On. Ona. Miłość.
Zagrali.
Wygrali.
Wspólne życie.

On. Ona. Miłość.
Zagrali.
Wygrali.
Wspólne życie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jak zostałem milionerem? Pół roku temu szedłem obok księgarni, gdy moją uwagę przyciągnęła tajemnicza książka na wystawie: czarna, z pytajnikiem na okładce. Zaintrygowany, kupiłem ją. Na każdej stronie był kod QR. Prolog był krótki: „Witaj w Grze. Jeśli podejmiesz wyzwanie z każdej strony, za każde wykonane otrzymasz 1000 dolarów. Uwaga: poziom trudności wzrasta! Za ukończenie książki wygrasz milion dolarów. Aby rozpocząć zeskanuj kod”. „Ciekawe”- pomyślałem. Akurat bardzo potrzebowałem gotówki. Usiadłem na pobliskiej ławce i zeskanowałem pierwszy kod. Natychmiast dostałem wiadomość na komórkę z nieznanego numeru. Gdy wykonam polecenie, miałem przesłać na ten numer zdjęcie- dowód jego wypełnienia. Moim pierwszym zadaniem było wybicie szyby. Łatwizna! Zrobiłem to i przesłałem fotkę okna. Po chwili dostałem informacje, że na moje konto wpłynęło 1000 dolarów. Podekscytowałem się. Drugim zdaniem było pobić kogoś. Rzuciłem książkę w kąt, ale gdy następnego dnia zobaczyłem w parku bezdomnego...Kiedy dostałem polecenie aby uciąć sobie ucho wahałem się dłużej, ale wizja pieniędzy kusiła... I tak stopniowo przekraczałem swoje granice. Bez wahania ukręciłem łeb gołębiowi. Kasa wpływała od razu. Gdzieś w połowie książki Gra poleciła mi dokonanie morderstwa. Zadania stawały się coraz gorsze, ale jakoś z każdym było mi łatwiej. Dobrnąłem do końca książki- 100 zadań. Jestem bogaty. Ale czy zasługuję jeszcze na miano człowieka?

Jak zostałem milionerem? Pół roku temu szedłem obok księgarni, gdy moją uwagę przyciągnęła tajemnicza książka na wystawie: czarna, z pytajnikiem na okładce. Zaintrygowany, kupiłem ją. Na każdej stronie był kod QR. Prolog był krótki: „Witaj w Grze. Jeśli podejmiesz wyzwanie z każdej strony, za każde wykonane otrzymasz 1000 dolarów. Uwaga: poziom trudności wzrasta! Za...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-GRA ZWANA ŻYCIEM-
Z pewnością powiedzenie "Wygrałeś życie..." nabiera teraz nowego sensu.
Czy jednak możemy nasze życie porównać do gry? Każdy z nas jest inny, co oznaczałoby, że po planszy zwanej Ziemia porusza się jakieś 7 mld pionków. Liczba ta jednak cały czas ulega zmianie. Dochodzą nowi gracze, niektórzy opuszczają grę z niewiadomych przyczyn w czasie rozgrywki. Wygranymi nazwałbym tych, którzy mimo wszelkich przeciwności losu posuwali się naprzód i ukończyli grę bez oszustw pozostawiając po sobie same dobre wspomnienia, lecz jednak przyszedł czas by dać szansę zagrać innym, młodym pokoleniom. One zaś mogą od starszych, doświadczonych graczy otrzymać cenne wskazówki, które pomogą przetrwać w tej jakże skomplikowanej grze zwanej ŻYCIEM...
A wy na jakim etapie tej gry jesteście? ;)

-GRA ZWANA ŻYCIEM-
Z pewnością powiedzenie "Wygrałeś życie..." nabiera teraz nowego sensu.
Czy jednak możemy nasze życie porównać do gry? Każdy z nas jest inny, co oznaczałoby, że po planszy zwanej Ziemia porusza się jakieś 7 mld pionków. Liczba ta jednak cały czas ulega zmianie. Dochodzą nowi gracze, niektórzy opuszczają grę z niewiadomych przyczyn w czasie rozgrywki....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiadomość dzisiaj mam dla was złą:
życie perfidną mocno jest grą.
Czy to łamaga, czy to przechera,
kończy tak samo, czyli - umiera.

Na planszę wyszedł człowiek za młodu,
ruchy go kostki pchały do przodu,
tu trochę zyskał, tam trochę stracił,
tu przeżył klęskę, tam się wzbogacił,

Z pionkiem przyjaznym przeżył spotkanie,
zbił paru wrogów, sam dostał lanie.
I partię wygrał: dotarł do mety.
Co mu w nagrodę dano? Niestety!

I gra i plansza były przyjemne,
lecz pionki kończą w skrzyneczce ciemnej.

