Dzieciństwo. Na szczęście należę jeszcze do tego pokolenia, które wie, jak się bawi w podchody, gra w klasy, które drzewo idealnie nadaje się na domek i jak skutecznie uniknąć zbyt szybkiego powrotu do domu, gdy akurat wciągnęła Cię nieśmiertelna gra w gumę. Szczerze mówiąc, okres tego wczesnego dzieciństwa był w moim przypadku pozbawiony marzeń. A dlaczego? Proste- wtedy wszystko wydawało mi się możliwe, a wyobraźnia nie miała granic. Żyłam z dnia na dzień, totalnie beztrosko. Jestem pewna, że taki stan rzeczy mogę zawdzięczać przede wszystkim moim rodzicom, którzy robili wszystko bym spokojnie przeżyła dzieciństwo i miała z niego piękne wspomnienia. I nie mówię tu o zagranicznych wycieczkach, pochodzę z bardzo przeciętnej rodziny. Te najwspanialsze momenty to wydarzenia z mojego podwórka. Do dziś pamiętam śmiech przyjaciół, ten wyjątkowy zapach powietrza po burzy, radość jaką dawało skakanie po kałużach, smak waty cukrowej...
Moje dzieciństwo trwało odpowiednio długo. Chciałabym dać takie moim dzieciom. Jeśli chodzi o Oskara, hmmm... Czytając to opowiadanie przeżywałam życie od nowa. Ten kilkunastoletni chłopczyk był świadom, że wielu rzeczy nie będzie dane mu spróbować. Wiedział, że nie zdąży. Mimo wszystko postanowił spróbować. On miał w sobie odwagę, miał odwagę nie bać się życia.
I tu nasuwa się pytanie, czy my potrafimy tak żyć? Żyć, tak, aby mieć świadomość, że wykorzystaliśmy szanse dane nam od Boga. Mieć radosne serce, ponieważ pokochaliśmy, wywołaliśmy uśmiech na czyjejś twarzy, spróbowaliśmy smaku lodów, o których zawsze marzyliśmy. Wiedzieć, że nasze życie jest/było szczęśliwe.

Dzieciństwo. Na szczęście należę jeszcze do tego pokolenia, które wie, jak się bawi w podchody, gra w klasy, które drzewo idealnie nadaje się na domek i jak skutecznie uniknąć zbyt szybkiego powrotu do domu, gdy akurat wciągnęła Cię nieśmiertelna gra w gumę. Szczerze mówiąc, okres tego wczesnego dzieciństwa był w moim przypadku pozbawiony marzeń. A dlaczego? Proste- wtedy...

Było to w ostatnie święta Bożego Narodzenia, zjazd rodzinny, w czasie którego postanowiliśmy wybrać się na spacer. Na korytarzu zrobiło się trochę ciasno, założyłam buty kucając i w momencie, gdy się podnosiłam uderzyłam czubkiem głowy prosto w zgięty łokieć kuzynki. Wszystko dookoła zawirowało, szybko usiadłam, a łzy zaczęły same płynąć po policzkach. Gdy cała rodzina zadawała standardowe pytania nagle biegiem zjawił się obok mój 5-letni chrześniak. Przytula, całuje w głowę i dmucha mówiąc dumnie: "Ciocia nie płacz, już nie boli bo podmuchałem i dałem buziaka". I pomimo całego chwilowego otępienia po prostu nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, jednocześnie ocierając policzki i do dziś nie wiem, czy to były łzy bólu czy raczej radości...
Sama pamiętam, gdy jako mała dziewczynka biegłam z każdym skaleczeniem do rodziców lub dziadków, wystarczył magiczny całus lub podmuchanie i już było dobrze. Z wiekiem przestaje to skutkować, ale z jakiego powodu? Wiele zachowań wynika po prostu z dorastania, gdy według ogólnie przyjętych zasad pewnych rzeczy już nie wypada robić.
Będąc dzieckiem uwielbiałam chodzić wszędzie boso, skakać po kałużach czy stać w deszczu z głową skierowaną ku niebu i rozłożonymi ramionami. Ile razy mamy na coś ochotę, ale tego nie robimy bo po prostu już nam to nie przystoi? Chyba każdy z nas zna to uczucie...
Tak samo wygląda też spojrzenie na świat, które zmienia się z wiekiem. Patrząc na miskę widzimy miskę, a nie potencjalny kask, drewniana łyżka to drewniana łyżka, którą kiedyś moglibyśmy przerobić na miecz, a kulka z błota nie jest już pączkiem z lukrem.
Jednak w głębi mnie nadal jest to samo dziecko, które latem trzymając w ręce wodę ma ochotę kogoś oblać, jesienią skakać po kałużach, zimą rzucać się śnieżkami i tarzać po śniegu, a wiosną leżeć godzinami na kocu, patrzeć na chmury i mówić co przypominają kształtem.
Pomimo, iż w wielu sprawach patrzę na świat bez różowych okularów z dziecięcych lat to czasami daję się ponieść chwili i wraca ta mała łobuziara, która polewa w czasie mycia samochodu swoją drugą połówkę, udaje policyjną syrenę goniąc chrześniaka czy też chodzi latem blisko domu boso. Proste błahe sprawy, które dają niesamowitą radość i pozwalają zapomnieć chociaż chwilowo o problemach dorosłości, bo to właśnie w dzieciństwie jest najpiękniejsze - beztroska...

