Jestem osobą która lubi dużo mówić, oraz zwykle nie ma problemów w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi, a także podtrzymywaniu konwersacji. Niestety przy pierwszej próbie podjęcia praktyki w sklepie polegałam na całej lini... Nigdy nie sądziłam, że będę się tak denerwować podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Moje ręce i nogi były jak z waty, a brzuch myślałam że eksploduje. Nawet najprostsze pytanie wydawało mi się zbyt trudne. Punktem kulminacyjnym było dla mnie to, jak kierownik kazał mi wejść za lade i ja miałam go zachęcić do kupna produktu... Ja zawsze wygadana zaczęłam się jąkać i zacinać... Podziękowali mi grzecznie i obiecali, że wkrótce się odezwą... Oczywiście nikt nie zadzwonił czego byłam pewna już zaraz po wyjściu z rozmowy kwalifikacyjnej. Naszczeście nauczona doświadczeniem, na kolejną rozmowę przygotowałam się już na maksa i bez stresu, ale to ta pierwsza na zawsze pozostanie w mojej pamięci, a w szczególnosci ten wyraz twarzy kierownika kiedy dziękował mi za rozmowę.

Jestem osobą która lubi dużo mówić, oraz zwykle nie ma problemów w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi, a także podtrzymywaniu konwersacji. Niestety przy pierwszej próbie podjęcia praktyki w sklepie polegałam na całej lini... Nigdy nie sądziłam, że będę się tak denerwować podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Moje ręce i nogi były jak z waty, a brzuch myślałam że eksploduje. Nawet...

Moja pierwsza praca przypadła na okres, kiedy pracy w kraju było jak na lekarstwo. A co dopiero w tak małym miasteczku jak moje. Kilka sklepów, co się w nich obsadzało się po znajomości, miejsca specjalistyczne, w których pracowali – jak sama nazwa wskazuje – specjaliści. A ja? Adept pisania zaraz po liceum; nie znałem się na niczym i nic dotąd nie robiłem. Kiedy sąsiad zaproponował mi robotę w oczyszczalni ścieków, moje odczucia były, no cóż... ambiwalentne.
Przydzielili mnie do sekcji sortującej. W pięć osób staliśmy nad taśmą, na której jechały wszelkiego rodzaju śmieci i musieliśmy je segregować do odpowiednich kontenerów. Niby żadna praca nie hańbi, ale każdy z nas ma jakieś granice. Czułem się tam fatalnie. Co ja tu robię, pytałem siebie, odrywając przyschniętą rybę od fragmentu słoika. Ludzie, których tam spotkałem, byli zupełnie różni ode mnie: prości mężczyźni po trzydziestce, bez ambicji, z prymitywnym poczuciem humoru i niczym ciekawym do powiedzenia. Gadanie o „kobitkach, rybach i wódeczce” działało na mnie alergicznie. Uświadomiłem sobie, że większe znaczenie ma to z kim robię, niż w jaki sposób i w jakim miejscu. Już wtedy odkryłem, że istotą pracy nie są cel i okoliczności, lecz ludzie, z którymi się ją wykonuje.
Po miesiącu inny sąsiad zapytał „czy nie zechciałbym się przekawalifikować (co mnie wtedy, dobrze pamiętam, bardzo zakuło) i zacząć robić u niego w magazynie warzywnym”. Mimo złośliwości, jaką mnie uraczył, zgodziłem się.

Moja pierwsza praca przypadła na okres, kiedy pracy w kraju było jak na lekarstwo. A co dopiero w tak małym miasteczku jak moje. Kilka sklepów, co się w nich obsadzało się po znajomości, miejsca specjalistyczne, w których pracowali – jak sama nazwa wskazuje – specjaliści. A ja? Adept pisania zaraz po liceum; nie znałem się na niczym i nic dotąd nie robiłem. Kiedy sąsiad...

