Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami błądząc, odnajdujemy jedyną właściwą drogę, którą powinniśmy podążać. Musimy tylko przebić się przez żal, smutek, a może nawet rozczarowanie i zrozumieć, że jesteśmy czymś więcej niż początkiem i końcem własnej historii.

Serce nie było w stanie pęknąć, rozpaść się ani złamać. Z całą jednak pewnością potrafiło boleć tak bardzo, że człowiek uparcie pragnął wierzyć, że każda z tych rzeczy była możliwa.

Na miłość nigdy nie jest za późno, jednak na samotność zawsze jest za wcześnie.

To, co raz zdołało porwać bez reszty ludzkie serce, nigdy nie miało zblednąć na tyle, by stracić dawny urok.

Poczuł się jak szczęściarz, który po długiej wędrówce po pustyni wreszcie odnalazł źródło wody i odrobinę cienia.

Istniał taki rodzaj bólu, który nawet mimo całej logiki wydawał się kusząco słodki. Zupełnie jak zimny prysznic, łyk zbyt gorącej kawy o poranku lub ostatnie słowa ukochanej piosenki.

Starasz się być tym, kogo widzą w tobie inni, często zapominając o tym, kim sam chcesz być. Nie zapytam, jaki powód sprawił, że tutaj wróciłeś. Po prostu cieszę się, że jakiś się znalazł.

Czego tak bardzo się boisz?
Bał się przyszłości. Teraźniejszości i przeszłości.
Bał się rozczarowania, niespełnionych marzeń i samotności.
Bał się tego że gdy pewnego dnia za wiele lat spojrzy wstecz, będzie żałował wszystkiego czego nie miał odwagi zrobić.

Podczas trwającej kilka minut wędrówki można było usłyszeć dobiegające zza drzwi dźwięki skrzypiec, wiolonczeli, równe
rytmy puzonów, a także przebijający się przez nie piskliwy głos
operowej śpiewaczki, który sprawił, że na twarzy Haydena zagościł grymas.

Czysty dźwięk roznosił się w przestrzeni. Zdawał się dotykać ścian, muskać zawieszone na suficie czerwone płótna i sunąć po podłodze. Był wszędzie, wirując i krążąc bez umiaru, by niespodziewanie zniknąć. Zdawało się, że jego echo jeszcze przez kilka sekund pobrzmiewa między pustką a ciemnością.

Jesteś najsłodszym ze wszystkich grzechów, jakie popełniłem.