Burda[6]
Ksiąznica[9]
Albatros[3]
Skoro Lejdis wyprawialy Sylwestra w lipcu bodajże, czemu by nie przenieść Gwiazdki? Śniegu i tak nie ma, prezentów nie będzie bo renifery po asfalcie sani nie pociągną, pani w kolejce przede mną kupiła ostatniego śledzia, stałam trzy godziny i na wigilię będzie paprykarz Szczeciński. Tak jedynym zadowolonym stworzeniem jest Grinch, no i jeszcze wszystkie karpie świata. Może by tak przenieść Święta na wakacje, zdążyłabym umyć okna, uprać firanki, wytrzeć kurz za kanapą, ubrać choinkę, kupić prezenty, zrobić pięć kilo sałatki warzywnej. Tak, to jest plan! A teraz w grudniu spotkam się z rodziną, przy skromnej kolacji lub przy trochę mniej skromnym obiedzie. Nie będę nic sprzątać, ale ubiorę się elegancko zrobię makijażu fryzurę by czuć się odświętnie. Wszystkim wręczę symboliczne podarki, takie które sama zrobię i które będą przydatne. Babcia wspominała coś o czapce, ciocię ucieszą świeczniki, dzieci jakieś kreatywne zestawy by mogły oderwać się od elektroniki. Będziemy śpiewać kolędy, zajadać się orzechami i mandarynkami. Będzie fajnie. A Święta przełożymy na lipiec wtedy zdążę na pewno z przygotowaniami.

Burda[6]
Ksiąznica[9]
Albatros[3]
Skoro Lejdis wyprawialy Sylwestra w lipcu bodajże, czemu by nie przenieść Gwiazdki? Śniegu i tak nie ma, prezentów nie będzie bo renifery po asfalcie sani nie pociągną, pani w kolejce przede mną kupiła ostatniego śledzia, stałam trzy godziny i na wigilię będzie paprykarz Szczeciński. Tak jedynym zadowolonym stworzeniem jest Grinch, no i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[7], [8], [1]

- Gdy śliczna Panna Syna kołysała, z wielkim weselem tak jemu śpiewała: Li, li, li, li, laj; moje Dzieciąteczko! Li, li, li, li, laj; śliczne Paniąteczko!
Pamiętacie tę kolędę? Ha, a kto nie? Oczywiście… tylko, że prawda jest inna. Nie chcę obrażać katolików ani ogólnie chrześcijan, ale… to inaczej wygląda. Panna nie jest ani piękna, ani młoda. Ma strasznie ciemne, długie włosy, szarą skórę, zaniedbane, ułamane paznokcie, zgarbiona i w łachmanach kołysze w łóżeczku Dzieciątko. Ono też jest niezwykłe pod tym względem, że powinniśmy go nazywać Obszarpiątko. Nie widziałam go dokładnie, tylko chorą skórę na plecach i bulwiastą głowę.
To jest kolęda, ale czy na pewno? Cóż, po części tak. A co się stało? Szczerze, już nie wiem. Mój brat mówił o jakichś wrotach, przez które przeszliśmy, które pojawiły się w naszym salonie. Z drugiej strony moja siostra mówi o tym, że pojawił się nagle diabeł i nas zabrał do innego świata. Mama zemdlała i uderzyła się w głowę, a tata nie pamięta nic oprócz naszej kolacji. A ja… również nie pamiętam. ZAPOMNIAŁAM. Wiele razy próbowałam się dowiedzieć, co tam się zdarzyło, główkowałam, pisałam, rozrysowywałam, przypominałam, zbierałam informacje, łączyłam je, ale nic nie brzmiało sensownie w normalny czy dziwny sposób. Wiem, że brat ostatnio widział jakieś niewyobrażalne rzeczy, podejrzewam schizofrenię, a siostra – jest malutka, mogła to sobie wymyślić. Wiem tylko jedno – błysnęła jasno gwiazda z nieba. To jedyne, co zostało w mojej głowie z tego zdarzenia, a to zmieniło tę noc.
Dziecko kaszlnęło, parsknęło, warknęło, a mnie przeszły dreszcze po plecach. Co tu robimy? Dobre pytanie. Chowamy się wszyscy pod drugą ścianą, za meblami. Dobrze, że sobie trochę pojedliśmy, bo nie jesteśmy głodni, tylko przerażeni. Obok nas jest list: „1. Nie gadać. 2. Nie płakać. 3. Nie ruszać się. 4. NIE ZWRACAĆ NA SIEBIE UWAGI, PÓKI NIE ŚPI. Jeśli zaśnie, uciekać, ale powoli i cicho. Ona was zostawi…” I na tym koniec. Czuwamy już dwie godziny. To będzie długa noc.