Moja pierwsza praca - teraz tak myślę procentuje obecnie w kontekście Facebooka czy w ogóle Internetu. Miałam 19 lat i pracowałam tam rok. To była praca, też fizyczna, ale wymagająca jakiejś inwencji niemal artystycznej, smaku, precyzji, a nawet poczucia wagi w dłoniach i sprawnego się nimi posługiwania. I tak albo naprawdę tam się tego nauczyłam albo już miałam od początku we krwi, a może jedno i drugie. Obecnie potrafię ugotować i przygotować jedzenie prawie z niczego, z tego co mam mam pod ręką i to podać. Moje dwa talerze to porcelana ( zainwestowałam w nie ) i u mnie to wszystko pięknie wygląda. Cieszy mnie to - robię zdjęcia i wrzucam na FB i dla mnie to ogromna frajda...

Moja pierwsza praca - teraz tak myślę procentuje obecnie w kontekście Facebooka czy w ogóle Internetu. Miałam 19 lat i pracowałam tam rok. To była praca, też fizyczna, ale wymagająca jakiejś inwencji niemal artystycznej, smaku, precyzji, a nawet poczucia wagi w dłoniach i sprawnego się nimi posługiwania. I tak albo naprawdę tam się tego nauczyłam albo już miałam od...

W mojej pierwszej pracy szukałam na magazynie tablicy korkowej w konkretnym rozmiarze. Na regale były wszystkie, oprócz tej właściwej. Nie mogąc nigdzie takiej znaleźć, poprosiłam o pomoc starszych stażem kolegę i koleżankę, którzy wraz ze mną byli na zmianie.
- Nie wiecie, gdzie znajdę tablicę korkową o wymiarach 30x40cm?
- Musi być w kolejnej alejce, na półce po lewej stronie - odpowiedziała Honorata.
- Sprawdzałam i nie ma.
- Jesteś pewna? Ostatnio dokładałam tam towar i dałabym sobie głowę uciąć, że były.
- Jestem pewna. Nie ma 30x40cm. Są tylko 40x30cm.
Wzrok współpracowników bezcenny.
I wtem mnie olśniło! No rasowa blondynka. Ta historia do dziś przyprawia mnie o rumieńce, ale przynajmniej jest co wspominać ;)

W mojej pierwszej pracy szukałam na magazynie tablicy korkowej w konkretnym rozmiarze. Na regale były wszystkie, oprócz tej właściwej. Nie mogąc nigdzie takiej znaleźć, poprosiłam o pomoc starszych stażem kolegę i koleżankę, którzy wraz ze mną byli na zmianie.
- Nie wiecie, gdzie znajdę tablicę korkową o wymiarach 30x40cm?
- Musi być w kolejnej alejce, na półce po lewej...

Wspomnienie mojej pierwszej pracy nie jest anegdotką. To stres tak wielki, że nigdy go nie zapomnę. "Dwudziestolatka w krainie śmierci". Miałam wtedy poczucie jakbym została uwikłana w koszmarny sen na jawie. Niechętnie wracam do wspomnień, ale to jest uczciwa odpowiedź na konkursowe pytanie. Ludzkie cierpienie oszukiwane lekami podawanymi zbyt rzadko, ściśle na godziny, błagania o pomoc. Nowotworowe, niegojące się rany, wyniszczeni ludzie, i zgony na każdym dyżurze... Wychodząc na ulicę po dyżurze na O. Chirurgii onkologicznej odkrywałam z ulgą, że świat wokół nnadal istnieje! I z lękiem myślałam, że muszę t a m wrócić! To początek mojej pracy zawodowej. Prawdziwy.

Wspomnienie mojej pierwszej pracy nie jest anegdotką. To stres tak wielki, że nigdy go nie zapomnę. "Dwudziestolatka w krainie śmierci". Miałam wtedy poczucie jakbym została uwikłana w koszmarny sen na jawie. Niechętnie wracam do wspomnień, ale to jest uczciwa odpowiedź na konkursowe pytanie. Ludzkie cierpienie oszukiwane lekami podawanymi zbyt rzadko, ściśle na godziny,...

