Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

annkuczyta
wissienka
Patrycja
Jolka
Rudzielec

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

annkuczyta
wissienka
Patrycja
Jolka
Rudzielec

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs trwał 15 - 21 lipca włącznie, dziś 24 września - i wyników dalej nie ma. Książkę zdążyłam przeczytać, pożyczyłam z biblioteki. Organizatorzy jawnie mają uczestników w niewielkim poważaniu. Wyniki ogłaszane są z ogromnym opóźnieniem, a i na nagrody czeka się potem kolejne miesiące. Usunęłam swoją pracę z listy prac konkursowych. Pasuję na dobre.

Konkurs trwał 15 - 21 lipca włącznie, dziś 24 września - i wyników dalej nie ma. Książkę zdążyłam przeczytać, pożyczyłam z biblioteki. Organizatorzy jawnie mają uczestników w niewielkim poważaniu. Wyniki ogłaszane są z ogromnym opóźnieniem, a i na nagrody czeka się potem kolejne miesiące. Usunęłam swoją pracę z listy prac konkursowych. Pasuję na dobre.

Dzień dobry, czy były już wyniki konkursu? ☺😊

Dzień dobry, czy były już wyniki konkursu? ☺😊

Z niecierpliwością czekamy na wyniki ☺

Z niecierpliwością czekamy na wyniki ☺

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Gdy byłam mała marzyłam o tym, aby zostać tancerką, co może i by się udało gdybym jednak bardziej nie lubiła słodyczy :D Później, w okresie szkolnym zapragnęłam zostać piosenkarką. Śpiewałam w szkolnym chórze, brałam udziały w różnych miejscowych festynach czy konkursach o "Złotą Nutkę", to marzenie było moim najdłuższym do końca liceum. W liceum na wszystkich imprezach okolicznościowych śpiewałam solówki, nawet miałam przyjemność nagrać piosenkę z naszym miejscowym (raperem), która teraz będzie miała 6 lat. Cudowne wspomnienie, jednak w momencie kiedy poszłam do pracy, moje marzenia diametralnie się zmieniły. Owszem, wciąż kocham tańczyć i śpiewać, ale teraz pracując z dziećmi, myślę, że to jest droga i kierunek, którą powinnam podążać. Kocham to co robię, mimo że czasem dzieciaki są upierdliwe i w złym humorze. Teraz jakie jest moje marzenie? Rodzina. Moim najbliższym i najsilniejszym marzeniem w tym momencie jest stworzenie własnej rodziny.

Gdy byłam mała marzyłam o tym, aby zostać tancerką, co może i by się udało gdybym jednak bardziej nie lubiła słodyczy :D Później, w okresie szkolnym zapragnęłam zostać piosenkarką. Śpiewałam w szkolnym chórze, brałam udziały w różnych miejscowych festynach czy konkursach o "Złotą Nutkę", to marzenie było moim najdłuższym do końca liceum. W liceum na wszystkich imprezach...

Wydaję mi się, że w etapie dorastania każdego dziecka pojawia się myśl o tym, jak bardzo chciałoby być dorosłe. Zazwyczaj widzi się wtedy możliwość robienia czego się chce, kupowania słodyczy bez zgody mamy czy pójścia spać po dobranocce. Szał, naprawdę z dzisiejszej perspektywy. Nie widzi się jednak ogromu pracy, wyrzeczeń czy chociażby zwolnionego metabolizmu, który pojawia się po latach. Moim dziecięcym marzeniem było przeżywanie przygód jak Indiana Jones czy Robert Langdon. Na co dzień być profesorem na uniwersytecie i dzielić się swoją wiedzą, a od czasu do czasu rozwiązywać zagadki, uciekać przed walącą się na głowę świątynią czy miotać lassem. Chciałam móc ratować świat przed złem. Wtedy myślałam, że to takie ekscytujące życie. Z czasem jednak takie plany się rozmywają, przyzwyczajamy się do codzienności i staramy się żyć dobrze ze sobą i z innymi. Myślę, że dziś naszą misją jest ratowanie środowiska i to, by na koniec móc powiedzieć, że jednak zrobiło się coś dobrego dla świata. Więc coś z mojego wewnętrznego dziecka jednak we mnie zostało - chęć niesienia pomocy.

Wydaję mi się, że w etapie dorastania każdego dziecka pojawia się myśl o tym, jak bardzo chciałoby być dorosłe. Zazwyczaj widzi się wtedy możliwość robienia czego się chce, kupowania słodyczy bez zgody mamy czy pójścia spać po dobranocce. Szał, naprawdę z dzisiejszej perspektywy. Nie widzi się jednak ogromu pracy, wyrzeczeń czy chociażby zwolnionego metabolizmu, który...

Miałam sporo dziecięcych marzeń, które się nie spełniły i z perspektywy czasu cieszę się z tego. Co rusz chciałam być sławna, znana i rozpoznawalna - dziś cieszę się, że mogę mijać ulica obcych i nie być przez nich wytykana. Chciałam śpiewać - ale słoń nadepnął mi na ucho. I wiele takich głupotek...
Za to jedno z marzeń, co do którego się trzymam to to, że chcę wyjść za maż i założyć rodzinę. W moim marzeniu do ołtarza miał prowadzić mnie mój ojciec. Zmarł gdy byłam niewiele przed pełnoletnością - więc dorosłość zabrała mi to marzenie.
Ale... do dziś marzę by być szczęśliwym człowiekiem. Jako dziecko więcej narzekałam i marzyłam - teraz - realizuje marzenia! :)

Miałam sporo dziecięcych marzeń, które się nie spełniły i z perspektywy czasu cieszę się z tego. Co rusz chciałam być sławna, znana i rozpoznawalna - dziś cieszę się, że mogę mijać ulica obcych i nie być przez nich wytykana. Chciałam śpiewać - ale słoń nadepnął mi na ucho. I wiele takich głupotek...
Za to jedno z marzeń, co do którego się trzymam to to, że chcę wyjść za maż...

Jako dziecko marzyłam o byciu sławną archeolog! Marzyły mi się wyprawy w nieznane, odkrywanie tajemnic świata i niebezpieczne podróże do niedostępnych innym miejsc. Zwyczajnie chciałam być jak Lara Croft. Niestety okazało się, że historia to nie mój konik, a na uczelnię ciężko się dostać. Tak oto dorosłe życie zweryfikowało moje plany. Co więcej, bardziej jestem introwertykiem, więc o przewodzeniu wyprawami i pięknych, płomiennych wystąpieniach dla grona archeologicznego też musiałabym zapomnieć. Ale z marzenia staram się chociaż podróże realizować. Jednak gdzieś wewnątrz jest wyrzut, że nie postarałam się bardziej walczyć o swoje dziecięce cele.

Jako dziecko marzyłam o byciu sławną archeolog! Marzyły mi się wyprawy w nieznane, odkrywanie tajemnic świata i niebezpieczne podróże do niedostępnych innym miejsc. Zwyczajnie chciałam być jak Lara Croft. Niestety okazało się, że historia to nie mój konik, a na uczelnię ciężko się dostać. Tak oto dorosłe życie zweryfikowało moje plany. Co więcej, bardziej jestem...

Za oknem pada deszcz, jest jesień 2006 roku, mam siedem lat. Siedzę w fotelu, popijając kakao i zaczytując się w kolejnym tomie słynnej sagi o młodym czarodzieju. Zachwycona przedzieram się przez kolejne karty historii, której sposób opowiadania stanowi inspirację dla mnie samej. Oczami wyobraźni widzę dorosłą siebie, która - tak jak autorka czytanej właśnie książki - stworzy opowieść, która trafi zarówno do dzieci, jak i dorosłych; historię, która rozbawi, wzruszy, pozwoli zapomnieć o troskach codzienności.

Jest rok 2014. Siedzę przed komputerem i piszę post na nowego bloga. Post o marzeniach i o tym, aby do nich dążyć. Pomimo wszystko. Jasne, że nie zawsze jest łatwo, a do spełnienia wielu marzeń droga jest długa. Piętnastoletnia ja wierzy jednak, że jeśli wystarczająco mocno czegoś pragniemy to prędzej czy później się uda. Kolejne lata przynoszą historie zamknięte w krótkich opowiadaniach, artykuły, kilka nastoletnich blogów, a nawet poezję. Dziecięce marzenie dalej tkwi gdzieś na skrawku świadomości.

Rok 2020. Jest ciepłe lato, a ja, korzystając z krótkich wakacji, robię porządki w komputerze. Tak trafiam na foldery, o których istnieniu zapomniałam. Foldery pełne historii dawno wyrzuconych z pamięci, porzuconych niczym książki kupione i odłożone gdzieś na potem. Czekają, aby je kontynuować, napisać zakończenie opowieści, których początki stworzyłam ostatnimi laty. Marzenie z dziecięcych lat odżywa. A ja zaczynam tworzyć na nowo.

Za oknem pada deszcz, jest jesień 2006 roku, mam siedem lat. Siedzę w fotelu, popijając kakao i zaczytując się w kolejnym tomie słynnej sagi o młodym czarodzieju. Zachwycona przedzieram się przez kolejne karty historii, której sposób opowiadania stanowi inspirację dla mnie samej. Oczami wyobraźni widzę dorosłą siebie, która - tak jak autorka czytanej właśnie książki -...