Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po co się wysilać, jeśli nie zamierzasz dać z siebie wszystkiego?

Ja nie piję, żeby ranić, karać albo dobrze się czuć.
Piję, żeby zapomnieć. I dlatego przechylam butelkę, przytknąwszy ją do rozchylonych spieczonych warg. Kiedy burbon zderza się z moim językiem i wlewa do gardła, całe napięcie w głowie i mięśniach nagle ustępuje. Rozluźniam się niczym rozkwitający pąk.

[...]
Czytałam kiedyś biografię Joan Crawford, w której zacytowano jej wypowiedź: „Alkoholizm wiąże się z ryzykiem zawodowym związanym z byciem aktorką, wdową i samotnością. A ja jestem cała trójką.”
Podobnie, Joanno... .

[...]
Jedyną osobą, która może mnie wyciągnąć z bałaganu, który stworzyłam, jestem ja sama.

To jezioro jest mroczniejsze niż zamknięta trumna.

Jezioro Greene jest mroczne, nawet kiedy światło wdziera się w jego toń.
Jak trumna z popękanym wiekiem.

Obserwuję jezioro, nieobecna duchem - jak to bywa, kiedy widziało się coś tysiąc razy. Patrzysz, ale jakby jednym okiem. Widzisz wszystko, lecz niczego nie rejestrujesz.
Może to sprawka burbona.
Właśnie sączę trzeciego.
Albo czwartego.
Liczenie drinków - kolejna rzecz, którą robię, gdy odpływam myślami.

Znowu chwytam za wiosło i zaczynam wiosłować, aby podpłynąć do ciała. To kobieta, teraz to widzę. Ma długie włosy. Jednoczęściowy kostium kąpielowy odsłania opalone plecy, długie nogi, jędrne ramiona. Unosi się na wodzie jak kawałek drewna, kołysząc się na falach wywołanych przez motorówkę.

Jestem silną pływaczką, nawet na wpół pijana. Dorastałam nad jeziorem Greene i więcej letniego czasu spędzałam w wodzie niż na brzegu. Chociaż minęło czternaście miesięcy, odkąd ostatnio pływałam, woda wydaje mi się równie swojska jak własne łóżko.

Chcę jeszcze raz zawołać pomocy, ale mam za mało tchu, aby wydobyć z siebie głos. Nawet sili pływacy mają ograniczone możliwości, a ja właśnie osiągnęłam szczyt swoich.

Mam wrażenie, że ta kobieta istnieje wyłącznie po to, aby reszta ludzkości czuła się gorsza. A jednak jestem nią zauroczona.

Główna zaleta tego miejsca to jego ustronność. Dostęp do wody możliwy jest tylko z nielicznych prywatnych nabrzeży.

Choć nie sądzę, żeby robiła to specjalnie, przechodzi przez pomost, jakby szła po wybiegu dla modelek - długim, płynnym, eleganckim krokiem.

To zbyt duże miejsce dla jednej osoby. Na początku było małe - zwykła chatka nad ustronnym jeziorem. Z biegiem lat dom był rozbudowywany, aż stał się lokum w sam raz dla rodzinnej trzódki. Teraz, gdy mieszkam tu sama, wydaje się taki pusty.

Obok pokoju wypoczynkowego mieści się biblioteka, przyjemne miejsce, choć zwykle niedoceniane, bo z jego okien widać tylko drzewa, nie samo jezioro.

Unikam wszelkich form mediów społecznościowych, które zasadniczo są niebezpiecznymi śmietniskami o różnych poziomach toksyczności. Dość mam problemów na głowie.

Jedyną osobą, która jest w stanie wyciągnąć mnie z kabały, w którą się wpakowałam, jestem ja sama.
Choć raczej nie w tej chwili.

I moja matka jest utalentowana. Co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Była - i jest - prawdziwą gwiazdą w starym stylu.

Robiła wszystko to, co robią bogaci rodzice ze swoimi narwanymi córkami. Wysłała mnie do szkoły z internatem, na odwyk i na terapię, podczas której obgryzałam skórki wokół paznokci, zamiast mówić o swoich uczuciach.
I nagle zdarzył się cud. Polepszyło mi się.

Nigdy nie zamierzałam iść w ślady matki. Dorastałam w otoczeniu show-biznesu i nie chciałam mieć z nim nic wspólnego. Ale rzecz w tym, że był to jedyny świat, jaki znałam.

Dostałam rolę w następnym filmie. A potem posypały się kolejne. Ku zachwytowi mojej matki, a mojemu zdumieniu spełnił się mój najgorszy koszmar: zostałam czynną aktorką.

Kiedy gram, chcę się stać kimś zupełnie innym.
To dlatego moją największą miłością jest teatr. Ironia losu, wiem. Zdaje się, że dzieciństwo za kulisami jednak zrobiło swoje.

Mój ojciec spędzał każde lato nad tym jeziorem, noszącym jego rodowe nazwisko. Tak jak jego ojciec przed nim. I jak ja. W dzieciństwie uwielbiałam życie nad jeziorem. Dawało mi tak bardzo potrzebne wytchnienie od nieustannych dramatów mojej matki.

Gdy jednak zauważam leżącą niedaleko lornetkę, dokładnie tam, gdzie ją wcześniej upuściłam, nie mogę się powstrzymać, żeby po nią nie sięgnąć. Wmawiam sobie, że chcę ją tylko wyczyścić.

Trójkątny domek typu Brda zbudowany w latach siedemdziesiątych, przycupnięty w małym łuku linii brzegowej. Latem jego jedyną widoczną z naszego domu częścią jest długi pomost wcinający się w jezioro.

Gdy alkohol spływa do gardła, uderza mnie pewna myśl. To jedna z tych refleksji, których pozwala mi uniknąć picie.
Może ja nie szukam kłopotów.
Może sama stanowię kłopot.

Po drugiej stronie jeziora przy tylnych drzwiach domu Royc`eów zapala się światło i zalewa patio ciepłą białą poświatą. Pochylam się do przodu i mrużąc oczy, widzę dwie osoby wychodzące z domu i zmierzające w stronę pomostu.

Dociera do mnie, że jestem pijana. Naprawdę pijana. Faza podchmielenia to już wspomnienie.

Zastanawiam się, czy to moralne podglądać kogoś bez jego wiedzy czy zgody. Zwłaszcza kogoś nagiego.
Nie powinnam tego robić, myślę, nie odrywając od niego wzroku. To bardzo złe.

Najgorsze po przepiciu - oprócz tego, że, no wiecie, za dużo się wypiło - jest to, że wszystko, co wychlaliście poprzedniego wieczoru, wraca rano, by was dręczyć.
Głowa pulsuje bólem.
Żołądek podchodzi do gardła.
Pęcherz jest bliski eksplozji.