Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przejdzie. Wszystko przechodzi. Prędzej czy później.

Może na tym właśnie polega miłość- liczysz bandaże aż ktoś ci powie, że starczy.

Gdy się kogoś kocha, trudno zamknąć drzwi optymistycznym nadziejom

W ten kawałek o uczuciach nie do końca wierzyłem. Wrócą. Zawsze wracają, na ogół wtedy, gdy człowiek jest na to najmniej przygotowany.

[...] jeśli ktoś chce cię zabić, na­praw­dę chce cię zabić, to nic prócz ka­pry­su losu nie może cię oca­lić. Nie Bóg, nie armia, a już na pewno nie ty sam.

Nasze mał­żeń­stwo na­uczy­ło mnie o mi­ło­ści tylko jed­ne­go: że mija.

Bóg raczy wie­dzieć, w jaki spo­sób lu­dzie za­cho­wy­wa­li zdro­wie psy­chicz­ne przed roc­kan­drol­lem.

Wie­rzę w Boga. Może nie w ka­to­lic­kie­go Boga ani nawet nie w chrze­ści­jań­skie­go Boga, po­nie­waż trud­no mi wy­obra­zić sobie Boga jako przy­wód­cę elity. Trud­no mi też wy­obra­zić sobie, że siła, czym­kol­wiek jest, która stwo­rzy­łalasy tro­pi­kal­ne, oce­any i nie­skoń­czo­ny wszech­świat, tym samym aktem stwo­rzy­ła coś tak nie­na­tu­ral­ne­go jak ludz­kość na swoje po­do­bień­stwo. Wie­rzę w Boga, ale nie jako isto­tę, ra­czej jako coś, co sta­no­wi wy­zwa­nie dla mojej zdol­no­ści for­mu­ło­wa­nia pojęć w ra­mach dość ubo­gie­go ukła­du od­nie­sie­nia, jakim dys­po­nu­ję.

Za­wsze jakoś tak się dzie­je, że za­czy­na­my do­strze­gać pro­blem, gdy „do­cie­ra pod nasze drzwi”. Do­pó­ki przez całe dzie­się­cio­le­cia ogra­ni­cza się do za­ple­cza, nikt nic nie za­uwa­ża.

Słu­cha­my po­li­ty­ków, któ­rzy pod­sy­ca­ją naszą nie­na­wiść, utwier­dza­ją nas w na­szych cia­snych prze­świad­cze­niach i mówią nam, że to po pro­stu kwe­stia po­wro­tu do pryn­cy­piów – a mówią to, sie­dząc w swo­ich re­zy­den­cjach z wi­do­kiem na plażę i wsłu­chu­jąc się w mor­ską bryzę, żeby nie sły­szeć krzy­ku to­ną­cych.

[...] świat tak czy ina­czej daje czło­wie­ko­wi mnó­stwo po­wo­dów do wście­kło­ści. I wku­rzać się, zanim się jesz­cze prze­ko­nasz, jak źle może być, co życie może ci zro­bić, jeśli na­praw­dę się na cie­bie uprze… to po mo­je­mu głu­po­ta.

Była jak wszyst­ko, co na tym świe­cie jest dobre. Jak pierw­szy cie­pły po­wiew wio­sny i so­bot­nie po­po­łu­dnia, kiedy się ma dzie­sięć lat, i wcze­sne let­nie wie­czo­ry na plaży, gdy pia­sek jest chłod­ny, a fale mają kolor whi­sky.

[...] lu­dzie nie rodzą się znu­że­ni i spo­nie­wie­ra­ni, tylko się tacy stają.

[...] nie­któ­rych ludzi mu­sisz albo zabić, albo to­le­ro­wać ta­ki­mi, jacy są, bo nigdy nie zdo­łasz ich zmie­nić.

Tuż za rogiem jest bar. Wypijmy, nim zacznie się wojna.

Ilekroć Bohater przyłapywał mnie na spoglądaniu w lustro, obrywałem blachę w czoło. 'Ten przedmiot stworzył mężczyzna, by kobieta miała co robić' - mawiał.

- To de­mo­kra­tycz­nie wy­bra­ni urzęd­ni­cy pań­stwo­wi. Prę­dzej kurwa da za darmo, niż taki powie praw­dę.

Na tym wła­śnie po­le­ga syn­drom ofia­ry: czło­wiek za­czy­na się spo­dzie­wać, że bę­dzie go to spo­ty­kać na każ­dym kroku. Nagle wszyst­ko wy­glą­da po­dej­rza­nie i jasne stro­ny życia, które się do­strze­ga­ło jesz­cze dzień wcze­śniej, nikną w cie­niu. A cie­nie są wszę­dzie. Trze­ba żyć ze świa­do­mo­ścią wła­snej kru­cho­ści, a to cholernie nieprzyjemne.

Zawsze jakoś tak się dzieje, że zaczynamy dostrzegać problem, gdy dociera pod nasze drzwi. Dopóki przez całe dziesięciolecia ogranicza się do zaplecza, nikt nic nie zauważa.

Hi­po­po­ta­my, które prze­bie­ra­ją się za wie­lo­ry­by, zginą od har­pu­na.

Gdy się kogoś kocha, trud­no za­mknąć drzwi opty­mi­stycz­nym na­dzie­jom.

Na tym świe­cie czło­wiek robi to, co robi, i ko­niec. Tam na górze nie ma żad­ne­go księ­go­we­go, co by to za­pi­sy­wał.

Zazwyczaj to, co mówi Bubba, nie nadaje się do powtórzenia.
- Że jak będziesz się następnym razem wybierał na polowanko, masz do niego zadzwonić.
Cały Bubba. Mając go u boku, Hitler wygrałby wojnę.