Na rozmowę o swoją pierwszą pracę szłam na miękkich nogach. Była to duża korporacja, a mi bardzo zależało na tym, żeby dobrze wypaść. Na recepcję przyszłam więc już 15 minut przed umówionym czasem. W firmie było dosyć duże zamieszanie, za sprawą jakiejś zagranicznej delegacji. W końcu udało mi się dopchać do recepcji i podać nazwisko osoby oraz godzinę, na którą jestem umówiona. Zostałam poinformowana, że Pani zadzwoni do tej osoby, a ja mam usiąść z boku na sofach i spokojnie czekać, aż umówiona osoba się po mnie zgłosi. Wtedy zostanę poproszona. Siedziałam i czekałam, czas mijał, a po mnie nikt nie podchodził. 5 minut po umówionym czasie podeszłam do recepcji zapytać czy ktoś po mnie zejdzie. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam przerażoną minę Pani recepcjonistki: ”O rany! Usiadła pani za tą paprotką i ja zupełnie o Pani zapomniałam. Proszę przypomnieć z kim była Pani umówiona?”. Oblały mnie zimne poty, ale jednocześnie wybuchłam głośnym śmiechem. Mało brakowało i przez paprotkę nie dotarłabym na rozmowę. Stres minął, pracę dostałam, a tę anegdotkę opowiadam do dzisiaj wszystkim znajomym idącym na rozmowy kwalifikacyjne.

Na rozmowę o swoją pierwszą pracę szłam na miękkich nogach. Była to duża korporacja, a mi bardzo zależało na tym, żeby dobrze wypaść. Na recepcję przyszłam więc już 15 minut przed umówionym czasem. W firmie było dosyć duże zamieszanie, za sprawą jakiejś zagranicznej delegacji. W końcu udało mi się dopchać do recepcji i podać nazwisko osoby oraz godzinę, na którą jestem...

W pierwszej pracy wzięto mnie za złodziejkę. Jak?

Ano tak:
praca była uzależniona od nowych klientów, które pracownik mógł zdobyć.
W dniu wypłaty zahaczyłam o bankomat i sprawdziłam stan konta.
Było więcej, niż ostatnim razem, czyli wypłata jest.

Nie przywiazywałam wagi do konkretnych cyfr, na koncie zawsze miałam oszczędności, pieniądze mnie lubiły.
Historii rachunku nie sprawdzałam.

W połowie miesiąca zostałam wezwana do szefa:
- Chcieliśmy zapytać czy przyszła ci wypłata - zapytał w asyście sekretarki i księgowej.
- Tak, dziękuję - odpowiedziałam.
- A nie przyszło ci czasem za dużo? - drażył temat.
- Może, nie wiem - odpowiedziałam, bo myślałam, że chodzi o premie, które otrzymywałam od początku za wyniki.
Cisza. Wymiana spojrzeń.
W końcu szef mowi:
- Jedna z pracownic, która ma na imię tak jak ty, nie dostała swojej wypłaty. Dwa tygodnie nam zajęło dojście do tego, co się stało...
- I? - ponagliłam rozmówcę.
- I okazało się, że przez pomyłkę dostałaś jej wynagrodzenie. Nic nie zauważyłaś?
- Nie - doszłam do wniosku, że tyle wystarczy, bo i tak mi nie uwierzą, że nie sprawdzam obsesyjnie konta, jak reszta pracowników.
- Ok - kolejna wymiana spojrzeń - czy możesz nam odesłać ten drugi przelew?
- Jasne.
- Dzięki. To wszystko. Możesz wrócić do pracy.

Wieczorem zalogowałam się do banku (to były czasy komputerów, nie laptopow) i faktycznie zauważyłam dwa przelewy, w czym drugi na inne nazwisko, z kwotą, którą mogłabym potraktować jako dodatek.

Od tamtej pory sprawdzam każdy przelew.

W pierwszej pracy wzięto mnie za złodziejkę. Jak?

Ano tak:
praca była uzależniona od nowych klientów, które pracownik mógł zdobyć.
W dniu wypłaty zahaczyłam o bankomat i sprawdziłam stan konta.
Było więcej, niż ostatnim razem, czyli wypłata jest.

Nie przywiazywałam wagi do konkretnych cyfr, na koncie zawsze miałam oszczędności, pieniądze mnie lubiły.
Historii rachunku nie...

