Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bo nie ma złych ludzi. Są tylko nieszczęśliwi.

Dom jest tam, gdzie ktoś na ciebie czeka. Gdzie któregoś dnia i ty będziesz czekać...

Nikt nie jest w stanie zmienić pór roku(...) Nawet jeśli śnieg spadnie w maju, będę cię kochał. Nawet jeśli Zima będzie wlokła się w nieskończoność, będę cię kochał.

(...) Miłości nie da się unieść bez krzyża.

Kwiaty to historie, a łąki... Łąki to listy miłosne od Boga dla ludzi.

To nie wina ognia, że ktoś wznieca pożar. To nie wina roślin, że ktoś nimi truje. Bóg stworzył wszystko w Edenie, by było dobre, ale Zło zmieniło tego właściwości. Wolna wola sprawiła, że człowiek może używać tych rzeczy dwojako.

(...) Miłość nigdy nie ustaje – jedynie się pogłębia.

Ludzie szaleją bez miłości. Ludzie płaczą, gdy rozerwie się im serce. Ludzie stają się okrutni, gdy odtrącą Dobro lub gdy Go nie otrzymają. Ludzie są po prostu ludźmi, popełniają błędy, mylą się, robią głupstwa i za nie płacą.

(...) poznać Boga – to jedno. Wybrać – to drugie i trudniejsze.

(...) to chyba czyni nas ludźmi. Błędy. I umiejętność ich wybaczania. To już taki ,,boski” dodatek.

(...) miłość nie jest ,,zasługiwaniem”. To nie hierarchia, a relacja oparta na służbie.

Byłaś zmartwychwstaniem po mojej drodze krzyżowej.

W miłości nie chodzi jednak wyłącznie o posiadanie tego, co cielesne. Miłość jest na początku abstrakcyjna i jako słowo – niewidzialna. To czyny, myśli, słowa, gesty, nadają jej kształty, które można pokochać. To duch czyni ją widzialną, a bez niego staje się tylko pustą materią, której nie podsyca to, co wyższe, porównywalne nawet do sacrum. Zadaniem Miłości jest być czymś wyższym i podnosić to, co maleńkie. Miłość jest w tym podobna do instrumentu. Można na nim grać i słuchać pięknej melodii i to jest dobre. Jednak dobry muzyk zna też wnętrze, budulec, każdą ze strun czy każdy z klawiszy. Zna duszę instrumentu i potrafi z niej wydobyć najpiękniejsze dźwięki. Kochać kogoś to znaczy nie tylko widzieć jego ,,serce na dłoni”, ale też słuchać go.

Tak już jest z dorastaniem – wychodzi się z piaskownicy, zostawia za sobą drobinki piasku, a potem droga staje się coraz bardziej kamienista. Tęskni się wtedy za tym, co łaskotało w pięty, a co teraz wydaje się sypkim złotem. Dzieciństwo podobne jest właśnie do złota i sztuką jest unieść je przez całe życie, dostrzec jego wartość, nawet jeśli nie było najpiękniejsze.

Nie tylko Jezus upadł trzy razy pod krzyżem. Każdy z nas ma swoje trzy upadki. A może nawet i więcej. Zmartwychwstanie nie jest prostą rzeczą.

Bo każda Epopeja życia rozpoczyna się jakąś Inwokacją. Bóg to wieszcz nad wieszczami (...).

(...) nie chciałabym tylko takiej słodkiej miłości. Wolę taką zbudowaną na skale, a wiadomo, że przy wspinaczce można upaść, poranić nogi i ręce. Ale to, co na skale, jest nie do ruszenia.

Ten jednak, kto sądzi, że w miłości nie ma trudu – myli się. Można go odroczyć, ale nie wykluczyć.