Dziękuję

Dziękuję

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mmizi
Moba
old_vertue
Kasia Harmak
Dominika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

mmizi
Moba
old_vertue
Kasia Harmak
Dominika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czy coś już wiadomo?

Czy coś już wiadomo?

Dzień dobry. Kiedy można spodziewać się wynikow. Pozdrawiam.

Dzień dobry. Kiedy można spodziewać się wynikow. Pozdrawiam.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Pierwszą pracę po studiach dostałam w małym powiatowym szpitalu na oddziale dziecięcym.
Gdy tylko dowiedziałam się na rozmowie, że mam swoją karierę zacząć od tego oddziału byłam przerażona. Na szczęście trafiłam na przemiłą oddziałową i pomocne koleżanki. Niestety po kilku miesiącach, gdy już dobrze wdrożyłam się w pracę przenieśli mnie na oddział neurologii.
Od czego byście zaczęli pracę na nowym, nieznanym oddziale? Od zapoznania się z jego topografią? Od zapoznania się co znajduje się w której szafce w gabinecie zabiegowym? Niestety mi nie było to dane. Po wysłychaniu raportu nocnej zmiany, wykonaniu toalet dostaje hasło: "zaprowadź pana XY na tomografię, już na niego czekają".
A teraz wyobraźcie sobie oddział na którym powinno być 32 łóżka, a faktycznie było prawie 50. Na 1-osobowej izolatce było 3 łóżka, w salach 2-osobowych 3,a w salach 3-osobowych nawet 5, a dodatkowo łóżkami zastawiony był cały korytarz. Nie wiecie na jakiej sali znajduje się pacjent, którego macie zaprowadzić, tablica z ruchem chorych, którą próbujecie się ratować przez zaglądaniem do każdej sali nijak się ma do faktycznego stanu chorych. Nie wiecie czy wasz pacjent jest chodzący i wymaga tylko towarzystwa by po drodze do pracowni się nie zgubił, czy trzeba zawieźć go na wózku czy może na łóżku. Dostajecie reprymendę gdy odziałowa spotyka was na korytarzu jeszcze bez towarzystwa pacjenta.
Co robicie gdy ten schemat powtarza się przez tydzień, a oddziałowa mówi wam, że nie jest z was zadowolona, za wolno się wdrażacie i najlepiej żebyście zajmowały się tylko toaletami pacjentów i ścieleniem łóżek?
Ja poszłam do naczelnej z prośbą o przywrócenie mnie na poprzedni oddział. Z taką prośbą wystąpiła też oddziałowa i kierowniczka oddziału dziecięcego. I co?
Nic.
Wdrożyłam się, nie miałam innego wyjścia, a po paru miesiącach byłam wraz z jeszcze jedną koleżanką jedynymi osobami na dyżuże, które potrafiły rozłożyć leki. Pozostali pracownicy dopiero zostali przyjęci i nie odnajdowali się w oddziale tak samo jak ja na początku.

Pierwszą pracę po studiach dostałam w małym powiatowym szpitalu na oddziale dziecięcym.
Gdy tylko dowiedziałam się na rozmowie, że mam swoją karierę zacząć od tego oddziału byłam przerażona. Na szczęście trafiłam na przemiłą oddziałową i pomocne koleżanki. Niestety po kilku miesiącach, gdy już dobrze wdrożyłam się w pracę przenieśli mnie na oddział neurologii.
Od czego...

Ach te czasy stażu. O dziwno dobrze wspominam swoje pierwsze dni. Pomimo niedojadanych śniadań, niedopijanych kaw, szykowania się w pośpiechu i strachu przed nadchodzącą niewiadomą byłam raczej nastawiona pozytywnie. Jak wiadomo, w każdym miejscu, w którym przebywa większa grupka ludzi zawsze musi dochodzić do jakiś zabawnych sytuacji, dramatów czy wielkich afer, które później już wszyscy zapamiętają do końca życia. Mnie osobiście nie przytrafiło się nic ani złego, ani obciachowego (na szczęście!), ale moja dużo starsza koleżanka, która pomagała mi "dopasować się" do codzienności pracy w biurze, praktycznie co ranek witała mnie jakąś historyjką sprzed kilku lat, miesięcy, a nawet tygodni. Raz opowiadała jak to jej biurowa młodziutka sąsiadka romansowała sobie przez komórkę rysując w notesie serduszka i kompletnie nie zdając sobie sprawy, że za jej plecami stała gromada plotkar podsłuchujących całą rozmowę. Albo jak to nowi pracownicy chcąc przypodobać się szefowej kupili jej na urodziny tort z orzechami, na które ta jest uczulona. O! Albo jak to dwie bliskie przyjaciółki z pracy pokłóciły się o to, która z nich szybciej przepisuje tekst na klawiaturze. Podobno zrobiły sobie zawody, a niektórzy nawet przyjmowali zakłady... Sama nie byłam świadkiem takich sytuacji, ale wszystkie historie mojej koleżanki poprawiały mi humor tak bardzo, że na staż nawet w ulewną pogodę chodziłam z uśmiechem :)

Ach te czasy stażu. O dziwno dobrze wspominam swoje pierwsze dni. Pomimo niedojadanych śniadań, niedopijanych kaw, szykowania się w pośpiechu i strachu przed nadchodzącą niewiadomą byłam raczej nastawiona pozytywnie. Jak wiadomo, w każdym miejscu, w którym przebywa większa grupka ludzi zawsze musi dochodzić do jakiś zabawnych sytuacji, dramatów czy wielkich afer, które...