Podeszłam trochę inaczej do tematu, ale mam nadzieję, że nikogo nie uraziłam w żaden sposób. Proszę, nie miejcie mi tego za złe...

[7], [8], [1]

- Gdy śliczna Panna Syna kołysała, z wielkim weselem tak jemu śpiewała: Li, li, li, li, laj; moje Dzieciąteczko! Li, li, li, li, laj; śliczne Paniąteczko!
Pamiętacie tę kolędę? Ha, a kto nie? Oczywiście… tylko, że prawda jest inna. Nie chcę obrażać katolików ani ogólnie chrześcijan, ale… to inaczej wygląda. Panna nie jest ani piękna, ani młoda. Ma strasznie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9,8,4]

Agnieszka nie wiedziała, w co ma włożyć ręce. Miała do zrobienia makowiec, pierogi z kapustą, rybę do usmażenia i sałatkę do pokrojenia. Nie mówiąc o mieszkaniu, które jak do tej pory, jakoś samo nie chciało się posprzątać. Jak te wszystkie #instamatki to robią, że u nich przed Bożym Narodzeniem jest czas na sesje zdjęciowe, perfekcyjny makijaż i choinki jak z katalogu wnętrz? O, choinka!
- Jeszcze jedna rzecz do ogarnięcia - mruknęła pod nosem. Zmęczona popatrzyła w stronę sypialni, gdzie Julka siedziała na parapecie i patrzyła na przechodniów dwa piętra niżej. Od razu zrobiło jej się lepiej. Przecież to wszystko dla niej, żeby miała niezapomniane Święta. „Tylko taty nie umiem jej znaleźć” - Agnieszce łzy zakręciły się w kącikach oczu. Wróciły wspomnienia Marka i ich ostatniego spotkania, gdy zirytowany krzyczał, że on na bachora się nie pisał, że ma mu dać spokój i więcej się z nim nie kontaktować. Więc się nie kontaktowała, sama od 4 lat wychowywała Julkę.
Wróciła do teraźniejszości i wyjęła makowiec z piekarnika.
- Jula, chodź, ubieramy się. Pójdziemy poszukać najpiękniejszej choinki na świecie.
- Juhu!!! – Julka podbiegła do Agi i zaczęła zakładać buty.
Nie miały czasu daleko szukać, więc Aga postanowiła pójść do sklepu pana Miecia. Sympatyczny staruszek prowadził mały sklepik dwie ulice dalej i zawsze w grudniu miał skromny, ale za to piękny wybór choinek. Tak jak się spodziewała, pan Mietek pomógł jej wybrać śliczny, mały świerk.
- Pani Agnieszko, a jak Pani go zabierze do domu? Jeszcze pilnując dziecka? – zapytał zaniepokojony pan Miecio.
- To może ja Panią zawiozę i pomogę z drzewkiem? Jestem Paweł. – Przystojny brunet odwrócił się w ich stronę i przywitał z Agą.
- Doskonały pomysł! Pani Agnieszko, będzie pani w dobrych rękach, gwarantuję. Znam Pawła bardzo dobrze, to mój siostrzeniec. Raz-dwa pomoże wnieść drzewko, ustawi gdzie trzeba, a może i lampki pomoże zawiesić? Czasem nie trzeba daleko szukać, los sam podsuwa nam najlepsze rozwiązania!

