Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okrucieństwo i strach drzemią w każdym, i to nie tak głęboko, jak cie się zdaje. Trzeba je tylko z siebie wydobyć.

Bezpłodne jest oddawanie czci przez ludzi niedbałych i nie przekonanych do końca. Widziałem nieraz, jak ludzie czcili Boga: gdyby w ten sposób budowali dach, nie wytrzymałby i pół godziny deszczu. Już nawet się nie zastanawiali, dlaczego ich serca pozostają zimne i dlaczego wiara nie daje im ani siły, ani pocieszenia.

Bardzo to ciekawe, obserwować, jak rozum wyłania się z legendy, podobnie jak ta społeczność wyłania się z otaczającej ją puszczy, zmierzając ku budowie państwa (...).

Patrzyć, jak słabną siły, jak dzikie męstwo zamienia się w bezbronność, jak władzę wypala ból niby susza trawy - takie widoki wzbudzają w nas nie tylko litość, ale także - i równie naturalnie - odrazę i pogardę. Smutek wobec naszego umierającego dowódcy jest zapewne szczery, niemniej jednak musimy się spieszyć, by opuścić ten dogasający płomyk, zanim narastający chłód nie dosięgnie i naszego losu. Jego chwalebne czyny są już przeszłością, a my mamy prawo go opuścić, ponieważ musimy żyć - rozwijać się, jeśli potrafimy - a gdy odsuniemy na bok wszelkie inne rozważania, prawda jest taka że po prostu przestał mieć cokolwiek wspólnego ze sprawami, które powinny nas teraz obchodzić. Jakie to dziwne, że aż do tej pory nikt najwyraźniej nie dostrzegł, iż nas kapitan w istocie nigdy nie był wyjątkowo mądry, nigdy nie był szczególnie odważny, uczciwy i prawdomówny, nigdy nie był nieskazitelny.

Jej [miasta Bekli] szare, połamane mury - na których tylko obłoki trzymają straże, w których załomach tylko wiatr zawodzi i urywa swój hejnał jak trębacz krakowski lub jak utajone w pustyni posągi Memnona - gwiazdy odbijające się w jej wodach, woń kwiatów w jej ogrodach - wszystko to stało się niby słowa usłyszane we śnie, których nie sposób sobie przypomnieć.