Cytaty z tagiem "noelka" [20]
[ + Dodaj cytat]Tak [...] prezenty przed opakowaniem są najpiękniejsze - [...] A cel jest najwspanialszy tuż przed tym, nim się go osiągnie. A ktoś, na kogo bardzo się czeka, jest najmilszy tuż przed tym, nim przyjdzie. To są właśnie te najlepsze chwile żucia.
- Nie mów do mnie "pani"! - zaprotestowała Gabrysia. - Nie teraz, kiedy... znów poczułam się bardzo młodo.
-Bardzo młodo? - zdziwiła się Elka - Dlaczego?
Gabrysia roześmiała się z tego jej zdziwienia.
- Ja wiem, że to nieprawdopodobne - przyznała - Ale naprawdę w środku wciąż mam tylko siedemnaście lat. Wiesz, czasem patrzę w lustro i nie mogę się nadziwić, że tak mi się ten... kostium marszczy pod oczami! - tu obie, Elka i Gabrysia wybuchnęły śmiechem, poklepując się nawzajem po łopatkach.
Natomiast na wiklinowym foteliku leżała obszerna szata z białej tkaniny, para olśniewających złotych skrzydeł oraz złota przepaska na czoło, z migocącą złotą gwiazdą.
- Przebieraj się - zakomenderował Gwiazdor. - Tylko szybciutko, bo za pół godziny mamy odprawę.
- Jak? Gdzie? - spytała Elka, nic nie rozumiejąc.
- W spółdzielni studenckiej "Pszczółka", panno Gaptusińska - rzekł Gwiazdor. Miał zdecydowanie miły głos, pełen nutek humoru. - A ty myślałaś, że gdzie - u Świętego Piotra?
- Leje - stwierdził Tomek. - Jak myślisz, kto przeżywa negatywnie fakt, że deszcz pada - ty czy deszcz?
- Ja.
- No więc widzisz - rzekł Tomcio. - O to chodzi.
- No, nareszcie! - zawołał radośnie ktoś za drzwiami. Otworzyła im Ida - rozpromieniona gościnnie i zarazem zdenerwowana tak, że żal było patrzeć. Na ich widok przejawiła zawód. - A, to tylko wy - powiedziała.
- Tak, to zaledwie my - rzekł Tomcio. - A co, myślałaś, że przyjdzie sam Archanioł Gabriel?
Na korytarz wyjrzała mama Borejko, bardzo wytworna i także zdenerwowana. Na widok przebierańców odprężyła się widocznie.
- A, to tylko wy - uśmiechnęła się.
- Zaczyna mnie to denerwować - oświadczył Tomcio. - My z Aniołkiem nie przywykliśmy do takiego traktowania, prawda, Aniołku? Już nas ludność rozpieściła. Ludność wznosi, kiedy przyjdziemy, radosne okrzyki, i nawet całuje nas po rękach.
- To daj rękę - mruknęła Ida.
- Powinienem ci teraz zrobić zdjęcie - powiedział Tomek, gapiąc się na nią z zachwytem. - Przybrudzony Aniołek iska się na podłodze windy.
- Och, zamknij oblicze, dowcipnisiu.
- Słuchaj, a czytałaś "Niewidzialnego człowieka" Wellsa?
- Czytałam. Ale już tak nie stójmy, bo się spóźnisz.
- Tak, chodźmy - rzekł Tomek, ruszając z kopyta. Ale nie przestawał szybko mówić. - Pamiętasz tego niewidzialnego człowieka? Żeby go było widać, musiał włożyć buty, długi płaszcz i rękawiczki, i kapelusz. I musiał nawet obandażować sobie twarz.
- No, pamiętam.
- Więc jak tam sobie usiadłem, na tych schodach, to zrozumiałem, że Bóg nie może nam się ukazać inaczej, jak przez drugiego człowieka.
- Cześć, Elka. Dziękuję raz jeszcze. Zjedliśmy dziś beczkę soli.
- No chyba. Ja cię w każdym razie poznałam do woli.
- Akurat! - roześmiał się Tomek. - Na pewno mnie nawet nie poznasz, kiedy do ciebie jutro przyjdę. A przyjdę.
- Fakt - powiedziała Elka zdumiona. - Jeszcze nigdy nie widziałam twojej twarzy! I wiesz? Chyba jej nie muszę widzieć. Chyba ją znam.
Ale wyciągnęła rękę i ostrożnie oderwała siwą bródkę, która i tak się zresztą odklejała z jednej strony. A potem zdjęła plastykowy nos z okularkami i siwymi brwiami i czerwoną czapę. Tomcio stał spokojnie, bez ruchu, uśmiechając się łagodnie. W słabym, żółtym blasku świecącej nad bramą żarówki ukazała się jego miła, zabawna, nieładna twarz o wrażliwych ustach.
Teraz i on wyciągnął rękę. Odkleił po jednej złote gwiazdki z twarzy Elki, a potem ligninową chusteczką starannie wytarł z jej policzków i czoła barwę szafirową.
- No - powiedział.
I stali tak, patrząc sobie w twarze, a deszcz padał i padał, spływał im zimnymi kroplami po policzkach i czołach, kapał z nosów i podbródków, drżał na rzęsach. I wtedy Tomcio znów wyciągnął rękę i przylepił Elce jedną złotą gwiazdkę do ust.
- Nigdy nie należy ryczeć z powodu jakiegoś faceta, posłuchaj mojej rady. Mówi ci to osoba, która właśnie ryczała godzinę temu.
Wesoły tramwaj, szczelnie wypełniony tłumem Gwiazdorów oraz gronem rozchichotanych i rozflirtowanych Aniołków, odjechał ociężale z przystanku, odprowadzany uśmiechami przechodniów.