[9,8,4]

Agnieszka nie wiedziała, w co ma włożyć ręce. Miała do zrobienia makowiec, pierogi z kapustą, rybę do usmażenia i sałatkę do pokrojenia. Nie mówiąc o mieszkaniu, które jak do tej pory, jakoś samo nie chciało się posprzątać. Jak te wszystkie #instamatki to robią, że u nich przed Bożym Narodzeniem jest czas na sesje zdjęciowe, perfekcyjny makijaż i choinki jak z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8],[6],[1]

Niepozorny strażak w granatowym mundurku i biało-czerwonym hełmie, przeleżał w narożnej komodzie prawie trzy pokolenia rodziny Zwolskich. Zawinięty w cienką bibułkę, na posłanku z siana, w poobdzieranym kartoniku z zatartymi czasem napisami. Zapominany przez kolejnych mieszkańców, wciskał się coraz głębiej w kąt szafki, daleko poza zasięg oczu, za nieużywaną zastawę, stare łańcuchy i archaiczne lampki montowane na plastikowe klipsy.
*
– Mamo? Co to za bombka? – zapytał dziewięciolatek, niosąc na dłoni stare, otwarte pudełeczko.
Kobieta, z zainteresowaniem, przejęła znalezisko od synka.
– Nie wiem. Pierwszy raz ją widzę. Musiała należeć do moich dziadków. –
Przyjrzała się uważnie, rozciągniętym w uśmiechu ustom strażaka, prezentującym dwa szeregi równych ząbków. Jego małe, szklane oczka zerkały na nią spod ronda hełmu. Było w nich coś niepokojącego.
– Mogę zawiesić go na choince? – Chłopiec, z nieskrywaną na dziecięcej buzi nadzieją, zadał matce pytanie, którego nie wiedzieć czemu, miała nadzieję nie usłyszeć. Odepchnęła od siebie irracjonalne, złe przeczucia i podała ozdobę synkowi.
*
– Aniu... Nie powinnaś wieszać tej bombki. – Stwierdziła ciotka Lidia, wskazując pomarszczonym palcem na świerkową gałązkę po swojej prawej. – Moja siostra nigdy nie wyciągała jej z pudełka.
– Dlaczego? – Anna zdążyła zapomnieć już o wygrzebanym z szafy starociu.
Ciotka wzruszyła ramionami, dając tym samym do zrozumienia, że nie ma pojęcia. Wyglądała jednak na zatroskaną i raz po raz łypała pokrytym bielmem okiem w stronę drzewka.
*
Przy ulicy Rzecznej 24 odnaleziono pięć ciał. Spopielonych szczątków, wygrzebanych ze zgliszczy spalonego domu. Według służb mundurowych pożar wybuchł w okolicach choinki. Najprawdopodobniej doszło do zwarcia, a żywiczne drzewko w mgnieniu oka zajęło się ogniem. Z całego budynku, wielopokoleniowego domu, ostała się tylko jedna bombka. Zagrzebana w popiele, błyszcząca w świetle reflektorów, wyobrażająca roześmianego od ucha do ucha strażaka.

[8],[6],[1]

Niepozorny strażak w granatowym mundurku i biało-czerwonym hełmie, przeleżał w narożnej komodzie prawie trzy pokolenia rodziny Zwolskich. Zawinięty w cienką bibułkę, na posłanku z siana, w poobdzieranym kartoniku z zatartymi czasem napisami. Zapominany przez kolejnych mieszkańców, wciskał się coraz głębiej w kąt szafki, daleko poza zasięg oczu, za nieużywaną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9] [4] [7]

Wigilijna ballada o rodzinie Kowalskich

Posłuchajcie historii, bracia moi mili,
O najprawdziwszych ludziach, którzy ją przeżyli
Lecz przestrzegam miłośników wrażeń zbyt chciwych
To opowieść tylko dla twardzieli prawdziwych
O czym zatem będzie? Niech mnie nikt już nie pyta
Bo tego nie przewidział i Maciej wróżbita…
A zatem w przedświątecznym chaosie, zamęcie
Zatrzymajcie się chwilę i w słuch się zamieńcie.

A było to kilka lat temu już z okładem
W rodzinie tak typowej świecącej przykładem
Co się do świąt zawsze godziwie szykowała
Choinkę stroiła, Colę na stół dawała…
Tata lampki naprawiał i za to mu chwała
A mama do wigilii stół już przystrajała
Dziateczki pierwszej gwiazdki już wypatrywały
Z kuchni wigilijne zapachy urzekały

