Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakże trudno nam przyjąć proste rozwiązania, jakby ignorowały one ukryte w nas wielkie możliwości.

Spokojne przyjmowanie swojej niewiedzy stanowi wielką życiową siłę.

Samodzielność i niezależność to dwa różne światy. Bóg chce, abyśmy pozostali nawzajem od siebie zależni, ale zachęca i wychowuje nas do pełnej samodzielności.

Dopiero gdy oświecimy historię swego życia Bożym reflektorem, wydobędziemy z mroku sens wielu wydarzeń. Odkryjemy piękno ukryte w szarej codzienności, a patrząc w przyszłość, ujrzymy kobierce pełne nadziei.

Prawo jest potrzebne tam, i tylko tam, gdzie człowiek nie wydoskonalił się w miłości. A celem wychowania jest ukształtowanie takiego człowieka, by paragraf prawny nie był mu nieodzownie potrzebny.

Człowiek, który żyje w przyjaźni z Jezusem, nabiera ogromnej wrażliwości. Gorąco pragnie kochać i być kochanym i staje się to coraz bardziej konkretne. Wystarczy tylko włożyć nos w biografię jakiegoś świętego, by się o tym przekonać.

Nikt z nas nie żyje dla siebie, jak zauważył już św. Paweł w Liście do Rzymian (Rz 8, 28-30). Sam fakt, że możemy żyć dla kogoś, nadaje naszemu życiu głęboki sens.

Chrystus pytany o najważniejsze przykazania nie robi drobiazgowych wyliczeń i daleki jest od jakiejkolwiek małostkowości. „Będziesz kochał z całych sił Boga swego, a bliźniego jak siebie samego”. Dwa następujące po sobie przykazania. Pierwsze daje siłę do wykonania drugiego, jakby podwójnego, gdyż zakładającego miłość i bliźniego, i siebie. W spełnieniu go ujawnia się natomiast dopełnienie pierwszego. Wydaje się nawet, że pierwsze jest środkiem, a drugie jest celem.