Wiadomość dzisiaj mam dla was złą:
życie perfidną mocno jest grą.
Czy to łamaga, czy to przechera,
kończy tak samo, czyli - umiera.

Na planszę wyszedł człowiek za młodu,
ruchy go kostki pchały do przodu,
tu trochę zyskał, tam trochę stracił,
tu przeżył klęskę, tam się wzbogacił,

Z pionkiem przyjaznym przeżył spotkanie,
zbił paru wrogów, sam dostał lanie.
I partię wygrał:...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie jest grą, w której stawką jest Życie.

Zasady są proste:
Trzeba żyć.

:D

Jury w postaci: Przyczyny i Skutku, Losu i Konsekwencji, oceni graczy i wytypuje tych, którzy żyli najfajniej. Udział biorą:
~ wszyscy ludzie świata.

Nagroda główna: fajnie przeżyte Życie. :D

W historii Wielkiej Gry o Życie, wygrywało wielu.. za przykład, weźmy panią Elżbietę z Bydgoszczy, która całe życie żyła życiem dobrym, ciekawym, odważnym. Na pierwszym etapie rozgrywki, zmagała się z ciemnymi stopniami na Planszy Tego Życia (np. Level z Drugą Wojną Światową, albo 2 level z komunizmem, no nie były proste!) .. na kolejnych etapach: pani Ela wygrywała na każdym kroku. Potrafiła cieszyć się życiem, kochać ludzi, psy i książki. Była takim człowiekiem o którym się mówi "dobry". I była takim człowiekiem o którym ja mówię - "ciekawy". ..

Tak, była dobra. Dobra też w kombinowaniu, gotowaniu, współżyciu z sąsiadami, w pracy.. nie istniał życiowy level, którego by nie przeszła. Zdanie, którego by nie wykonała. Sprawa, przy której załamałaby ręce. Choroba, której by się obawiała. Ludzie, których by nienawidziła. Film, którego (tak twierdziła :)) nie obejrzała. Gra w którą by nie zagrała! :)

Nie istniało nic takiego. Dlatego wygrała. Pani Elżbieta - czyli moja babcia wygrała piękne życie o którym wszyscy w rodzinie lubimy rozmawiać. :) Czy istnieje lepsza nagroda?

Wszystkich zachęcam do wzięcia udziału w Wielkiej Grze Fajnego Życia. Każdy z nas ma szansę wygrać najwyższą z możliwych stawek. :) W tej grze oczywiście nie istnieją żadni przegrani.. istnieją jedynie "wygrani bardziej".. :D Polecam zagrać. Warto ! :D

Życie jest grą, w której stawką jest Życie.

Zasady są proste:
Trzeba żyć.

:D

Jury w postaci: Przyczyny i Skutku, Losu i Konsekwencji, oceni graczy i wytypuje tych, którzy żyli najfajniej. Udział biorą:
~ wszyscy ludzie świata.

Nagroda główna: fajnie przeżyte Życie. :D

W historii Wielkiej Gry o Życie, wygrywało wielu.. za przykład, weźmy panią Elżbietę z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Owa Gra, to najtrudniejsza gra na świecie. Nie ma jednego sposobu aby ją rozwiązać lecz tysiące, może miliony, co właśnie sprawia że jest trudna. Każdy Gracz musi na swój własny sposób dotrzeć do rozwiązania, każdy musi poświęcić na to wiele czasu, chęci oraz siebie - jednak nadal pozostając sobą, do samego końca (inaczej Nagroda nie miałabym żadnego sensu, gdy przestaniesz być sobą - Nagroda przestanie mieć dla Ciebie jakiekolwiek znaczenie). Przez to, jak trudna jest Gra, niewielu jest jej Zwycięzców, jednak Ci, którym się udało, mogą zagwarantować, że było warto. Więc, jesteś gotów? Aby się zatracić, aby się odnaleźć, aby zwyciężyć?
Aby Cię zachęcić, przywołam historię pewnego mężczyzny. Był to starszy już człowiek, całe życie przeżył w smutku i zgryzocie, ponieważ uważał że na nic nie zasługuje. Potem jednak postanowił zagrać w Grę, co zmieniło jego życie. Robił wiele, wielokrotnie chciał rezygnować, poddać się. Do Gry nie ma załączonej instrukcji, więc sam musiał wpaść na rozwiązanie. Gdy był już u kresu cierpliwości, zobaczył w parku kobietę- młodą, piękną, smutną. Ów smutek był tak przejmujący, że mężczyzna nie mógł na to pozwolić. Chciał ją pocieszyć, lecz nie wiedział jak. Zobaczył na rogu ulicy sprzedawcę róż. Pobiegł czym prędzej i kupił prawie wszystkie i dał dziewczynie. Jej reakcją był promienisty uśmiech, wtedy mężczyznie rozgrzało się serce, zrozumiał, że to właśnie uszczęśliwiajac innych uda mu się Zwyciężyć.
Wspomniana Gra to życie, a Nagrodą jest szczęście.

