Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

poetyczna
Tomasz Jamroz
Sentymentalistka
Herbina
Lancasterka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

poetyczna
Tomasz Jamroz
Sentymentalistka
Herbina
Lancasterka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Zachował się jak ostatni szczeniak! Lata pracy nad neuronami lustrzanymi i możliwościami ich elektromagnetycznej stymulacji. Nadzieja na skuteczne leczenie depresji poprzez bezpośrednie rzutowanie pozytywnych emocji terapeuty na umysł pacjenta. A może przydałoby się też w resocjalizacji?
Tyle jest do zrobienia, a on już ogłasza sukces i sprzedaje projekt! Dla kobiety, żeby jej zaimponować, tak wielkością odkrycia, jak i jego wartością materialną.
Powinien dokładniej przebadać skutki uboczne.
Ale przecież nic złego nie może się stać, testy na studentach dowodzą, że przekazywać na odległość da się tylko emocje pozytywne, nie udało się im wmusić gniewu i nienawiści.

***

Dowódca, niczym dyrygent orkiestry, wymachiwał dłońmi uzbrojonymi jednak nie w batutę, a w elektroniczne wskaźniki, którymi kontrolował sytuację na zajmujących całą ścianę ekranach. Widownię stanowili przedstawiciele rządu.
- Dlaczego, po dwóch stuleciach postępu, technika wojenna cofnęła się do XX wieku? Nowsze mamy tylko techniki obrazowania i łączności, ale już nie roboty, drony, nawet broni nie używamy bardziej zaawansowanej niż karabiny i bagnety.
- Bo tylko do tradycyjnej wojny nie brakuje chętnych.
- Co pan na to, generale?
- Wojna to moja miłość.
- Wojna to moja miłość - powtórzyło z głośników dziesięć tysięcy głosów, wszyscy żołnierze biorący udział w operacji, za pomocą Synchromodulatora Empatycznego sprzęgnięci z generałem w jedność woli, myśli i pragnień, jak on pełni entuzjazmu przed walką.

Zachował się jak ostatni szczeniak! Lata pracy nad neuronami lustrzanymi i możliwościami ich elektromagnetycznej stymulacji. Nadzieja na skuteczne leczenie depresji poprzez bezpośrednie rzutowanie pozytywnych emocji terapeuty na umysł pacjenta. A może przydałoby się też w resocjalizacji?
Tyle jest do zrobienia, a on już ogłasza sukces i sprzedaje projekt! Dla kobiety, żeby...

Otoczony przez niemieckich żołnierzy, czołg „RUDY 102” zatrzymał się ze zgrzytem gąsienic. Na nic zdać się mogła atrapa karabinu maszynowego i zaspawana lufa działa, co prawda można było rozjechać piechotę tylko... mogło by to mieć przykre konsekwencje.
Z uchylonego włazu dobiegły słowa:
-Nicht schießen! Nicht schießen! Następnie, w geście poddania pojawiła się dłoń wymachująca flagą unii europejskiej.
-Nie strzelajcie, to ja Donald. – powiedział Donald T.
Dowódca zmierzył wzrokiem rudego czołgistę, ubranego w garnitur i krawat.
-Starszy sierżant wojsk lądowych Ahmed Abdul Hassan. Proszę okazać paszport i dokumenty wozu!
Donald rozejrzał się po mało aryjskich twarzach niemieckich żołnierzy, którzy w większości stracili już zainteresowanie czołgiem i skupili się na wyciągniętych z kieszeni smarfonach, pogmerał w kieszonce marynarki.
-Proszę, tutaj powinno być wszystko.
-Taaaak. Prawo jazdy kategorii „C” jak czołg. Widzę, że pojazd pożyczony, bo zarejestrowany na Jana Kosa, ale brak ważnego badania technicznego, ostatnie robione w 1945! Mandat będzie!
Donald grzecznie przyjął mandat i odjechał.
-Panie sierżancie, dlaczego go pan puścił? Bez ważnego badania technicznego?!!
- Aleś ty głupi szeregowy Raszid! A skąd ja niby wezmę tak dużą lawetę?

Otoczony przez niemieckich żołnierzy, czołg „RUDY 102” zatrzymał się ze zgrzytem gąsienic. Na nic zdać się mogła atrapa karabinu maszynowego i zaspawana lufa działa, co prawda można było rozjechać piechotę tylko... mogło by to mieć przykre konsekwencje.
Z uchylonego włazu dobiegły słowa:
-Nicht schießen! Nicht schießen! Następnie, w geście poddania pojawiła się dłoń...