Moja pierwsza poważna praca na cały etat w całodobowym centrum stomatologicznym. Niedawno skończone studium medyczne w zawodzie higienistka/asystentka stomatologiczna. To wydarzyło się naprawdę i nie jest opisane żeby było śmiesznie.
Nie był to pierwszy dzień ale dzień trzeci, może czwarty. Moja zmiana zaczęła się o 8 rano, o godzinie 19 mieliśmy zabiegi przeprowadzane w narkozie. Stres, nic nie zjadłam, długi dzień a do końca jeszcze daleko. O 24 godzinie, 3 zabieg- zamiast reanimować pacjenta, anastezjolodzy musieli mnie obudzić. Odsunełam się i zemdlałam. Pamiętam tylko jak wstałam i ten wstyd. Dzień pracy skończył się o 1 w nocy. Przepracowałam w tym miejscu jeszcze prawie 2 lata i już nigdy nie zemdlałam. Opowieść jak padłam ze ślinociągiem na podłogę chodziła dość długo po gabinetach.

Moja pierwsza poważna praca na cały etat w całodobowym centrum stomatologicznym. Niedawno skończone studium medyczne w zawodzie higienistka/asystentka stomatologiczna. To wydarzyło się naprawdę i nie jest opisane żeby było śmiesznie.
Nie był to pierwszy dzień ale dzień trzeci, może czwarty. Moja zmiana zaczęła się o 8 rano, o godzinie 19 mieliśmy zabiegi przeprowadzane w...

Miałam kiedyś staż w archiwum. Raczej nic tam się nie działo. Pewnego razu, pod koniec dnia wracałam z pustym czajnikiem do sali. Pomyślałam, że jest nudno i nic się nie dzieje. I w tej chwili czajnik wypadł mi z ręki i z wielkim hukiem uderzył o podłogę. Dwie pracownice, które były piętro niżej bardzo się wystraszyły; nie wiedziały co się dzieje. Jedna z nich, bardzo wystraszona, szybko przybiegła po schodach na górę i spytała co się dzieje. Powiedziałam jej o czajniku. Śmiała się z tego. Nie miałam z tego powodu żadnych problemów, ale wiem od tego czasu, że czujność w pracy trzeba zachowywać do samego końca. ;)
Z kolei gdy byłam w pracy w Finlandii zapytałam raz jednego Fina czy robi "pullo" ( butelki) zamiast "pallo" (kule). To go rozśmieszyło. Po prostu mylą mi się te słowa. :p

Miałam kiedyś staż w archiwum. Raczej nic tam się nie działo. Pewnego razu, pod koniec dnia wracałam z pustym czajnikiem do sali. Pomyślałam, że jest nudno i nic się nie dzieje. I w tej chwili czajnik wypadł mi z ręki i z wielkim hukiem uderzył o podłogę. Dwie pracownice, które były piętro niżej bardzo się wystraszyły; nie wiedziały co się dzieje. Jedna z nich, bardzo...

Dostałam "przydział" na staż do pewnego Urzędu. Wiadomo było wszystkim, że przez pierwszy dzień stażysta zajmuje się przygotowaniem kawy, herbaty i myciem naczyń. Kroczyłam więc dzielnie przez korytarz, pełny petentów, do kuchni (czerwona jak burak) -z wielgachną tacą, pełną brudnych szklanek i kubków. Nagle spośród gromady oczekujących wybiegła moja koleżanka z podstawówki, która była tam z nowo poślubionym mężem. Przedstawiła mi go-okazał się bardzo sympatyczny, tylko koniecznie chciał pocałować mnie w rękę. Niemal siłą wyrwał mi ją spod tacy . Ledwo utrzymałam tacę drugą ręką, ale łyżeczki mi wypadły i brzęczały po płytkach. Do dzisiaj słyszę ten dźwięk :)

Dostałam "przydział" na staż do pewnego Urzędu. Wiadomo było wszystkim, że przez pierwszy dzień stażysta zajmuje się przygotowaniem kawy, herbaty i myciem naczyń. Kroczyłam więc dzielnie przez korytarz, pełny petentów, do kuchni (czerwona jak burak) -z wielgachną tacą, pełną brudnych szklanek i kubków. Nagle spośród gromady oczekujących wybiegła moja koleżanka z...