Siostra rzecz bratu: „Jasieńku, leć w te pędy
Włączyć telewizor, wszak puszczają kolędy!”
A rodzeństwo zawsze ze sobą zgodnie żyło
Nikt nie czuł, że w powietrzu już zło się czaiło…
Marysia pogładziła brata po czuprynie
„Jak myślisz, czy Mikołaj się zmieści w kominie?”
W tej atmosferze wszyscy sobie dworowali
Nie wiedząc, jakież zło zbliżało się z oddali…
Z głośników dobiegał śpiew anielskiego chóru
Tata dobrał krawat do swego garnituru
Mamy sukienka była jak zawsze wytworna
Nie wiedzieli, że ta noc będzie tak potworna…
Już prawie do wieczerzy w zadumie zasiedli
Tak pełni nadziei, nieświadomi tragedii…

Nagle Marysia mówi: „Zrób ciut głośniej, bracie,
Chcę usłyszeć, co mówi redaktor w Polsacie
Jaś pogłośnił pilotem starego Philipsa
I wówczas to się stało… Tak, Apokalipsa!
Bowiem spadła na nich wiadomość jak lawina
W Polsacie obwieścili: „NIE BĘDZIE Kevina!”
Wieść owa Kowalskich jak lodowiec zmroziła
Uroczysta wieczerza w stypę się zmieniła
Ojciec stał jak wryty, a matce ręce drżały
Dzieci rzewnymi łzami jak bobry płakały…

I jak żyć teraz mają? Koniec ze świętami?
Święta bez Kevina?!? Czy są ateistami…?
Tej strasznej nocy żadnej potrawy nie tknęli
Lecz miłością swą silni nagle się objęli
Bo zrozumiała to nagle cała familia:
Liczy się Rodzina, nie z Polsatem wigilia!

[9] [4] [7]

Wigilijna ballada o rodzinie Kowalskich

Posłuchajcie historii, bracia moi mili,
O najprawdziwszych ludziach, którzy ją przeżyli
Lecz przestrzegam miłośników wrażeń zbyt chciwych
To opowieść tylko dla twardzieli prawdziwych
O czym zatem będzie? Niech mnie nikt już nie pyta
Bo tego nie przewidział i Maciej wróżbita…
A zatem w przedświątecznym chaosie, zamęcie
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[2] [4] [10]

"Niewidzialni Wigilijni"
Ale jestem najedzona! I dostałam tyle prezentów!
Dziadkowie pamiętali, że od dawna przyglądałam się pięknej torebce wystawionej na sklepowej witrynie, a rodzice w końcu kupili mi łyżwy. Mam już dwanaście lat, więc wiem, KTO jest Mikołajem.
Wszyscy byli tacy uśmiechnięci i tacy szczęśliwi. Uwielbiam wigilię, kiedy zbiera się cała nasza rodzina.
Spojrzałam na Minka. Nasz kundelek jako jedyny wydawał się smutny. Leżał od dłuższego czasu w swoim kojcu, a ja słyszałam dochodzące od niego jęki. Podeszłam do niego i poczułam, jak ciężko dyszy. Gdy dotknęłam jego brzucha, zawył.
- Tato, z Minkiem jest coś nie w porządku – powiedziałam przestraszona.
Tata podszedł do naszego pieska i spojrzał na niego.
- Rzeczywiście. Może coś zjadł?
Znowu zawył. Nie było mi do śmiechu.
- Tato, pojedźmy z nim do weterynarza. Boję się o niego.
Mój tata zamyślił się.
- Dobrze. Zaraz zadzwonię po taksówkę i sprawdzę, jaka przychodnia ma dyżur.
Taksówka przyjechała w ciągu dziesięciu minut, a my powiedzieliśmy gościom, że pewnie niedługo wrócimy. Minek o własnych nogach podszedł do samochodu i wskoczył ze mną na tylne siedzenie. Powiedziałam: „Dobry wieczór”, ale nie usłyszałam odpowiedzi. Tata usiadł z przodu. Byłam zajęta głaskaniem Minka, dlatego po minucie jazdy zorientowałam się, że COŚ nie gra. Z przerażeniem szarpnęłam tatę i prawie krzyknęłam:
- Tato! Gdzie jest kierowca?
Samochód jechał, ale ja nie widziałam kierowcy. Kierownica sama się ruszała!
- Luizo, uspokój się – uśmiechnął się tata. – Nie wiem, o czym mówisz. Przecież pan kierowca tu siedzi.
Zamurowało mnie. Ale…
Spojrzałam przez okno. Mijał mnie autobus. Siedzieli w nim ludzie, jednak… na miejscu kierowcy również nikogo nie było!
Nie, nie, nie…
Staliśmy na skrzyżowaniu. Przy osiedlowym sklepiku paliło się światło. Wychodzili z niego ludzie, ale gdy zmrużyłam oczy, nie zobaczyłam sprzedawcy.
DLACZEGO nie widzę tych ludzi? Co się dzieje? Przecież oni tu są. Pracują.
ONI przecież pracują…