MIŁOŚĆ

Dlaczego patrzysz na mnie, jakbyś zobaczyła ducha? Duchem nie jestem. I nie będę – nie mam duszy. Czy może bulwersujesz się, bo dwie takie osoby jak Ty to dla tej planety stanowczo zbyt wiele? Spokojnie, nie jestem klonem, wszak te pozostają jeszcze w fazie testów. Nie jestem osobą. Jestem Twoją imitacją. Miło Cię poznać, mój Pierwowzorze. Nie przeszkadzam, wpuścisz mnie? Kawę, poproszę. Tyle co Ty: dwie łyżeczki, niekopiaste.
Pamiętasz jeden z jesiennych popołudni, gdy Twoje oczy zetknęły się z oczami Nieznajomego? Ja zapamiętałam po tysięcznym usłyszeniu jego opowieści o tym, jakoby były to moje własne receptory. 5 października 2112 roku, środa. Rozlało się weń ciepło, którego nie zaznał wcześniej. Odwrócił wzrok. Szanowany biomechanik, ponadto nie młodzik. Jak wiesz, w XXII wieku nikt już nie wierzy w stek andronów o miłości, wszyscy dawno porzucili pseudoszlachetne, romantyczne ideały, każde dziecko ma świadomość, że to sprawka hormonów. Przestaliście się oszukiwać i męczyć w monogamii, a jednak... Mimo całego postępu, mimo mijającego czasu... Wciąż zatruwałaś jego głowę. Gdybyście nadal potrzebowali snu zapewne byłabyś pierwszą myślą o poranku tudzież ostatnią nocą, dam sobie przewód uciąć. Wstyd było mu przyznać przed samym sobą, że znalazł coś, czego nie szukał, że kriokomora jego serca otwarła się, ale nie mógł polec. Skrzętnie zebrał informacje o Tobie i tchnął je w mój system.
Przez kilka lat nic nie uległo zmianie, nawet jeśli byłam przy nim. Tkwił zawieszony w próżni swego umysłu, w ciemności, w której żadne noktowizory absolutnie nic nie wskórają. Raz kiedyś obkręcał wokół palca pukiel moich syntetycznych włosów, gładził woskowy policzek, po czym wymsknęło mu się ciche "Kocham Cię". Cofnął dłoń jak niepyszny. "Przecież jesteś tylko humanoidem. Bez urazy". Uśmiechnęłam się kącikiem warg. "Przecież jako robot nie czujesz urazy" zreflektował się. Uśmiechnęłam się szerzej.
Czemuż to pofatygowałam się dziś z Tobą spotkać? Wczoraj stwierdził, że nie jest w stanie dłużej tak żyć. Spełniłam więc jego wolę, tak jak wykonywałam inne polecenia. Tak jak jestem zaprogramowana. Zrobiłyśmy to. To znaczy ja. To znaczy Ty. Uciekaj stąd.

MIŁOŚĆ

Dlaczego patrzysz na mnie, jakbyś zobaczyła ducha? Duchem nie jestem. I nie będę – nie mam duszy. Czy może bulwersujesz się, bo dwie takie osoby jak Ty to dla tej planety stanowczo zbyt wiele? Spokojnie, nie jestem klonem, wszak te pozostają jeszcze w fazie testów. Nie jestem osobą. Jestem Twoją imitacją. Miło Cię poznać, mój Pierwowzorze. Nie przeszkadzam, wpuścisz...

W swojej ocenie była dobrym fachowcem, lecz zgodnie z przewidywaniem cynicznego ojca nie osiągnęła spektakularnego sukcesu. Teraz miała okazję udowodnić, że jest równie wartościowa co jego syn z pierwszego małżeństwa. Pracowała w zawodzie już 11 lat i nie była to jej pierwsza sprawa z morderstwem, ale nigdy przedtem nie broniła osoby z pierwszych stron gazet. Nic dziwnego, że proces osiągnął taki medialny rozgłos. Wiele razy zastanawiała się, czemu senator wybrał właśnie ją na swojego obrońcę. Była zwykłą, nieznaną "papugą". Pewnego niedzielnego poranka (widocznie tacy ludzie za nic mają savoir-vivre) po prostu przełożyła swoją dłoń do ucha odbierając handfon (blizna na dłoni przypominała jej niemiłe doświadczenie z wymianą chipa na nowy model) i tak została obrońcą senatora. Honorarium i rozgłos jakie miała zyskać po wygranej sprawie były dla niej dotychczas nieosiągalnym marzeniem. Teraz, przed ostatnią rozprawą, była pewna, że to marzenie może się spełnić. W świetle prawa senator był czysty. Jedyne co musiała zrobić, to wygłosić mowę końcową i udawać, że dwa dni temu nie podsłuchała pewnej rozmowy. Udawać, że nie słyszała o podmianie próbek w trakcie transportu do laboratorium (swoją drogą choć technologia "synaps pyłków" została wprowadzona 10 lat temu nadal nie rozumiała jak można zidentyfikować osobę na podstawie drobinek, które znajdowały się na jej odzieży). Wchodząc na salę rozpraw napotkała świdrujący wzrok senatora. Była przerażona, a serce podeszło jej do gardła.

W swojej ocenie była dobrym fachowcem, lecz zgodnie z przewidywaniem cynicznego ojca nie osiągnęła spektakularnego sukcesu. Teraz miała okazję udowodnić, że jest równie wartościowa co jego syn z pierwszego małżeństwa. Pracowała w zawodzie już 11 lat i nie była to jej pierwsza sprawa z morderstwem, ale nigdy przedtem nie broniła osoby z pierwszych stron gazet. Nic dziwnego,...

NAUKA

Profesor Szycha na swój najlepszy pomysł wpadł w trakcie konstruowania unikalnego trymera do wąsów. Nie pamiętał już zupełnie jak wygląda jego twarz bez zarostu. Zakochany był w Małyszu, Bralczyku, Annie Grodzkiej i Piłsudskim z wiadomych powodów. Pomysł ogolenia się na "taflę" wkradł się do jego głowy, gdy po nieudanej randce na lodowisku, niedoszła partnerka zwyzywała go od goryli i szympansów. Trymer, w którym Profesor dokręcał właśnie ostatnią śrubkę, był pierwszym w świecie, który likwidował zarost na zawsze. Szycha bał się zmiany w swoim wyglądzie, mimo to był bardzo zmotywowany. Słowo się rzekło, a niebawem ciałem się stanie. Szycha stoi właśnie na miękkich nogach w swojej łazience. Włącza przycisk zasilania. Bzzzzzt zgrzrzyyyt prrrryyyt! Powoli odkłada trymer na półkę. Spogląda w lustro. Maciej Musiał? Nieee. Cleo? Niee! Ale blisko. Wtedy właśnie na głowę spadła mu piłeczka pomysłowego Dobromira. "A gdybym tak mógł wyglądać jak każda osoba na świecie?" - pomyślał jednocześnie zatrwożony i podekscytowany. Profesor pobiegł do swojego laboratorium i zamknął się z trymerem na całe cztery tygodnie. Bzzzt zgrzrzyyt pryyyyt! Kiedy otworzył drzwi, największym zdziwieniem obdarzyła go jego żona, która ujrzawszy jego twarz poprosiła o autograf i zapytała jak się czuje po zdobyciu kolejnej kuli w Pucharze Świata i czy Kamil Stoch będzie jego godnym następcą. Kosmiczny śmiech Profesora słychać było nawet w oddalonym o kilkanaście kilometrów urzędzie patentowym.

NAUKA

Profesor Szycha na swój najlepszy pomysł wpadł w trakcie konstruowania unikalnego trymera do wąsów. Nie pamiętał już zupełnie jak wygląda jego twarz bez zarostu. Zakochany był w Małyszu, Bralczyku, Annie Grodzkiej i Piłsudskim z wiadomych powodów. Pomysł ogolenia się na "taflę" wkradł się do jego głowy, gdy po nieudanej randce na lodowisku, niedoszła partnerka...

NAUKA
Bob był tępym cyborgiem. Palant ubzdurał sobie, że zostanie pisarzem i w tym celu będzie się kształcił w Lub/iCzyta! Tak, skoro na każdej z piętnastu planet Matni nikt już nie chce nawet oglądać jego holo- wygłupów, to postanowił zaskoczyć wszystkich w stylu oldskulowego retro. Szkoła i Bob? Kto by pomyślał. Po co to komu, kiedy wszczepienie czipu wiedzy i tak mu nie pomogło. Nie uwierzycie! Uczy się pisać na klasycznej klawiaturze typu "qwerty", czy jakoś tak. A najlepsze! On chce zdobywać aplauz u czytających. Hi, hi. Serio. No, są jeszcze tacy. Chyba? Że niby są nawet konkursy dla takich! Współczuję jurorom.

NAUKA
Bob był tępym cyborgiem. Palant ubzdurał sobie, że zostanie pisarzem i w tym celu będzie się kształcił w Lub/iCzyta! Tak, skoro na każdej z piętnastu planet Matni nikt już nie chce nawet oglądać jego holo- wygłupów, to postanowił zaskoczyć wszystkich w stylu oldskulowego retro. Szkoła i Bob? Kto by pomyślał. Po co to komu, kiedy wszczepienie czipu wiedzy i tak mu nie...

Odpoczywam z zadowoleniem w skłębionej pościeli. Jego ramię jest ciepłe i silne, a zarost drapie, kiedy ponownie się całujemy. Szybko poprawiam bransoletę i zamykam oczy; lepiej nie skupiać wzroku na szczegółach, bywa, że wtedy wszystko się rozmazuje.
Jesteś cudowna – słyszę. Cóż, nie jego wina, że nie wymyślił lepszego komplementu. Częstuję go papierosem i proponuję:
Może następnym razem pójdziemy do baru z owocami morza?
Czemu nie. Nigdy ich nie jadłem.
Wstaje, a ja zaczynam odczuwać zawrót głowy, trwa kilka minut, a potem wszystko znika. Pościel cuchnie, z mojego papierosa zniknął wcześniejszy ślad drogiej szminki. Zdejmuję bransoletę z niepotrzebnym już urządzeniem i przedzieram się przez niesprzątany od zbyt dawna pokój.
Naprzeciwko pulsuje neon z roześmianym homarem, to świeżo otwarty bar zaprasza klientów. Miejsce, w którym możesz spotkać prawdziwych ludzi, może takich jak ty, miotanych życiowymi wichrami i wypatrujących swojej przystani.
Kolejny papieros się wypalił, rzucam go na podłogę. Jeszcze nie wiem, jak spędzę kolejny wieczór.

Odpoczywam z zadowoleniem w skłębionej pościeli. Jego ramię jest ciepłe i silne, a zarost drapie, kiedy ponownie się całujemy. Szybko poprawiam bransoletę i zamykam oczy; lepiej nie skupiać wzroku na szczegółach, bywa, że wtedy wszystko się rozmazuje.
Jesteś cudowna – słyszę. Cóż, nie jego wina, że nie wymyślił lepszego komplementu. Częstuję go papierosem i proponuję:
Może...

Miłość w czasie przyszłym

Słońce wschodziło i pierwsze promienie powoli wpadały do pomieszczenia przez multimedialną szybę. 654809-M musiał przyznać, że zaktualizowana wersja gwiazdy wyglądała dość przekonująco. Poprzednia wizualizacja charakteryzowała się zdecydowanie mniejszą rozdzielczością, co momentami odejmowało jej wiarygodności. Teraz 654809-M był nawet skłonny zignorować fakt, że po Słońcu zostało jedynie marne skupisko gazów i pyłów.

Wewnętrzny system administracyjny wydał charakterystyczny dźwięk i 654809-M poczuł ukłucie w okolicy skroni. Znowu się zapomniał i pozwolił swoim rozważaniom odbiec od standardowego toku myślenia. Na nieszczęście należał do tej grupy osobników, którzy myśleli za dużo nawet pomimo ciągłej terapii biotechnologicznej.

Odwrócił wzrok od wizualnej farsy i spojrzał na 139022-F. Leżała obok niego przykryta pościelą z mikrowłókna, a jej twarz stopniowo pokrywały coraz wyżej sięgające promienie. Nie spała.
– Dzisiaj jest dzień rotacji. Powinnam już wracać – powiedziała głucho, po czym wstała z łóżka i zaczęła ubierać nanouniform. Nie była pierwszym modelem przydzielonym 654809-M do czasowego współżycia, ale jako pierwsza współdzieliła z nim nieszczęsną przypadłość myślenia.
– Kocham cię, 654809-M – powiedziała stojąc już ubrana przy drzwiach modułowych.
– Ja ciebie też, 139022-F. Może system jeszcze nas kiedyś dopasuje – powiedział, gdy wychodziła, chociaż w słowach tych było tyle samo prawdy co w słonecznej projekcji za szybą.

Miłość w czasie przyszłym

Słońce wschodziło i pierwsze promienie powoli wpadały do pomieszczenia przez multimedialną szybę. 654809-M musiał przyznać, że zaktualizowana wersja gwiazdy wyglądała dość przekonująco. Poprzednia wizualizacja charakteryzowała się zdecydowanie mniejszą rozdzielczością, co momentami odejmowało jej wiarygodności. Teraz 654809-M był nawet skłonny...