Czy Wy wierzycie w przeznaczenie? Czy wierzycie, że każdy ma swoją połówkę jabłka, kogoś, kto jest mu pisany, na którego warto czekać? A przede wszystkim, czy wierzycie w siłę miłości, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje?

Tak, tak i jeszcze raz tak! Jak mogę nie wierzyć, gdy właśnie przeznaczenie postawiło mi na drodze miłość mojego życia? Gdyby nie przypadek, odpowiednie miejsce i czas nigdy bym Go nie poznała i nigdy bym się nie dowiedziała co to prawdziwa miłość-mimo, że z miłością jako taką już miałam do czynienia-ta jest wyjątkowa i prawdziwa.
Zastanawiając się nad odpowiedzią na zadane pytanie uświadomiłam sobie, że tak właściwie wszystko co się wydarzyło w moim życiu jest efektem przeznaczenia. Gdy spotykało mnie coś złego, zaraz okazywało się, że tylko dlatego tak się stało, żeby mogło wydarzyć się coś innego-lepszego. Miłość i jej siła jest ogromna, to właśnie ona pcha nas do przodu i napędza nasze działania. To dzięki miłości mój partner jest ze mną w każdej sytuacji i nie są to tylko same dobre momenty, bo choroba, depresja i problemy, które mnie dosięgły były nie lada sprawdzianem dla naszego związku i dla niego samego. Egzamin zdał na celujący z plusem i wiem, że nie każdy by dał rade, ale dzięki przeznaczeniu to właśnie ON był i jest przy mnie, a ja mam siłe walczyć i nigdy nie zwątpię w moc miłości czego każdemu życzę:)

Czy Wy wierzycie w przeznaczenie? Czy wierzycie, że każdy ma swoją połówkę jabłka, kogoś, kto jest mu pisany, na którego warto czekać? A przede wszystkim, czy wierzycie w siłę miłości, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje?

Tak, tak i jeszcze raz tak! Jak mogę nie wierzyć, gdy właśnie przeznaczenie postawiło mi na drodze miłość mojego życia? Gdyby nie przypadek,...

Przeznaczenie .... ktoś, coś, gdzieś, kiedyś jest nam przeznaczone. Stanie się, pojawi się czy tego chcemy, czy nie, pewnego dnia poprostu o tę jedną rzecz będziemy bogatsi, a może biedniejsi ? No właśnie, jak to jest, z tym wytęsknionym, od zawsze wypatrywanym przeznaczeniem? Bo to, że czekamy, jest wg. mnie oczywiste. Możemy twierdzić, że nie, że to nie nasza melodia, ale jakaś maleńka iskierka niepeweności tli się w najodleglejszych zakamarkach jaźni.
Tak, wierzę w przeznaczenie. Wierzę też, że nie wszystko zależy odemnie. Jestem tylko małą łódką na roszalałym oceanie życia. Jasne – to ja stawiam żagle, to ja wybieram gdzie idę i co robię. Oczywiście – to ja wybieram kurs jaki chcę obrać, to ja podejmuję ostateczne decyzje odnośnie mojego życia. Ale to jakich ludzi spotym na swojej drodze mogę kontrolować jedynie w niewielkiej części, to już jest dzieło ... no właśnie dzieło przeznaczenia, dzieło przypadku ? Przeznaczenia – brzmi lepiej, cieplej, przyjaźniej, zakłada istnienie Opieki, Istoty, która mówi mi: "tak jest Ci przeznaczone, ocean szaleje ale nie zaginełaś, to jest droga". Tak, wierzę, że tak jest.
Ale, jest i druga strona medalu. Nie znamy jego oblicza. Nie wiemy jakie do końca jest nasze przeznaczenie. Tak jak każdy nowy dzień jest do pewnego stopnia tajemnicą, tak o przeznaczeniu możemy jedynie się domyślać co może nam szykować. A i tak będziemy dalecy od prawidłowej odpowiedzi. To tajemnica. Tajemnica, która jednkaże zawiera w sobie obietnicę poznania.

Przeznaczenie .... ktoś, coś, gdzieś, kiedyś jest nam przeznaczone. Stanie się, pojawi się czy tego chcemy, czy nie, pewnego dnia poprostu o tę jedną rzecz będziemy bogatsi, a może biedniejsi ? No właśnie, jak to jest, z tym wytęsknionym, od zawsze wypatrywanym przeznaczeniem? Bo to, że czekamy, jest wg. mnie oczywiste. Możemy twierdzić, że nie, że to nie nasza melodia, ale...

Mam to wielkie szczęście, że nie muszę wierzyć w ludzi dla siebie stworzonych i wyczekiwać na miłość mego życia. A to dlatego, że sama tego doświadczyłam - znalazłam moją drugą połówkę. Mężczyznę może nie idealnego, ale stworzonego specjalnie dla mnie. I nie musiałam go szukać po całym świecie, gdyż był tuż obok, na wyciągnięcie ręki. Śmiejemy się, że jesteśmy połówkami jednego serca. Skrojeni na miarę, co nie znaczy, że nie zdarzają nam się kłótnie i kryzysy. Po prostu wiemy jak je zażegnać. Ci którzy nas znają, mówią, że to niesamowite - jesteśmy już ponad 10 lat razem, a zachowujemy się jak zwariowana para zakochanych nastolatków. I wcale nam to nie przechodzi. Myślę, że mamy cholerne szczęście, że to nie zdarza się często. I nie wyobrażam sobie, żeby nagle się to skończyło. Dlatego: tak - wierzę, że miłość może trwać wiecznie, wręcz nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej.

A czy to przeznaczenie, tego nie wiem. To, że jesteśmy dla siebie idealni, nie oznacza automatycznie, że gdybyśmy urodzili się na innych kontynentach, to nasze drogi tak czy inaczej by się splotły. Po prostu mieliśmy szczęście się odnaleźć, być we właściwym miejscu o właściwym czasie. Ale kto wie? Może to jest własnie kwintesencja przeznaczenia. Jedno jest pewne - choćbyśmy bardzo tego chcieli, nie zawsze mamy wpływ na to, jak potoczy się nasze życie. Ale czy kieruje tym Los, Bóg, czy Przeznaczenie, tego się nie dowiemy. Oto jedna, a może i najważniejsza z tajemnic Wszechświata. Ale ponieważ mam już to, czego mi potrzeba, to co mi tam - mogę żyć w błogiej nieświadomości. Byle tylko u boku mego ukochanego.

Mam to wielkie szczęście, że nie muszę wierzyć w ludzi dla siebie stworzonych i wyczekiwać na miłość mego życia. A to dlatego, że sama tego doświadczyłam - znalazłam moją drugą połówkę. Mężczyznę może nie idealnego, ale stworzonego specjalnie dla mnie. I nie musiałam go szukać po całym świecie, gdyż był tuż obok, na wyciągnięcie ręki. Śmiejemy się, że jesteśmy połówkami...

Kiedyś wierzyłam w Androgyne wierzyłam, że człowiek przez całe życie szuka tej drugiej polowy z którą rozdzielono go, gdzieś w miejscu podniebnym, że tylko z nią może być kompletny i przeżyć życie godnie, w spokoju z samym sobą. Teraz to nie wierzę, tak jak mimo wszystko nie wierzę w przeznaczenie, życie to ogromna liczba zmiennych przedziwne równanie, w którym zmiana jednego czynnika zmienia cały wynik, nie wierzę że ktoś zapisał nasz los na nieboskłonie, czy w ziarnach słonecznika, czy gdziekolwiek.
Mamy wolną wolę, wszystko co osiągamy, wszystko co tracimy to zasługa, lub wina nas samych, efekt naszych własnych wyborów, mniej lub bardziej świadomych, ale naszych i nieodwołalnych. Zdanie „tak być musiało” nie przemawia do mnie, nigdy tak nie jest, nie mamy możliwości sprawdzenia jak potoczyłoby się nasze życie gdybyśmy zmienili jeden element w naszym życiu, gdyby zamiast iść w prawo, skręcilibyśmy w tą ciemną uliczkę po lewej. Może tam czekało nasze szczęście, ale równie dobrze mógł to być zbir z siekierą.
Człowiek pragnie wszystko wiedzieć, wszystko sobie podporządkować, zamknąć w szufladach dokładnie opisanych, życie wymyka się naszemu pragnieniu klasyfikacji, dlatego wymyśliliśmy przeznaczenie, aby będąc bezsilnymi zwalić winę na nienazwane „vis maior” siłę wyższą. Czynimy to zresztą bardzo niekonsekwentnie, jak sukces ma wielu Ojców a głównym sprawcą dobra jesteśmy my, tak porażka jest winą przeznaczenia, bo tak było zapisane w gwiazdach. To człowiek jest kowalem własnego losu, chociaż oczywiście nie można wykluczać czynników zewnętrznych, ale nie wierzę, że ręka jakiegoś boga krzyżuje nasze plany, zsyła na nas tragedię, lub przeciwnie wynosi nas na piedestał.
Czekanie na swoją połówkę może stać się czekaniem na Godota, jak śpiewał SDM „od stania w miejscu niejeden już zginął”. Bierne czekanie i tłumaczenie sobie, ze każdy ma kogoś kto jest mu przeznaczony to oznaka tchórzostwa, lęk przed wzięciem sprawy we własne ręce.
Pracowałam w Sądzie Biskupim i wiem, ze miłość nie zwycięża, miłość trwa, działa człowiek, który jest leniwy i upada, woli powiedzieć, że to nie ta osoba, że się pomylił o to nie była miłość. Człowiek się poddaje, tak szybko i beznadziejnie, wciąż szuka, człowiek to homo viator, od kiedy zostaliśmy wygonieni z raju gna nas niespokojny wiatr, każe nam wciąż czegoś szukać, czegoś nowego, nieznanego, czegoś co wzbudzi w nas ekscytację. Miłość jest stała, silna i niezmienna, jak pisał Szekspir to wniesiona nam morza bałwany, latarnia morska, i miłość nie będzie miłością jeśli jest zmienna. Miłość jest niezmienna, człowiek jest zmienny. Sama miłość bez uczynków jest martwa, jeśli człowiek nie chce podjąć wysiłku nic nie wskórają oceany uczucia.
A z drugiej strony często się zastanawiam, czy właśnie przejawem lenistwa i tchórzostwa człowieka nie jest wiara w miłość, miłość rodzinną łatwo usprawiedliwić imperatywem biologicznym, miłość miedzy partnerami… najpierw jest to zakochanie, fascynacja drugą osobą, a później, może zostaje nam tylko przywiązanie, mimowolna, leniwa niechęć do zmian. Zasady które zabraniają porzucić kogoś z kim przeżyliśmy ileś lat, mamy wspólny majątek i jakieś dzieci?
Jako osoba bez serca nie mogę się wypowiedzieć, nie przeżyłam prawdziwego zakochania, nie kochałam mężczyzny tak z przekonaniem, ze to ten jedyny, jestem przekonana, ze o wszystko w życiu trzeba walczyć i zabiegać, nic nam nie spada z nieba, nie leży na drodze rozkraczone, tylko dlatego że jest nam przeznaczone i nic samo nie wyrośnie, o wszystko trzeba dbać, wkładać masę pracy, aby zobaczyć efekt, lub żeby pod koniec życia powiedzieć sobie że przeżyło się życie dobrze.
Zrzucanie odpowiedzialności, na przeznaczenie, połówkę, która zaginęła gdzieś w huraganie życia, to pójście na łatwiznę, kapitulacja na samym starcie, oddanie meczu walkowerem.

Kiedyś wierzyłam w Androgyne wierzyłam, że człowiek przez całe życie szuka tej drugiej polowy z którą rozdzielono go, gdzieś w miejscu podniebnym, że tylko z nią może być kompletny i przeżyć życie godnie, w spokoju z samym sobą. Teraz to nie wierzę, tak jak mimo wszystko nie wierzę w przeznaczenie, życie to ogromna liczba zmiennych przedziwne równanie, w którym zmiana...

Każdy z nas sam podejmuje decyzje nic nie jest z góry ustalone. Co jednak nie oznacza, że nie można przewidzieć niektórych rzeczy. Mój pogląd na przeznaczenie najlepiej określa wypowiedz, którą usłyszałem w jakimś filmie, serialu czy książce, ale nie pamiętam gdzie konkretnie. Mianowicie gdy bohater stwierdził, że nie wierzy w przeznaczenie, sam decyduje o swoim losie ktoś odpowiedział mu: owszem sam podejmujesz decyzje, ale to nie znaczy, że twój wybur nie jest już znany.
Jeśli chodzi o to czy karzdy ma swoją drugą połówkę, osobę dla siebie idealną to w zasadzie w to nie wierzę. Jednak jak w przypadku pierwszego pytania jest pewne ale. Mianowicie na świecie żyje około 7 miliardów ludzi, tak więc prawdopodobieństwo, że gdzieś jest osoba idealna dla nas jest całkiem spore.
Czy wierzę że miłość może być wieczna? Tak, jednak ludzie często przesadzają z określaniem siły swoich uczuć. Prawdziwa miłość zdarza się żadko i dlatego właśnie jest taka cenna. Pozatym należy zaznaczyć, że istnieją rużne rodzaje miłości nie tylko ta między dwojgiem zakochanych w sobie ludzi. Moim zdanie najsilniejsza miłość to najczejściej ta którą rodzice obdarzają swoje dzieci i trzeba naprawdę wiele by ją zniszczyć. Oczywiście bywają wyjątki, nie wszyscy jednakowo kochają swoje dzieci, a są też takie skrajne przypadki gdy je wręcz nienawidzą.

Każdy z nas sam podejmuje decyzje nic nie jest z góry ustalone. Co jednak nie oznacza, że nie można przewidzieć niektórych rzeczy. Mój pogląd na przeznaczenie najlepiej określa wypowiedz, którą usłyszałem w jakimś filmie, serialu czy książce, ale nie pamiętam gdzie konkretnie. Mianowicie gdy bohater stwierdził, że nie wierzy w przeznaczenie, sam decyduje o swoim losie ktoś...

Czasem "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" sprawiają, że przestajemy wierzyć w miłość. Jesteśmy, jak "Dziewczyna, która igra z ogniem" i na siłę próbujemy stworzyć coś, co i tak będzie jak "Zamek z piasku, który runie". Otwieramy sobie tym samym "Drzwi do piekła" i stajemy się samotni niczym "Latarnik". Staramy się za wszelką cenę tak kierować naszym życiem, aby "Dogonić rozwiane marzenia" i odnaleźć "Bezpieczną przystań". Czasem kierują nami "Bóg, kasa i rock'n'roll", próbujemy "Miłości i innych używek", i czasem mimo przeciwności losu możemy powiedzieć "Wciąż ją\go kocham". Zdarza się też, że jesteśmy "Samotni w sieci" i samotnie piszemy "Pamiętniki", badamy to, co się dzieje niczym "Analityk" i staramy się to zrozumieć. Zapominamy podobnie jak "Bridget Jones. W pogoni za rozumem", że być może wszystko jest z góry ustalone, że przeznaczenie nie potrzebuje naszego "Podania o miłość". Przeciwności losu uświadamiają nam, że chcemy być "Po prostu razem", "Dobrani" i "Nienasyceni". Jednak los czasem robi nam psikusy i trafia nam się "Pożyczona miłość", "Pożyczony narzeczony" czy "Wynajęta narzeczona" daje nam to krótkie chwile szczęścia i możemy tylko "Dziękować za wspomnienia". Każda z nas chce, aby "Ktoś, gdzieś na nią czekał", wierzy w istnienie swojej drugiej połówki. Romantyczka ... A gdy ma już "Trzydziestkę na karku" mówi "Prosto z mostu", że jest "Samotna". Zaczyna szukać "Mężczyzny z ogłoszenia" i po pewnym czasie zaczyna akceptować kogoś kto jest "Nie całkiem do pary" odkrywając, że na to czekała. Inne z utęsknieniem nadal czekają na "List w butelce" z karteczką "P.S. I love you" Przeznaczenie. Czy istnieje? Trudno powiedzieć, czasem ludzie sami zwalają winę na los, aby łatwiej znieść to co przynosi życie. Jednak, gdy już znajdziemy tą drugą połowę mówimy " Nigdy i na zawsze" Nigdy nie przestawaj mnie kochać i bądź ze mną na zawsze.

Czasem "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" sprawiają, że przestajemy wierzyć w miłość. Jesteśmy, jak "Dziewczyna, która igra z ogniem" i na siłę próbujemy stworzyć coś, co i tak będzie jak "Zamek z piasku, który runie". Otwieramy sobie tym samym "Drzwi do piekła" i stajemy się samotni niczym "Latarnik". Staramy się za wszelką cenę tak kierować naszym życiem, aby "Dogonić...

Mam dopiero 17 lat, ale czy jest odpowiedni wiek na miłość? Sądzę, że nie ma odpowiedniego wieku i każdy może naprawdę kochać(tak szaleńczo i z energią), nie ważne czy jest młody czy stary. Mimo iż jestem młody to mam swoje teorie na życie, tak jest po prostu łatwiej. Mam to wszystko przemyślane od stworzenia świata, poprzez najróżniejsze dziwactwa nawet po budowę człowieka. Uważam, że człowiek to ciało i umysł(wspomnienia, pamięć) ale i dusza(emocje, miłość). Do czego zmierzam mówiąc to? A do tego, że dzieląc tak możemy łatwo wyjaśnić to, że człowiek może zakochać się więcej niż jeden raz. Dla ciała i umysłu tak jest, można doświadczyć zakochania więcej niż jeden raz, ale tego prawdziwego duchowego(dla duszy) zakochania możemy doświadczyć tylko raz, bo dusza jest nieśmiertelna i uważam, że ta jedna jedyna osoba jest do nas przypisana już przed narodzinami, kiedy dusza jest tworzona. Oczywistym jest dla mnie, że nie każdy może doświadczyć takiej miłości. To dar, ale i wielkie cierpienie kiedy stracimy taką osobę, bo o ile w wieczności dusz możemy być razem to cieleśnie już nie. Dusza pamięta każdą emocję związaną z tym uczuciem. Nigdy nie słabnie, ciągle rośnie w siłę.
Sądzę, że każdy ma swoją połówkę jabłka co starałem się ukazać wyżej, ale czy możemy to tak porównywać? Przecież miłość to miłość i nie ma większej wartości. Wszystkie krytyczne opcje odpadają, bo miłość nie jest ani dobra ani zła, jest sobą.
Chętnie przeczytam spojrzenie na miłość z tej książki, może w czymś mi pomoże?
Opowiem wam historię...
Bo to dusza pokochała duszę.
Chłopak, 16 latek stał przy regale w sklepie obuwniczym. Zawsze pewny siebie, nie miał nigdy problemów z ludźmi, jego psychologiczne podejście i empatia pozwalały mu na zjednywanie sobie każdego człowieka. Wiedział jak zwrócić na siebie uwagę, zawsze najlepiej ubrany wśród swojego towarzystwa, prawie każda dziewczyna chciała przebywać w jego towarzystwie. Ale nie był draniem jak to często bywa u takich chłopaków. Jego asertywność pozwalała mu na dyplomatyczne wykręcanie się od startujących do niego dziewczyn. W sklepie szukał nowych butów, to jedyna rzecz, która nie była w nim idealnie dopasowana, miał sentyment do butów, zmieniał je dopiero kiedy zaczynały wyglądać na zniszczone, a i sam nie wiedział jak je dobierać, więc rozejrzał się po sklepie. Przy stoisku z trampkami zauważył niską i drobną dziewczynę. Nie zastanawiał się długo, wiedział, że im dłużej będzie się zastanawiał tym większe będzie miał obawy. Wziął jeden głęboki oddech i ruszył w jej stronę, podszedł z boku, z lekkim uśmiechem swobodnie opuszczając dłonie wzdłuż ciała
-Przepraszam.... - powiedział cicho tak żeby słyszała tylko ona, a kiedy skierowała oczy w jego stronę zaniemówił...
-tak? - ponagliła.
Miała wspaniałe ciemne włosy i jasno niebieskie oczy. W jego głowie szalała burza emocji nad którymi od dziecka panował. Ba, nawet je zablokował, żeby mu nie przeszkadzały przy ludziach. Kimże ona jest, że wywołuje we mnie taką burzę, pomyślał rozgoryczony. Ściągnął lekko brwi i przemówił nie poznając nawet swojego głosu.
-Czy... - pomyślał, że pyta, przecież ty nie pytasz, ty proponujesz - uśmiechnął się trochę rozluźniony, że wszystko wraca do normy - Szukam nowych butów, zawsze mam z tym problem, od wieków wiadomo, że kobiety mają lepsze oko do takich rzeczy, możesz mi pomóc. - powiedział głosem który nie sugerował pytanie ani stwierdzenia. To zawsze działało. W jej oczach zauważył błysk.
Jest piękna - pomyślał - To jak? - zapytał zamiast jej o tym powiedzieć.
-Jasne, mogę spróbować. - odpowiedziała i nie czekając na niego ruszyła do męskiego stoiska.
Pokręcił głową, przyłożył dłoń do czoła, stwierdził, że jest gorące ale już po chwili szedł za dziewczyną.
Rozmawiali przez ponad godzinę o wadach i zaletach butów. W końcu musiał podjąć męską decyzję co do jednej pary. Więc wskazał te, które podobały się bardziej mu niż jej i uśmiechnął się łobuzersko.
-Dziękuję za pomoc, jestem ci winien duże ciastko. Masz jeszcze chwilę?
-Nie, muszę lecieć, ale może innym razem.
-Będę pamiętał, takich osób jak ty się nie zapomina.
Uśmiechnęła się i ruszyła do wyjścia.
Odwrócił się do kasy, ale zatrzymał po dwóch krokach i znowu skierował w stronę dziewczyny.
-Zaczekaj! Jak masz na imię?
-Diana, a ty?
-Ethan - odpowiedział lekko zaintrygowany. Dziewczyna wyszła, a on się zamyślił idąc do kasy. Trzeba było zapytać o numer, powiedzieć że ją odprowadzisz, cokolwiek.
Zapłacił szybko i wyszedł pośpiesznie ze sklepu, ale dziewczyny już nigdzie nie było.
Wrócił do domu, ale dziewczyna nie dawała mu spokoju. Była idealna. Idealna? Przecież rozmawialiśmy przez godzinę i to o butach - upomniał samego siebie w myślach.
Włączył komputer i wszedł na swoje ulubione forum, na którym był też administratorem.
Napisał post o tym, że był na zakupach i kupił nowe buty, spodnie i koszulę. Później zabrał się za pisanie recenzji książki na portalu - internetowej biblioteczce. Po zakończeniu pisania ponownie wszedł na forum i zobaczył odpowiedzi dziewczyn, chciały zobaczyć co kupił, więc poszukał na stronie producenta rzeczy, które nabył tego dnia i wstawił zdjęcia. Poszedł biegać a kiedy wrócił zauważył post dziewczyny, która dzisiejszego dnia doradzała pewnemu chłopakowi wybierać buty i wybrał takie same. To niemożliwe - szepnął. Zaczął działać, napisał do dziewczyny, a już tydzień później rozmawiali jedząc ciastka na ławce przy fontannie. Sam nie wiedział, że ta dziewczyna zmieni jego życie, to była dla niego wielka miłość, dla niej zresztą tak samo. Kilka miesięcy później dowiedział się, że dziewczyna się przeprowadza, jej rodzice zostają przeniesieni do innego oddziału firmy na drugi koniec kraju. Myślał, że to koniec, ale nie poddali się, nadal się widywali, o wiele rzadziej ale widywali i ich miłość trwała. Pewnego dnia kiedy wracała razem ze swoim ojcem do ich nowego miejsca zamieszkania zdarzył się wypadek samochodowy. Na szczęście nic się nie stało, ale lekarze zatrzymali dziewczynę na obserwację. Po pewnym czasie stwierdzono u niej guza mózgu, to był cios, ale chłopak kocha ją nad życie i nie mógł jej zostawić samej, nawet o tym nie pomyślał. Rodzice wysłali dziewczynę do najlepszych lekarzy w Szwajcarii. Dziewczyna zmarła podczas operacji wycinania guza, jednak wcześniej wymusiła na chłopaku obietnicę, że będzie żył jeśli jej zabraknie. Jego dusza cierpi cały czas, dzień w dzień, chociaż ciało jest w świetnej formie. Wieczna miłość. Minęły lata, ale on wciąż ją kocha, prawdziwa miłość może przytrafić się każdemu, bez względu na wiek czy pochodzenie. Łączy w najmniej odpowiednim momencie, każe walczyć do końca... to było przeznaczenie, ale czy ono wybiera na ślepo?

Mam dopiero 17 lat, ale czy jest odpowiedni wiek na miłość? Sądzę, że nie ma odpowiedniego wieku i każdy może naprawdę kochać(tak szaleńczo i z energią), nie ważne czy jest młody czy stary. Mimo iż jestem młody to mam swoje teorie na życie, tak jest po prostu łatwiej. Mam to wszystko przemyślane od stworzenia świata, poprzez najróżniejsze dziwactwa nawet po budowę...

A ja wierzę w przeznaczenie. Wszak sama wpadłam w jego sidła....
Opowiem wam, jak mnie przeznaczenie wreszcie dopadło i dało upragniony raj na ziemi…..

Każdy z nas na świecie szuka swojej drugiej połówki. Nikt przecież nie chce przejść przez życie w pojedynkę. Ja także szukałam tego jedynego ,wymarzonego ,,księcia z bajki’’ . Ciągle rzucałam się w wir nowych znajomości ,niestety brakowało między nami tej chemii , tego iskrzenia… Moja mama powtarzała : ,,zobaczysz jak będziesz tak przebierała w chłopcach, to zostaniesz starą panną’’ ,a babcia jak to tylko ona z wdziękiem potrafiła ,uśmiechała się dyskretnie i mówiła : ,,nie ma co się na zapas martwić ,pamiętaj do dwudziestki (czytaj 20 lat) ,, ten nie ,tamten nie..’’ a po dwudziestce ,, jaki taki ,byle jaki, aby był ‘’ J . Śmiałam się z tych jej powiedzonek, ale gdy kończyłam już dziewiętnaście lat, a u mojego boku nie było dalej tej jedynej wyczekiwanej osoby ,zaczęłam odczuwać lęk. ,,Może faktycznie coś ze mną jest nie tak’’ –myślałam. Coraz bardziej oddalałam się od przyjaciół i znajomych . Widząc ich szczęście ,ja cierpiałam i krzyczałam w duszy ,,dlaczego ja też nie mogę być szczęśliwa !!! ‘’.

Byłam przekonana ,że zawsze tak będzie , samotność i tylko samotność.

Pamiętam ,(choć minęło już 10 lat) 14 luty –dzień świętego Walentego …okropne ,znienawidzone przeze mnie święto. Tego dnia postanowiłam pójść na długi spacer do lasu. Spacerując , szłam i płakałam a wręcz krzyczałam wniebogłosy ,,Boże, dlaczego mnie to spotyka!! Dlaczego nie chcesz mnie uszczęśliwić!!?? Dlaczego nie pozwalasz , abym i ja mogła komuś dać szczęście i swoją bezgraniczną miłość !!?? ‘’ Przez dwie godziny , wśród oszronionych drzew, wylewałam morze łez… czy coś się zmieniło? Nie ,nic ,ale przynajmniej przyszłam ze spaceru do domu ,bardziej spokojna i pogodzona z losem. Nie myślałam ,że Bóg w ogóle wysłucha moich skarg , a jednak….

Dokładnie tydzień później, koleżanka wyciągnęłam mnie siłą do pabu. Nie chciałam tam jechać i szczerze mówić wynudziłam się jak mops.

Chciałam jak najszybciej jechać do domu,jednak Sylwii nigdzie się nie spieszyło. Nagle do pabu weszła moja druga koleżanka Magda ze swoim chłopakiem. Zawołali mnie do siebie. Podeszłam się przywitać niczego nie podejrzewając. Jej chłopak Zbyszek poprosił ,żebym z nim wyszła na zewnątrz i dopiero we mnie jakaś lampka kontrolna się zaświecała ,,o co mu chodzi? Co kombinuje? Nie ja nigdzie nie wychodzę’’ – takie były moje myśli. Zdecydowanie odmówiłam i oznajmiłam ,że nie mam ochoty ani chęci na jakieś konspiracyjne pogaduchy itd. A Zbyszek nic nie mówiąc (znany był ze swej spontaniczności ) wziął mnie dosłownie na ręce ,na oczach wszystkich zgromadzonych i wyniósł z baru prosto do obcego samochodu! Posadził zszokowaną na siedzeniu , zabrał kluczyki od właściciela auta i zamknął nas ( czyli mnie i tajemniczego chłopaka) od zewnątrz. Z uśmiechem na ustach powiedział ,, to jest mój najlepszy kupel Włodek ,macie godzinę na zapoznanie się a ja tymczasem z moją Madzią idę na piwko hi hi ’’ . Ja cię kręcę ,myślałam ,że się ze wstydu spalę i pod ziemię zapadnę… W życiu nie czułam się bardziej głupio. Okazało się ,że mój tajemniczy nieznajomy też był speszony wcale nie lepiej ode mnie. Zaczęliśmy stopniowo przełamywać lody i rozmawiać ze sobą o wszystkim i o niczym . W końcu trzeba było jakoś tę godzinę przeżyć w swoim towarzystwie. Okazało się ,że Włodek przez swoją nieśmiałość, miał problemy w kontaktach z płcią przeciwną i ciężko mu było nawiązywać znajomość. Też boryka się z samotnością i gdy nas wspólny kolega , postanowił w tak oryginalny sposób nas zapoznać, to pomyślał ,,a co mi tam ,raz kozie śmierć ,najwyżej dostane kosza’’.

Nie wiem co mnie w nim ujęło ,czy naturalność sposobu bycia ,czy piękne oczy czy może to ,że przy nim czułam się sobą. W każdym razie kosza mu nie dałam. Gdy przyszli nasi winowajcy ,my w najlepsze, umawialiśmy się na prawdziwą pierwszą randkę. Dziś już , a dokładnie za 2 miesiące mija nasza okrągła rocznica -10 lat jak się poznaliśmy ,a siedem jak już jesteśmy po ślubie. I powiem wam szczerze,cały czas się kochamy ,bo jak spotkasz drugą polówkę jabłka, to jakże może być inaczej…

I czasem tylko się śmieje ,że wymodliłam go sobie u Boga i wybrałam z spośród wielu, bo jeszcze nie skończyłam dwudziestki ,bo po dwudziestce to wiadomo jak mawiała moja babcia ,,jaki taki byle jaki ,aby był’’ J .

I tak moje przeznaczenie, wypełniło się…..

A ja wierzę w przeznaczenie. Wszak sama wpadłam w jego sidła....
Opowiem wam, jak mnie przeznaczenie wreszcie dopadło i dało upragniony raj na ziemi…..

Każdy z nas na świecie szuka swojej drugiej połówki. Nikt przecież nie chce przejść przez życie w pojedynkę. Ja także szukałam tego jedynego ,wymarzonego ,,księcia z bajki’’ . Ciągle rzucałam się w wir nowych znajomości...

Miłość, to jeden z najpiękniejszych darów, jaki możemy otrzymać od drugiej osoby. Ta prawdziwa jest bezinteresowna , pozbawiona wątpliwości , przychodzi nieoczekiwanie, wypełnia w sercu pustkę i pozostaje na zawsze, sprawia , że ukochany staje się całym naszym światem, a nasze życie nabiera nowego sensu.

Potrzebujemy miłości , bliskości drugiej osoby, dla której jesteśmy najważniejsi na świecie, która odda nam siebie i jest z nami mimo naszych niedoskonałości i wad. Nigdy nie wiemy, kiedy spotkamy te drugą osobę , czy będzie to miłość od pierwszego wejrzenia , czy nasze uczucie będzie rodzić się stopniowo i czy jest nam przeznaczony ktoś taki, który byłby naszą drugą połówką
Na pewno warto czekać na osobę, która pokocha nas w sposób bezinteresowny i szczery , a my odwzajemnimy te uczucia. Czy ma to związek z polówkami jabłka, nie mam pojęcia ,na pewno szukamy tego idealnego partnera, świadczy o tym ilość związków, jakie tworzymy w ciągu naszego życia. Jednym udaje się szybciej , inni szukają przez całe życie.

Nie mamy wpływu na nasze uczucia, zakochujemy się, czasem wbrew rozsądkowi i racjonalnym argumentom , serce bije mocniej , czujemy radość, mamy ochotę tańczyć i śpiewać , przenosić góry, Czy to efekt oddziaływania naszej polówki jabłka, czy jest to działanie chemii i hormonów.?
Hormony na pewno w dużym stopniu odpowiadają za nasz stan, ponieważ zachowujemy się jakbyśmy byli na haju, a że każdy organizm jest inny i produkuje rożne dawki hormonów, kochamy z różną częstotliwością i intensywnością. Nie możemy na zawołanie wywołać ich produkcji, więc co jest przyczyną burzy w naszym organizmie, może jedno spojrzenie , jeden uśmiech , a może to 'coś” czego nie umiemy nazwać ?

Niektórzy wierzą w przeznaczenie, że nasz los jest zapisany w gwiazdach , z góry przesądzony. Trudno jest żyć , ze świadomością, że nie mamy wpływu na własne życie, a decyzje , które podejmujemy wcześniej zostały ustalone. Nie zgadzam się tym i wierzę , że każdy jest kowalem własnego losu. Czasem, zdarza się , że znajdujemy się w odpowiednim czasie i miejscu, jedni nazywają to przeznaczeniem, a może to szczęśliwy zbieg okoliczności lub przypadek. Miło jest wierzyć, że gdzieś został nam zapisany idealny partner i nie musimy się wysilić, bo co ktoś lub coś zdecydowało, że go poznamy. Tylko czy tak naprawdę nie robiąc nic , nie wytykając nosa z domu mam szanse go spotkać ?

Wierzę, że siła miłość jest cierpliwa i może być wieczna , trzeba tylko o nią dbać i pilnować aby ogień miłości nie zgasł, dać siebie drugiej osobie i nie bać się brać, tego co ofiaruje. Są ludzie , którzy mimo upływu lat i przeżytych burz , starzy , schorowani patrzą na siebie z miłością , a po śmierci jednego , drugie zostaje samotne i czeka na „zbawienie”, które pozwoli mu połączyć się z ukochanym, bo bez ukochanego życie straciło sens

Myślę, ze nie ma odpowiedzi na pytanie, czym jest miłość i co nią kieruje , ważne , żeby słuchać swojego serca i nie przegapić kiedy zapuka do naszych drzwi...

Miłość, to jeden z najpiękniejszych darów, jaki możemy otrzymać od drugiej osoby. Ta prawdziwa jest bezinteresowna , pozbawiona wątpliwości , przychodzi nieoczekiwanie, wypełnia w sercu pustkę i pozostaje na zawsze, sprawia , że ukochany staje się całym naszym światem, a nasze życie nabiera nowego sensu.

Potrzebujemy miłości , bliskości drugiej osoby, dla której jesteśmy...

Kiedy ktoś wierzy w przeznaczenie.. wszystko wydaje się takie łatwe. Tylko, że błąd jest w tym, że ktoś taki czeka bezczynnie w nadziei, iż wszystko przyjdzie samo. Na sukces trzeba pracować.
Zawsze zastanawiało mnie to, czy wierzę w nie, czy raczej nie.
Z jednej strony wierzę w przeznaczenie miłości. Wydaje mi się, że na całym świecie są ludzie właśnie sobie przeznaczeni. Uważam tak dlatego, że przecież nie każdy potrafi tolerować niektóre cechy innych ludzi.. to musi działać w tą stronę. Każdy ma gdzieś druga połowę samego siebie, do której po cichu nas ciągnie. Może nasze marzenia właśnie kierują nas ku temu? żeby spotkać tą przeznaczona osobę, która pokocha nasze wady i zalety? I u której my pokochany je również? Ja własnie w to wierzę. Każdy ma gdzieś swoją połowę. Na każdego coś w życiu czeka, przyszłość jest niezmienna i nieunikniona.

Kiedy ktoś wierzy w przeznaczenie.. wszystko wydaje się takie łatwe. Tylko, że błąd jest w tym, że ktoś taki czeka bezczynnie w nadziei, iż wszystko przyjdzie samo. Na sukces trzeba pracować.
Zawsze zastanawiało mnie to, czy wierzę w nie, czy raczej nie.
Z jednej strony wierzę w przeznaczenie miłości. Wydaje mi się, że na całym świecie są ludzie właśnie sobie...