Jak to kiedyś nazwała mnie koleżanka. Jestem człowiekiem uniwersalnym. Wiele szkoleń, zawodów, kursów, szkół (oczywiście wszystko z innej bajki).Taka kobitka pracująca. Przeszłam również wiele różnych prac. Zaczynając od korepetytorka matematyki( w wieku 11 lat) poprzez praca w piekarni, sklepie,barmanka, pracownik lombardu, szycie tapicerek samochodowych, czy niezależnego doradcy finansowego. Po raz kolejny zainteresowało mnie coś innego. Zmieniłam znowu zawód. Poszłam do kolejnej szkoły. Niestety nie podjęłam pracy od razu w tym zawodzie. Jak to zwykle bywa, życie znowu mnie kopnęło, znalazłam się na zakręcie ( a mówiąc wprost stałam się osoba bezrobotna).Z jednej zwolniłam się sama, na rzecz wymarzonej posady( z której sami mnie zwolnili ze względów kadrowych). Trochę załamana i zrezygnowana postanowiłam wrócić do jednego z wyuczonych zawodów czyli Higienistki Stomatologicznej. Znalazłam ofertę poszłam osobiście zanieść CV. Po wejściu do gabinetu od po dzień dobry wypaliłam ,, słyszałam, że szukacie Asysty, więc jestem" oczywiście wtedy doszło do mnie co powiedziałam do mojego potencjalnego pracodawcy, zaczęłam się smiac ( ku mojemu zdziwieniu Pani Doktor również). Zaczęłam już następnego dnia. Do dzisiaj tam pracuje i jedynie czego żałuję to... że tak późno zdecydowałam się na ten pierwszy krok w moim wyuczonym zawodzie.

Jak to kiedyś nazwała mnie koleżanka. Jestem człowiekiem uniwersalnym. Wiele szkoleń, zawodów, kursów, szkół (oczywiście wszystko z innej bajki).Taka kobitka pracująca. Przeszłam również wiele różnych prac. Zaczynając od korepetytorka matematyki( w wieku 11 lat) poprzez praca w piekarni, sklepie,barmanka, pracownik lombardu, szycie tapicerek samochodowych, czy niezależnego...

Decyzja o wysłaniu CV w odpowiedzi na ogłoszenie o stażu na stanowisku tester oprogramowania była bardzo spontaniczna. Byłam na ostatnim roku studiów i chciałam trochę dorobić oraz zdobyć doświadczenie. Już następnego dnia zostałam zaproszona na rozmowę. Obawiałam się tego spotkania, gdyż nigdy wcześniej nie zajmowałam się testowaniem i nie do końca pasowałam do profilu kandydata na to stanowisko. Okazało się jednak, że wcześniejsze obawy były niepotrzebne, bo moja szczegółowa odpowiedź w jaki sposób przetestowałabym krzesło zapewniła mi przyjęcie na staż. Od tej pory zaczęła się moja przygoda z testowaniem, która trwa do dzisiaj. Ciągle pamiętam pierwszy dzień, kiedy zestresowana przyszłam do biura, a na moim stanowisku leżała powitalna czekoladka. To pierwsze onieśmielenie i serdeczne nastawienie wszystkich wokół. Trafiłam na fantastycznych współpracowników, którzy wprowadzili mnie w tajniki zawodu. Zagłębiłam się w branżę, z którą nigdy wcześniej nie wiązałam żadnych planów zawodowych. W międzyczasie ze stażu przeszłam na etat, a potem zmieniłam stanowisko. Tylko jedno się nie zmienia: moja praca wciąż sprawia, że na myśl o niej się uśmiecham.

Decyzja o wysłaniu CV w odpowiedzi na ogłoszenie o stażu na stanowisku tester oprogramowania była bardzo spontaniczna. Byłam na ostatnim roku studiów i chciałam trochę dorobić oraz zdobyć doświadczenie. Już następnego dnia zostałam zaproszona na rozmowę. Obawiałam się tego spotkania, gdyż nigdy wcześniej nie zajmowałam się testowaniem i nie do końca pasowałam do profilu...

Niestety, nie wspominam pierwszej pracy za dobrze. Byłam świeżo po maturze, a że zmarła moja ukochana babcia, która bardzo chciała mi pomóc finansowo w dalszej edukacji, moje marzenia, że zdam na filologię angielską legły w gruzach. Poszłam do pracy w prywatnym biurze rachunkowym. Przestraszona, spanikowana, nie nauczona jak funkcjonować w prawdziwym dorosłym świecie popełniałam błędy. Nigdy nie zapomnę jak właściciel tego biura, bardzo postawny Pan zauważył moją pomyłkę i na forum publicznym sprawił, że jeszcze bardziej się przestraszyłam. Do dziś pamiętam jego słowa: Jak będziesz się mylić, to przyjdzie fiskus i będziesz musiała wszystko spłacić. To spowodowało u mnie tak przeraźliwą reakcję, że złożyłam wypowiedzenie. Po innych zawodowych doświadczeniach patrzę na to inaczej, ale wtedy, było to dla mnie koszmarnie stresujące.

Niestety, nie wspominam pierwszej pracy za dobrze. Byłam świeżo po maturze, a że zmarła moja ukochana babcia, która bardzo chciała mi pomóc finansowo w dalszej edukacji, moje marzenia, że zdam na filologię angielską legły w gruzach. Poszłam do pracy w prywatnym biurze rachunkowym. Przestraszona, spanikowana, nie nauczona jak funkcjonować w prawdziwym dorosłym świecie...