[2] [4] [10]

"Niewidzialni Wigilijni"
Ale jestem najedzona! I dostałam tyle prezentów!
Dziadkowie pamiętali, że od dawna przyglądałam się pięknej torebce wystawionej na sklepowej witrynie, a rodzice w końcu kupili mi łyżwy. Mam już dwanaście lat, więc wiem, KTO jest Mikołajem.
Wszyscy byli tacy uśmiechnięci i tacy szczęśliwi. Uwielbiam wigilię, kiedy zbiera się cała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[8] [9] [3]

Cisza, biel, ta nienazywalna woń i poczucie, że wszystko jest nie tak... Nie tak powinna wyglądać ta najpiękniejsza, wigilijna noc...

Jednak jest jak jest, jestem tu w szpitalu, w obcym kraju i nie potrafiąc porozumieć się z nikim bardziej, niż na zasadzie "tak, nie, nie wiem...".

- Ech, bierz się w garść stary - powiedziałem sam do siebie, gramoląc się niezgrabnie z łóżka ze swoją włożoną w gips nogą, podpierając się kulą i kuśtykając ku wyjściu z pojedynczej sali.

Idąc, a raczej wlokąc się korytarzem, usłyszałem nagle czyjś płacz, dochodzący zza lekko uchylonych drzwi. Pewnie nie powinienem, ale odruchowo skierowałem tam swoje kroki, by po chwili ujrzeć leżącą i płaczącą staruszkę na szpitalnym łóżku.

- A.., alles gut - zapytałam łamaną niemczyzną.

Kobieta spojrzała na mnie, ujęła niespodziewanie moją dłoń i rzekła

- Thaddi, bist du das? Ich habe so lange gewartet mein Sohn..

- Nie, ja..tzn. Nein, ich nich - próbowałem wyjaśnić pomyłkę, ale kobieta wydawała się taka szczęśliwa, uśmiechnięta i rozpromieniona, że nie miałem sumienia postąpić inaczej. - Ja, ich bin hier mama...

Kobieta dotknęła dłonią mych włosów, przytuliła do siebie i dodała - Frohe Feiertage, mein Thaddi..

- Frohe Feiertage, muti - odparłem, czując w sercu, że tak właśnie trzeba.

Siedzieliśmy tak jeszcze długo, kobieta wciąż coś do mnie mówiła, zaś ja tylko się uśmiechałem i kiwałam głową, ciesząc się z tego, że mogłem uczynić dla niej tę wigilijną noc czasem radości i szczęścia...

Nazajutrz ponownie zajrzałem do tej sali, ale zastałem jedynie zaścielone łóżko i krzątającą się obok pielęgniarkę.

- Entschuldigung..., das frau - zagadałem, wskazując na puste łóżko.

- Es tut mir sehr leid Sie ist heute morgen gestorben - odpowiedziała pielęgniarka...

Wtedy poczułem się tak, jakbym stracił kogoś bardzo mi bliskiego...

[8] [9] [3]

Cisza, biel, ta nienazywalna woń i poczucie, że wszystko jest nie tak... Nie tak powinna wyglądać ta najpiękniejsza, wigilijna noc...

Jednak jest jak jest, jestem tu w szpitalu, w obcym kraju i nie potrafiąc porozumieć się z nikim bardziej, niż na zasadzie "tak, nie, nie wiem...".