Owa Gra, to najtrudniejsza gra na świecie. Nie ma jednego sposobu aby ją rozwiązać lecz tysiące, może miliony, co właśnie sprawia że jest trudna. Każdy Gracz musi na swój własny sposób dotrzeć do rozwiązania, każdy musi poświęcić na to wiele czasu, chęci oraz siebie - jednak nadal pozostając sobą, do samego końca (inaczej Nagroda nie miałabym żadnego sensu, gdy przestaniesz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stawką w tej grze była… wieczna odporność na wirusy!
Zwycięzca wygrał małą strzykawkę ze szczepionką chroniącą przed wszelkimi wirusami! Przed wirusami roślinnymi, zwierzęcymi, satelitarnymi, retrowirusami, parwowirusami, pokswirusami, koronawirusami i innymi świrusami.
Warto było o to walczyć!
Gracze na starcie musieli odbyć bieg pomiędzy aptekami, żeby zdobyć maseczki jednorazowe. Za każdą maseczkę 1 punkt.
Niektórzy gracze rzucili się na poszukiwanie osób, które zaczęły szyć maseczki wielorazowe. Bawełniane, dwuwarstwowe,
z wiązanymi tasiemkami. Za taką maseczkę 1 punkt. A kto zdobył plastikową przyłbicę, ten zdobywał aż 2 punkty.
Niestety za brak faktury lub choćby paragonu gracz tracił 1 punkt.
Za każde mycie rąk 1 punkt. Za użycie płynu dezynfekującego 2 punkty. Ale za suchą skórę jeden punkt ujemny.
Punkty można było zdobyć za niewychodzenie z domu, brak kontaktów z osobami spoza mieszkania, powstrzymanie się od realnych zakupów, nieużywanie komunikacji miejskiej, niewchodzenie do lasu oraz pracę zdalną oraz domowe pieczenie chleba.
Najwięcej punktów można było uzyskać za udokumentowane aktywne spędzanie czasu z rodziną: za czytanie dzieciom książek, wspólne oglądanie filmów, rozgrywki planszowe lub karciane, śpiewanie, rysowanie, klocków ustawianie. Niestety ujemne punkty czyhały za wszelkie kłótnie, obrażanie się, narzucanie swojej woli, rzucanie talerzami itp.
Trochę punktów można było zdobyć za uśmiechanie się, robienie dobrej miny do złej gry lub podtrzymywanie wirtualnych kontaktów z rodziną i przyjaciółmi.
Rozgrywka była emocjonująca, wygrał najlepszy! Wygrała – jak zwykle – moja córka. Gratulacje!

Stawką w tej grze była… wieczna odporność na wirusy!
Zwycięzca wygrał małą strzykawkę ze szczepionką chroniącą przed wszelkimi wirusami! Przed wirusami roślinnymi, zwierzęcymi, satelitarnymi, retrowirusami, parwowirusami, pokswirusami, koronawirusami i innymi świrusami.
Warto było o to walczyć!
Gracze na starcie musieli odbyć bieg pomiędzy aptekami, żeby zdobyć maseczki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Umówiliśmy się z grupą przyjaciół,że przez trzy miesiące będziemy kupować różne gry losowe czyli totolotek,zdrapki i zobaczymy komu uda się najwięcej (o ile cokolwiek komukolwiek) wygrać. Chcieliśmy sprawdzić czy rzeczywiście w tym wszystkim jest jakiś sens i czy można się na tym "obłowić",zbić fortunę czy raczej "pójść z torbami". Postanowiliśmy każdego miesiąca przeznaczyć 100 zł na różne tego typu gry. I tak: niektórzy nie wygrali kompletnie nic,za to ogołocili portfel,bo włączyła się żyłka hazardowa i wydali znacznie więcej niż stówę. Moja koleżanka w zakładach bukmacherskich wygrała 1000zł i zapłaciła ratę za studia podyplomowe,zaś jeden z kolegów w lotto plus na chybił-trafił wytypował "piątkę" i zainkasował prawie 5000zł. Razem z żoną przeznaczyli wygraną kasę na wycieczkę zagraniczną. Kiedy rozmawialiśmy o tym wszystkim już na spokojnie,stwierdziliśmy,że granie w tego typu gry to przede wszystkim wiara w marzenia (kto z z nas nie mówił:" jak trafię w kumulację,to rzucam pracę,wyjeżdżam w rejs dookoła świata it.),adrenalinka i przyjemność nawet z drobnych wygranych,bo nawet taka "trójka" cieszy. Mamy też świadomość,że milionerami raczej nie zostaniemy,ale liczy się sama radość z gry i emocje gdy odczytuje się wyniki i pojawia się myśl:" a może tym razem?",a przykład kolegi pokazał,że i większa wygrana czasem się trafi,ale czy odmieniła jego życie? Nie,raczej je umiliła,bo nie musiał odkładać co miesiąc pieniędzy na wymarzony wyjazd,tylko po prostu wsiedli z żoną w autokar i pojechali tam,gdzie chcieli,spędzając fajnie wakacje. W tych grach karty rozdaje los i to on decyduje o tym do kogo się uśmiechnie,a do kogo odwróci plecami.

Umówiliśmy się z grupą przyjaciół,że przez trzy miesiące będziemy kupować różne gry losowe czyli totolotek,zdrapki i zobaczymy komu uda się najwięcej (o ile cokolwiek komukolwiek) wygrać. Chcieliśmy sprawdzić czy rzeczywiście w tym wszystkim jest jakiś sens i czy można się na tym "obłowić",zbić fortunę czy raczej "pójść z torbami". Postanowiliśmy każdego miesiąca...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To był dzień galaktyki. Droga mleczna już dawno nie istniała. Podobnie jak Ziemia. Zasiedlaliśmy Novą Ziemię w galaktyce GN-z11.

Wymyśliłam grę, aby świętowanie było oryginalne i uroczyste. Pierwszym zadaniem było nazbieranie garści świetlików molekularnych. Są to molekuły z galaktycznego pyłu, emitujące promieniowanie. Nałapanie ich wcale nie takie proste jak może się wydawać. Trzeba wykazać się szybkością, zwinnością i sprytem, a przede wszystkim mieć zręczne palce. Świetliki ukrywają się w mgławicach molekularnych i wcale nie jest łatwo je schwytać i utrzymać. Jednak dają cudowne efekty, warte tego wysiłku. Każdy gracz miał za zadanie stworzenie wyjątkowego układu świetlików, odzwierciedlającego jego najskrytsze marzenie. Gotowe układy robiły piorunujące wrażenie. Niektóre były statyczne, inne dynamiczne jak eksplozje fajerwerków albo deszcze meteorytów.
Celem współgraczy było odgadnięcie marzenia ukrytego w symbolicznym układzie. Odkrywanie świata wyobraźni i pragnień w tych obrazach samo w sobie było źródłem radości - czasem śmiechu, a czasem nostalgicznej zadumy. Jeśli było to możliwe, każdy był zaproszony, aby w jakimś stopniu zrealizować odkryte marzenie.
W tej grze stawka była wysoka - immanentna wartość naszej galaktyki. Zadanie było wymagające, ale nie było przegranych.

To był dzień galaktyki. Droga mleczna już dawno nie istniała. Podobnie jak Ziemia. Zasiedlaliśmy Novą Ziemię w galaktyce GN-z11.

Wymyśliłam grę, aby świętowanie było oryginalne i uroczyste. Pierwszym zadaniem było nazbieranie garści świetlików molekularnych. Są to molekuły z galaktycznego pyłu, emitujące promieniowanie. Nałapanie ich wcale nie takie proste jak może się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Człowiekiem, który zagrał w moją grę i ją wygrał był KIM DZONG UN. Okrutny dyktator Korei Północnej.

Na czym polegała "gra"?

Na rzucie kostką. Gracz po rzuceniu kostką przemieszczałby się na pola, symbolizujące życie w Korei - obóz pracy, cotygodniowe sesje samokrytyki, głód, praca za grosze czy wizyty tajnej policji. Czyli wszystko to, co funduje biednym Koreańczykom rodzina Kimów od lat. Bo życie Koreańczyków znaczy dokładnie tyle, ile rzut kostką - jednego dnia mogą mieszkać w stolicy, a następnego dnia cała rodzina może trafić do obozu z błahego powodu.

Dzięki tej grze, KIM DZONG UN wszedłby w buty swoich ofiar i w nich pochodził. Może poczułby odrobinę empatii. A wygrana? Byłaby wtedy, gdyby KIM dojrzał i nie bał się wprowadzić zmian demokratycznych. I przede wszystkim zmierzył się z okrutnym dziedzictwem swojej rodziny.

Człowiekiem, który zagrał w moją grę i ją wygrał był KIM DZONG UN. Okrutny dyktator Korei Północnej.

Na czym polegała "gra"?

Na rzucie kostką. Gracz po rzuceniu kostką przemieszczałby się na pola, symbolizujące życie w Korei - obóz pracy, cotygodniowe sesje samokrytyki, głód, praca za grosze czy wizyty tajnej policji. Czyli wszystko to, co funduje biednym Koreańczykom...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej