Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) niezależnie od tego , z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć.

Woda płynie z wysokich miejsc do niskich. Taka jest natura grawitacji. Emocje również wydają się podlegać jej działaniu. Gdy jesteśmy w towarzystwie osoby, z którą mamy wieź i której zawierzyliśmy swoje uczucia, trudno nam kłamać tak, by nie wyszło to na jaw. Prawda po prostu chce wypłynąć na wierzch.

Ludzie nie widzą i nie słyszą tak obiektywnie, jak im się wydaje. Informacje wzrokowe i słuchowe, które docierają do mózgu, są zniekształcone z powodu doświadczeń, myśli, okoliczności, szalonych kaprysów, uprzedzeń, preferencji, wiedzy, świadomości i innych niezliczonych aspektów funkcjonowania umysłu.

Niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca.

Można powiedzieć, że negatywne myśli są pożywką dla choroby.

Teraźniejszość się nie zmieniła. To te dwie osoby się zmieniły. Zarówno Kohtake, jak i Hirai powróciły do teraźniejszości z odmienionym sercem.

Bywałam smutna, ale naprawdę cieszę się z życia, które mi dałaś. Dziękuję, że mnie urodziłaś.

Szanuj siebie, to inni też będą cię szanować" - to było motto Hirai.

W artykule o legendzie miejskiej napisano: "Ostatecznie niezależnie od tego, czy ktoś przeniesie się w przeszłość, czy w przyszłość, teraźniejszość się nie zmienia. Zasuwa się zatem pytanie: jaki sens ma to krzesło?".
Jednak Kazu wciąż wierzy, że niezależnie od tego, z jakimi trudnościami zmierzą się ludzie, zawsze odnajdą w sobie siłę, by je przezwyciężyć. Potrzeba do tego tylko serca. A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens.

Dziękuję ci, że mogłam cię urodzić. To dla mnie zaszczyt.

Martwił się nie tylko o to, czy Kei urodzi dziecko. Myślał również o tym, że jeśli jego żona przeniesie się do przyszłości i odkryje, że to dziecko nie istnieje, to zupełnie straci siłę wewnętrzną, która utrzymała ją przy życiu.

Twój ojciec trafił do tej skrzyni nie dlatego, że chciał. Miał powód. Musiał odejść. Gdyby zobaczył, że codziennie placzesz, to jak uważasz, co by pomyślał? Moim zdaniem byłoby mu smutno. Wiesz, jak bardzo cię kochał. Nie sądzisz, ze widok nieszczęśliwej miny ukochanej osoby sprawiłby mu ból? Dlaczego więc nie zaczniesz się uśmiechać codziennie, by twój ojciec mógł się uśmiechać w swojej skrzyni? Może się uśmiechać dzięki naszym uśmiechom. Nasze szczęście sprawia, że twój ojciec jest szczęśliwy w swojej skrzyni.

A jeśli to krzesło jest w stanie odmienić czyjeś serce, to jego istnienie zdecydowanie ma sens.

Zanim cię poznałem, zawsze myślałem, że kobiety patrzą na mnie z odrazą. Myślałem, że to kwestia czasu, kiedy spodobają ci się przystojniejsi mężczyźni.

Tak bardzo pochłaniały mnie sprawy, na które nie miałam wpływu, że zapomniałam o najważniejszym.

Nie mieszaj się w żadne sprawy, jeśli twoja interwencja może zmienić teraźniejszość.

Gdy jesteśmy w towarzystwie osoby, z którą mamy więź i której zawierzyliśmy swoje uczucia, trudno nam kłamać tak, by nie wyszło to na jaw.

Gdybyś mógł cofnąć się w czasie,
z kim chciałbyś się spotkać?

Słuchajcie, jestem pielęgniarką. Nawet jeśli zupełnie zniknę z jego pamięci, będę częścią jego życia jako pielęgniarka. Wciąż będę przy nim.

Woda płynie z wysokich miejsc do niskich. Taka jest natura grawitacji.

Ludzie nie widzą i nie słyszą tak obiektywnie, jaki im się wydaje. Informacje wzrokowe i słuchowe, które docierają do mózgu, są zniekształcone z powodu doświadczeń, myśli, okoliczności, szalonych kaprysów, uprzedzeń, preferencji, wiedzy, świadomości i innych niezliczonych aspektów funkcjonowania umysłu.
Ciekawym przykładem jest Pablo Picasso. W wieku ośmiu lat wykonał znakomity szkic nagiego mężczyzny. W wielu czternastu lat namalował bardzo realistyczny obraz przedstawiający katolicką ceremonię komunii. Później jednak, po szoku, jakim było dla niego samobójstwo najlepszego przyjaciela, tworzył obrazy w odcieniu błękitu, a okres ten określa się mianem okresu błękitnego. Potem poznał nową partnerkę i zaczął tworzyć jasne, kolorowe obrazy - dziś nazywane dziełami z okresu różowego. Pod wpływem afrykańskich rzeźb dołączył do nurtu kubistycznego. następnie przerzucił się na styl neoklasyczny, potem na surrealizm, aż w końcu namalował słynną "Płaczącą kobietę" i "Guernicę".
Wszystkie te dzieła łącznie pokazuję świat widziany oczami Picassa. Są efektem przefiltrowania świata przez artystę.

- Tak się zastanawiam…
- Tak?
- To nie zmienia teraźniejszości, prawda?
- Zgadza się.
- Ale co z tym wszystkim, co się stanie później?
- Nie do końca rozumiem.
- Od tej pory… - Fumiko uważnie dobrała słowa. - Co z przyszłością?
Kazu spojrzała prosto na Fumiko.
- No cóż, przyszłość jeszcze się nie wydarzyła, wiec chyba wszystko zależy od pani.

Życia nie dostaje się na tacy.

Ludzie nie widzą i nie słyszą tak obiektywnie, jak im się wydaje. Informacje wzrokowe i słuchowe, które docierają do mózgu, są zniekształcone z powodu doświadczeń, myśli, okoliczności, szalonych kaprysów, uprzedzeń, preferencji, wiedzy, świadomości i innych niezliczonych aspektów funkcjonowania umysłu".

Spełnienie jego marzenia jest dla niego warte dużo więcej niż ja.

Hirai rozumiała, dlaczego Kumi jest zdezorientowana. Do tej pory przy każdym spotkaniu Hirai otwarcie wyrażała zakłopotanie. Zazwyczaj zachowywała się chłodno, aby okazać, że chce by Kumi się pośpieszyła i jak najszybciej wyszła.

Gdyby Hirai wróciła do Takakury, Kumi odzyskałaby wolność. Jej wytrwałe, wieloletnie starania przyniosły skutek.

Powiedział Kei, że ,,jest przeciwny’’, ale nie posunął się dalej. Nie mógł powiedzieć ani: ,,Nie ródź’’ ani ,,Chcę, żebyś urodziła’’. Nie potrafił wybrać między Kei , a dzieckiem.

Należała do osób, dla których relacje międzyludzkie są dość nużące.

Spokojnie... nie zabija się posłańca.