Jesteśmy społecznością, która kocha książki

śmierć zawsze towarzyszy życiu, a strata idzie krok w krok za miłością.

życie to jak pójście w gości. Jesteśmy tu na chwilę. Czasem zdejmujemy buty i rozpakowujemy walizki, bo zostajemy na dłużej, a czasem po prostu nie mamy możliwości postoju i z okien pociągu musimy oglądać okolicę.

Dom to nie tylko miejsce. To przede wszystkim ludzie, z którymi możesz to miejsce dzielić.

najprostszy sposób, by ukoić żal po utraconej miłości, to pokochać na nowo.

Szczęście jest takie nietrwałe. Wystarczy chwila i zostajemy z pustymi rękami. Gdy jesteśmy szczęśliwi, to w ogóle się nad tym nie zastanawiamy, jakby ten stan po prostu nam się należał, a gdy to tracimy, czujemy się rozczarowani i cierpimy.

Pomiędzy tym, co myślisz, a tym, co mówisz, jest jeszcze mnóstwo miejsca na to, aby się zastanowić, czy w ogóle jest sens otwierać usta.

Śmierć to nie tylko domena starości. Przychodzi w różnym wieku. W dodatku to jedyny przeciwnik, z którym nie możemy negocjować. W godzinie naszych narodzin zapisuje się również godzina naszej śmierci. Nie wiemy, kiedy to będzie, wiemy jedynie, że nic nie możemy na to poradzić. A gdy już nadchodzi ten czas, musimy zostawić wszystko i iść za głosem, który nas wzywa.

Tak to już jest z miłością – powiedziała filozoficznie Miśka. – Wstrząsa, zmienia i nadaje znaczenie. Ale jak by nie było, nie znam lepszej drogi niż zakochanie.

Brzegi naszego życia są zbyt oddalone, byśmy mogli podać sobie dłonie.

W ciszy samotność przemawiała do niej głośniej. Czasem nawet krzyczała, błagając o jakikolwiek dźwięk. Najmniejszy nawet, ale dający poczucie, że życie wciąż trwa. Dzieje się obok niej i czeka, by ona zrobiła krok w jego stronę.

Człowiek nie jest stworzony do tego, by być samotnym. Jesteśmy istotami stadnymi. Budujemy gniazda, tworzymy kolonie.

Twój dom jest tam, gdzie znów poczujesz się szczęśliwa.

W ciszy samotność przemawiała do niej głośniej. Czasem nawet krzyczała, błagając o jakikolwiek dźwięk. Najmniejszy nawet, ale dający poczucie, że życie wciąż trwa. Dzieje się obok niej i czeka, by ona zrobiła krok w jego stronę.