cytaty z książek autora "Víctor del Árbol"
Ważne rzeczy nie muszą zostać wypowiedziane, żeby były prawdziwe, milczenie jest nieraz jedyną możliwą prawdą.
Ziemia jest grobem, który cierpliwie czeka na swój haracz.
Nawet najbardziej krucha nadzieja staje się uzasadniona, kiedy nie ma nic innego, czego można by się uchwycić.
Słowa kłamią, ale kłamstwo jest czasem jedynym możliwym pocieszeniem.
Czasami fascynuje nas coś, do czego żywimy największą odrazę i nienawiść, i z czasem zaczynamy akceptować rzeczy, które wydawały nam się nie do zniesienia.
Dlaczego niektórzy ludzie, osiagnąwszy chociaż chwilę szczęścia, marnują ją, a inni nigdy nie są szczęśliwi.
Czasami należy przestać patrzeć, żeby zobaczyć; nie szukać i pozwolić działać przypadkowi.
Kłamstwo nie zawsze oznacza, że człowiek mija się z prawdą, tylko Trzy na się tej części rzeczywistości, dzięki której nie pogrąża się w rozpaczy.
Czasami miłość sprawia, że kochający staje się egoistą, a kochany obiektem najbardziej aktywnych podłości.
Pamięć jest zastanawiająca: zapominamy o najważniejszych wydarzeniach, a zachowujemy szczegóły bez znaczenia.
Czasami możemy stracić to, co ważne, broniąc tego, co dla innych nie ma znaczenia.
Nienawiść i urazy są mocniejsze, jeżeli się wcześniej kochało.
Pamięć jest krajobrazem, który każdy z nas wybiera, żeby za nim tęsknić albo żeby go nienawidzić".
La première goutte qui tombe est celle qui commence à briser la pierre
La première goutte qui tombe est celle qui commence à être océan.
Greta była piękną kobietą, tak jak piękne są zakazane rzeczy. Promieniowała siłą, która wykraczała daleko poza jej duże oczy podkreślone zielonymi cieniami czy wyprostowaną i znakomitą figurę. María złapała się nieraz na ukradkowym patrzeniu na nią i zawstydziła się, czując pociąg do tej dziwnej mieszanki szczęścia i tragedii, jaką ociekała jej koleżanka z pracy.
Skoro nie da się zapomnieć o przeszłości, można przynajmniej odsunąć ją na bok, kiedy nam zawadza. Nawet jeśli od czasu do czasu się o nią potkniemy, staniemy na nogi i ominiemy przeszkodę, żeby pójść dalej.
Każdy z nas kryje w swoim wnętrzu wszelkie możliwe twarze. Na pytanie, dlaczego jednym pozwalamy żyć, a inne dusimy w sobie, nie ma odpowiedzi.
Kobiety po prostu czasami udają słabość, żeby mężczyźni nie czuli się zagrożeni.