokrotnie podtrzymywała mnie na duchu, która opowiada o silnej i niezłomnej kobiecie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Śniło mi się tej nocy, że znowu byłam w Manderley” – słynne pierwsze zdanie z jeszcze słynniejszej „Rebeki” Daphne du Maurier, które zapadło mi w pamięć nie dlatego, że jest pierwszym zdaniem „Rebeki”, ale dlatego, że po raz pierwszy przeczytałam je zupełnie gdzie indziej. Tak się złożyło, że to „Klucz do Rebeki” Kena Folletta przeczytałam najpierw, i to ta książka uświadomiła mi istnienie powieści Daphne du Maurier, niejako zmusiła mnie do sięgnięcia po samą „Rebekę”. Słynne pierwsze zdanie „Rebeki” wielokrotnie przewija się w powieści Folletta, a co za tym idzie, zapada w pamięć. Może i sztampa, ale dla mnie to zdanie stanowi odwołanie do dwóch powieści.

„Śniło mi się tej nocy, że znowu byłam w Manderley” – słynne pierwsze zdanie z jeszcze słynniejszej „Rebeki” Daphne du Maurier, które zapadło mi w pamięć nie dlatego, że jest pierwszym zdaniem „Rebeki”, ale dlatego, że po raz pierwszy przeczytałam je zupełnie gdzie indziej. Tak się złożyło, że to „Klucz do Rebeki” Kena Folletta przeczytałam najpierw, i to ta książka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To uczucie, gdy pierwszy raz bierzesz do ręki książkę... Oglądasz okładkę, patrzysz na stronę tytułową, przerzucasz kartki, wciągasz ten zapach, którego nie da się pomylić z niczym innym...
I wreszcie zaczynasz czytać. Pierwsze zdanie. Otwarcie. Ale czy naprawdę ma takie znaczenie, jakie przypisują mu niektórzy?
Część pisarzy rozpoczyna mocno, od razu wprowadzając czytelnika w fabułę, inni powoli budują nastrój, wprowadzają w treść, budują klimat i zabierają nas w świat, który zamierzają pokazać.
Wolę tych drugich, choć muszę przyznać, że nie przywiązuję większej wagi do owych pierwszych zdań. Wolę te ostatnie, które zamykają opowieść, to nad nimi często się zatrzymujemy, rozważając jeszcze treść przeczytanego dzieła, to one z nami zostają na dłużej.
Z tego pewnie powodu zapadło mi w pamięć jedynie kilka owych pierwszych zdań. Jednym z nich są trzy słowa rozpoczynające „Ziemię obiecaną” Władysława Stanisława Reymonta: „Łódź się budzi”.
Łódź się budzi – bo wstaje dzień, zaczyna się akcja, zaczyna się życie miasta.
Łódź się budzi – bo otwiera się ta niesamowita historia, którą opowiada pisarz.
Łódź się budzi – bo miasto żyje, zmienia się, buzują w niej emocje: miłość, nienawiść, zapał, chciwość, zazdrość, pożądanie i podziw.
To zdanie ogólne, niewiele na pozór znaczące, a mocne. Czy gdyby należało napisać jednozdaniowe streszczenie „Ziemi obiecanej” owo „Łódź się budzi” nie byłoby wystarczające?
Sama powieść – wielka. Polecam.

To uczucie, gdy pierwszy raz bierzesz do ręki książkę... Oglądasz okładkę, patrzysz na stronę tytułową, przerzucasz kartki, wciągasz ten zapach, którego nie da się pomylić z niczym innym...
I wreszcie zaczynasz czytać. Pierwsze zdanie. Otwarcie. Ale czy naprawdę ma takie znaczenie, jakie przypisują mu niektórzy?
Część pisarzy rozpoczyna mocno, od razu wprowadzając...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdecydowanie Harry Potter i kamień filozoficzny: "Państwo Dursleyowie spod numeru czwartego przy Privet Drive mogli z dumą twierdzić, że są całkowicie normalni, chwała Bogu". Jest to moja od lat ulubiona seria książek, do której naprawdę mogę w kółko wracać. Jest to zdanie rozpoczynające niezwykła podróż do świata magii i czarodziejów, seria wzbudzająca tyle emocji. Wybór musiał paść na HP.

Zdecydowanie Harry Potter i kamień filozoficzny: "Państwo Dursleyowie spod numeru czwartego przy Privet Drive mogli z dumą twierdzić, że są całkowicie normalni, chwała Bogu". Jest to moja od lat ulubiona seria książek, do której naprawdę mogę w kółko wracać. Jest to zdanie rozpoczynające niezwykła podróż do świata magii i czarodziejów, seria wzbudzająca tyle emocji. Wybór...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Przyszła do niego nad ranem.
Weszła bardzo ostrożnie, cicho, stąpając bezszelestnie, płynąc przez
komnatę jak widmo, jak zjawa, a jedyny dźwięk, jaki towarzyszył jej ruchom,
wydawała opończa, ocierająca się o nagą skórę. A jednak ten właśnie nikły,
ledwie słyszalny szelest zbudził wiedźmina, a może tylko wyrwał z półsnu, w
którym kołysał się monotonnie, jak gdyby w bezdennej toni, zawieszony
pomiędzy dnem a powierzchnią spokojnego morza, pośród falujących leciutko
pasemek morszczynu."
Dlaczego właśnie ten pierwszy akapit? Bo to zapowiedź najbardziej fascynującej i wciągającej historii, jaką w życiu czytałam. Już te pierwsze kilka zdań otwiera drzwi do niesamowitego świata Geralta z Rivii. 

"Przyszła do niego nad ranem.
Weszła bardzo ostrożnie, cicho, stąpając bezszelestnie, płynąc przez
komnatę jak widmo, jak zjawa, a jedyny dźwięk, jaki towarzyszył jej ruchom,
wydawała opończa, ocierająca się o nagą skórę. A jednak ten właśnie nikły,
ledwie słyszalny szelest zbudził wiedźmina, a może tylko wyrwał z półsnu, w
którym kołysał się monotonnie, jak gdyby w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej