Przesyłka doszła dzisiaj do mnie ;)

Przesyłka doszła dzisiaj do mnie ;)

Gratuluję! :)

Gratuluję! :)

Dziękuję serdecznie i gratuluję wszystkim1:)

Dziękuję serdecznie i gratuluję wszystkim1:)

Gratulacje!

Gratulacje!

Gratulacje dla zwycięzców.

Gratulacje dla zwycięzców.

Dziękuję! :D

Gratuluję pozostałym zwycięzcom :D

Dziękuję! :D

Gratuluję pozostałym zwycięzcom :D

Zwyciężyli:

Monika
jolunia559
MamaJulki
monidecor
Szarikow

Gratuluję!

Zwyciężyli:

Monika
jolunia559
MamaJulki
monidecor
Szarikow

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki w niedzielę wieczorem.

Konkurs zakończony!
Wyniki w niedzielę wieczorem.

Dla mnie polska wieś to mój dom rodzinny. Tu się wychowałam, tu bawiłam się, kłóciłam, godziłam z moimi pierwszymi koleżankami. Tę drogą jeszcze kiedyś brukowaną, a teraz asfaltową wracałam do domu z przystanku autobusowego. Jak to ujął Jan Paweł II "Tutaj wszystko się zaczęło...". Jednak polska wieś to nie tylko piękne pagórki, domowe jedzenie czy spokój. To również pełne patologi i nienormalnych sytuacji miejsce. Powiem szczerze, że fakt, iż urodziłam się w domu, w którym ogromny nacisk od zawsze kładło się na edukację dzieci, a rodzice byli zdolni do tego, aby zapewnić odpowiednie wykształcenie pociechom to rzadkość. Sama wiem, że w naszej wiosce z mego rocznika mało kto skończył jakiekolwiek studia.
Chciałabym jeszcze powiedzieć, że wiele rodzin w mojej wsi to była albo patologia albo ubóstwo. Dwa domy od mojego mieszkała pewna rodzina, wielodzietna, w której przez alkohol działo się wiele niedobrego. Dzieci były nieustannie krzywdzone i taki "wyjątek" znajduje się w każdej polskie wsi.
Polska wieś to również piękne tradycje, które w mieście albo nie mają racji bytu albo zostały już dawno zatracone. Piękne wieńce na dożynki diecezjalne, nabożeństwa majowe przy przydrożnych krzyżach, czy ozdabianie kapliczek kwiatami i wstążkami z okazji jakichś świąt. Nawet jeżeli ktoś jest niewierzący, to moim zdaniem nie powinien negować takich wartości, bo jednak to tradycja i nasze prababcie, babcie, a nawet matki starały się ją pielęgnować.
Pamiętam jak chodziłam jako mała dziewczynka w okresie żniw na pola, zbierałam przepiękne niebieskie chabry czy maki, chowałam się w zbożu czy kukurydzy i potem wracałam do domu, aby rano się obudzić skoro świt i słyszeć głuchy śpiew ptaków (wtedy niedoceniany jeszcze przeze mnie) dopiero co budzących się do życia.
Aż przykro było patrzeć jak moja ojcowizna staje się ponura, "betonowa" według unijnych norm, a na polach już nie było na miedzy żadnych kwiatów, bo cóż chciałoby rosnąć w towarzystwie azotanów? Szkoda...

Ja nie mogę zapomnieć wiosek górskich, w których żyją ludzie nad podziw serdeczni i życzliwi. Ich gwara, beskidzkie widoki i dziewicza natura to przeciwieństwo skomercjalizowanego Zakopanego, w którym żądzą wielkie firmy często zagraniczne nie liczące się z naturą, ale z własnym portfelem. Pamiętam jak kiedyś z siostrą pojechałam do pewnej wioski oddalonej 30 km od Starego Sącza. Byłam wtedy rozwydrzoną nastolatką i liczyły się dla mnie tylko ekstremalne szczyty Tatr, a nie jakieś "pagórki Beskidów". Potem człowiek dojrzewał i nie pragną tylko adrenaliny, ale również spokoju i tak to się zaczęło z Beskidem Sądeckim, do którego zawsze będę chciała wracać...