Było to w ostatnie święta Bożego Narodzenia, zjazd rodzinny, w czasie którego postanowiliśmy wybrać się na spacer. Na korytarzu zrobiło się trochę ciasno, założyłam buty kucając i w momencie, gdy się podnosiłam uderzyłam czubkiem głowy prosto w zgięty łokieć kuzynki. Wszystko dookoła zawirowało, szybko usiadłam, a łzy zaczęły same płynąć po policzkach. Gdy cała rodzina...

Spojrzenie dziecka i dorosłego różni się chyba..pojemnością!Bo w nim upychamy jakieś nasze oczekiwania, uprzedzenia, problemy.
Dla dzieci przysłowiowa szklanka zawsze jest w połowie pełna, im jesteśmy starsi tym więcej z niej ubywa aż w końcu staje się w połowie pusta. Dobrze pamiętam jakie rzeczy cieszyły mnie-dziecko. Ktoś tu już wspomniał...czasy były inne,ale to nie w tym rzecz. Czy kolorowy czy szary jest świat wokół, zawsze marzenia i plany dziecka koncentrują się na najbliższym podwórku i kolejnym dniu. Każdy dzień przynosi przecież coś fascynującego i może być przełomem. Pamiętam smak lodów z lodziarni na rogu, gdzie teraz jest jakiś fast food, zapach unoszący się z saturatora na ulicy jak nalewano wodę do soku i maślany smak czekolady. To są takie okruchy dzieciństwa, których nikt nie oceni mimo,że lody były tylko w dwóch smakach, woda z saturatora była w brudnej szklance a czekolada była tylko wyrobem czekoladopodobnym. Teraz jako dorosła krzywię się na to jawne oszustwa, ale i tak tęsknię. Wtedy tak samo mnie zachwycały te moje dwusmakowe lody jak moje dzieci zachwyca wybieranie gałki lodów z trzydziestu smaków i kształtów. Tak samo jak mnie woda z saturatora im smakuje świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy na spacerze a miejsce oszukanej czekolady zajmują niezliczone słodycze dostępne na wyciągnięcie ręki. Ja widzę różnicę..a one nie:). Bo ja się czepiam, a one się cieszą!
Jeśli nie potrafimy się cofnąć do momentu gdzie szklanka była w połowie pełna, to chociaż trochę oszukajmy..może poprostu jest za duża! Jak przestaną się w niej mieścić jakieś problematyczne śmieci, które generują rozczarowania to usiądziemy sobie z dziećmi w parku zajadając lody o jakimś pokręconym smaku i podglądając wiewiórkę jak byśmy ją widzieli pierwszy raz w życiu. Ja tak robię! I działa!

Spojrzenie dziecka i dorosłego różni się chyba..pojemnością!Bo w nim upychamy jakieś nasze oczekiwania, uprzedzenia, problemy.
Dla dzieci przysłowiowa szklanka zawsze jest w połowie pełna, im jesteśmy starsi tym więcej z niej ubywa aż w końcu staje się w połowie pusta. Dobrze pamiętam jakie rzeczy cieszyły mnie-dziecko. Ktoś tu już wspomniał...czasy były inne,ale to nie w...

Sposób w jaki patrzymy na świat, przez jaki pryzmat postrzegamy rzeczy i ludzi nas otaczających ulega ciągłym, choć nie jednostajnym, zmianom. I to właśnie czas ma tutaj niebagatelne znaczenie, wszytko w czasie się zmienia: pora dnia, dzień przechodzi w noc, i na odwrót, pory roku, lata, dakady lat ... A wraz z czasem my. To czas nas zmienia, bo żyjąc, wykazujemy taka czy inną, mniejszą lub większą aktywność.
Dlatego też patrząc na siebie dziś - dwudziestokilkuletnią kobietę i próbując sobie przypomnieć mnie jako małą dziewczynkę, widzę, że mimo iż ta sama, to jednak inna. No własnie, inaczej patrząca na świat dziewczyna. Mimo, że z tymi samymi oczami i z tym samym uśmiechem.
Kiedyś obiad "gotował się sam", dobra mama stawiała na stole cieplutkie danie zaraz po moim powrocie ze szkoły. Teraz: konieczne jest przytarganie siatek z zakupami, spędzenie pewnej ilości czasu w kuchni i voila !! Kiedyś: "Oh gotowanie to katorga i nuda ogromna!". Teraz, kocham gotować !! To moment twórczego działania i oderwania od marazmu dnia codziennego, to moje rządy.
Kiedyś mała dziewczynka marzyła o księciu na białym koniu, który z progu okaże się być tym jedynym i idealnym zarazem. Teraz: miłość i inne uczucia miedzyludzkie to plątanina powyższych, doprawiona szczyptą egoizmu i zwyczajnych, prozaicznych trosk, które napotykamy na każdym niemal kroku. Nie ma ideałów. Są za to ludzie. Może dziecięce marzenia, tak piekne i radosne, okazały się nieprawdziwe, może były naiwne. Rzeczywistoś natomiast, mimo, że często dla nas ( i według nas ) nieprzychylna, obdarza nas dobrem i szczęściem w wymiarze rzeczywistym, nierzadko okupionym wcześniejszym cierpieniem i poświęceniem.
Podsumowując, to co przydarza nam sie na naszej drodze życiowej zmienia nasze postrzeganie świata. Wiemy coraz więcej, może też rozumiemy, choć tak często zdaje nam się, że jest odwrotnie. A to wymusza na nas pewne zmiany, oczywiście nie każde wydarzenie będzie miało taka wagę, jak rówież nie każda zmiana będzie należeć do tych fundamentalnych. Tym nie mniej, takie "mikro zmiany" następują, czy tego chcemy czy nie. Co więcej, upieranie się, na przekór wszystkiemu, przy jednym i niezmiennym postrzeganiu świata to pozbawienie siebie samego możliwości rozwoju, jak również ewentualnego powrotu. Jeżeli świat się zmienia, a my nie, sami siebie skazujemy na niewidzialne więzienie własnych wspomnień.
Pozytywnym akcentem na koniec niech będzie moje przekonanie, że to co dobre dla dziecka nie zawsze jest dobre dla dorosłej osoby. Napewno warto jednak zatrzymać w sobie to co można nazwać wiarą w drugiego człowieka oraz spontaniczną radością. Ale dobrze jest, by w krainie dzieciństwa została nieśmiałość i strach przed dorosłymi i rówieśnikami, nocne koszmary i dezorientacja wynikającą z nierozumienia świata. Dobrze jest być dzieckiem, ale kiedy przychodzi czas by stać się dorosłym, to właśnie nim warto byc.

Sposób w jaki patrzymy na świat, przez jaki pryzmat postrzegamy rzeczy i ludzi nas otaczających ulega ciągłym, choć nie jednostajnym, zmianom. I to właśnie czas ma tutaj niebagatelne znaczenie, wszytko w czasie się zmienia: pora dnia, dzień przechodzi w noc, i na odwrót, pory roku, lata, dakady lat ... A wraz z czasem my. To czas nas zmienia, bo żyjąc, wykazujemy taka czy...

Niektórzy przeżywają całe życie w ciągu chwil.
Chciałabym by ten cytat z filmu „Zapach kobiety” był myślą przewodnią mojej wypowiedzi. Nigdy nie porównywałam sposobu patrzenia na świat kiedyś i teraz. Nie sposób tego porównywać. Człowiek w gruncie rzeczy nigdy nie jest obiektywny. Postrzega wszystkie fakty, swoje otoczenie poprzez pryzmat doświadczeń. Wysunę nawet teorie, że w większości te doświadczenia są złe dlatego też staje się ów człowiek cyniczny. Bo może i jest to smutny wniosek, ale życie jest jak błoto, brnie się przez nie z trudem.
Dzieci są natomiast tych złych doświadczeń są pozbawione. Zazwyczaj. Więc patrzą na świat oczami świeżymi i nieskalanymi. Przez to bez zastrzeżeń i gorzkości patrzą na otaczającą ich rzeczywistość. Dla nich wszystko jest nowe i absolutnie zachwycające. Dzieci doceniają nawet najdrobniejsze przejawy piękna i doskonałości. Dlatego iż nie posiadają przykrych doświadczeń nie mogą przewidzieć konsekwencji pewnych swoich poczynań. Do tego są pozbawione podejrzliwości. Wszystko co mówią inni przyjmują bezkrytycznie. Wszystko to jest wynikiem braku doświadczeń. Czas ich z tego wyleczy.
Świat dzieci to świat złudzeń, z wiekiem tych złudzeń się pozbywamy. Chociaż nie do końca. Znamy przecież ludzi którzy swoimi złudzeniami żyją i mają się dobrze. Podczas gdy piszę te wypowiedź przychodzą mi do głowy różnorakie cytaty. Apropo tematu przypomniał mi się cytat Virgini Woolfe” Staję się dorosła [...]. Tracę złudzenia, być może, by zyskać inne.” Może właśnie to jest istota bycia osobą dorosłą? Pozbywamy się dziecięcych złudzeń, nakładamy maskę cynizmu i uparcie udajemy, że nie widzimy świata przed nami.
Nasze poglądy na otaczający świat cały czas ewoluują. Nie tylko z etapu dziecko – dorosły, ale w przeciągu całego naszego życia. Przecież wiadome jest, że wszystko się zmienia. Ludzie szczególnie. Jak często każdy z nas staje na rozdrożu i dochodzi do przewartościowania życia. Czyli wynika z tego, że ludzie są tak naprawdę bardzo chwiejni, nic nie jest na pewno. Nie ma nic na zawsze. Lecz z drugiej strony to naturalne, że inaczej widzimy świat, w wieku lat osiemnastu, a inaczej lat czterdziestu. Zastanawia mnie tylko czy z wiekiem poszerza nam się pole patrzenia czy wręcz przeciwnie zawęża się i dostrzegamy jedynie siebie. Pewnie to zależy od człowieka.
Dzieci pozbawione są zahamowań. Dorosły człowiek wie co wypada a co nie. Zdaje sobie sprawę, że społeczeństwo nieprzychylnie go oceni. Dziecko tego nie wie. Mówić przyjemne kłamstwa nauczy się z czasem. Świat pozbawi je naturalności i szczerej prostoty.
Do tego mają fantazje. Wszystko jest możliwe. Niemożliwe tym bardziej. Wróżki, elfy, krasnoludku. To w umyśle dziecka rzeczywistość, coś co znajduje się tu i teraz. Wszystko jest możliwe. Świat jest pełen możliwości. Dzieci wyobrażają sobie przyszłość w różowych barwach. Chłopcy chcą być odważni, chcą być strażakami, policjantami, podróżnikami. Dziewczynki będą miały dzieci, męża jak z bajki, wspaniałą pracę. W momencie gdy zdajemy sobie sprawę, że nasze marzenia niekoniecznie się spełnią przestajemy być dziećmi. W momencie gdy zdajemy sobie sprawę, że chcieć to wcale nie móc, ostatecznie rozstajemy się z dzieciństwem.
Nie powiedziałabym, że dorastanie nauczyło mnie w pełni czerpać z życia. Oczywiste jest, że rozwój jest nieuchronny i nie jest to wcale takie złe. Ale mój rozwój nauczył mnie, żeby nie ufać ludziom, żeby nie przyjmować wszystkiego bezkrytycznie, że nie wszystko co wygląda na dobre takie jest. Nauczyłam się, że jeżeli dotknę ognia to się sparzę. Jest to niezbędna wiedza do życia, ale mi ciąży. To dzieci czerpią z życia pełnymi garściami.
W mojej przemowie nie uwzględniłam dzieci srodze pokrzywdzonych przez los. Takie właśnie dzieci reprezentuje Oskar z książki Érica-Emmanuela Schmitta. I odnosząc się do cytatu rozpoczynającego moją pracę nie liczy się długość życia. Niektórzy potrafią przez chwilę przeżyć więcej niż inni przez całe swoje życie. Niektórzy przez lata potrafią żyć w próżni. Życiem kompletnie bezcelowym. Może i bez większych ekscytacji, ale też bez ogromnych rozpaczy. Niektórzy tak wolą i nie mam żadnego prawa by krytykować ich życie. Jednak ja tak nie chce. „Wolę przeżyć pół godziny w szczęściu, niż całe życie w nudzie” Stalowe magnolie.
Dostrzegam, że moja praca jest w bardzo pesymistycznym tonie. Jakby moje życie było ciągiem tragedii. Tak nie jest! Absolutnie. Po prostu odezwała się we mnie melancholia i pewnego rodzaju tęsknota. Za dawną moją ignorancją, za brakiem obowiązków. Tęsknie za dzieciństwem „Polały się łzy me czyste, rzęsiste. Me dzieciństwo sielskie, anielskie. „

Niektórzy przeżywają całe życie w ciągu chwil.
Chciałabym by ten cytat z filmu „Zapach kobiety” był myślą przewodnią mojej wypowiedzi. Nigdy nie porównywałam sposobu patrzenia na świat kiedyś i teraz. Nie sposób tego porównywać. Człowiek w gruncie rzeczy nigdy nie jest obiektywny. Postrzega wszystkie fakty, swoje otoczenie poprzez pryzmat doświadczeń. Wysunę nawet teorie,...

Dzieciństwo jest dla mnie bardzo nostalgicznym tematem. Tęsknię za czasami błogości i dziecięcych marzeń, które dziś określam mianem niemożliwych do spełnienia mrzonek. Mogłabym wspominać w nieskończoność te chwile, kiedy byłam szczęśliwym dzieckiem.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz?

18:43, 8 stycznia, 2002. Dokładnie 10 lat temu. Sprawdziłam, to był wtorek. Zapewne o tej porze pakowałam do tornistra zeszyty na jutrzejsze przedmioty i obowiązkowo gumę do gry. Lekcje były pewnie dawno odrobione, wtedy jeszcze w głowie się nie mieściło, żeby spisać coś w toalecie. Jako że na świat przyszłam w marcu, już na pewno myślałam, kogo zaproszę i co dostanę w prezencie na urodziny. Odliczałam, ile tygodni zostało do świętowania 10. z kolei wiosny. Podekscytowana łaziłam za starszym rodzeństwem i wypytywałam, co mi planują kupić. A później przeszukiwałam ich półki w celu znalezienia ewentualnie już kupionej zabawki. Życie było pięknie... W szkole plotkowałyśmy z koleżankami o kolegach z klasy i rozpływałyśmy się na widok tych najfajniejszych (co się akurat nie zmieniło ;)). Później- obowiązek każdego dnia- wymienialiśmy się na przerwie karteczkami i tak beztrosko mijał dzień. Życie było piękne. Ale to już pisałam.

Dziś? 18:43, 8 stycznia, 2012. Niedziela. Marlena zamiast zakuwać na sesję, pisze pracę konkursową na LC. Tak, z biegiem czasu nauczyłam się hierarchizować rzeczy ważne i ważniejsze ;) A pisząc serio, życie nie jest już tak samo piękne i beztroskie jak kiedyś. Wcale nie cieszę się z 20. urodzin. Zbyt szybko czas mija, zbyt dużo go marnotrawię, zbyt krótka jest doba i właśnie rozpoczyna się etap pt.” błagam, poczęstuj mnie swoimi notatkami z wykładów, na których senność była silniejsza od zaciekawienia”. Ludzie nagle okazali się bardziej mściwi, okrutni, chamscy (nawet ja sama) i pozbawieni skrupułów. Groźba „jesteś u Pani” albo szantaż emocjonalny „powiem wszystko mamie” nie działa. I nie podoba mi się to. Prawdziwa dorosłość ma niewiele wspólnego z tą z dziecięcych marzeń. Zabawa w dom wcale nie jest taka piękna, kiedy ma się świadomość, że nie możesz rzucić garami w kąt, kiedy Ci się znudzi. Najwyżej nie zjesz ;)

Co się w międzyczasie zmieniło?

Wszystko. Dosłownie. Całe postrzeganie świata i rzeczywistość w jakiej żyjemy. Klepanie po plecach zastąpiło wbijanie w nie noża. Teraz leżącemu nie podaje się ręki, ale dokopuje mu.

Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?

Trudne pytanie. I jako osoba niezdecydowana nie potrafię jednoznacznie udzielić na nie odpowiedzi. Z jednej strony chcę korzystać z życia i cieszyć się z tego, co mam. Ciągłe narzekanie jest pozbawione sensu. Chcę żyć na sto procent. Korzystać z okazji, popełniać błędy i uczyć się na nich. Chcę się cieszyć, bawić, imprezować i robić wszystkie rzeczy, na jakie tylko mam ochotę. Nie chcę obudzić się kiedyś z pięćdziesiątką na karku i powiedzieć: „kurde, przecież miałam sobie zrobić tatuaż”. Chcę na niego w późnych latach spojrzeć i z uśmiechem na twarzy powiedzieć: „cholera, to były piękne chwile”. Ale z drugiej strony, te kilkanaście lat życia pozbawiło mnie też niektórych dziecięcych złudzeń. Moja droga życiowa nie będzie usłana różami. Nie raz przyjdzie mi ryczeć w poduszkę. Nie raz pewnie ktoś mnie zawiedzie i ja kogoś też. Ale mówi się 'trudno' i żyje się dalej. To od nas zależy, czy nasz ostateczny bilans wyjdzie na plus czy minus, kiedy będzie trzeba zbierać stąd swoje manatki.
I mam jeszcze radę dla każdego, kto jakimś cudem przeczyta powyższe wypociny. Czasem warto obudzić w sobie dziecko sprzed kilku (/-nastu/ -dziesięciu) lat, przez chwilę zapomnieć się i żyć tylko chwilą teraźniejszą. Zrobić mały reset i zabawić się na całego, zapominając o wszystkich bolączkach dnia codziennego. To świetny kop energetyczny, dający sił na dalszą życiową tułaczkę. ;)
... po kilkunastu minutach, spędzonych mentalnie w dzieciństwie, pora wrócić do teraźniejszości i znaleźć ofiarę do etapu pt.” błagam, poczęstuj mnie swoimi notatkami z wykładów, na których senność była silniejsza od zaciekawienia”.

Dzieciństwo jest dla mnie bardzo nostalgicznym tematem. Tęsknię za czasami błogości i dziecięcych marzeń, które dziś określam mianem niemożliwych do spełnienia mrzonek. Mogłabym wspominać w nieskończoność te chwile, kiedy byłam szczęśliwym dzieckiem.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz?

...

Wiele rzeczy się zmieniło. Kiedyś patrzyłam na wszystko prosto, coś było albo czarne, albo białe. Teraz jest też szare, co wcale nie znaczy, że gorsze. Jesień też jest szara, ale wtedy lubię usiąść pod kocem z kubkiem herbaty. Kiedyś dobijały mnie błoto, kałuże i plucha (ubrudzone buty, spodnie, nie lubiłam tego), a teraz widzę w tym drugie dno. Inaczej patrzyłam na świat dorosłych - 'chciałabym już być duża, żeby traktowano mnie poważniej!'. Teraz znów chciałabym być mała, wolałabym beztrosko spędzać czas, niżeli mieć więcej obowiązków i być odpowiedzialną, nie tylko za siebie, ale i za innych. Zmieniło się też moje postrzeganie miłości - kochałam mamę, tatę, oni kochali siebie. Teraz nie potrafię patrzeć na to w ten sposób. Ani mama nie kocha teraz taty, ani tata nie kocha teraz mamy. A ja? A ja przestałam kochać kogokolwiek i czuję, że to jedna z chorób XXI wieku, co jest smutne i przerażające.

Wiele rzeczy się zmieniło. Kiedyś patrzyłam na wszystko prosto, coś było albo czarne, albo białe. Teraz jest też szare, co wcale nie znaczy, że gorsze. Jesień też jest szara, ale wtedy lubię usiąść pod kocem z kubkiem herbaty. Kiedyś dobijały mnie błoto, kałuże i plucha (ubrudzone buty, spodnie, nie lubiłam tego), a teraz widzę w tym drugie dno. Inaczej patrzyłam na świat...

Ostatnio odczuwam potrzebę czytania bajek. Pojawia się zawsze gdy mój świat wewnętrzny osiągnie pewien krytyczny w danym momencie poziom skomplikowania i potrzebuje intelektualnego restartu. Tak było przed zdaniem matury, kiedy kupowałam „Kaczora Donalda” w oddalonym od nas nieco kiosku (w tym pod oknem zawstydzona nagłym nadirem intelektualnym jej pociechy rodzicielka dokonywać zakupów zakazała), czy w czasie pisania magisterki, kiedy z zapałem pochłaniałam kolejne tomy sagi o rodzinie Borejków (przygotowując zawczasu - w razie pytań zaniepokojonego bibliotekarza - bajkę o pracy naukowej na temat „Patriarchalnego modelu rodziny w postgenderowym społeczeństwie transmodernistycznym”). I teraz znowu czuję narastanie tej potrzeby. Jednocześnie jednak niemal słyszę jak z kolejnym rokiem zatrzaskują się za mną coraz szczelniej drzwi prowadzące do świata dzieciństwa. Świata uporządkowanych prawd, jasnego rozdziału na czarne i białe, dobre i złe, prostych dróg i czytelnych drogowskazów. Być może bajki czytane w wieku dziecinnym mają na celu zaszczepienie w nas pewnego uporządkowania, harmonii, która gdzieś ponad lub poza coraz bardziej komplikującym się w miarę dorastania światem może być dla nas punktem odniesienia?

W wielu miejscach mówi się o tym, że życie człowieka toczy się po kole, rozpoczyna wiekiem naiwności, przechodzi przez fazę dorosłego zwątpienia i - przynajmniej w wersji optymistycznej - wraca do dziecięcej percepcji rzeczywistości. Przyznam się, że z niecierpliwością czekam na ten powrót, lecz jak na razie nic nie wskazuje na to, że poza skuteczną lobotomią istnieje dla mnie jeszcze jakaś droga uzyskania ponownie dziecinnego uporządkowania i jasności.

Czym przede wszystkim różnie się obecnie moje postrzeganie świata od postrzegania z lat dziecinnych?
Brakiem wiary w nieomylność innych - kiedyś nauczycieli, rodziców, dziadków, dziś profesorów, mędrców, intelektualistów - z co z jednej strony chroni przed fanatyzmem, z drugiej jednak pozostawia człowieka samego na bezkresnej pustyni wątpliwości
Brakiem wiary w jedną obiektywną prawdę - kiedyś było oczywiste, co jest „fe”, a co „cacy” pamiętam, że jako dziecko dziwiło mnie, że przedstawiciele poszczególnych partii politycznych nie mogą raz na zawsze ustalić kto ma w końcu rację - byłam wtedy przekonana, że jakaś jest i że jest jedna, wystarczy ją wskazać grzecznie wytłumaczyć i po kłopocie, a oni wciąż się handryczą nie wiedzieć czemu…
Brakiem wiary we własną autonomię -z wiekiem rośnie świadomość uwikłania, w siły tkwiące w psychice, wpływy rodziny, kultury, społeczeństwa, języka - to wszystko sprawia, że nawet ów brak wiary w autonomię zdaje się nie być moją autonomiczną decyzją ;)

Mogłabym tak wyliczać, lecz widzę za zaczyna to brzmieć kapkę defetystycznie, a nie do końca tak jest. Zazdroszczę sobie własnej dziecinnej nieświadomości, lecz nie wyzbyłabym się wiedzy, którą teraz posiadam. Zazdroszczę sobie wiary w dobre wróżki, aniołki i dziadzia z długą brodą, lecz nie jestem pewna czy chciałabym wrócić do świata pełnego iluzji.

Dorastanie było dla mnie czymś porównywalnym z wyborem czerwonej tabletki w Matrixie. Sen się skończył. Nie do końca zgadzam się jednak, że nie ma do niego powrotu lub że jest on niewskazany. W baśniach i mitach ukryte są, w co wierzę, klucze otwierające na nowo drzwi do świata snu. Snu podobnego, a jednocześnie innego od tego z naszego dzieciństwa. Sen ten nie wyrasta bowiem z naszej pierwotnej nieświadomości i niewiedzy, ale z pokory przyjęcia tego, że nabywana przez całe życie wiedza w pewnym momencie okazuje się niewystarczająca. Tego jednak nie wystarczy się dowiedzieć, przeczytać gdzieś i zaakceptować rozumowo. W to trzeba uwierzyć jak dziecko. To samo, które budzi się we mnie co jakiś czas domagając się czytania mu bajek…

Ostatnio odczuwam potrzebę czytania bajek. Pojawia się zawsze gdy mój świat wewnętrzny osiągnie pewien krytyczny w danym momencie poziom skomplikowania i potrzebuje intelektualnego restartu. Tak było przed zdaniem matury, kiedy kupowałam „Kaczora Donalda” w oddalonym od nas nieco kiosku (w tym pod oknem zawstydzona nagłym nadirem intelektualnym jej pociechy rodzicielka...

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?

Jako mała dziewczynka niewiele wiedziałam o świecie. Trzymałam się kurczowo szczęścia, jakie zapewnić mogła mi rodzina i wyobrażenia. Marzyłam jak każde dziecko i pragnęłam tego, co i one. Były to jednak niedojrzałe, nieprzemyślane i egoistyczne pragnienia. Patrząc kilka lat wstecz widzę te same oczy, włosy zaplecione w warkocze. Byłam mniejsza. Mniej mądra. Inna. Uważam, że małe dziecko, a nastolatek zdecydowanie różnią się od siebie i różnice, niewielkie, ale wciąż zauważalne dostrzegam też i ja. Kiedyś świat był dla mnie ogromny i niepojęty. Nie znałam innych sposobów do poznania go, jak z mądrych książek i filmów dokumentalnych. Dla mnie świat był czymś nierzeczywistym, bo znałam tylko mały fragment kuli ziemskiej. Inaczej postrzegałam też ludzi. Wydaje mi się, że byłam naiwna. Łudziłam się, że każdy jest dobry lub takie dobro ma w sobie głęboko ukryte. Teraz już wiem, że nikt nie jest idealny. Ani świat nie jest wspaniały, ani ludzie nie są dobrzy. Przynajmniej nie całkowicie. Nie mam zamiaru tutaj nikogo oceniać.

Od czasu, gdy byłam jeszcze małym dzieckiem, minęło trochę czasu. Nie tak wiele, jakby się to mogło zdawać. Mimo to zmieniły się moje poglądy na świat. Już nie jestem taką optymistką, choć dawniej pewnie nie wiedziałam, co to znaczy. Nie uśmiecham się każdego dnia, gdy wstanę z łóżka. Nie wykonuję moich zadań z taką dziecinną lekkością, łatwością i radością. Nie patrzę na wszystkich ludzi jednakowo, jakby nie ważne było, jacy są. Zmieniłam się. Gdzieś po drodze zgubiłam siebie. Ale to się zdarza chyba każdemu. W międzyczasie straciłam dziecięcą niewinność, czyli patrzenie na świat, jakby był cudem. Wydaje mi się, że dorosłam, dojrzałam.

Życie nauczyło mnie wiele. Przede wszystkim nie potykam się już o te same błędy, co w przeszłości. Przez te szkolne lata, które wciąż trwają, rozwiałam moje dziecięce złudzenia dotyczące tego, że każdy człowiek jest aniołem. Poznałam smak złości, nienawiści, naiwności, smutku, lęku i żalu. Przez te wszystkie lata zaznałam także szczęścia i radości, ale nie mogę powiedzieć, że się nie rozczarowałam. W mojej wyobraźni istniał kiedyś idealny świat, a w nim żyli idealni ludzie. Wpływ na to miały chyba książki i bajki. Dziś wiem, że nie mogę oczekiwać, iż moje życie będzie utopią, bo to jest po prostu nierealne. Wiem, że gdy będę starsza, już po studiach, z pracą, wciąż będę popełniała błędy i uczyła się na nich na nowo. Nie będzie to łatwe, jednak doświadczenie robi swoje... Pozwala wysnuwać wnioski na przyszłość. Tak samo ja z dziecięcych marzeń zaczęłam snuć refleksje i to one pomogły mi przystosować się do naszego okrutnego świata.

Nie mogę powiedzieć, że jestem bardzo rozczarowana. W moim wieku trudno mówić coś takiego. Myślę, że rozczarowanie wzięło się z dziecięcych marzeń, bo nie wszystkie się spełniły. Jednak, będąc dorosłą osobę, będę miała możliwość pójścia dalej. I dopiero wtedy będę mogła wydawać sensowne opinie. Bo życie trwa i płynie, a każda sekunda jest ważna, bo nigdy nie wiadomo, co może się zdarzyć.

Na zakończenie chciałabym dodać, że wierzę w to, że każdy z nas ma w sobie takie "dziecko". Może głęboko ukryte i schowane przed światem. Może dryfujące pomiędzy marzeniami i realiami. Ważne jest to, by nie zapominać, że należy cieszyć się każdą chwilą życia. Nawet jeśli przestajemy wierzyć w lepsze jutro. Bo nawet jeśli dzieciństwo pozbawiło nas złudzeń, pozostały kolejne dni - szczęścia - i to z nich powinniśmy czerpać radość życia.

Czy kiedykolwiek próbowaliście porównać sposób, w jaki kiedyś postrzegaliście świat i to, jak patrzycie na niego teraz? Co się w międzyczasie zmieniło? Czy doświadczenie, jakiego nabraliście przez lata nauczyło Was w pełni czerpać z życia, czy raczej pozbawiło dziecięcych złudzeń?

Jako mała dziewczynka niewiele wiedziałam o świecie. Trzymałam się kurczowo szczęścia, jakie...

Nie mam nawet 18 lat więc ciężko mi dokonać takiego porównania. Niemniej daleko mi do infantylnego spojrzenia na świat, jakim patrzeć mogą tylko beztroskie dzieci.
Czasy, w których przyszło mi dorastać nie sprzyjają zachowaniu dziecięcych złudzeń. Dawno już przestałam wierzyć w św. Mikołaja jak również w to, że można dostać coś za darmo, że ludzie są bezinteresowni. Być może zdarzają się i tacy, ale zdążyłam się nauczyć, że po ludziach trzeba się spodziewać najgorszego. Najwyżej zostaniemy mile zaskoczeni.
Dzieci często wyobrażają sobie coś, czego doczekać się nie mogą. Też tak robiłam. Ale jak ktoś mądrze powiedział: "Wyobrażenie pomnożone przez oczekiwania dają wartość odwrotnie proporcjonalną do rzeczywistej satysfakcji". Dlatego teraz staram się nie spodziewać niczego, żeby uniknąć rozczarowania. Smutne, ale się sprawdza.
Szczerze mówiąc nigdy nie zastanawiałam się specjalnie nad moim postrzeganiem świata jako dziecko. Refleksje naszły mnie kiedyś podczas czytania Pana Tadeusza. Tadeusz wrócił do domu i wszystko wydawało mu się mniejsze i już nie tak wspaniałe. I tak jest. Kiedy dorastamy i patrzymy na symbole naszego dzieciństwa, wydają nam się śmieszne, stare. Widzimy je takim, jakie są, odartymi z dziecięcych wyobrażeń. Dziecko patrzy z innej perspektywy. Wszystko jest większe, cudowniejsze, owiane jakąś tajemnicą. Nie powiem "dorosły człowiek" bo jeszcze nim nie jestem, ale nastolatek już nie ma takiego spojrzenia. Przynajmniej ja. Na pewno ilość przeczytanych książek powoduje, że jestem bardziej skłonna do refleksji niż moi rówieśnicy, ale jednocześnie mój charakter sprawia, że to co dostrzegam pozbawia mnie kolejny złudzeń, a nie pozwala czerpać radość(?) z życia.

Nie mam nawet 18 lat więc ciężko mi dokonać takiego porównania. Niemniej daleko mi do infantylnego spojrzenia na świat, jakim patrzeć mogą tylko beztroskie dzieci.
Czasy, w których przyszło mi dorastać nie sprzyjają zachowaniu dziecięcych złudzeń. Dawno już przestałam wierzyć w św. Mikołaja jak również w to, że można dostać coś za darmo, że ludzie są bezinteresowni. Być...