- Ech, bierz się w garść stary - powiedziałem sam do siebie, gramoląc się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[9][3][6]
Ostatnie przygotowania do Wigilijnej wieczerzy. Nadchodzi upragniony czas, łamiemy się opłatkiem i zasiadamy do wigilii. Jest to wyjątkowy czas, a Wigilię jak co roku spędzamy w dużym gronie. Nasi rodzice, moja siostra Kasia z rodziną, brat męża z rodziną. No i my, ostatni raz we dwójkę, bo za miesiąc ma dołączyć do nas długo wyczekiwany potomek, jeśli lekarz się nie pomylił, to syn.
Połamani opłatkiem, zjedliśmy barszcz z uszkami mama szykuje zupę grzybową, gdy wilgoć, a moim ciałem wstrząsa niewyobrażalny ból. Z moich ust wydobywa się okrutny jęk bólu i w tym samym momencie wszystkie oczy skierowane są w moją stronę.
Mąż pyta:
-Co się dzieje?
-Nigdy nie rodziłam, ale obawiam się, że się zaczyna. Nie znam się ale chyba tak mokro może się zrobić jak odejdą wody. Syn chyba nie pozwoli Ci zjeść wyczekiwanego przez cały rok karpia!
W domu robi się zamieszanie, wszyscy biegają wokół nie mając pojęcia co robić! Każdy jest przerażony i tylko moja siostra zachowuje zimną krew.
-Wstawaj i pakuj się do samochodu! Ty Janek-zwraca się do mojego męża-bierz torbę-którą na całe szczęście zdążyłam spakować!-i siadaj z nami. Zawiozę Was, bo widzę, że Ty jej nie pomożesz. Panikujesz, jakby Ci przynajmniej żona rodziła!
Wszyscy zaczynają się śmiać. A mama pomaga mi zapakować się do auta Kasi, która pędząc jak szalona wiezie mnie wprost do mojego szpitala. Jadę w bólach, ale udaje dotrzeć się na czas. Mąż niestety nie okazuje się pomocny, jedynie odciąga uwagę personelu, który musi jeszcze ratować życie, bo przecież rodzi mu się syn i o mały włos, a mój ukochany nie przetrwałby tego wydarzenia.
Na szczęście zostaje ze mną Kasia, która mnie wspiera.
Właśnie w Wigilię przy uroczystej kolacji nasz kochany syn postanowił dołączyć do rodziny! Wszystko odbyło się z przygodami, ale cudownie i ze szczęśliwym zakończeniem. Nie licząc mojego męża, który zemdlał, musiał dostać wzmacniające kroplówki i narobił nie mało zamieszania! I co najważniejsze nie zjadł wigilijnego karpia!

[9][3][6]
Ostatnie przygotowania do Wigilijnej wieczerzy. Nadchodzi upragniony czas, łamiemy się opłatkiem i zasiadamy do wigilii. Jest to wyjątkowy czas, a Wigilię jak co roku spędzamy w dużym gronie. Nasi rodzice, moja siostra Kasia z rodziną, brat męża z rodziną. No i my, ostatni raz we dwójkę, bo za miesiąc ma dołączyć do nas długo wyczekiwany potomek, jeśli lekarz się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[1,7,3]

- Co się mówi Antek? - głos matki wyrwał go z objęć internetu.
- Co? - odpowiedział nastolatek, podnosząc wzrok znad smartfona.
- Mama pytała, co powinieneś powiedzieć dziadkom. - powtórzył zirytowany ojciec - Chociaż przy wigilijnym stole mógłbyś odłożyć telefon!
- Dajcie spokój, to nic wielkiego. - babcia Tola wzięła wnuka w obronę. - Poza tym to nie jest prezent od nas, tylko od św.Mikołaja!
- Dziękuję! - wtrącił Antek, patrząc nie na "Opowieść wigilijną" Dickensa, ale na miny rodziców. "Ech, znowu będą smęcić w aucie" - pomyślał.
*
Nie mylił się: w drodze powrotnej czekała go sroga reprymenda. Zaraz po powrocie do domu zamknął się w pokoju, prezent od dziadków rzucił w kąt i od razu poszedł spać. "Ziomki dostają jakieś sztos gifty, tylko ja zawsze trafiam na jakieś g...o! - pomyślał, zapadając w sen.
*
Obudził go ból w skrępowanych przegubach i odgłos drapania po podłodze.
- Obudziłeś się. - zauważył siedzący w fotelu mężczyzna. Blask księżyca padał na otwartą książkę na jego kolanach.
- Kim pan jest? - wyjąkał Antek.
- "Noszę łańcuch, który sobie ukułem za życia..".- przeczytał obcy, po czym odłożył powieść. - Zwę się Krampus. Przyszedłem cię ukarać za wszelkie niegodziwości, które popełniłeś w tym roku.
- Pff..Przecież nie zrobiłem nic złego! - zawołał chłopiec.
- Czyżby? A kot, którego z kumplami próbowałeś podpalić? Wyciąganie matce kasy z portfela? Spójrz mi w oczy i powtórz, że to nic złego! - intruz pochylił się i Antek wreszcie ujrzał jego twarz, z trudem powstrzymując okrzyk przerażenia. Oblicze Krampusa stanowiła szyderczo wykrzywiona twarz demona z długą kozią brodą, zaś w oczodołach ziała bezdenna pustka.
- Nieee!
- Antek! Uspokój się! - głos matki i mocno szarpnięcie wyrwały go ze snu.
- Krampus! Gdzie on jest? - pytał rozgorączkowany chłopiec.
- O czym ty mówisz? Miałeś koszmarny sen!
Antek odetchnął z ulgą, lecz w tej samej chwili jego wzrok spoczął na leżącej na podłodze książce. Na otwartej stronie podkreślono słowa "Noszę łańcuch, który..."

[1,7,3]

- Co się mówi Antek? - głos matki wyrwał go z objęć internetu.
- Co? - odpowiedział nastolatek, podnosząc wzrok znad smartfona.
- Mama pytała, co powinieneś powiedzieć dziadkom. - powtórzył zirytowany ojciec - Chociaż przy wigilijnym stole mógłbyś odłożyć telefon!
- Dajcie spokój, to nic wielkiego. - babcia Tola wzięła wnuka w obronę. - Poza tym to nie jest...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

[4] [3] [9]

Taaaak, to był długi dzień. Długi i trudny, choć miał być początkiem radosnego przeżywania. Nie będzie. Bo życie pisze kompletnie inne scenariusze niż byśmy chcieli. Jak im to powiedzieć? Zaraz życzenia i opłatek…
W tym roku babcia z dziadkiem po raz pierwszy od lat nie przyjadą… Już nigdy nie przyjadą… Dziś rano usłyszał w telefonie przykrą wiadomość. Co zrobić? Powiedzieć czy poczekać? Zostać w atmosferze świąt? Hmmmm…
Cała rodzina cieszyła się na ten dzień, szykowała świąteczne potrawy, dekorowała pierniczki. W pokoju stoi już wielka, pachnąca igliwiem choinka, ubrana w kolorowe i błyszczące brokatem bombki, stół nakryty białym, świątecznym obrusem, pod nim sianko… Zapach smażonego karpia unosi się w kuchni i nęci, tak, domownicy są głodni, dwanaście potraw dziś znajdzie się na stole.
Ale tak jakoś dziwnie wszyscy patrzą… Przecież nie wiedzą… Chyba? Hania coś wyczuwa, pyta, dlaczego taki blady i małomówny, ale… smutno będzie siedzieć przy choince, przy stole i milczeć. W tym roku będzie inaczej.
Święta to czas radości, wesela i kolęd. Mówią, że trzeba je spędzić z uśmiechem, szczęśliwie. On jednak wciąż się zastanawia – czego życzyć, jak przetrwać ten świąteczny czas? Czy kolejne święta będą już inne? Dlaczego ludzie kochani odchodzą tak nagle, gdy człowiek nie jest na to w ogóle przygotowany? Kiedy nie zdążył jeszcze tylu ważnych rzeczy powiedzieć? Że docenia, że kocha, że cieszy się, że są... Tyle słów, tyle gestów… zabrakło. Na pewno dziś będzie życzyć miłości, zrozumienia, wzajemnego szacunku.

Kochajmy się, bądźmy dla siebie zawsze, pamiętajmy o dobrym słowie – nie tylko od święta.

Zdrowych, spokojnych Świąt…

[4] [3] [9]

Taaaak, to był długi dzień. Długi i trudny, choć miał być początkiem radosnego przeżywania. Nie będzie. Bo życie pisze kompletnie inne scenariusze niż byśmy chcieli. Jak im to powiedzieć? Zaraz życzenia i opłatek…
W tym roku babcia z dziadkiem po raz pierwszy od lat nie przyjadą… Już nigdy nie przyjadą… Dziś rano usłyszał w telefonie przykrą wiadomość. Co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej