Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Wcale nie. Łatwo uwierzyć, że nie mamy kontroli nad własnym życiem. To takie kuszące. Skoro nie mamy kontroli, to nie jesteśmy odpowiedzialni za nasze niepowodzenia, a nawet za sukcesy. Niektórzy korzystają z takiego wygodnego wyjścia. Albo, jak Lachlan, pozwalają, żeby strach przejął władzę nad ich decyzjami. Nie dopuściłeś, żeby to ci się przydarzyło, i ja to szanuję.

Mogę być szczęśliwa wszędzie, jeśli ty jesteś przy mnie.

-Po prostu wypełniam twoje polecenia, szefie. Powiedziałeś, że mam cię traktować jak innych ojców, dla których pracowałam. I mimo twoich insynuacji, że jestem niemoralną puszczalską, która wskakuje do łóżka każdemu starszemu, niedostępnemu facetowi...
Gwałtownie drgnął.
-...zawsze zachowuję się profesjonalnie. I właśnie tak - wskazała na nich oboje- traktowałam innych pracodawców.

-Ty jesteś moją kobietą, a ja twoim mężczyzną, i w dupie mam, co inni sądzą na ten temat.

-Czy wiesz, jak to jest, kiedy się w coś wierzy, czuje się to w głębi duszy, a wszyscy wokół ci mówią, że jesteś stukniętym psycholem?

-Chcę powiedzieć...-spojrzał na mnie zirytowany- że już cię przed nim ostrzegałem. Spal ze wszystkimi kobietami stąd aż do Inverness.
-Ale ja nie szukam męża. Po prostu dałam mu swój numer.
-Stać cię na coś lepszego - burknął niskim głosem.
Zesztywniałam.
-Lepszego niż co?
-Niż przygodny seks z farmerem, który pewnie roznosi diabli wiedzą jakie choroby.
Wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia. Mówił jak pretensjonalny dupek o elitarystycznych zapędach.

- Idź, zaczekaj na mnie w aneksie – zażądał. Jej oczy rozszerzyły się nieznacznie. Idź, zaczekaj na mnie w aneksie – zażądał. Jej oczy rozszerzyły się nieznacznie. "Zdejmuj ubrania. Zostaw bieliznę, bo chcę ją zdjąć. I światła zapalone, żebym mógł cię zobaczyć".

Czy wiesz?" — zapytała Regan, na wpół krzycząc, na wpół płacząc. „Czy wiesz, jak to jest kochać kogoś tak bardzo, a on chce od ciebie tylko tej jednej rzeczy?”.