Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Grzechem nie jest, jak się powszechnie uważa, kłamstwo czy kradzież. Grzechem jest, kiedy człowiek, ledwie przejdzie przez życie człowieka, już zapomina o śladach, które tam zostawił.

Gdyby nie było Boga, człowiek nie zniósłby tego jednostajnego szumu morza i jego złowrogiej obojętności.

Oddać serce temu, co piękne i pełne uroku- to każdy potrafi! Lecz to nie jest miłość. Miłością jest nie przestać widzieć człowieka w tych, co się stali jak spłowiała szmata.

Jeśli ktoś wciska komuś na siłę przedmiot, którego tamten wcale nie pragnie, mówimy, że to kłopotliwy prezent, zbytek łaski. Nauka chrześcijańska przypomina taki kłopotliwy prezent wciskany nam na siłę. My mamy swoją religię i nie chcemy, aby nam tu przywożono obcą.

(...)spośród ludzkich twarzy najwięcej dostojeństwa ma ta, która znosi upokorzenia i zniewagi.

Łatwo jest umierać za pięknych i dobrych, trudno za nędznych i znieprawionych.

On nie mógł pojąć tej ciszy na dziedzińcu, grania cykad i bzykania much. Umarł człowiek, a życie toczy się jak poprzednio, jakby nic się nie stało. To jakiś absurd.

My, kapłani, stanowimy nieszczęsny gatunek, który rodzi się na ten świat po to jedynie, aby służyć ludziom. I nie ma chyba drugiej istoty tak żałosnej i samotnej jak kapłan, który tej służby pełnić nie może.

Wy prowadzicie misje, żyjąc wygodnie w miejscu zacisznym i bezpiecznym, dokąd nie dociera z dzikim rykiem burza ucisku i tortur. Budzicie szacunek jako wspaniali duchowni, bo jesteście na tamtym brzegu. Jak wodzowie, co grzeją się przy ogniu w swej kwaterze, wysyłając żołnierzy na zaciekły bój. Tylko jak tacy wodzowie mogliby potępić żołnierza, który popadł w niewolę?

Panie, nienawidziłem Cię, że zawsze milczysz!
Ja nie milczę. Cierpię razem z wami.

Grzechem jest, kiedy człowiek zapomina o śladach, jakie zostawia w życiu drugiego człowieka.

Gdy patrzę na to miasto, przypominam sobie dawno słyszaną historię. Książę Hirado, Takenobu Matsuura, miał cztery nałożnice i te nałożnice były o siebie nawzajem zazdrosne, więc bez przerwy się kłóciły. Książę Takenobu nie mógł tego wytrzymać i w końcu wszystkie cztery wygnał z zamku. Ale tobie, padre, który masz zachować czystość całe życie, nie wolno słuchać takich historyjek.

– Bardzo mądrze postąpił ten książę.

Pod wpływem swobody, z jaką rozmawiał władca Chikugo, wewnętrzne napięcie księdza ustąpiło i poczuł się swobodniej.

– Naprawdę tak myślisz, padre? No to mi ulżyło! Hirado, nie, Japonia, jest właśnie takim księciem Matsuurą! – Inoue uśmiechał się, obracając czarkę w rękach. – Były cztery kobiety, zwące się Hiszpania, Portugalia, Holandia i Anglia. Każda z nich, sypiając z mężczyzną imieniem Japonia, szeptała mu do ucha oszczerstwa na temat pozostałych.

Możesz deptać - mówiły smutne oczy - możesz deptać. Chyba boli cię teraz noga. Boli tak samo, jak bolały nogi tych wszystkich, którzy dotychczas podeptali moją twarz. I ten ból mi wystarcza. Dzielę z wami wasze ciernienie. Po to przecież jestem.