Nie byłabym skłonna przeprowadzić się na wieś. Dlaczego nie? Ktoś powie, że tu się wychowałam i czuję taki sentyment do tego miejsca, więc dlaczego odpowiedź jest negatywna. Sądzę, że dostateczną część życia spędziłam już na wiosce i kiedy wyjeżdżałam na studia do stolicy myślałam, że wyrywam się z dziury i z perspektywy czasu uważam to za błąd takie mniemanie, ale ja nie jestem po prostu stworzona do wczesnego stawania, słuchania śpiewu ptaków (a i dla jasności, to kiedyś nie uważałam świergotu za coś wartościowego, to po prostu było, a ja słuchałam tego mimo woli i jeżeli ktoś wam powie, że jak był mały, to uwielbiał łono natury to uznajcie to za bujdę, dzieci nigdy nie doceniają takich rzeczy i ja nie jestem wyjątkiem, nie bez powodu mówiłam wtedy, że wyjeżdżam z dziury). Sądzę, że nie potrafię żyć bez pracy, relaksu w postaci pójścia do teatru czy na koncert, ciągłego kształcenia się. Dla mnie powrót na wieś to odpoczynek, który nudzi mi się po 2-3 dniach, ale jednak kiedy wracam do rodziców czuję jakąś więź z tym miejscem i wewnętrzny spokój, aczkolwiek inne życie ciągnie mnie z większą siłą. Nie mogę powiedzieć, że w bloku czuję się klaustrofobicznie, bo tak nie jest. Jakoś nie zostałam wychowana w duchu harmonii, rodziny i tradycji, dlatego też tak bardzo mnie nie ciągnie na wieś. Może ludzie, którzy nigdy nie zaznali takiej atmosfery będą potrafili bardziej niż ja docenić uroki polskiej wsi.

Dla mnie polska wieś to mój dom rodzinny. Tu się wychowałam, tu bawiłam się, kłóciłam, godziłam z moimi pierwszymi koleżankami. Tę drogą jeszcze kiedyś brukowaną, a teraz asfaltową wracałam do domu z przystanku autobusowego. Jak to ujął Jan Paweł II "Tutaj wszystko się zaczęło...". Jednak polska wieś to nie tylko piękne pagórki, domowe jedzenie czy spokój. To również...

Chyba tylko Polska może się pochwalić tak pięknymi widokami wsi. Mimo, że głównie zamieszkują ją ubodzy rolnicy, to można dostrzec radość i beztroskę. Mieszkam w mieście i właśnie z tym kojarzy mi się polska wieś. Dla mnie najbardziej urokliwym zakątkiem Polski są tereny, skąd pochodzi rodzina mojej mamy (okolice Łasku). Co roku zachwycam się wkraczającą do wsi wiosną - która obsypuje kwieciem wszystką roślinność, śpiew ptaków; następnie lato - piękne, gorące, z błękitem nieba, przede wszystkim z bocianami na łące; Jesień, okres zbierania plonów, a w końcu zimy... Gdzie wszystko pokrywa biały puch, a w kominku wesoło trzaska ogień... Tak, zawsze marzyłam o tym, by mieszkać na wsi. Jestem duszą artystyczną, wrażliwą na piękno przyrody, która jednocześnie wpływa na mnie zniewalająco. Często wyobrażałam sobie, siebie iż rozkładam się gdzieś w szczerym polu (pośród zboża, na wiejskiej drodze) ze sztalugą, płótnem, pędzlami i paletą i zatracam się w naturze. I nie ja jestem na pierwszym planie, lecz piękno wsi.
Jednak - ze smutkiem stwierdzam - że im jestem starsza, tym bardziej czuję się przywiązana do miasta. Bo bliżej, bo łatwiej , bo wygodniej... Na wsi wszystko jest daleko - sklepy, szkoły; ciężka praca, trzeba myśleć realnie i na przyszłość.
Nie wykluczam, że jak przyjdzie jesień mojego życia, to nie zamieszkam na wsi z mężem oraz kotem i psem u boku. Puki co, jestem miastowa i czuję się tą myślą przytłoczona.

Chyba tylko Polska może się pochwalić tak pięknymi widokami wsi. Mimo, że głównie zamieszkują ją ubodzy rolnicy, to można dostrzec radość i beztroskę. Mieszkam w mieście i właśnie z tym kojarzy mi się polska wieś. Dla mnie najbardziej urokliwym zakątkiem Polski są tereny, skąd pochodzi rodzina mojej mamy (okolice Łasku). Co roku zachwycam się wkraczającą do wsi wiosną -...